บทที่ 75 – ปลาสีดำที่มาพร้อมกับความยุ่งยาก
ในช่วง 2 วันที่ผ่านมา ชิงสุ่ยตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนเคล็ดวิชาทั้งหมดที่เขาค้นพบและทำความเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ ยิ่งเขาเรียนรู้มากเท่าไหร่ เขายิ่งอยากรู้ว่าพลังปราณในระดับเทวะเซียนเทียนงั้นจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน
โดยในช่วงเวลา 2 วันที่ผ่านมา ภายในโรงเตี๊ยมอวี้เหอ ได้มีการจัดจ้างพ่อครัวคนใหม่ที่มีทักษะพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นด้านการนึ่ง การย่าง การทอด หรือแม้กระทั่งด้านการทำซุป เพื่อรองรับการทำงานเลี้ยง
เพราะในช่วง 2 วันที่ผ่านมานั้น มีข่าวลือทางด้านอาหาร ที่ลือกันว่าเพียงแค่การเดียวก็สามารถทำให้คนผู้นั้นขึ้นสวรรค์ได้ ผู้คนจึงสนใจในรสชาติที่โดดเด่นและหน้าตาของอาหารจานนั้น
ทุกคนต่างมุ่งเป้าหมายที่แห่งเดียว “โรงเตี๊ยมอวี้เหอ” เนื่องจากกลิ่นหอมของปลาที่ปรุงสุกแผ่ซ่านกระจายออกไปทั่วท้องถนน ดึงดูดฝูงชนให้น้ำลายไหลและสร้างความอยากอาหาร เพลงแค่กลิ่นหอมของปลาเพื่อสร้างความพึงพอใจได้ระดับสูงอย่างยิ่ง เพียงแค่ได้รับกลิ่นทุกคนต่างจินตนาการภาพตัวเองที่กำลังได้ลิ้มรสปลา
ปัจจัยที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ จำนวนปลาสีดำที่โรงเตรียมอวี้เหอขายได้ในแต่ละวันนั้นยังคงมีจำนวนจำกัด แม้ว่าในขณะนี้ราคาของมันจะขึ้นสูงมาก แต่จำนวนทุกคนที่รอคอยยังมีมาก ดังนั้นมันจึงทำให้ผู้ที่มีเงินและสถานะที่ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่จะได้เพลิดเพลินกับอาหารจานปลาชุดนี้ มันจึงทำให้อวี้เหอเองรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพราะดูเหมือนว่าปลา 10 ตัวต่อวันนั้นจะดูน้อยเกินไปสำหรับโรงเตี๊ยมชั้นสูงที่มีชื่อเสียงอย่างโรงเตี๊ยมอวี้เหอ
ในฐานะที่ตระกูลอวี้เป็นถึง 1 ใน 4 ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ในเมืองร้อยไมล์ จึงทำให้แม้ว่ามีผู้คนมากมายไม่พอใจในจำนวนปลาที่น้อยเกินไปจนไม่พอขาย แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะสร้างความวุ่นวายหรือบ่นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่พอใจออกมา อย่างไรก็ตามหลังจากที่เหล่าผู้อาวุโสในตะกูลอวี้ได้ลิ้มรสเหล่าเนื้อปลาพรุ่งนี้เป็นครั้งแรกพวกเขาเองก็ไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้ ปลาเพียง 10 ตัวต่อวันมันจะเป็นเพียงพอได้อย่างไรกัน????
ในเหล่าคนรุ่นราวคราวเดียวกัน ในตอนเด็กอวี้เหอนั้นเรียกได้ว่ายากลำบาก เหล่าผู้อาวุโสต่างเฝ้าดูการเติบโตของเธอมาได้เรื่อยและคอยส่งเสริมเธอและพ่อของเธอมาเป็นเวลากว่า 10 ปี แม้ว่าจะให้ปลาดำกับพวกเขา มันยังดูเป็นการตอบแทนพวกเขาน้อยเกินไป
โดยธรรมชาติของเหล่านักธุรกิจ พ่อค้า เมื่อเห็นว่ากิจการโรงเตี๊ยมอวี้เหอแหลมเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น พวกเขายิ่งอยากรู้อยากเห็น พวกเขาต่างใช้ทุกวิถีทางความเป็นไปได้ทั้งหมดในการค้นหาความลับเบื้องหลังพ่อครัวที่ถูกจ้างมาใหม่ แม้ว่าอวี้เหอจะทำเป็นไม่รู้ แต่เธอนั้นเห็นความเปลี่ยนแปลงและสงสัยทั้งเรื่องคนรับใช้ที่พูดมากขึ้นและพยายามเข้าใกล้ตัวเธอมากขึ้นทุกวันราวกับเป็นสายลับ
มันยิ่งหดหู่ใจหากพูดถึงปลาดำ ภาพของชายหนุ่มปรากฏขึ้นมาในใจของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำไมถึงต้องเป็นปลา 10 ตัวต่อวัน ซึ่งมันดูน้อยเกินไป ชิงสุ่ยเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? เหตุใดจึงปฏิเสธเงินมากมายก่ายกองในตอนนี้
“อืม ข้ายังจำได้ เขาเคยบอกว่าปลาเหล่านี้ ต่างถูกเลี้ยงดูโดยวิธีการเพาะพันธุ์ที่เป็นความลับ มันอาจส่งผลทำให้ปริมาณที่ออกมานั้นต่ำ หรือว่าปลา 10 ตัวต่อวันจะเป็นปริมาณสูงสุดที่เขาสามารถหาให้ได้”อวี้เหอคิดพิจารณาถึงคำพูดของชิงสุ่ย
มีผู้คนมากมายเรียกร้องให้อวี้เหอขายปลาดำในจำนวนมากขึ้น แต่มันก็ไร้ประโยชน์เพราะเธอสามารถสรรหาเหตุผลต่างๆมาอธิบาย เช่นไม่ว่าจะเป็นการจองล่วงหน้าในปริมาณที่มหาศาล ไม่ว่าจะจํานวนคน ฯลฯ เพื่อปฏิเสธคำขอต่างๆของพวกเขา
“ไม่ ข้าไม่ได้อนุญาติอะไรทั้งสิ้นเลยทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้” หลังจากได้คุยกับท่านลุงหง ก็ได้ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นคือ ปลาดำ 100 ตัวที่ควรเก็บไว้ปรุงอาหารได้กว่า 10 วัน กลับหมดไปกว่าครึ่งภายในเวลา 3 วันเท่านั้น “พวกเราคงต้องจำกัดปริมาณปลาที่จะขายได้ในแต่ละวันให้น้อยลงกว่าเดิม”
มีผู้คนมากมายในกลุ่มลูกค้าที่วางแผนที่สรรหาหัวหน้าพ่อครัวคนใหม่ แต่อวี้เหอก็ไม่ได้สนใจอะไรๆทั้งสิ้น เพราะต่อให้พ่อครัวดีแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์หากไม่ได้กุญแจสำคัญอย่างชายหนุ่มที่ชื่อว่า ชิงสุ่ย
ในตอนเหนือของเมืองร้อยไมล์ มีหอจัดแสดงทรงโบราณที่ออกแบบอย่างหรูหรา ยิ่งภายในหอจัดแสดงนั้นถูกออกแบบตกแต่งอย่างปราณีตโดยไม่คำนึงถึงค่าใช้จ่ายต่างๆนั่นก็หมายความว่า เจ้าของสถานที่แห่งนี้นั้นจะต้องมีสถานะที่สูงส่งและมีความมั่งคั่งอย่างมาก
“จากการสอดแนม พวกเจ้ารู้หรือยังว่าใครเป็นหัวหน้าพ่อครัวโรงเตี๊ยมอวี้เหอ?” ชายสูงอายุวัยกลางคนพร้อมกับหนวดที่แข็งตรงราวกับเข็มเหล็ก อีกครั้งดวงตาที่สะท้อนแสงราวกับประกายไฟ มาพร้อมในชุดผ้าซาติน ที่ปักลวดลายสวยงามบนแขนที่ยาวทั้งสองข้าง ซักถามด้วยเสียงที่ต่ำ
“ไม่ได้เรื่อง ช่างไร้ประโยชน์ยิ่งนักไอ้พวกขยะ มันจะดีกว่านี้ถ้าพวกเจ้าจะเปิดตาของเจ้าให้กว้างขึ้นและตรวจจับความเคลื่อนไหวของทุกคนที่น่าสงสัย ภายในโรงเตี๊ยมอวี้เหอ”
“รับทราบ”บุคคลปริศนาโค้งคำนับอย่างนอบน้อมและถอยหลังกลับหลังจากสนทนาเสร็จอย่างรวดเร็ว
คนลักษณะคล้ายชายชราชื่อปลาดำที่อยู่ในจานและเดินตรงมาพร้อมข่าวสั้นๆว่า “ปาเอ่อ ข้าเอาปลาตัวนี้มาให้เจ้า”
“อ้า ท่านลุงเหลย ท่านควรจะให้ ข้ารับใช้ยกอาหารมาให้พวกเรากิน มาเถอะ ข้าจะรับประทานอาหารกับท่านลุงเหลยเพื่อให้ท่านได้ลิ้มลองความอร่อยของอาหารจานนี้ จริงๆแล้วแม้ว่าสถานะของพวกเราในตอนนี้นั้นจะสามารถกินมันได้เพียงวันละ 1 ตัวเท่านั้น แต่มันจะไปพออะไรกัน!!!!” ซือถูปา กล่าวด้วยความโกรธ
ชายชรานั่งลงและทั้งสองคนก็เริ่มลิ้มรสปลา พร้อมทั้งพูดคุย ผูกสายสัมพันธ์และความเข้าใจซึ่งกันและกัน
“ยอดเยี่ยมมากๆ ปลาตัวนี้มันช่างมีรสชาติที่เหนือจินตนาการ มีเท่าไหร่มันก็ไม่เพียงพอ ให้ตายเถอะ”ชายชรากล่าวยังไม่พอใจ
“ถ้าหากว่าพวกเราสามารถจับหัวหน้าพ่อครัวของโรงเตี๊ยมอวี้เหอได้ เราก็สามารถกินมันได้ทุกวัน แต่อย่างไรตระกูลอวี้นั้นรักษาความลับได้ดีมาก จนถึงตอนนี้ยังไร้ข่าวคราวว่าผู้ใดเป็นหัวหน้าพ่อครัว”
“มันไม่น่าเชื่อเลยเรื่องหัวหน้าพ่อครัว”ชายชราตอบอย่างสั่นเครือ “จากประสบการณ์อันยาวนานผ่านตัวข้าเองนั้น “หัวหน้าพ่อครัว” ที่โรงเตี๊ยมอวี้เหอสามารถปรุงรสชาติที่แสนพิเศษนี้ทุกคน ความลับของมันนั้นคือเนื้อปลา ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นรสชาติหรือความรู้สึกหลังจากที่ทุกท่านได้เขียวเนื้อสัตว์เหล่านี้ลงไปมันเกิดจากปลาทั้งสิ้น”ชายชราที่ชื่อลุงเหลยพูดอย่างรวดเร็ว
ซือถูปารู้สึกงงงวยเป็นอย่างมากจากคำพูดของท่านลุงเหลย ผู้ซึ่งเป็นแขกผู้ทรงเกียรติของตระกูลซือถูแถมยังเป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญของซือถูหนานเทียน อีกทั้งยังเป็นนักปรุงยาเนื้อระดับแนวหน้า แม้จะอยู่ในเมืองที่ใหญ่กว่าสถานะของเขานั้นยังเป็นที่นับถือ
“อะไรกัน?ท่านลุงเหลยท่านบอกว่าปลาตัวนี้นั่นหรอเป็นความลับ?หาใช่เป็นเพราะหัวหน้าครอบครัว?”
“แม้ว่าข้าจะแก่ชราภาพไป แต่ดวงตาของข้านี้คงดี เจ้าควรรู้ไว้ว่าพวกเขานั้นขายปลาได้เพียง 10 ตัวต่อวันเท่านั้น ซึ่งมันหมายความว่า ปลาชนิดนี้หาใช่สายพันธุ์ทั่วไป นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาต้องควบคุมปริมาณ”ท่านลุงเหลยอธิบาย
“ท่านลุงเหลย ท่านคิดว่าพวกเราจะสามารถตรวจสอบแหล่งที่มาของปลาดำนี้ได้หรือไม่?ถ้าหากเราสามารถค้นพบมันได้ ในอนาคตอันใกล้เราจะเต็มไปด้วยความมั่งคั่งและเมื่อถึงเวลานั้น เราจะสรรหาผู้บรรลุปราณเทวะเซียนเทียนมาเพื่อช่วยเหลือตะกูลของเราได้ และปัญหาทุกอย่างจะต้องหมดไป”ดวงของซือถูปา มองไปทางชายชรา
“ถึงแม้ว่ามันจะยาก แต่ข้านั้นไม่ยอมแพ้หรอกตราบใดที่มันยังมีความหวัง ข้าได้จัดคนไปเฝ้าประตูทั้งทางหลักและทางด้านข้างของโรงเตี๊ยมอวี้เหอ เพื่อเฝ้าดูว่าพวกมันขนส่งอะไรกันบ้าง”ท่านลุงเหลยยิ้ม
ขณะนี้ชิงสุ่ยไม่ได้รับรู้เรื่องปัญหาเกี่ยวกับปลาดำของเขาที่กำลังเกิดขึ้นเลย และด้วยความที่เขาไม่เป็นทุกข์ร้อนใดๆกับเรื่องนี้ เขาจึงไม่อาจรับรู้ได้ถึงแผนที่คนตระกูลซือถูกำลังวางแผนกันอยู่
