"นอกจากนี้ยังมีลูกหมูป่าหนามอัคคีอยู่ในไข่ทองคำ หมูป่าหนามอัคคีมันได้ใส่หัวใจและจิตวิญญาณทั้งหมดเข้าไปในนี้ โดยการให้วารีกำเนิดพลังหลอมรวมเข้ากับแก่นพลังชีวิตของมันทุกวัน เมื่อหมูป่าหนามอัคคีน้อยออกมาจากไข่เมื่อไร มันต้องกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ธรรมดาเป็นแน่"
หวงต้าพูดขณะเลิกคิ้วของมันขึ้น
"เจ้าพูดถูก หมูป่าหนามอัคคีน้อยที่โตขึ้นมาด้วยวารีกำเนิดพลังและแก่นพลังชีวิตมันต้องเป็นสิ่งที่ท้าทายสวรรค์อย่างแน่นอน เจ้าหมูป่าหนามอัคคีถึงได้พยายามใส่พลังของมันลงไปเช่นนี้"
เจียงเฉิน พูดออกมา
"คู่หู ไข่ทองคำนี่เป็นสมบัติที่ล้ำค่ายิ่งนัก มันได้ดูดซับวารีกำเนิดพลังจำนวนมาก รวมถึงแก่นพลังชีวิตของหมูป่าหนามอัคคี แค่ไข่เพียงอย่างเดียวก็เต็มไปด้วยพลังงานบริสุทธิ์จำนวนมหาศาล และยังเป็นพลังหยางบริสุทธิ์เสียด้วย หากเจ้าดูดซับมันเจ้าจะได้ประโยชน์มหาศาลเลยทีเดียว!"
ดวงตาของหวงต้าส่องประกายขึ้นมา ไข่ทองคำเป็นสมบัติหายาก ไม่ว่าผู้ฝึกตนคนไหนได้มันไป ก็จะสามารถเก็บเกี่ยวจากมันได้อย่างยอดเยี่ยม หากเจี้ยนเฉินดูดซับมัน ไม่เพียงแต่ระดับการบ่มเพาะของเขาจะเพิ่มขึ้นมากและเป็นไปได้ที่เขาจะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตแก่นแท้สวรรค์ขั้นปลาย แต่เขายังจะได้ความสามารถเฉพาะตัวของหมูป่าหนามอัคคีอีกด้วย ยิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว ทดแทนที่เขาไม่ได้ดูดซับดวงจิตวิญญาณอสูรของหมูป่าหนามอัคคีได้
ดวงต้าเจียงเฉินส่องประกายขึ้น ชัดเจนว่าการดูดซับพลังจากไข่ทองคำเป็นสิ่งที่ล่อตาล่อใจอย่างมาก อย่างที่หวงต้าได้พูดไป หากเขาดูดซับมัน เขาสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้อย่างมากมายเป็นแน่
แน่นอน แม้จะมีสิ่งล่อตาล่อใจมากขนาดไหน เจียงเฉินก็ไม่ได้ประมาท
"หวงต้า พวกเราจะเอาไข่ทองคำนี่ไปไม่ได้"
เจียงเฉิน พูด
"ทำไมกัน?! พวกเราจะถูกสวรรค์ลงทัณฑ์เป็นแน่ หากไม่เอาของดีเช่นนี้ไป!"
หวงต้าจ้องมองเจียงเฉินอย่างหดหู่ การที่ปล่อยของดีๆเช่นนี้โดยไม่แตะต้องเช่นนี้ไม่ใช่นิสัยของเจียงเฉิน
"หากเราเอาไข่ทองคำนี่ไป หมูป่าหนามอัคคีต้องบ้าคลั่งขึ้นมาแน่ มันสามารถสัมผัสถึงไข่ทองคำได้ เช่นนั้นเราจะไม่สามารถหนีจากมันได้ นอกจากนี้เป้าหมายของเราในเวลานี้คือสังหารหมูป่าหนามอัคคี ตอนนี้เรายังไม่สามารถเอาไข่ทองคำนี้ไปได้ แต่ว่า……เราสามารถใช้มันได้ นี่คือโอกาสเดียวของพวกเรา"
รอยยิ้มแสยะได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงเฉิน
หวงต้าตระหนักถึงความหมายในสิ่งที่เจียงเฉินพูดได้ทันที หูของมันตั้งขึ้น ดวงตาของมันส่องประกายเจิดจ้าขึ้น
"ให้ตายสิ คู่หู เจ้านี่ร้ายกาจเสียจริง! เจ้าพยายามใส่ความนิกายวิหารมรกต โดยใช้ไข่ทองคำนี่"
หวงต้ากระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น
"ฉลาดเหมือนกันนี่ เอาล่ะพวกเราเอาไข่ทองคำนี่ไป จากนั้นก็ยกให้ผู้อาวุโสนิกายของมันแทนคำขอโทษดีหรือไม่"
เจียงเฉิน พูด
"ให้ตายสิ ช่างเป็นแผนที่เจ้าเล่ห์อะไรเช่นนี้ ! เจ้าแก่โง่พวกนั้นจากนิกายวิหารมรกตไม่เคยเห็นไข่ทองคำมาก่อน แน่นอนว่าพวกมันไม่มีทางบอกได้ว่ามีลูกหมูป่าหนามอัคคีภายในนั้น พวกมันต้องเอากลับไปยังนิกายโดยคิดว่าเป็นสมบัติหายากอย่างแน่นอน เมื่อหมูป่าหนามอัคคีกลับมาจากหนองน้ำ พบว่าไข่มันหายไป มันจะต้องกราดเกรี้ยวและพุ่งเข้าโจมตีนิกายวิหารมรกต เมื่อเวลานั้นมาถึง ไม่ว่าปลาจะตายหรือแหจะขาด และจากนั้น ข้าก็จะเก็บเกี่ยวมัน! ก่ะก่ะ คู่หู แผนของเจ้ามันชั่วร้ายยิ่งนัก แต่ข้าชอบมัน!"
หวงต้าหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
"เหอะๆ ไม่ว่าความสัมพันธ์ในกาลก่อนของหมูป่าหนามอัคคีกับนิกายวิหารมรกตจะเป็นเช่นไร หากนิกายวิหารมรกตพรากสิ่งสำคัญที่สุดของหมูป่าหนามอัคคีไป มันต้องบ้าคลั่งขึ้นมาแน่ และความสัมพันธ์ระหว่างพวกมันจะไม่มีทางแก้ได้อีก เวลานั้นเอง นิกายวิหารมรกตต้องเข้าห้ำหั่นหมูป่าหนามอัคคีอย่างสุดกำลัง พวกเราทำแค่เพียงนั่งดูพวกมันสู้กัน เมื่อหมูป่าหนามอัคคีบาดเจ็บหนัก ก็จะถึงเวลาที่พวกเราลงมือและสังหารมัน หลังจากนั้นก็เก็บดวงจิตวิญญาณอสูรไป และหากพวกเราโชคดี อาจได้ไข่ทองคำติดมือกลับไปอีกด้วย"
เจียงเฉินหัวเราะอย่างชั่วร้าย หนึ่งคนหนึ่งหมาต่างจ้องมองกัน หนึ่งหัวเราะออกมาเสียงดัง และอีกหนึ่งปากของมันเปิดกว้าง
"ช่างน่ารังเกียจเสียจริง แต่ความคิดนี่ยอดเยี่ยมมาก สมน้ำหน้าพวกมันดันแส่หาเรื่องพวกเราดีนัก!"
หวงต้าถึงกับยกย่องเจียงเฉิน สายตาที่มันมองไปยังเจียงเฉินเต็มไปด้วยความเคารพและนับถือ
"รอช้าไม่ได้แล้ว หมูป่าหนามอัคคีจะกลับมาในอีกครึ่งชั่วโมง เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว"
หลังจากพูดเช่นนั้น เจียงเฉินได้หยิบไข่ทองคำเก็บเข้าไปในแหวน จากนั้นพวกเขาก็ออกจากถ้ำมุ่งหน้าออกจากหุบเขาสายหมอกราวกับสายฟ้าฟาด
ในตอนนี้ ที่ชายแดนเขตที่สาม ผู้อาวุโสทั้งสามจากนิกายวิหารมรกตยังคงรอคอยด้วยท่าทีมืดทะมึน โดยเฉพาะหลิวหง ซึ่งเป็นผู้อาวุโสนิกายขอบเขตแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง
"ผู้อาวุโสหลิว ผ่านมาสี่วัน ข้าเกรงว่าเจ้าหนุ่มนั่นคงกลายเป็นปุ๋ย*ของหมูป่าหนามอัคคีไปแล้วแน่ๆ พวกเราไม่จำเป็นต้องรออยู่ที่นี่อีก"
ผู้อาวุโสขอบเขตแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้น พูด
"นั่นสิ มันกล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในเขตที่สามนี้ ระดับการบ่มเพาะของมันไม่ใช่คู่มือหมูป่าหนามอัคคีแม้แต่น้อย ป่านนี้มันคงตายไปแล้วกระมัง"
ชายแก่อีกคน พูดขึ้น
"รอจนกว่าการฝึกฝนจะจบลงเถอะ หากเจ้าหนุ่มนั่นยังไม่ออกมา ตอนนั้นคงไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป"
หลิวหงพูดออกมา หลังจากที่พูดจบ ทั้งสามได้เห็นร่างสองร่างปรากฏออกมาจากเขตที่สาม ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้มาอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสนิกาย
ดวงตาของหลิวหงและอีกสองคนส่องประกายขึ้น คนและหมานั่นเป็นเป้าหมายที่พวกมันรอคอยอยู่
ปัง!
แทบจะทันทีหลังจากที่พวกมันเห็นเจียงเฉินและหวงต้า หลิวหงและอีกสองคนปลดปล่อยพลังงานที่ทรงพลังและจิตสังหารที่สูงเสียดฟ้าออกมา เจ้าสารเลวทั้งสองตรงหน้าพวกมัน ทำให้พวกมันต้องรอถึงสี่วัน แถมยังสังหารคนจากนิกายวิหารมรกตไปมากมาย พวกมันสมควรตายนับพันครั้ง
"ไม่คิดเลยจริงๆว่าเจ้าจะโชคดีไม่ถูกหมูป่าหนามอัคคีฆ่าตาย อย่างไรก็ตามแม้ว่าหมูป่าหนามอัคคีจะไม่ได้ฆ่าเจ้า แต่ข้าจะทำมันเอง วันนี้ข้าจะมอบบทเรียนให้แก่เจ้า ผู้ใดกล้าล่วงเกินนิกายวิหารมรกต มันจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!"
จิตสังหารของหลิวหงทะยานสูงขึ้นเสียดฟ้า ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามล้อมกรอบเจียงเฉินและหวงต้าด้วยรูปแบบสามเหลี่ยม พวกมันไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้แน่ๆ
"ได้โปรด…..อย่าโจมตีพวกเราเลยขอรับ!"
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างเร่งรีบ
"ทำไม? เจ้าเพิ่งจะมากลัวเอาตอนนี้งั้นรึ?"
หลิวหงแสยะยิ้ม
"ท่านผู้อาวุโส พวกเรากับนิกายวิหารมรกตไม่เคยมีความบาดหมางกันมาก่อน ข้าน้อยไม่ยั้งคิดตอนที่ข้าสังหารศิษย์และผู้อาวุโสของนิกายวิหารมรกต ข้าน้อยต้องขออภัยอย่างสูงขอรับ"
เจียงเฉินประสานมือต่อหน้าผู้อาวุโสเหล่านั้น เมื่อหวงต้าเห็นความจริงใจที่แสดงออกจากใบหน้าของเจียงเฉิน มันแทบจะกระอักเลือดออกมา เจ้าคนเจ้าเล่ห์นี่ ไม่เพียงแค่น่ารังเกียจเท่านั้น แต่ยังเด่นเรื่องการแสดงอีกด้วย
"ฮ่าฮ่า ขออภัยงั้นรึ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง? ตอนนี้เจ้าเพิ่งจะมากลัวและขออภัยเช่นนั้นหรือ หากเจ้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เจ้าจะไม่สังหารคนของนิกายวิหารมรกตเช่นนั้นรึไง! หนี้แค้นมันต้องชดใช้ด้วยชีวิต วันนี้ข้าจะละเลงเลือดของเจ้าเพื่อปกป้องเกียรติของนิกาย"
หลิวหงหัวเราะอย่างชอบใจ ผู้อาวุโสอีกสองคนต่างยิ้มเยาะในเวลาเดียวกัน ในความคิดของพวกมัน ชายหนุ่มคนนี้เกรงกลัวพวกมัน มันคิดว่าเจียงเฉินใช้เวลาตลอดหลายวันที่ผ่านมาด้วยความหวาดกลัว และเมื่อมันจะต้องการจะหนี มันก็นึกขึ้นได้ว่าไม่สามารถหลบหนีไปได้ ดังนั้นมันจึงมาขอขมาพวกเขา
"ผู้อาวุโสหลิว อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของมันเลย ลงมือฆ่ามันเลยดีกว่า"
ชายแก่อีกคนพูดขึ้นพร้อมทั้งนำดาบยาวประมาณ หนึ่งเมตรครึ่งออกมาพร้อมกับจิตสังหารจำนวนมาก มันได้จับตามองเจียงเฉินกับหวงต้าไว้ หากพวกมันกล้าขยับแม้แต่นิดเดียว เขาจะฟาดฟันใส่พวกมันอย่างไม่ลังเล
"เจ้าหนุ่ม เตรียมตัวตายซะ!"
หลิวหงตะโกนออกมาดังลั่น ร่างกายของมันปกคลุมไปด้วยพลังหยวนสีทอง ความยิ่งใหญ่ของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลางได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ มันพร้อมลงมือสังหารเจียงเฉินและหวงต้าในทันที
"ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถิดขอรับ ท่านผู้อาวุโส!"
เจียงเฉินจงใจเปลี่ยนท่าทีของเขาเป็นหวาดกลัว และเริ่มร้องขอชีวิต
"ฮ่าฮ่า ตอนนี้เจ้าเพิ่งจะมาร้องขอชีวิตจากข้างั้นรึ ! มันสายไปแล้ว ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสถึงความสามารถของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง จงจำไว้ ชื่อของข้าคือหลิวหง ชาติหน้าของเจ้าจะได้ระมัดระวังไม่ไปล่วงเกินผู้อื่นอีก"
หลิวหงหัวเราะออกมาอย่างพอใจ การที่เจียงเฉินหวาดกลัวและร้องขอชีวิตทำให้มันรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ความรู้สึกที่มีศัตรูสั่นกลัวอยู่ต่อหน้านี้มันช่างอัศจรรย์ยิ่งนัก
"ท่านผู้อาวุโสหลิวหง ได้โปรด….อย่าสังหารข้าน้อยเลยขอรับ! ข้าน้อยมีสมบัติหายากอยู่ ได้โปรด….ไว้ชีวิตข้าน้อย ข้าน้อยจะให้มันแก่นิกายวิหารมรกต! ข้าน้อยหวังว่าท่านผู้อาวุโสจะไว้ชีวิตและอนุญาตให้ข้าน้อยและสหาย ออกจากหุบเขาสายหมอก ! นับจากวันนี้ไป ข้าน้อยและนิกายวิหารมรกตจะเดินแยกเส้นทางกัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกขอรับ!"
เจียงเฉินรีบพูดอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ราวกับว่าเขากลัวหลิวหงสังหารเขา ขณะเดียวกัน ด้วยท่าทางกับการตัดสินใจในวินาทีสำคัญ นั่นทำให้พวกมันเชื่อว่าเขามีสมบัติหายากอยู่จริง
"อะไรนะ? เจ้าว่า เจ้ามีสมบัติหายากอยู่กับเจ้าเช่นนั้นรึ?"
หลิวหงถามออกมาอย่างตกตะลึง เขาหยุดการกระทำของเขาในทันที ในใจของมัน ชายหนุ่มตรงหน้าไม่มีที่ให้วิ่งหนี และไม่มีทางที่จะหนีไปจากสถานที่แห่งนี้ได้ มันจึงอยากรู้ว่ามีสมบัติประเภทไหนกันแน่ หากเจียงเฉินไม่แสดงให้มันเห็น มันก็จะสังหารเขา
"ใช่แล้วขอรับ ! เชิญท่านตรวจดูได้เลย ท่านผู้อาวุโส!"
เจียงเฉินพลิกฝ่ามือของเขาขึ้น นำไข่ทองคำออกมาจากแหวนของเขา ไข่ทองคำขนาดเท่าหัวคนกำลังเรืองแสงสีทองออกมา เมื่อไข่ทองคำได้ถูกนำออกมา พลังอันบริสุทธิ์จำนวนมากได้หลั่งไหลออกมาจากมัน และสัมผัสถึงพลังชีวิตที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้นจากไข่ฟองนั้น มันได้ดึงดูดสายตาของผู้อาวุโสทั้งสามในทันที
"นี่มันสมบัติประเภทไหนกัน?! ข้าถึงไม่เคยพบเห็นมันมาก่อน? มันช่างทรงพลังอะไรเช่นนี้! ดูเหมือนมีสัญลักษณ์แปลกๆจำนวนมากบนมันอีกด้วย มันช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง"
หลิวหงตกตะลึง มันไม่รู้จักไข่ทองคำนี้มันคืออะไร แต่มันเป็นยอดฝีมือแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ มันไม่ได้โง่ การตัดสินของเขาย่อมดีกว่าผู้ฝึกตนทั่วไป มันสามารถบอกได้ว่าไข่ทองคำนั้นพิเศษและล้ำค่ามากแค่ไหน
"เจ้าหนุ่ม นี่มันสมบัติอะไรกัน?"
หลิวหง ถาม
"ข้าน้อยด้อยประสบการณ์ ไม่อาจบอกได้ว่ามันคือสิ่งใด แต่ข้าน้อยได้มันมาเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน เพียงแค่ดูดซับพลังงานที่ไหลออกมาเพียงเล็กน้อย ก็สามารถทะลวงผ่านขอบเขตแก่นแท้มนุษย์ เข้าสู่ขอบเขตแก่นแท้สวรรค์ได้ และข้าน้อยได้ดูดซับมันอีกสิบวันก็ได้ทะลวงเข้าสู่ขอบเขตแก่นแท้สวรรค์ขั้นกลาง ความแข็งแกร่งของข้าเพิ่มขึ้นกว่าร้อยเท่า นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าน้อยถึงสามารถสู้กับยอดฝีมือแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้นได้ขอรับ"
เจียงเฉินได้อธิบายโดยปราศจากความรู้สึกผิดใดๆ เมื่อหวงต้าได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็อดไม่ได้ที่จะไอออกมาและถูหัวของมันไม่หยุด มันกลัวว่าจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
บัดซบ!
ให้ตายสิ เจ้านี่มันรู้ว่าต้องทำยังไง ช่างเป็นคนที่เจ้าเล่ห์เสียจริง!
====================================
To be Continue…. Next Chapter
