แปลไทยโดย Subaru Kyun
ตรวจทานโดย Subaru Kyun
=====================================
การกระทำของเจียงเฉินช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่ง มันทำให้ทุกคนในนิกายทมิฬต่างหายใจได้อย่างลำบาก ด้วยรากฐานบ่มเพาะขอบเขตแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง เขาได้ทะลวงการป้องกันของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลางไปจับตัวเฟินคุนได้ ไม่มีผู้ใดเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นหากพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตัวพวกเขาเอง ในความคิดพวกเขา คงมีเพียงเจียงเฉินเท่านั้นที่ทำเช่นนี้ได้
"เขาเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้สวรรค์ขั้นกลางจริงๆหรือ? เหตุใดผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้สวรรค์ถึงแกร่งเช่นนั้นได้?"
"ทักษะที่เขาบ่มเพาะ ทักษะยุทธ และยุทธภัณฑ์ของเขา ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เกินกว่าผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้สวรรค์สามารถมีได้ ! การมีศัตรูเช่นเขา ช่างน่าสะพรึงกลัวเสียจริง!"
"เฮ้อ….เวลานี้เฟินคุนจบสิ้นแน่ ดูจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เวลานี้แม้แต่ผู้นำนิกายก็ไม่สามารถช่วยมันได้ นับประสาอะไรกับปู่ของมัน"
"มันรนหาที่เอง! หากว่ามันไม่ต่อต้านเจียงเฉิน และไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับหยานเฉินหยู่ในขณะที่เจียงเฉินไม่อยู่ที่นี่ มันคงไม่พบจุดจบเฉกเช่นวันนี้ ! ไม่ว่ามันจะมีอำนาจภายในนิกายทมิฬมากเพียงใด แต่ก็ยังมีคน คนหนึ่งที่มันไม่ควรเข้าไปตอแยด้วยได้!"
………………………………………………………….
ทุกคนที่มองไปยังเฟินคุนที่ถูกเจียงเฉินจับตัวไว้ด้วยความรู้สึกเดียวกัน เมื่อพวกเขาได้เห็นสีหน้าหวาดผวาและร่างกายที่สั่นไปทั่วร่างของเฟินคุน ! พวกเขาทั้งหมดรู้สึกสมเพศมัน แน่นอนว่า พวกเขาตอนนี้ทำได้แค่เพียงรู้สึกสมเพศมันเท่านั้น
เจียงเฉินต้องการสังหารเฟินคุน ไม่มีใครรู้สึกผิดปกติกับเรื่องนั้น ตาต่อตา สิ่งที่เฟินคุนเคยกระทำลงไป ได้หวนกลับคืนสู่ตัวของมันเอง
เจียงเฉินไม่สนใจความโกรธแค้นของเฟินจงถัง เขาหันตัวกลับมาจ้องมองเฟินคุน เพียงแค่จ้องมอง ก็เพียงพอที่จะส่งความกลัวเข้าสู่ไขสันหลังของเฟินคุน มันเป็นสายตาแห่งการพิพากษา อาจบอกได้ว่าแค่จ้องมองเพียงอย่างเดียวก็สามารถฉีกกระชากร่างกายของเฟินคุนออกเป็นพันๆชิ้น
"ท่านปู่….!"
เฟินคุนไม่สามารถหยุดรั้งตัวเองไว้ได้ น้ำเสียงของมันสั่นเครือ ในตอนนี้ทุกคนสามารถบอกได้ว่ามันหวาดกลัวมากเพียงใด
ไม่มีผู้ใดต้องการที่จะตาย โดยเฉพาะตอนที่ความตายกำลังคืบคลานเข้ามา
"เจียงเฉิน พวกเราสามารถพูดคุยเรื่องนี้ได้! เพียงแค่ปล่อยเฟินคุนก่อน!"
เฟินจงถังได้มีท่าทีอ่อนลง เมื่อหลานชายของมันตกอยู่ในสภาพแกะที่รอเชือด ช่วยไม่ได้ที่มันจะยอมลดทิฐิลง
"ปล่อยมันไปงั้นรึ? ฮ่ะฮ่ะฮ่า!"
เจียงเฉินมองไปที่เฟินจงถังราวกับเขากำลังมองคนบ้า หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
"เฟินจงถัง เจ้ากลายเป็นคนแก่เลอะเลือนหรืออย่างไร หรือว่าหัวของเจ้าถูกลาเตะมากันแน่? ไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยมันให้เป็นอิสระ! แต่ข้าสามารถให้เจ้าเลือกวิธีตายของมันได้ ทางเลือกแรก ข้าจะเอามันเข้าไปในธงโลหิต ให้วิญญาณอาฆาตภายในกัดกินมันจนกว่าจะตาย ทางเลือกสอง ข้าจะใช้เปลวเพลิงของข้า เผามันให้เป็นเถ้าถ่าน เจ้าชอบแบบไหนที่สุด? ว่าอย่างไรเฟินคุน เลือกอันที่เจ้าชอบสิ?"
เจียงเฉินมองเหยียดไปยังเฟินคุน เมื่อมันได้ยินสองทางเลือกที่เจียงเฉินเสนอให้แก่มัน เฟินคุนแทบจะหมดสติไปด้วยความกลัว
ไม่เพียงแต่เฟินคุน เหล่าผู้คนในนิกายทมิฬที่กำลังดูอยู่รู้สึกหนาวขึ้นมา นอกจากนี้ไม่มีใครสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่เจียงเฉินพูด ทั้งสองวิธีเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความสามารถของเขา และแน่นอนว่าเขาจะใช้หนึ่งในนั้นเพื่อสังหารเฟินคุน
แต่ทั้งสองทางเลือกนั้นโหดเหี้ยมจริงๆ นำเฟินคุนเข้าไปในธงโลหิตและให้มันถูกวิญญาณอาฆาตภายในทั้งหมดกัดกิน มันจะพบกับประสบการณ์อย่างช้าๆเจ็บปวดไปจนตาย ยิ่งกว่าถูกฆ่าตายทันทีด้วยคมดาบ
ส่วนทางเลือกที่สอง เจียงเฉินเคยใช้มันก่อนหน้านี้ ทุกคนได้เห็นกับตาถึงความร้อนแรงของเปลวไฟเจียงเฉิน เขาได้สังหารผู้อาวุโสระดับแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้นด้วยมัน
แม้แต่ผู้อาวุโสระดับแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ยังถูกแผดเผาเป็นเถ้าถ่าน ไม่ต้องพูดถึงเฟินคุน
"เจียงเฉิน เจ้ากล้าดียังไง?!"
เฟินจงถังตะโกนออกมาอย่างกราดเกรี้ยว
อ้ากกกกกกก!!!!
น่าเสียดายที่คำเตือนของเฟินจงถังไร้ค่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเจียงเฉิน ก่อนที่มันจะพูดจบเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวของเฟินคุนก็ดังไปทั่วนิกายทมิฬ ทุกคนต่างเห็นเปลวเพลิงสี่ทองเริงระบำรอบๆกรงเล็บมังกร ภายใต้การควบคุมของเจียงเฉินเปลวเพลิงราวกับมีชีวิตได้พุ่งเข้าใส่ร่างกายของเฟินคุน
ทันใดนั้น เฟินคุนก็ลุกท่วมไปด้วยทะเลเพลิงสีทอง
อ้ากกกกกกกก!!!
เสียงกรีดร้องโหยหวนราวกับมันไม่ได้มาจากมนุษย์ ไม่ว่าใครที่ได้ยินต่างรู้สึกขนลุก เจียงเฉินจงใจควบคุมความร้อนของเปลวไฟ ให้มันได้แผดเผาอย่างช้าๆจะได้ไม่ตกตายไว
ในเวลาเดียวกันผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนต่างอ้าปากค้าง พวกเขาไม่อาจจินตนาการถึงความเจ็บปวดที่เฟินคุนได้รับในตอนนี้ แต่จากเสียงกรีดร้องนั่น มันต้องเป็นประสบการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมากเป็นแน่
เป็นการทรมานที่โหดเหี้ยมอย่างมาก การสังหารโดยการค่อยๆเผาอย่างช้าๆ โดยเจียงเฉินจงใจควบคุมความร้อนของเปลวไฟให้มากกว่าที่เฟินคุนจนทนได้เล็กน้อย ค่อยๆแผดเผามันไปสู่ความตาย
เปลวไฟเช่นนี้ได้สร้างความเจ็บปวดแก่เฟินคุนอย่างรุนแรง ก่อนที่มันจะกลายเป็นเถ้าถ่าน มันต้องทนรับความเจ็บปวดแสนสาหัส
นี่คือสิ่งที่เจียงเฉินจัดการกับศัตรูของเขา เขาต้องการล้างแค้นให้แก่หยานเฉินหยู่และฮันหยาน เฟินคุนต้องได้รับความเจ็บปวดยิ่งกว่าพวกเขาร้อยเท่า
"อา…..เจ้าสารเลวเอ้ย!"
ดวงตาของเฟินจงถังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง มันคำรามออกมาเสียงดัง ความเจ็บปวดและความโกรธแค้นจากการที่เห็นหลานชายของมันถูกเปลวเพลิงแผดเผาอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนสามารถคาดคิดหรือเข้าใจได้
ปัง…!
เฟินจงถังกราดเกรี้ยวอย่างมาก ดาบสีทองในมือของมันได้ส่งเสียงเสียดแทงออกมา จากนั้นมันก็ฟาดฟันไปยังเจียงเฉิน
ดาบสีทองขนาดยักษ์ได้กรีดผ่านท้องฟ้า และแปรเปลี่ยนเป็นลำแสงดาบสีทองขนาดสามสิบเมตร มันส่องประกายเจิดจ้า การโจมตีครั้งนี้ได้ปลดปล่อยออกมาเต็มกำลังของผู้เชี่ยวชาญแก้นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง ไม่มีผู้ใดสามารถหลบหนีไปได้
เฟินจงถังสามารถบอกได้ว่าในตอนนี้เขาไม่มีทางที่จะช่วยหลานชายของเขาได้ เมื่อเฟินคุนถูกเจียงเฉินจับตัวไป สิ่งที่รอเขาอยู่เพียงอย่างเดียวคือความตาย ความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดของการสูญเสียหลานชายของมัน สิ่งที่เฟินจงถังทำได้ตอนนี้คือสังหารฆาตกรที่ฆ่าหลานชาย ให้เจียงเฉินได้ตายเพื่อชดใช้การตายของหลานชายของมัน
เสียงเสียดแทงของดาบพุ่งผ่านท้องฟ้า ในตอนนี้ ทุกคนถึงกับกลั้นหายใจ การโจมตีเต็มกำลังของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง ไม่มีผู้ใดสามารถหลบหนีได้
เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ทรงพลัง เจียงเฉินยังคงใจเย็นอยู่ได้ เขาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมบนใบหน้า
"เจ้าสุนัขเฒ่า ข้าจะให้เจ้าเป็นคนสังหารหลานชายของเจ้าเอง! ข้าสงสัยเสียจริงว่าเจ้าจะรู้สึกยังไง!"
ดวงตาของเจียงเฉินส่องประกายขึ้น ทันทีที่ลำแสงดาบสีทองจะมาถึงตัวเขา เจียงเฉินได้ถอนเปลวเพลิงมังกรแท้จริงออกไป จากนั้นเขาก็จับไปที่เฟินคุนที่มีใบหน้าแทบจะไม่มีผู้ใดจำได้ ที่ยังคงมีสติอยู่บ้าง จากนั้นเขาก็โยนมันเข้าใส่การโจมตีที่จะมาถึง
"อ้าาา มะ-ไม่ ไม่นะ ม่ายยย!!"
ความหวาดกลัวได้ปรากฏขึ้นภายในตาเฟินคุน และกรีดร้องโหยหวนออกมาเป็นครั้งสุดท้าย
ฉัวะ..!!
เลือดสาดกระเซ็นไปทุกพื้นที่ เสียงกรีดร้องของเฟินคุนได้หยุดลงโดยสมบูรณ์ ร่างกายของมันถูกลำแสงดาบผ่าออกเป็นสองซีก จากนั้นมันก็ร่วงหล่นจากฟากฟ้า
หลังจากสังหารเฟินคุน ลำแสงดาบสีทองไม่ได้หยุดลง แต่มันยังคงพุ่งเข้าหาเจียงเฉิน อย่างไรก็ตามเจียงเฉินได้เตรียมการไว้ก่อนหน้า และเพราะว่าเฟินคุนได้ขวางการโจมตีไว้ เจียงเฉินจึงมีเวลาสยายปีกสีเลือดของเขา ปีกของเขารวมกับทักษะเคลื่อนย้ายมิติทำให้เขาสามารถย้ายตัวหลบการโจมตีของเฟินจงถังได้รวดเร็วราวกับสายฟ้า ระลอกพลังงานที่ปลดปล่อยออกมาจากลำแสงดาบ ไม่สามารถทำอันตรายแก่เจียงเฉินแม้แต่น้อย
"อ้าาาาาา!! เจียงเฉิน ไอ้สารเลว!!"
เฟินจงถังคำรามออกมา มันกำลังจะบ้า ร่างกายของมันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เจียงเฉินทำให้มันสังหารหลานชายของมันเอง
แม้ว่ามันจะรู้ว่าหลานชายของมันไม่มีทางมีชีวิตรอดได้ในวันนี้ แต่สิ่งที่คิดมันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ถูกคนอื่นฆ่าตาย กับ ถูกปู่ของมันฆ่าตาย สำหรับเฟินจงถัง มันรู้สึกแตกต่างกันอย่างมาก
"ฮะฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าสุนัขเฒ่า เจ้ามันไม่ต่างจากเดรัจฉาน เจ้าสังหารแม้กระทั่งหลานชายของตัวเอง! เจ้ามันบ้าไปแล้ว และเจ้ายังกล้าเรียกคนอื่นว่าปีศาจอีกหรือ? เฮอะ!"
เจียงเฉินหัวเราะอย่างชอบใจ เขาไม่เคยปล่อยโอกาสที่จะโจมตีเฟินจงถัง แม้กระทั่งคำพูดก็ตาม
นี่มันน่ากลัวมาก! เขาเต็มไปด้วยแผนการณ์! นี่เป็นวิธีสังหารเฟินคุนที่โหดเหี้ยมที่สุด และเป็นการสังหารใครสักคนที่น่าเศร้าที่สุด!
"เจียงเฉินเป็นชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแผนการณ์และปัญญา เขามีประสบการณ์ต่อสู้มากมาย และเขาตั้งใจที่จะล้างแค้นในวันนี้ ตอนนี้เขาได้ใช้กลยุทธ์ ให้เฟินคุนถูกการโจมตีจากปู่ของมันฆ่าตาย ! การทำเช่นนี้ เจียงเฉินไม่เพียงแต่ได้ล้างแค้นให้กับหยานเฉินหยู่และฮันหยาน แต่เขายังได้ฝากรอยแผลลึกลงไปในจิตใจของเฟินจงถัง ความทรงจำที่เจ็บปวดนี้จะไม่มีทางเลือนหายไป"
"นั่นแหล่ะ คือความแตกต่างระหว่างถูกเจียงเฉินฆ่าตายกับถูกปู่ของมันฆ่าตาย หากเจียงเฉินลงมือฆ่ามันด้วยตัวเอง เฟินจงถังต้องกราดเกรี้ยวอย่างมากและพยายามเต็มที่เพื่อฆ่าเจียงเฉินล้างแค้นเป็นแน่ แต่เมื่อเจียงเฉินได้ทำให้เฟินคุนได้ตายด้วยมือปู่ของมัน เงาได้ถูกทิ้งไว้ในจิตใจของเฟินจงถัง"
"ช่างน่ากลัวอะไรเช่นนี้! พวกเราจะไม่ล่วงเกินคนเช่นนี้เป็นอันขาด"
……………………………………………………
ทุกคนตกตะลึงในสิ่งที่พวกเขาได้เห็น ตั้งแต่ผู้อาวุโสนิกายจนไปถึงศิษย์นิกายทั่วไป ทุกคนต่างถอนหายใจออกมาภายในใจของพวกเขา พวกเขามองเจียงเฉินเหมือนกับที่พวกเขามองราชันย์ปีศาจน้อย ผลจากการที่ไปล่วงเกินคนเช่นเขามีเพียงความตาย วิธีการล้างแค้นไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนในที่นี้สามารถรับได้
"คุนเอ๋อร์…"
เฟินจงถังมองไปยังร่างกายไร้วิญญาณของเฟินคุน จากนั้นมันก็คำรามออกมาเสียงดัง ในวินาทีต่อมา มันยกหัวขึ้น จ้องมองเจียงเฉินอย่างอาฆาตแค้น
"เจียงเฉิน เราทั้งสองไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้! วันนี้ ข้าจะส่งเจ้าไปเป็นเพื่อนหลานชายข้า!"
เฟินจงถังโกรธแค้นอย่างมาก มันได้ปลดปล่อยลำแสงสีทองนับไม่ถ้วนออกจากดาบของมัน โยงกันเป็นใยแมงมุมขนาดยักษ์ จากนั้นก็ขว้างใยแมงมุมขนาดยักษ์เข้าใส่เจียงเฉิน
ในตอนนั้นเอง ฝ่ามือขนาดใหญ่ได้พุ่งลงมาจากฟากฟ้า ได้ทำให้ใยแมงมุมสีทองของเฟินจงถังแตกกระจายออกไปในทันที
ใครบางคนที่มาพร้อมพลังที่ยิ่งใหญ่ในที่สุดก็ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง ในนิกายทมิฬ มีเพียงคนเดียวที่สามารถทำลายการโจมตีของเฟินจงถังภายในครั้งเดียวได้
"พอได้แล้ว !"
มีเสียงเย็นชาแค่นออกมา จากนั้นได้ปรากฏชายที่สวมชุดนักพรตขึ้นตรงกลางระหว่างเฟินจงถังกับเจียงเฉิน ข้างหลังเขาคือผู้อาวุโสระดับแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์จำนวนหนึ่ง พวกเขาทั้งหมดต่างมีตำแหน่งสูงภายในนิกายทมิฬ
ชายในชุดนักพรตไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากนักพรตทมิฬ เขาได้เก็บตัวบ่มเพาะพลังก่อนหน้านี้ ผู้อาวุโสบางคนถูกรบกวนการบ่มเพาะพลัง จึงได้ร้องขอให้เขามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้บานปลายไปไกล มีเพียงนักพรตทมิฬเท่านั้นที่จะสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถกำราบคนเหล่านี้ได้
"ท่านผู้นำนิกาย!"
ทุกคนโค้งคำนับแก่นักพรตทมิฬ เขาเป็นอันดับหนึ่งของนิกายทมิฬ และไม่มีผู้ใดกล้าปฏิเสธตัวตนของเขา
"ท่านผู้นำนิกาย ชายคนนี้ได้สังหารศิษย์ร่วมนิกายอย่างโหดเหี้ยม ! อีกทั้งยังสังหารผู้อาวุโสเขตใน! เขาได้เดินสู่เส้นทางชั่วร้าย ตอนนี้ปล่อยให้ข้าได้สังหารมันเอง!"
ความรู้สึกของเฟินจงถังยังคงปั่นป่วนแทบจับไข้
*********************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป…………….
