แปลไทยโดย Takumi Kun
ตรวจทาน Takumi Kun
**************************************************************************
ยิ่งฮันหยานมีพลังอันยิ่งใหญ่มากเพียงใด ยิ่งทำให้เฟินคุนตั้งใจที่จะสังหารเขามากขึ้น ในการที่จะช่วยเหลือหนานเป่ยเฉาให้บรรลุความฝันความทะเยอทะยานและเป้าหมายของเขา เขาจำเป็นต้องกำจัดทุกคนที่ขวางทาง ด้วยสถานะของเฟินคุนในนิกายทมิฬในตอนนี้ ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะล่วงเกิดเขา เขารู้สึกเหมือนกับตนเองนั้นยิ่งใหญ่และไร้คู่เปรียบเทียบ เขาสามารถที่จะกดขี่ผู้ใดก็ได้ตามที่เขาปรารถนา หากเขาต้องการให้ผู้ใดตาย ผู้นั้นจักต้องตาย เขารู้สึกเหมือนกับตัวเองนั้นอยู่เหนือทุกๆคน การมีอำนาจเหนือทุกๆคนช่างเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์โดยแท้จริง และมันทำให้เขารู้สึกสนุกสนาน
ในอีกด้านหนึ่งหวังหยุนวางฝ่ามือไว้บนแขนนางและพยายามตรวจอาการของนาง คนรอบข้างต่างใจเต้นระส่ำ และท่าทางของหวังหยุดมืดทะมึน
ฮันหยานเช็ดคราบเลือดออกจากมุมปากของเขา แล้วเขาหันไปทางหวังหยุน
" นางเป็นเช่นไรบ้าง? "
ฮันหยานถาม
" ชีพจรของศิษย์พี่หยานอ่อนอย่างมาก นางมีอาการสาหัส พลังชีวิตของนางเลือนลางมาก และแทบจะหายไป….. อาการของนางอยู่ขั้นวิกฤตขอรับ "
หวังหยุนตอบพร้อมส่ายหัว
ฮู่มมมมมมม!
หลังจากคำพูดได้ออกมาจากปากหวังหยุน ฮันหยานเงยหน้าขึ้นแล้วคำรามดังกึกก้องบริเวณเขาทมิฬ ความกราดเกรี้ยวของเขานั้นเห็นได้ชัด และเงาของปีศาจศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลได้ปรากฎขึ้นที่หลังของเขาอีก ครอบคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
" เฟินคุน หากมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับหยานเฉินหยู่ ข้าให้คำมั่นว่าข้าจะสังหารเจ้าโดยสับเป็นพันๆชิ้น! "
เสียงของฮันหยานแหบแห้ง
" ฮ่าฮ่า… นี่มันเรื่องน่าขันอันใด! ข้าล่ะสงสัยว่าเจียงเฉินมันคงจะไม่กลับมาอีก!ฮันหยาน เจ้าทั้งคู่กับเจียงเฉินต่างเป็นผู้เดินทางในเส้นทางอันชั่วร้าย ข้าจักสังหารเจ้าเสียในวันนี้และช่วยนิกายทมิฬขจัดแกะดำทิ้งเสีย! "
เฟินคุนหัวเราะเสียงดัง เขาไม่สนใจคำขู่ของฮันหยาน
ฮันหยานปลดปล่อยมังกรปีศาจหาญกล้าออกมาพุ่งตรงไปยังเฟินคุน
" เจ้ารนหาที่ตาย!จองจำ ลำดับที่หนึ่ง! "
เฟินคุนแสยะยิ้มบนใบหน้ามัน มันสร้างผนึกไว้ที่นิ้วและวาดตัวอักษร 'หนึ่ง' ตรงหน้าและทันใดนั้นคำๆนั้นได้กลายเป็นกรงสีทอง ไม่เพียงแค่กรงนั่นทำลายมังกรปีศาจ มันยังคลุมร่างฮันหยานและจองจำเขาไว้ภายใน
เฟินคุนลงมือด้วยพลังเต็มที่ของมันและปลดปล่อยคลื่นพลังหยวน ทำให้กรงนั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ฮันหยานที่อยู่อีกได้ยังคงคำรามออกมาแต่เขาไม่สามารถทำลายกรงนี้ได้
นี่เป็นทักษะยุทธที่ทรงพลัง มันยังสามารถจองจำคนได้ชั่วคราวอีกด้วย ส่งผลให้เขากลายเป็นแกะน้อยที่รอถูกสังหาร
" ฮันหยาน อย่าได้พยายามโดยไร้ประโยชน์เลย การจองจำลำดับที่หนึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถทำลายได้ วันนี้ข้าจักสังหารคนสารเลวเช่นเจ้าต่อหน้าทุกๆคน "
ด้วยท่าทางอันสง่างาม เฟินคุนได้ซัดฝ่ามือของเขาอย่างแรง ฝ่ามือซัดโดนหน้าอกข้างขวาของฮันหยาน หน้าอกฮันหยานยุบลงไปจากการลงมือครั้งนี้
พรู่ด!
ฮันหยานกระอักเลือดออกมา ออกมาพร้อมกับเศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยของอวัยวะภายใน พลังของเฟินคุนรุนแรงยิ่งนัก เรือนที่พักที่แตกร้าวด้านหลังเฟินคุนได้แตกกลายเป็นชิ้นๆและมันพินาศลง
" ศิษย์พี่ฮัน! "
หวังหยุนตะโกนออกมาด้วยความตกใจ การลงมือของเฟินคุนนั้นทรงพลังยิ่ง หากเป็นผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้สวรรค์ขั้นกลางทั่วๆไปโดนการลงมือประสานด้วยการจองจำลำดับที่หนึ่งและซัดฝ่ามือ เขาคงตกตายไป
ฮู่ม!
แต่ฮันหยานยังไม่ตายที เขายังคำรามเสียงดังอีกครั้งและยืนขึ้นจากซากปรักหักพัง ดวงตาของเขาดำสนิท และร่างกายของเขา ลวดลายปีศาจและเกล็ดของปีศาจบรรพกาลได้ออกมา บนเกล็ดเหล่านี้มีอักขระโบราณอยู่
" เป็นพวกที่ชั่วร้ายเสียจริง การสังหารเจ้าเป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว! "
ร่างของเฟินคุนไหวตัวและพุ่งตรงไปดั่งอสรพิษ ด้วยความเร็วเต็มที่ เขาซัดฝ่ามือไปที่อกของฮันหยานอีกครั้ง ด้วยการจู่โจมครั้งนี้ เพลิงปีศาจที่คลุมร่างของฮันหยานได้หายไปในทันที และเขาหันหลังกลับไปและเขามองไปเหมือนก่อนหน้าจากนั้นก็ได้ร่วงลงบนพื้น อาการของเขาหนักเช่นเดียวกับหยานเฉินหยู๋
ฝุ่บ!
ดาบยาวอันคมกริบได้ปรากฎขึ้นที่มือของเฟินคุนและมันส่องประกายโหดเหี้ยมออกมา เขาเดินไปทีละก้าวทีละก้าวไปหาฮันหยาน
" เจ้าคนชั่วช้า จงหายไปลงนรกเสียเถอะ! "
ด้วยจิตสังหารที่พุ่งทะลวงฟ้า มันดูเหมือนว่าเฟินคุนจะบั่นคอฮันหยานด้วยดาบของเขา
เมื่อมองจากที่นี่ หวังหยุนและคนอื่นๆไม่สามารถช่วยสิ่งใดได้ แต่สีหน้าตื่นตระหนกได้เกิดขึ้นบนหน้าของพวกเขา พวกเขามองไปยังเฟินคุนด้วยความเกลียดชัง ในฐานะหนึ่งในหน้าตาศิษย์ในเฟินคุนได้กล้าที่จะสังหารศิษย์ร่วมนิกาย เขาไม่สนใจกระทั่งกฎของนิกาย
แม้ว่ามันจะบอกว่าฮันหยานเป็นคนชั่วร้าย ทุกๆคนต่างรู้ดีว่ามันเป็นเพียงข้ออ้าง สายเลือดปีศาจบรรพการอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และนั่นหมายความว่าเขามีพลังของปีศาจบรรพกาลศักดิ์สิทธิื แต่จิตใจเขาไม่ได้เป็นปีศาจตามไปด้วย จากที่เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยหยานเฉินหยู่ นั่นสามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนที่มีอารมณ์ลึกซึ้ง
หวังหยุนและศิษย์คนอื่นๆไม่กล้าที่จะหยุดในสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะพูดแม้แต่คำเดียว เพราะพวกเขาต่างรู้ว่าหากออกหน้าและพูดบางสิ่งล่ะก็ดาบในมือของเฟินคุนคงจะบั่นคอของพวกเขาในทันที ด้วยสถานะของมันในนิกายทมิฬ เฟินคุนสังหารพวกมันจะไม่มีผู้ใดที่สามารถตำหนิมันได้
ตอนนี้หวังหยุนหวังเพียงแค่ให้ท่านผู้อาวุโสกั๋วมาที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หากไม่ล่ะก็ฮันหยานอาจต้องพินาศเป็นแน่
" หยุดมือของเจ้าเดี๋ยวนี้! "
ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังออกมาแต่ไกล ในวินาทีถัดมา เงาคนพุ่งมาด้วยความเร็วเต็มที่ ทันใดนั้นเขาได้ปิดทางตรงหน้าเฟินคุนและกีดกันมันไม่ให้ไปต่อ มันผู้นั้นก็คือ กั๋วฉานนั่นเอง
เมื่อกั๋วฉานมาถึงฉากนี้ เขาได้มองไปยังหยานเฉินหยู่ในทันที ในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุ เขาสามารถบอกได้ถึงความสาหัสของอาการหยานเฉินหยู่ในตอนนี้ จากนั้นเขามองไปยังอาการของฮันหยาน ซึ่งมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าอาการหยานเฉินหยู่
เห็นเช่นนี้ ความกราดเกรี้ยวของกั๋วฉานได้ปะทุออกมา ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงก่ำและเขาจ้องมองไปยังเฟินคุนเหมือนหมาป่าที่กำลังกระหาย เมื่อเฟินคุนสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ออกมาจากกั๋วฉาน ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปในทันที ในนิกายทมิฬ กั๋วฉานเป็นคนเดียวที่เขาเกรงกลัว
" บ้าฉิบ… ข้าคิดว่าไอ้แก่โง่นี่จะเก็บตัวบ่มเพาะอยู่? เหตุใดเขามาที่นี่ได้เร็วนัก?จักต้องมีคนแจ้งเขาเรื่องนี้เป็นแน่! "
เฟินคุนสาปแช่งในใจ
" เฟินคุน เจ้าได้ทำสิ่งใดลงไป?! "
กั๋วฉานตะโกนออกมาดังสนั่นอย่างกราดเกรี้ยว ในตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เขาได้ให้สัญญากับเจียงเฉินว่าจะปกป้องดูแลความปลอดภัยของหยานเฉินหยู่ขณะที่เขากำลังจะออกไป แต่ตอนนี้หยานเฉินหยู๋ได้โดนคนชั่วช้าทำร้ายอาการสาหัส กระทั่งเพื่อนของเจียงเฉิน ฮันหยานเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน กั๋วฉานสามารถอธิบายต่อเจียงเฉินเมื่อเขากลับมาได้อย่างไร?เขาจะเผชิญหน้าได้อย่างไร?
เมื่อคิดเรื่องนี้ กั๋วฉานยิ่งหงุดหงิด
" เฟินคุน เจ้าพยายามสังหารศิษย์ร่วมนิกาย! ข้าในฐานะผู้อาวุโสนิกาย ข้าจักสังหารเจ้าที่นี่เดี๋ยวนี้! "
กั๋วฉานปลดปล่อยพลังของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ เขาขยับมือและปลดปล่อยฝ่ามือขนาดยักษ์ที่สร้างขึ้นจากพลังหยวนขึ้นมาแล้วมันบินไปยังเฟินคุน ภายใต้การกดดันของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ เฟินคุนไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้ว
" ท่านปู่ ช่วยข้าด้วยยยยยยยย "
เฟินคุนตะโกนเสียงดัง ทันใดนั้นลำแสงสีทองได้ยิงมาแต่ไกล มันเหมือนดาบอันคมกริบปะทะกับการลงมือของกั๋วฉาน และทันใดนั้นมันได้แตกกระจุยเป็นชิ้นๆ
" กั๋วฉาน ในฐานะผู้อาวุโสนิกายแล้ว เจ้าลงมือกับศิษย์ได้อย่างไร? นี่ไม่เหมาะกับสถานะของเจ้าในนิกายทมิฬ!? "
เฟินจงถังได้ปรากฎขึ้น เขายืนอยู่ตรงหน้าหลานชายเขาเพื่อปกป้องเขาจากกั๋วฉาน
" เฟินจงถัง ข้าจำเป็นต้องตัดสินใจสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ "
กั๋วฉานโกรธมาก เขาไม่เคยโกรธเช่นนี้มาก่อน เขาต้องการที่จะกระโจนไปยังเฟินคุนและฉีกมันให้เป็นชิ้นๆ หากไม่ใช่เพราะเฟินจงถัง เขาจะสังหารเฟินคุนในทันทีโดยไม่ต้องคิดถึงผลกระทบ
" ข้ารู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเป็นเพียงความขัดแย้งระหว่างศิษย์ พวกเราในฐานะผู้อาวุโสนิกาย มันจะดีกว่าหากไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งในเรื่องนี้ สิ่งที่เฟินคุนทำไปอาจไม่เหมาะสมอยู่ ข้าจะลงโทษเขาเองเมื่อกลับไป "
หลังจากพูดเสร็จเฟินจงถังนำเฟินคุนบินขึ้นฟ้ากลับไปยังเขตส่วนใน
" หยุดอยู่ตรงนั้น! "
กั๋วฉานบินขวางทางพวกเขาไว้ "เฟินจงถัง เฟินคุนพยายามสังหารศิษย์ร่วมนิกาย ข้าจำเป็นต้องลงโทษมันซะ!"
" ฮึ่ม!กั๋วฉาน ระวังคำพูดของเจ้าด้วย หากว่าเฟินคุนได้ทำสิ่งใดผิดไป มันไม่ใช่เจ้าที่จะลงโทษเขา!ข้าปฎิบัติหน้าที่แทนท่านผู้นำนิกายในตอนนี้ ดังนั้นข้าจะเป็นผู้ลงโทษเขาเอง มันไม่ใช่ธุระกงการใดของเจ้า! "
เฟินจงถังแค่นเสียงเย็นชาและเขาพาเฟินคุนกลับไป
" ดี ประเสริฐ! เฟินคุน เจียงเฉินจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ ทั้งเจ้าและปู่ของเจ้า เจ้าจักต้องหายไปด้วยความกราดเกรี้ยวของเจียงเฉิน และกระทั่งนิกายทมิฬจะต้องชโลมไปด้วยความกราดเกรี้ยวของเขาแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า…… "
กั๋วฉานหัวเราะออกมาเสียงดัง เขารู้จักเจียงเฉินเป็นอย่างดี เจียงเฉินเป็นบุรุษที่เกิดมาเพื่อเป็นราชา และเขามีทัศนคติของราชา เขาเป็นเหมือนดั่งมังกร และมังกรมีเกล็ดมังกรผันแปรของเขาและผู้ใดแตะต้องจักต้องตาย หยานเฉินหยู่และฮันหยานเป็นเสมือนเกล็ดมังกรผันแปรของเจียงเฉิน
กั๋วฉานรู้ดีว่าเรื่องใหญ่จะเกิดขึ้นกับนิกายทมิฬ ความสงบสุขนี้อยู่ได้ไม่นาน เมื่อเจียงเฉินกลับมาไม่ว่าสวรรค์หรือปฐพีในนิกายทมิฬจะอยู่ภายใต้เขา
กั๋วฉานไม่ได้สู้กับเฟินจงถังต่อ เพราะเขารู้ดีว่ามันไม่จบสิ้นหากเขาได้สู้กับเฟินจงถัง เฟินจงถังปฎิบัติหน้าที่แทนผู้นำนิกาย และระดับการบ่มเพาะของมันสูงกว่าเขาเช่นกัน ไม่มีทางที่เขาจะทำสิ่งใดกับมันและหลานของมันเช่นกัน นอกจากนี้สิ่งที่กั๋วฉานกังวลมากในตอนนี้คืออาการของหยานเฉินหยู่และฮันหยาน เขาจัดลำดับความสำคัญที่จะช่วยชีวิตพวกเขาไว้ก่อน
กั๋วฉานหิ้วหยานเฉินหยู่ด้วยมือข้างหนึ่งและฮันหยานด้วยมืออีกข้างหนึ่งจากนั้นบินขึ้นสู่ฟ้าและตรงกลับไปยังยอดเขาของเขา ถัดไปเขาจักต้องใช้กำลังทั้งหมดของเขาในการหาทางช่วยชีวิตของพวกเขาไว้
ในใจของกั๋วฉานเต็มไปด้วยความเสียใจ เขาได้ทำให้เจียงเฉินต้องผิดหวังและเขาไม่รู้ว่าจะเอาหน้าที่ไหนไปพบเจียงเฉินเมื่อตอนเขากลับมา เขาเกลียดชังตัวเองที่เก็บตัวบ่มเพาะระหว่างช่วงเวลานี้ ทั้งหมดเพราะแรงจูงใจอย่างใหญ่หลวงของทักษะรากฐานวิญญาณอันเยี่ยมยอด กั๋วฉานได้มุ่งความสนใจทั้งหมดไปยังทักษะรากฐานวิญญาณที่เยี่ยมยอดและเขาไม่คาดว่าเฟินคุนจะหาญกล้ามาคุกคามหยานเฉินหยู่เช่นนี้
" น้องชาย ทั้งหมดเป็นความผิดของพี่ชายผู้นี้…..ข้าจะพยายามให้ดีที่สุดข้าหวังว่าข้าจะช่วยชีวิตพวกเขาได้……เมื่อเจ้ากลับมาพี่ชายผู้นี้จะให้เจ้าลงโทษได้ตามแก่สมควร "
กั๋วฉานจ้องมองไปยังทิศเหนืออย่างว่างเปล่า เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นเมื่อเจียงเฉินกลับมา
สิ่งที่เกิดขึ้นในครานี้ได้สร้างความวุ่นวายให้กับเขตนอกอย่างแท้จริง โดยเฉพาะผู้ที่เคยเห็นเจียงเฉินก่อความวุ่นวายเมื่อครั้งที่ผ่านมา ในใจของพวกเขา เจียงเฉินเป็นคนที่ไม่สามารถผูกมัดไว้ด้วยกฎใดๆ สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้แน่นอนว่าจะต้องเกิดอุบัติการณ์ที่วุ่นวายขึ้นอีกเป็นแน่
สิ่งที่กั๋วฉานพูดยังคงก้องกังวาลภายในใจของศิษย์ทุกคน ความสงบสุขมันคงอยู่ได้ไม่นานหรอก
ในเวลาเดียวกันในเมืองสุริยันสีชาด ขณะที่กำลังเตรียมตัวต่อสู้กับจ้าวจันทราโลหิต เจียงเฉินรู้สึกถึงความไม่สบายใจ
**************************************************************************
………….To Be Continue…………..
