แปลไทยโดย Takumi Kun
ตรวจทานโดย Subaru-Kyun
**************************************************************************
ความขัดแย้งครั้งนี้ได้ลากศิษย์ในเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย ซึ่งสร้างความแปลกใจให้กับหลายๆคน อย่างไรก็ตามที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือปฎิกิริยาตอบกลับของเจียงเฉิน เพราะหลังจากที่เขาได้ยินชื่อของไช่ตง ไม่เพียงแค่เขาไม่แสดงออกมาถึงสัญญาณใดๆที่จะหยุดความขัดแย้งครั้งนี้ เขายังต้องการที่จะสะสางเรื่องราวกับไช่ตงอีกด้วย
ศิษย์นอกระดับแก่นแท้มนุษย์กล้าที่จะต่อต้านการกระทำของศิษย์ในขั้นแก่นแท้สวรรค์ นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นและในหมู่ศิษย์นอกมีเพียงแค่เจียงเฉินเท่านั้นที่กล้าทำเช่นนี้
" ศิษย์พี่เจียง พวกข้าเป็นผู้บอกให้ทำเช่นนั้น และพวกข้ารู้ว่าได้ทำผิดพลาดร้ายแรง! โปรดอภัยให้พวกข้าด้วย! "
กั๋วเหล่ยขอให้อภัยให้เขา ในความคิดเขา เขาต้องการให้เจียงเฉินถูกสังหารในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขายังต้องการที่จะไถ่โทษของตน ดังนั้นตอนนี้เขาทำได้เพียงอ้อนวอนขอความเมตตาเพียงเท่านั้น
" ผิดพลาดครั้งใหญ่? ด้วยคำนี้เจ้าถึงกับร้องขอความเมตตาเลยรึ? แล้วหวังหยุนและหวงเจิ้งที่นอนอาการสาหัสโดยฝีมือพวกเจ้าและตอนนี้ได้นอนอยู่บนเตียงเนี่ย? ข้าจะให้ไช่ตงชดใช้ยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์ และเช่นเดียวกับเจ้า ข้าจะให้เจ้าได้ชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำกับหวังหยุนและหวงเจิงตอนนี้ "
เจียงเฉินกล่าวอย่างเด็ดขาด " แต่ก่อนที่จะทำเช่นนั้น ส่งยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์มาทั้งหมดที่พวกเจ้ามีซะตอนนี้ พวกเขาจะได้รับมันในฐานะค่าทำขวัญ "
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจียงเฉิน กั๋วเหล่ยและอีกสามคนที่ได้เห็นถึงความหวังบางอย่างก็หน้ามืดทะมึนโดยพลัน ดูเหมือนว่าเจียงเฉินจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบง่ายๆเป็นแน่ พวกเขาทั้งสี่สะท้านไปถึงไขสันหลังเมื่อพวกเขานึกถึงบาดแผลของหวังหยุนและหวงเจิง
"เร็วๆเข้าสิ ศิษย์พี่เจียงให้เจ้านำยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์ทั้งหมดออกมา พวกเจ้าหูตึงหรืออย่างไร? "
ศิษย์คนหนึ่งตะโกนไปยังพวกเขา
" ใช่แล้ว เอาออกมาเท่าที่เจ้ามีอยู่! ยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์เหล่านั้นเป็นของพวกข้า เอาทุกสิ่งที่เจ้าได้เอามาจากพวกข้ามาซะ! "
เหล่าศิษย์ที่ถูกกั๋วเหล่ยข่มเหงได้พบผู้หนุนหลังแล้ว นี่ถึงเวลาที่จะแก้แค้น พวกเขาย่อมไม่พลาดที่จะเอาคืนพวกเขา
" ได้ๆ พวกข้าจะนำมันออกมาเดี๋ยวนี้ พวกข้าจะเอาออกมาเดี๋ยวนี้ล่ะ! "
ศิษย์ทั้งสามหวาดกลัวอย่างมาก ตอนนี้ชีวิตพวกเขาตกอยู่ในความเสี่ยง ยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์อาจช่วยให้พวกเขาปลอดภัยได้ พวกเขารีบหยิบยาฟื้นพลังออกมาทั้งหมดมาจากกระเป๋ามิติ
" และเจ้ากั๋วเหล่ย ส่งทุกสิ่งที่เจ้ามีมาซะ หากเจ้ากล้าที่จะเก็บยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์ไว้ที่เจ้าสักเม็ดเดียวล่ะก็ ข้าจะให้หวงต้าดูแลเจ้าเป็นอย่างดีเลย! "
เจียงเฉินพูดพร้อมแสยะยิ้ม คำพูดของเขาทำให้กั๋วเหล่ยสั่นสะท้าน เขารีบหยิบทุกสิ่งที่เขามีออกมาโดยไม่ลังเล
" ศิษย์พี่เจียง นี่ขอรับยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์เก้าพันเม็ด "
ศิษย์ที่นับยาฟื้นพลังทั้งหมดได้บอกแก่เจียงเฉิน
" บ้าเอ้ยย… มียาฟื้นพลังขั้นมนุษย์ตั้งเก้าพันเม็ด กั๋วเหล่ยช่างมั่งคั่งอย่างมาก! "
ศิษย์นอกบางคนผู้ที่ยืนอยู่ข้างๆช่วยไม่ได้ที่จะสบถออกมา ยาฟื้นพลังขั้นมนุษย์คือชีวิตของพวกเขา พวกเขาได้ทานเป็นจำนวนมากในระหว่างทำการบ่มเพาะ ดังนั้น พวกเขาจึงไม่มีเก็บไว้ในคลังมากมายนัก อย่างไรก็ตามสำหรับทั้งสี่คนรวมกันได้ถึงเก้าพันเม็ดและแค่เฉพาะกั๋วเหล่ยคนเดียวก็มีถึงห้าพันเม็ด มันดูเหมือนว่าทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขาจะมาจากการข่มขู่ศิษย์นอกคนอื่นๆ
" นำไปแบ่งให้กับพี่น้องพวกเราทั้งหมด "
เจียงเฉินพูดอย่างเยือกเย็น ยาฟื้นพูขั้นมนุษย์จำนวนเพียงแค่นี้ไม่ได้มากมายสำหรับเขา
" ศิษย์พี่เจียง พวกข้าได้มอบยาฟื้นพลังทั้งหมดไปแล้ว โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ! "
ศิษย์ผู้หนึ่งอ้อนวอน
" ปล่อยเจ้าไปงั้นรึ? พวกเรากำลังจะสะสางเรื่องของหวังหยุนและหวงเจิงกันอยู่ พวกเจ้าทั้งสี่ได้ทุบตีพวกเขา ถูกต้องไหม? "
รอยยิ้มร้ายกาจปรากฎขึ้นที่หน้าของเจียงเฉิน
ทั้งสี่คนเงียบกริบ พวกเขาไม่สามารถปฎิเสธได้เมื่อศิษย์ทั้งหลายอยู่ที่นี่ด้วย ในวันที่กั๋วเหล่ยได้ทุบตีหวังหยุนและอีกสามคนรุมหวงเจิ้ง
" ดังนั้นข้าจะถือว่าพวกเจ้าได้ยอมรับ วันนี้ข้าจะให้บทเรียนแก่เจ้า! ข้าบิดาผู้นี้ไม่ใช่ผู้ที่เจ้าสามารถแตะต้องได้! ผู้ใดกล้าที่จะทำมันผู้นั้นจะได้รับการตอบแทนเป็นเท่าตัว "
หลังจากพูดจบเจียงเฉินได้ฟาดขาใส่อย่างแรง
กร้อบ!
ขาของเจียงเฉินได้ฟาดใส่หน้าของกั๋วเหล่ย เจียงเฉินได้ออมแรงไว้แล้ว ลูกเตะอันทรงพลังได้ทำให้กั๋วเหล่ยลอยไปไกลกว่าสิบเมตร ใบหน้าเขาโชกไปด้วยเลือดและจมูกของเขาหัก เขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ฝุ่บ!
เจียงเฉินเคลื่อนไหวอีกครั้งและมาอยู่ตรงหน้าของกั๋วเหล่ย เข้าก้มลงและจับไหล่ของกั๋วเหล่ย จากนั้นเขาก็ดึงขึ้นมาเหมือนฉีกน่องไก่ การทำร้ายหวังหยุนและหวงเจิ้งจนสาหัสนั้นได้ทำให้เขาโกรธมาก เขาต้องทวงความยุติธรรมให้แก่พวกเขา
กั๋วเหล่ยหวาดกลัวอย่างมาก เขากำลังรอไช่ตงมาที่นี่และช่วยเหลือเขา เขาไม่คาดเลยว่าเจียงเฉินจะไม่ให้โอกาสนั้นแก่เขาและเริ่มทุบตีเขาทันที
กร้อบ! อ๊าาาาาาาา…
กั๋วเหล่ยกรีดร้องดังขึ้นอีกขณะที่เจียงเฉินบิดแขนเขาด้วยแรงมหาศาลและหักมันไปด้านหลังเขา
ไม่มีการสนใจสายตาที่หวาดกลัวของผู้ที่อยู่รอบข้าง เจียงเฉินจับแขนอีกข้างของกั๋วเหล่ยและหักมัน เพียงพริบตาเขาได้ทำให้คนพิการ วิธีการของเจียงเฉินโหดเหี้ยมอำมหิตอย่างมาก
" สวรรค์ วิธีการของเขาช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก! มันทำให้ข้าสั่นสะท้านไปถึงไขสันหลังเลย "
" เมื่อเปรียบกับศิษย์พี่ฮัน ข้าคิดว่าเขาเหมาะกับนามราชันย์ปีศาจน้อยมากกว่า! กั๋วเหล่ยได้ไปล่วงเกินคนที่ไม่สมควรจะไปยุ่งอย่างยิ่ง "
" เขาจบสิ้นแน่เวลานี้ "
………………………………………………………..
ทุกๆคนต่างตกตะลึงอย่างหนัก และหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แขนทั้งสองของเขาหักและเลือดอาบหน้าเขามันดูน่ากลัวอย่างมาก
" พวกเจ้า! "
เจียงเฉินตะโกนไปยังกลุ่มผู้ชม
" ขอรับ! "
ศิษย์นอกสามคนเดินก้าวออกมาด้านหน้าด้วยความเคารพ
" ไปเตรียมเสาไม้เอาไว้ แขวนพวกมันและทุบตีพวกมันซะ "
เจียงเฉินเตะกั๋วเหล่ยอีกครา ทำให้เขาร่วงลงพื้นจากนั้นเขาก็เหยียบลงไปยังใบหน้าด้วยลักษณะข่มเหงอย่างมาก เจียงเฉินไม่เคยปราณีเมื่อจัดการกับศัตรูของเขา ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยทำให้จ่ายผลตอบแทนสาหัส กั๋วเหล่ยได้กระทำการร่วมกับผู้มาจากศิษย์ในที่ต้องการที่จะสังหารเขา และในความคิดของเจียงเฉิน เขาได้ตัดสินโทษกั๋วเหล่ยด้วยความตาย หากว่าที่นี่ไม่ใช่นิกายทมิฬ กั๋วเหล่ยคงได้ตายไปนานแล้ว
" เข้าใจแล้วขอรับ "
ศิษย์ทั้งสามหันกลับและออกไป ความปรารถนาของเจียงเฉินคือคำสั่งของพวกเขา
ชิ้ง…..
สายตาเจียงเฉินหันกลับมายังทั้งสาม ผู้ติดตามทั้งสามอ้าปากค้างและเริ่มโขกหัว พวกเขาหวาดกลัวต่อความตาย แล้วพวกเขาไม่เคยพบใครที่โหดร้ายและโหดเหี้ยมเพียงนี้มาก่อน
" ศิษย์พี่เจียง โปรดไว้ชีวิตพวกข้าเถิด โปรดไว้ชีวิตด้วย! "
ศิษย์ทั้งสามได้ร้องขอให้อภัยให้พวกเขา ความยโสของพวกเขาทั้งหมดได้มลายหายไปแล้ว
" ศิษย์พี่เจียง อย่าปล่อยพวกเขาไปนะขอรับ เจ้าสามคนนี้มันบ้า! ไม่เพียงแค่ข่มเหงพวกเรา พวกมันกระทั่งทุบตีศิษย์พี่หวงอีกด้วย! "
บางคนได้ตะโกนออกมาอย่างกราดเกรี้ยว ทุกๆคนต่างปรารถนาที่จะฉีกทั้งสามออกเป็นชิ้นๆเมื่อพวกเขาได้คิดถึงความโอหังของทั้งสามเมื่อสองวันก่อนหน้า
" ทุกๆคนทุบตีพวกมันจนกว่าพวกมันจะตาย ข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเอง "
เจียงเฉินเป็นคนที่โหดเหี้ยม ไม่มีสิ่งใดในโลกที่สามารถทำให้เขาหวาดกลัวได้ ไม่มีผู้ใดที่เขาไม่กล้าที่จะสังหาร เพียงแค่ศิษย์ไม่กี่คนไม่ต่างจากมดปลวกสำหรับเขา และเมื่อพวกมันได้มาล่วงเกินเขา ไม่มีทางที่เขาจะมีเมตตาต่อพวกมัน
" ทุบตีมัน! "
" แก้แค้นให้ศิษย์พี่หวงเจิ้ง ทุบตีพวกมันจนกว่าจะตาย! "
หลังจากได้รับคำสั่งจากเจียงเฉิน ศิษย์นับโหลกระหายและเริ่มทุบตีทั้งสาม
ตุบตับ ตูม ตูม
อ๊า อ๊าาาาา อ๊ากกกกก
" บ้าเอ๊ย ฆ่าพวกมันเลย! "
" บัดซบ ชอบออกคำสั่งและข่มเหงพวกข้านัก ฆ่าพวกมันเลยยย! "
" ศิษย์พี่เจียงบอกว่าหากว่าพวกมันตายเขาจะรับผิดชอบเอง! "
……………………………………………………………………………
เรือนที่พักไหม้ด้านหนึ่ง และอีกด้านหนึ่งเป็นการทุบตีฝ่ายเดียว สำหรับกั๋วเหล่ยและอีกสามคน วันนี้เป็นวันที่มืดมนที่สุดในชีวิตสำหรับพวกเขา
น่าสังเวช นี่มันน่าสังเวชจริงๆ
เหล่าศิษย์นอกที่ยืนชมอยู่ข้างๆต่างหวาดกลัว ในที่สุดพวกเขาได้เห็นถึงความอุกอาจของเจียงเฉิน แม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัว ไม่มีผู้ใดที่นึกเสียใจกับทั้งสามคน ในความคิดของบางคนรู้สึกชอบใจเสียอีก
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสามถูกทุบตีจนอาการสาหัส ใบหน้าของพวกเขาปูดบวมและมีแผล พวกเขาชโลมทั่วไปด้วยเลือด ทั้งสามพยายามดิ้นรนและร้องไห้อยู่บนพื้น แต่อาการบาดเจ็บเพียงแค่นี้ไม่ได้เกินไปสำหรับผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์
ในตอนนั้นเอง ศิษย์ทั้งสามที่ออกไปก่อนหน้านี้ได้กลับมา หนึ่งในพวกเขาได้ถือเสาไม้สูงกว่าเจ็ดเมตร อีกคนหนึ่งถือหอกในมือ และอีกคนหนึ่งถือเชือกไว้ในมือ ตอนนั้นเอง พวกเขาปักเสาไม้ลงบนพื้น
" ศิษย์พี่เจียงขอรับ เสาไม้อยู่ที่นี่แล้ว "
ศิษย์คนหนึ่งพูดด้วยท่าทีพึงพอใจ
" จับพวกมันมัดแขวนเอาไว้แล้วทุบตีพวกมัน อย่าได้หยุดจนกว่าพวกมันจะตาย "
เจียงเฉินตะโกนเสียงดัง ในคำว่า 'อย่าได้หยุดจนกว่าจะตาย' ได้สร้างความหวาดกลัวโดยสมบูรณ์แก่กั๋วเหล่ยและคนอื่นๆ ตอนนี้พวกเขาได้รู้สึกสำนึกเสียใจในสิ่งที่พวกเขาได้ทำลงไป พวกเขาต่างรู้กันดีว่าเจียงเฉินไม่ใช่คนที่สามารถไปตอแยได้ง่ายๆ แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าเขาจะโหดร้ายถึงเพียงนี้ ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะทุบตีพวกเขาจนกว่าความตายจะพรากพวกเขาไป
ศิษย์คนอื่นๆไม่ได้สนใจอะไรมากนัก พวกเขาตอนนี้ได้ยอมจำนนต่อเจียงเฉินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าเจียงเฉินจะขอสิ่งใด พวกเขาจะทำตาม พวกเขามัดขึงทั้งสี่คนเข้าด้วยกันและแขวนขึ้นสูงบนเสาไม้ เหมือนกับว่าพวกเขาเป็นหมูเน่า พวกเขาทั้งสี่โชกเลือด และดูน่าอนาถ
" ส่งมันมาให้ข้า "
เจียงเฉินหยิบหอกยาว ตอนนั้นเองเขาได้ทุบตีพวกเขาอย่างกับว่าพวกเขาเป็นเพียงก้อนเนื้อ มันเป็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง
" ทุบตีพวกมัน อย่าได้หยุดจนกว่าพวกมันจะตาย "
ศิษย์ไม่กี่คนได้หยิบหอกยาวขึ้นมาและทุบตีกั๋วเหล่ยและอีกสามคน ตราบที่เจียงเฉินอยู่ที่นี่ พวกเขาไม่กลัวสิ่งใดที่ไม่สามารถควบคุมได้
" หยุดเดี๋ยวนี้! "
ในตอนนั้นเอง เสียงกราดเกรี้ยวมาจากไกลแล้วจากนั้น ทุกๆคนได้มองไปยังชายแก่กำลังบินและลงมายังลานกว้างแห่งนี้ เมื่อชายชราได้เห็นทั้งสี่คนที่ถูกแขวนอยู่ด้วยเสาไม้ และเรือนที่พักถูกเผา เขากราดเกรี้ยวอย่างมากในทันที
" เขาคือผู้อาวุโสนิกาย ท่านผู้อาวุโสหลี่!บ้าจริง นี่มันเหมือนว่านอกเหนือการควบคุมได้ แม้แต่ผู้อาวุโสหลี่ก็ยังมา "
" ผู้อาวุโสนิกายหลี่เป็นผู้อาวุโสเขตนอก แต่เหล่าผู้อาวุโสนิกายหาได้ยากที่เขาจะมายุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งของศิษย์ แล้วเขามาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน? "
ศิษย์หลายๆคนต่างจำชายแก่ผู้นี้ได้ ในฐานะหนึ่งในผู้อาวุโสที่รับผิดชอบเขตนอก เขาเป็นที่รู้จักของทุกๆคน
" ไอ้สารเลว พวกเจ้าทั้งหมดเป็นคนทำงั้นรึ? ทำร้ายและสังหารศิษย์ด้วยกัน? ผู้ใดจุดไฟเผาเรือนที่พัก ยืนขึ้นมาเดี๋ยวนี้! "
ผู้อาวุโสหลี่ต่อว่าด้วยเสียงอันดังสนั่น เมื่อกั๋วเหล่ยและอีกสามคนได้พบเขา ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความปิติยินดี ในที่สุด พระผู้ช่วยได้มาแล้ว ตอนนี้พวกเขาสามารถที่จะออกจากขุมนรกนี้ได้แล้ว ไม่ว่าเจียงเฉินจะอุกอาจเช่นไร เขาไม่มีทางล่วงเกินผู้อาวุโสนิกายเด็ดขาด
" ศิษย์พี่เจียง เขามีนามว่าหลี่ฮุ่ย เป็นผู้อาวุโสเขตนอก เขาเป็นผู้ที่มีสถานะสูงส่ง พวกเราพยายามที่จะไม่ล่วงเกินเขา "
ศิษย์คนหนึ่งเดินมาหาเจียงเฉินและกระซิบที่หูเขา
" อ้อ… ผู้อาวุโสเขตนอกงั้นรึ "
เจียงเฉินหยุดอยู่ชั่วครู่และกล่าวขึ้น " อย่าหยุด ทุบตีพวกมันต่อไป "
คำพูดของเจียงเฉินทำให้ทุกคนอยากจะหมดสติ ชายผู้นี้จะกล้าไปถึงไหนกัน? นี่เป็นผู้อาวุโสนิกายเชียวนะ และเขายังบอกให้ทุบตีพวกมันต่อ กระทั่งต่อหน้าของผู้อาวุโสนิกาย เขาไม่ไว้หน้าผู้ใดทั้งสิ้น เขาช่างโหดร้าย
" เจ้าคือเจียงเฉินสินะ ข้าผู้อาวุโสนิกายสั่งให้เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ อธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ข้าฟังซะ "
หลี่ฮุ่ยเดือดดาลจากความโกรธ เขาไม่เคยพบศิษย์นอกที่โอหังเช่นนี้มาก่อนจนถึงทุกวันนี้
**************************************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ………….
