เทพมังกรสงครามอหังการ - Dragon Marked War God ตอนที่ 69 บ่อน้ำ

แปลไทยโดย Takumi Kun

ตรวจทาน      Subaru-Kyun

=====================================================

ระยะความกว้างและความยาวของภูเขาต้นกำเนิดทั้งสองมีระยะมากกว่าหมื่นไมล์ มันเป็นเทือกเขาที่มีขนาดใหญ่มาก ภูมิทัศน์ภายในภูเขาจะเป็นทางขรุขระ อุดมไปด้วยป่าไม้นานาพันธุ์และหุบเขา การที่จะข้ามผ่านภูเขานั้นมิใช่เรื่องง่าย ความซับซ้อนนี้เป็นเหตุให้พวกเฉินซวงและศิษย์คนอื่นๆหลงทางอยู่ในภูเขามากกว่าเดือนเมื่อพวกเขาไล่ล่าหวงต้า

หวงต้าเองก็ยอดเยี่ยมมาก เขาได้จำทุกเส้นทางภายในเทือกเขา ภายใต้การนำของมันพวกเขาได้เดินทางกว่าพันไมล์ภายในเทือกเขาในเวลาเพียงครึ่งวัน ที่ๆพวกเขาได้มาถึงตอนนี้ ระดับของสัตว์ปีศาจนั้นแข็งแกร่งขึ้นมาก

สัตว์ปีศาจในเขตพื้นที่ส่วนนอกของภูเขาเป็นเพียงแค่สัตว์ป่าทั่วไปหรือสัตว์ เมื่อพวกเขาได้เดินทางมากกว่าพันไมล์ไปบนภูเขา พวกเขาพบสัตว์ปีศาจส่วนใหญ่จะอยู่ระดับอาณาจักรฉีไห่ มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่อยู่ระดับฉีไห่ขั้นปลาย

แน่นอนว่าระดับพละกำลังขนาดนี้จะถือว่าแข็งแกร่งสำหรับคนทั่วไป สำหรับคนอย่างเจียงเฉิน พวกมันถือว่าอ่อนแอ

ตอนนี้เจียงเฉินและหยานเฉินหยู่ทั้งคู่เป็นยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้น และเมื่อเร็วๆนี้หวงต้าได้ปลุกสายเลือดตนเองขึ้นและเข้าสู่อาณาจักรแก่นแท้มนุษย์เช่นกัน ผู้ทรงพลังได้รวมตัวกันสามารถทำให้พวกเขาเดินบนเขาต้นกำเนิดเหมือนเดินที่สวนหลังบ้านตนเอง

แน่นอนว่า มันยังเป็นสถานที่ที่พวกเขาจำเป็นต้องระวังตัวอยู่ ภูเขาต้นกำเนิดเป็นภูเขาที่มีประวัติมายาวนาน มันอาจมีสัตว์ปีศาจหายากซ่อนตัวลึกในภูเขา ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่ามันเป็นความจริงหรือไม่ ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มเดินทางช้าๆและเข้าไปลึกกว่าเก่า

โฮก………!!!

ทันใดนันก็มีเสียงคำรามดังก้องออกมาภายในป่าที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา หลังจากนั้นคลื่นความร้อนได้ออกมาจากมัน เจียงเฉินมองไปยังที่มาของเสียงและเห็นเสือสองตัวมีลายจุดเล็กๆเต็มตัว เสือทั้งสองนั้นกระโจนออกมา

เสือทั้งสองนั้นสูงราวๆชายหนึ่งคน และพวกมันดูดุร้ายและแข็งแกร่ง เสือทั้งสองมองกันและกัน และสายตาที่โหดเหี้ยมของมันจ้องมองมายังทั้งสาม

"พยัคฆ์แฝด! และพวกมันทั้งคู่อยู่ระดับฉีไห่ขั้นปลายอีกด้วย! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

เจียงเฉินเริ่มหัวเราะออกมา เขายังดูสงบและผ่อนคลาย ตามทางที่พวกเขาไปนั้นไม่มีสัตว์อสูรตนไหนสามารถขวางทางพวกเขาเพื่อไปต่อด้านหน้าได้ นั่นเป็นเหตุว่าทำไมหลังการเดินทางไปกว่าครึ่งวันพวกเขายังไม่ได้มีการต่อสู้เกิดขึ้นเลย อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาได้พบสัตว์ป่าทั้งสองเห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่ได้มีการตัดสินใจที่ดีเลย  

"หึหึ เจ้าเสือน้อยทั้งสองนี่ตัดสินใจได้แย่มากๆเลยน้า! พวกมันไม่ได้หนีหรือหลบซ่อนที่ไหนสักแห่งเมื่อพบพวกข้า แต่พวกมันอยากฆ่าพวกข้าแทน! ดูเหมือนว่ามันอยากให้ข้ากัดมันให้ตายอย่างไรดี?"

หวงต้ามีรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้ามัน มันยกหัวขึ้นบนอากาศและเดินตรงไปยังเสือทั้งสอง

โฮก…..!!~

เสือแฝดคำรามอีกครั้ง แม้พวกมันจะอยู่เพียงแค่อาณาจักรฉีไห่ขั้นปลาย แต่ด้วยว่าพวกมันเป็นแฝด พวกมันต่างช่วยเหลือกันและกันและด้วยการประสานกันของพวกมันนั้นสามารถที่จะสู้กับผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ได้

เสือแฝดได้กระโจนขึ้นบนอากาศพร้อมๆกัน เป้าหมายของพวกมันคือหวงต้าที่อยู่ด้านหน้าพวกมัน ร่างกายใหญ่ยักษ์ของมันส่งผลให้อากาศโดยรอบเกิดการระเบิดขึ้น พวกมันแข็งแกร่งพอสมควร

"ฮี่ฮี่ เจ้าต้องการแสดงพลังของเจ้าออกมาเช่นนี้ แต่พวกเจ้านั้นยังห่างไกลกับบิดาของพวกเจ้าที่อยู่ที่นี่"

หวงต้าเริ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนที่จะกระโจนไปด้านหน้าและกลายเป็นแสงสีทอง ร่างของมันเรืองแสงแล้วมันก็ไปปะทะกับหนึ่งในเสือแฝด

เปรี้ยง!

ทันใดนั้นเกิดเสียงอย่างนุ่มนวลดังออกมาตามด้วยเสียงกระดูกที่ถูกขยี้ หลังจากที่ได้รับการโจมตีที่รุนแรงของหวงต้าไป เสือที่ครั้งหนึ่งเคยแข็งแกร่งและมีความมั่นใจได้ร้องออกมาอย่างตกใจ ร่างกายที่ทนทานของมันปลิวไปเหมือนเชือกว่าวที่สายป่านขาด….

ปัง ปัง ปัง !

เจ้าเสือนั้นไม่สามารถที่จะควบคุมตนเองได้ หลังจากกระแทกต้นไม้โค่นไปกว่าโหล ในที่สุดร่างของมันก็ลงพื้นห่างไปกว่ายี่สิบเมตร มีเลือดพวยพุ่งออกจากปากราวกับน้ำตก ที่ๆเสือร่วงลงมานั้นกลายเป็นปล่องภูเขาไฟขนาดใหญ่

เสืออีกตัวหนึ่งเมื่อเห็นสหายของมันถูกฆ่าด้วยวิธีที่อันน่าหวาดกลัว มันโกรธแค้นทันทีและกระโจนเข้าหาหวงต้าอย่างบ้าคลั่ง โชคไม่ดี มันดูช้าเกินไปสำหรับหวงต้า หวงต้าอ้าปากกว้างและเคลื่อนที่ราวสายฟ้าฟาดไปกัดลงบนคอของเสือ

กร้วม~

เลือดสดๆผุดออกมาจากคอของเสือ หวงต้าได้ฉีกก้อนเนื้อออกมาจากเสือ ทำให้เกิดหลุมเลือดขนาดยักษ์บนคอเสือ

บาดแผลนี่รับประกันได้เลยว่ามันตายแน่ๆ มันส่งผลให้เสือนั้นสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปทั้งหมด มันร้องออกมาอย่างหวาดกลัว แต่นี่มันยังไม่จบเพียงแค่นั้น หวงต้านั้นเหี้ยมโหดและโหดเหี้ยมอย่างมาก มันใช้หัวที่แข็งดั่งเหล็กไหลของมันขยี้กระโหลกของเสือตัวนั้น ทำให้แตกเปิดออกมา ทำให้ดวงจิตอสูรได้ถูกบีบออกมาจากเสือ เป็นการตายที่น่าอนาถมาก

"ฮี่ฮี่ เจ้าเสือน้อยทั้งสอง เจ้ากล้าดีเช่นไรที่มาสู้กับข้า พวกเจ้ารนหาที่ตาย!"

หวงต้าหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข มันมองไปยังร่างของเสือสองตัว มันมีความสุขที่ได้ฆ่าอะไรสักอย่าง

"เจ้าหมานี่เลื่อนระดับเมื่อไรไหนกัน?"

เจียงเฉินกรอกตา ด้วยประสบการณ์ของเจียงเฉินเขาสามารถบอกระดับของหวงต้าได้ง่ายๆในตอนที่มันโจมตี หวงต้าได้ทะลวงเข้าสู่ขอบเขตแก่นแท้มนุษย์แล้ว นั่นมันทำให้เจียงเฉินอารมณ์เสียที่เจ้าหมาที่ตามเขามาทุกๆวันนอกจากกินและนอนแล้วมันไม่เคยที่จะมุ่งมั่นในการบ่มเพาะจริงๆจังๆ แล้วมันก็เลื่อนระดับอย่างเงียบๆ เหมือนตบหน้าฉาดใหญ่ใส่เขา

"เจ้าหมาน้อย เจ้าโหดร้ายจัง"

หยานเฉินหยู่จ้องไปยังหวงต้า ด้วยฉากนองเลือดนี้ นางยังคงไม่ต้องการที่จะเห็นการทำเช่นนี้ หากนางเป็นคนสู้กับเสือพวกนั้น นางก็จะสังหารพวกมันแต่นางจะไม่ใช้วิธีที่โหดเหี้ยมเช่นที่หวงต้าได้ทำลงไป

ตุบ!~

หวงต้าที่ความภาคภูมิใจอยู่ร่วงหล่นบนพื้นทันที เขายืนขึ้นมาอย่างกราดเกรี้ยวอีกครั้ง ยืนด้วยขาหน้าทั้งสองอยู่บนอากาศ มันจ้องไปยังหยานเฉินหยู่และพูดว่า "อย่าเรียกข้าว่าเจ้าหมาน้อย! ส่วนไหนของข้าที่มันน้อยฟะ! อีกอย่างข้าไม่ใช่หมา!"

หวงต้าคำรามเสียงดัง โดนคนเรียกว่าน้อยนี่มันไม่ใช่สิ่งที่มันสามารถที่จะทนได้ มันเป็นการดูหมิ่นเมินร่างกายที่ทนทานของมัน

"เจ้าหมาน้อย เวลาที่เจ้าโกรธเนี่ยเจ้าดูน่ารักจัง!" (>////<)/

หยานเฉินหยู่กระพริบดวงตาสดใสของนาง นางไม่ได้กลัวหวงต้าที่กำลังโกรธอยู่

ตุบ!~

หวงต้าร่วงหล่นบนพื้นอีกครั้ง 'เจ้ากล้าดีเช่นไรที่ใช้คำว่าน่ารักกับข้า?เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้าทั้งโหดเหี้ยมทั้งดุร้าย? เจ้าเห็นว่าหมาที่โหดเหี้ยมและดุร้ายนั้นน่ารัก?'

ร่างของหวงต้าสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ แต่สุดท้ายมันก็กรอกตาและถอนหายใจออกมา มันบอกตัวมันเองว่า ช่างมันเถอะ มันเป็นคนที่คนอารมณ์ดี มันให้อภัยกับเด็กสาวที่ไม่รู้เรื่อง

"ฮ่าฮ๋า….."

เจียงเฉินเริ่มหัวเราะเสียงดังออกมา เจ้าหมาโหดร้ายตัวนี้ในที่สุดก็เจอคู่ปรับ

เจียงเฉินเดินไปยังร่างของเสือทั้งสองที่ตายไปแล้วและหยิบวิญญาณอสูรขึ้นมา ดวงจิตอสูรระดับฉีไห่ขั้นปลายช่วยอะไรเขาได้ไม่มาก แต่พวกมันถือว่ายังมีคุณค่าอยู่ มันจะเสียเปล่าหากทิ้งไว้ที่นี่

เจ็ดวันผ่านไป ทั้งสามได้เดินไปมากกว่าสี่พันไมล์ ความเร็วนี้ถือว่าช้ามาก ในระหว่างทางพวกเขาได้โดนสัตว์ปีศาจที่แข็งแกร่งจำนวนมากมาขวางทาง บ้างก็ตามราวี พวกเขาพบแม้แต่สัตว์ปีศาจระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้น แต่ทั้งหมดนั้นโดนหวงต้าผู้ดุร้ายสังหารทิ้งอย่างเหี้ยมโหด เจ้าหมานี่ระบายความโกรธที่มันรู้สึกต่อหยานเฉินหยู่ใส่บรรดาสัตว์ปีศาจดังนั้นจุดจบของสัตว์ปีศาจสามารถบอกได้ว่าตายอนาถ

"สถานที่แห่งนี้เป็นส่วนที่ลึกที่สุดของภูเขา มีความเป็นไปได้ว่าอาจมีสัตว์ปีศาจที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านี้อาศัยอยู่"

เจียงเฉินพูด

"ตอนนี้พวกเรากำลังเดินตรงไป สถานที่แห่งนี้อาจจะเป็นบริเวณที่อันตรายที่สุดของภูเขา แต่ที่อันตรายยิ่งกว่าคือ โอกาสที่จะได้ของดีๆ!บัดซบ หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน พวกเรายังไม่ได้อะไรดีๆเลย"

หวงต้าพูดอย่างโมโห ตาทั้งสองของมันมองรอบๆเพื่อหาของมีค่า

"ไปกันเถอะ ที่นี่คงไม่มีสมบัติจริงๆอยู่เป็นแน่"

เจียงเฉินส่ายหัว เขามีประสบการณ์ของเซียนอยู่ และสัมผัสของเขาต่อสมบัตินั้นยอดเยี่ยมกว่าคนทั่วไปมากนัก หากที่นี่มีสมบัติอยู่บริเวณรอบๆ เขาจะต้องรู้สึกได้อย่างแน่นอน

"ท่านพี่เจียงเฉิน รีบเดินทางต่อเถอะและพยายามออกจากภูเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!"

หยานเฉินหยู่พูด หลังจากเดินทางมาแล้วเจ็ดวัน นางได้เห็นถึงความดุร้ายและความโหดเหี้ยมโดยธรรมชาติของหวงต้ามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นการพัฒนาที่ดีของหยานเฉินหยู่ จิตใจของนางจะเป็นผู้ใหญ่อย่างรวดเร็วได้โดยผ่านสถานการณ์การสังหารที่โหดเหี้ยม

"เข้าใจแล้ว เทือกเขานี้มันห่างไกลเกินไป นอกจากนี้ อาณาเขตนี้ยังขาดแคลนพลังธรรมชาติอีก มันเป็นไปไม่ได้ที่สมบัติของแท้จะเกิดขึ้นที่นี่"

เจียงเฉินผงกหัว สมบัติหายากมักจะเกิดขึ้นที่สถานที่พิเศษ แต่มันอาศัยเงื่อนไขที่พิเศษด้วยเช่นกัน พลังธรรมชาตินั้นจะช่วยในการสร้างสมบัติของธรรมชาติขึ้นมา สถานที่ที่มีพลังธรรมชาติต่ำจะเห็นได้ชัดว่าไม่สามารถที่จะสร้างสมบัติทางธรรมชาติขึ้นมาได้

นี่เป็นเหตุที่ว่าความแข็งแกร่งของผู้เชี่ยวชาญ อาณาเขตต่างกัน ความแตกต่างด้านความแข็งแกร่งย่อมต่างกันมากเช่นกัน ความแตกต่างระหว่างของปริมาณพลังธรรมชาตินั้นส่งผลต่อความเร็วในการบ่มเพาะและสร้างผลลัพธ์ที่แตกต่างออกมา ดังนั้นสถานที่ๆขาดแคลนพลังธรรมชาติ มันจะทำให้การบ่มเพาะเป็นไปอย่างล่าช้า

ในเมืองสีชาด ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์เป็นยอดฝีมือที่แท้จริง เขาได้รับความชื่นชมจากผู้คน แต่ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ที่เจียงเฉินเคยอาศัยอยู่ในชีวิตที่แล้วของเขา มันไม่มีค่าใดๆที่จะกล่าวถึงขอบเขตแก่นแท้มนุษย์ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้สวรรค์ยังต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด นี่คือความแตกต่าง

ทั้งสามได้เดินทางต่อ หลังจากเดินได้สองถึงสามไมล์ หูของหวงต้าขยับทันที มันดมกลิ่นด้วยจมูกของมัน ก่อนหันตรงไปด้านซ้ายของเขา

"เจ้าหมาน้อย เจ้าจะไปไหนน่ะ?"

หยานเฉินหยู่ถาม

"อย่าได้ถามอะไรไร้สาระ ตามข้ามา!"

หวงต้าพูดโดยไม่ได้เหลียวมามอง สำหรับหยานเฉินหยู่ที่เรียกมันว่าเจ้าหมาน้อย ในที่สุดหวงต้าก็ยอมรับเงียบๆ มีคำพูดที่ว่าหากชีวิตมอบมะนาวมาให้ และเจ้าไม่สามารถที่จะปฎิเสธมันได้ จะต้องเพลิดเพลินไปกับมะนาวนั่น

หวงต้าสาบานกับตัวเองว่า หยานเฉินหยู่เท่านั้นที่สามารถเรียกมันว่าเจ้าหมาน้อยได้ หากมีใครกล้าเรียกมันว่าเจ้าหมาน้อยล่ะก็ มันจะฉีกคนผู้นั้นออกเป็นชิ้นๆ

"เจ้าหมานี่ค้นพบอะไรกัน?"

เจียงเฉินขมวดคิ้วและตามรอยเท้าหวงต้าไปด้วยกันกับหยานเฉินหยู่

หลังจากข้ามผ่านป่าขนาดย่อมไป พวกเขามาถึงหุบเขาแคบๆ ภายในหุบเขานั้นมีบ่อน้ำขนาดใหญ่ และเมื่อมองไปยังบ่อน้ำจากด้านบน มันใสสะอาดและดูปกติ

"หวงต้า ข้าเห็นว่าหุบเขานี้ก็ปกตินะ เจ้าพาพวกข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน?"

เจียงเฉินถามด้วยสีหน้ามึนงง

"เจ้าเห็นบ่อน้ำนั่นไหม?"

ดวงตาของหวงต้าเป็นประกาย เขามองไปยังบ่อน้ำในหุบเขา

"มันเป็นแค่บ่อน้ำธรรมดานินา"

หยานเฉินหยู่พูดจริงจัง

"สมบัติอยู่ในบ่อน้ำแห่งนี้ล่ะ"

หวงต้าพูดด้วยรอยยิ้ม

"หวงต้าเจ้าต้องล้อเล่นแน่ๆ……นี่มันแค่บ่อน้ำธรรมดาเองนะ….มันจะมีสมบัติบ้าบอที่ไหนกัน"

เจียงเฉินแหย่หวงต้า เขาได้ตรวจสอบบ่อน้ำด้วยเซนส์ศักดิ์สิทธิ์ของเขาและมันเป็นแค่บ่อน้ำทั่วๆไป ไม่มีแม้แต่เส้นขนที่นี่

"เจ้าหนู เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงมาสงสัยข้า?"

หวงต้าเผยฟันมันออกมาต่อเจียงเฉินด้วยความโมโห

เจียงเฉินขมวดคิ้วอีกครั้ง ดูเหมือนว่าหวงต้าจะไม่ได้ล้อเล่น นอกจากนี้มันยังฉลาดสุดๆอีก บางทีอาจจะมีบางสิ่งอยู่ภายในบ่อน้ำก็เป็นได้ ดังนั้นเจียงเฉินจึงเริ่มโคจรทักษะรากฐานวิญญาณยอดเยี่ยมของเขา พลังวิญญาณที่ทรงพลังแผ่ตรงไปยังบ่อน้ำ เมื่อพลังวิญญาณลงไปได้หนึ่งฟุตจากบ่อน้ำ เขาไม่สามารถที่จะให้ไปต่อได้อีก มันเหมือนมีม่านพลังคอยกั้นพลังวิญญาณของเขา

************************************************************************

จบจ้า………………..โปรดติดตามตอนต่อไป