เทพมังกรสงครามอหังการ - Dragon Marked War God ตอนที่ 56 โลหิตกิเลน

แปลไทยโดย : Takumi Kun

ตรวจทาน       : Subaru-Kyun

=====================================================

"บัดซบ! เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงมาขี่หลังข้า?"

หวงต้ากราดเกรี้ยวในทันที ไม่เคยมีผู้ใดกล้าที่จะขี่หลังมันมาก่อน มันรีบปลดปล่อยพลังออกมา และพยายามสลัดเจียงเฉินให้ลงไป

"ไอ้หมาโง่ เจ้าเป็นคนลากข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และตอนนี้เจ้ายังไม่ช่วยแบกข้าสักระยะอีกเช่นนั้นรึ เจ้านี่มันใจแคบจริงๆ"

เจียงเฉินจับหวงต้าแน่น เขาไม่ต้องการที่จะลงมา ไอ้หมานี่ลากเขามาพัวพันด้วย มันต้องมีส่วนร่วมด้วย

"บัดซบ!"

หวงต้าได้พ่นควันออกจากปากเขาในขณะที่บ่นเจียงเฉินเขายังคงวิ่งต่อ

"ไอ้หมาเดนตาย เจ้าจะสามารถหนีไปถึงไหนกัน"

ด้านหลังพวกเขา เฉินซวงตะโกนออกมาพร้อมปลดปล่อยดาบลำแสงใส่เจียงเฉินและหวงต้า เจียงเฉินหันกลับไปโจมตีใส่ดาบลำแสงนั่นด้วยดัชนีสุริยะ ขวางดาบลำแสงเอาไว้

"ไอ้หมาโง่ วิ่งให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ ข้าคิดว่าเจ้าสามารถวิ่งได้ไวกว่านี้อีกนะ"

เจียงเฉินพูดพร้อมตีไปที่หลังหวงต้า

"พอแล้ว พอ! ไอ้สารเลวน้อย! เจ้าเชื่อรึว่าข้าไม่สามารถกัดเจ้าให้ตายได้"

หวงต้าเกรี้ยวกราดมาก "ไอ้หนุ่มนั่นอยู่ขั้นแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางและความเร็วสูงสุดของมันก็ไม่ได้ช้านอกจากนั้น หากเป็นพื้นที่โล่งล่ะก็พวกเราควรที่จะจัดการมันนะเฮ้ย"

เฉินซวงได้ปลดปล่อยดาบลำแสงออกมาอีกหนึ่งจากด้านหลังพวกเขา ดาบลำแสงบินไล่ตามหวงต้าเจียงเฉินเริ่มหัวเราะออกมา เขาได้ป้องกันดาบลำแสงนิดหน่อยและจงใจเหลือการโจมตีนั้นไว้สักหนึ่งสาย พลังดาบลำแสงที่เหลือจึงพุ่งใส่หวงต้า

อ๊าก!

หวงต้าตะโกนออกมาอย่างกราดเกรี้ยว "ไอ้บัดซบสารเลว เจ้าทำไมถึงไม่ป้องกันการโจมตีล่ะเฮ้ย?"

"ข้าได้พยายามแล้วแต่ดันหลุดไปได้ ก่อนมานี่บิดาได้สู้กับเจ้าไปแล้ว และต่อมาข้าได้สู้กับหลี่ชานหมิงอีก และก่อนหน้าข้าได้สังหารผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ไปด้วยพิษร้ายแรง…..ข้าอยู่ในช่วงที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอย่างมาก แทบจะเหมือนลูกธนูที่ลอยร่วงสู่พื้น เฉินซวงนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางนะ ข้าไม่สามารถหยุดมันได้หรอก"

เจียงเฉินพูด พร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆและสามารถเห็นถึงความฉลาดเฉลียวได้จากตาของเขา

"บัดซบ! อย่าได้พยายามหลอกบิดาเจ้าหน่อยเลย!"

หวงต้าแทบกระอักเลือดออกมา ไอ้หนุ่มนี่มันบอกตัวมันเหมือนศรกำลังร่วงลงพื้น ใครจะเชื่อมันวะ?

เปรี้ยงง!

อ๊าาาาก

หลังจากนั้นเฉินซวงก็ได้พยายามที่จะโจมตีด้วยดาบลำแสงของเขา หวงต้านั้นรวดเร็วมากๆ นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมเขาที่เป็นถึงระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางยังไม่สามารถจับมันได้ ระยะทางระหว่างหวงต้าและเฉินซวงห่างมากขึ้นเรื่อยๆ

เจียงเฉินปัดการโจมตีของเฉินซวงเพียงแค่บางส่วนเท่านั้น และปล่อยให้การโจมตีที่หลุดรอดไปโดนก้นของหวงต้า เจียงเฉินที่ขี่หลังหวงต้าอยู่ได้หัวเราะออกมาเสียงดังหัวเราะแบบอ้าปากกว้าง เขาไม่สนใจว่าหวงต้ามันจะเจ็บ หนังมันหนา การโจมตีนั่นทำอะไรหวงต้าแทบไม่ได้

แต่เมื่อโจมตีใส่เรื่อยๆก้นของหวงต้าก็แดงเถือก

"บัดซบ!น้องสาวเจ้าสิ เจ้าไม่ช่วยปัดการโจมตีบ้างรึไงวะ"

หวงต้ากำลังจะบ้า

"ข้าได้ปัดป้องการโจมตีแล้วนะ เจ้าไม่ได้ยินเสียงรึยังไง? ข้าช่วยได้ไม่มากหรอกนะ ข้าไม่ได้หลอกเจ้า จริง จริ๊ง"

เจียงเฉินรู้สึกผิด

"เจ้ากล้าดีอย่างไรปล่อยให้ไอ้เวรนั่นโจมตีก้นข้า? บิดาผู้นี้จะกินมันแน่นอน!"

หวงต้ากัดฟัน การโจมตีโดนก้นมันต่อเนื่องทำให้มันเกรี้ยวกราดมาก

"เจ้าไม่สามารถจัดการมันได้หรอก เลิกฝันที่จะกินมันได้เลย! รีบหลบหนีจากการไล่ล่าของมันก่อนเถอะ"

เจียงเฉินพูด

โฮ่ง โฮก!

มันเห่าและคำรามออกมา ทันใดนั้นแสงสีทองออกมาจากร่างกายของมัน ภายใต้ลำแสงสีทองนั้นทำให้ความเร็วมันเพิ่มขึ้นมากกว่าเก่า ได้ทิ้งห่างเฉินซวงที่ไล่ตามมาทันที

"ความสามารถเทพประทานของกิเลนนี่มันน่าอัศจรรย์จริงๆ! ไอ้หมานี่มันใช้ทักษะลับในการเพิ่มความเร็วของมัน"

เจียงเฉินคิดกับตัวเขาเองด้วยท่าทีประหลาดใจ

ตอนนี้พวกเขาได้อยู่ที่หุบเขา นี่เป็นหุบเขาที่เจียงเฉินและหวงต้าได้สู้กันก่อนหน้านี้ หวงต้าเปลี่ยนเป็นแสงสีทองและเข้าถ้ำไป

"ลงจากตัวข้าได้แล้ว บิดาเจ้าสิ"

หวงต้าสะบัดตัว ให้เจียงเฉินลงจากตัวของมัน

"หวงต้าเจ้านี่สุดยอด ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าเจ้าจะรวดเร็วขนาดนี้ แม้แต่ยอดฝีมือแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางไล่ตามมา เจ้ายังทิ้งห่างได้ด้วยความเร็วที่สุดยอดของเจ้า"

เจียงเฉินยกนิ้วโป้งให้มัน

"แน่นอนอยู่แล้ว มีอะไรที่สุดยอดกว่านี้อยู่อีกแต่เจ้าไม่ได้เห็นมันแค่นั้น"

หวงต้าได้แสดงถึงความหลงตัวเองออกมา

"แต่เจ้าเฉินซวงนั้นมีสัมผัสเทวะ ข้าไม่คิดว่ามันเป็นการยากที่มันจะหาพวกเรา"

เจียงเฉินพูดขึ้นมา

"ทั้งหมดเพราะเจ้านั่นล่ะ ไอ้สารเลวน้อย! หากไม่ใช่เพราะเจ้า บิดาคงทิ้งห่างมันง่ายๆ"

หวงต้ามองไปยังเจียงเฉินและบ่นใส่

"แล้วเจ้าคิดหรือว่าตัวเจ้าน่าสงสารแค่คนเดียว? มันเป็นเจ้าไม่ใช่รึที่ลากข้ามาโดนกับเจ้าด้วยน่ะ หากข้าไม่ได้พบหมาโง่แบบเจ้า ข้าคงไม่ต้องมาสู้กับศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์เช่นนี้? นั่นเป็นศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์นะเฮ้ย ข้าจะเอาอะไรไปสู้"

เจียงเฉินพูดออกมาและทำหน้ามุ่ย

"เข้าใจ เข้าใจแล้ว เจ้าดูน่าสงสารมาก"

หวงต้ามองอย่างดูถูก

"ข้าล่ะอยากรู้จริงๆ เจ้าไปทำอะไรให้ศิษย์นิกายกระบี่สวรรค์ล่ะนั่น พวกนั้นถึงได้ตามล่าเจ้ากว่าหมื่นไมล์เช่นนี้"

เจียงเฉินถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"เอาจริงแล้ว ก็ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่ปลดปล่อยสัตว์ปีศาจระดับแก่นแท้สวรรค์ออกจากหอคอยเรือนจำ แต่พวกมันโดนศิษย์ในจับตัวกลับไปภายหลัง หลังจากนั้นบิดาผู้นี้ได้ไปป่วนพวกศิษย์นอกมันเล่น แค่รวบรวมชั้นในของเหล่าศิษย์หญิงและเผามันที่หน้าจตุรัสของพวกมัน ฮี่ฮี่ ข้าไม่คาดมาก่อนว่าไฟมันจะลามเผาทั้งจตุรัสและที่พักพวกมันกว่าครึ่งซะงั้น บัดซบ! ถ้าไม่ใช่เพราะเพลิงล่ะก็ พวกมันก็ไม่มีทางปล่อยข้าแน่"

เมื่อหวงต้านึกถึงช่วงที่น่าหวาดกลัว มันดูอารมณ์เสียขึ้นทันที

เจียงเฉินอยากกระอักเลือดออกมาใส่หน้าหวงต้า มันเป็นหมาไร้ประโยชน์จริงๆมันน่ารังเกียจเกินกว่าเขาทำได้ หากเจียงเฉินเป็นเหยื่อการกระทำของมัน เขาคงถลกหนังมันทั้งเป็น กระชากเส้นประสาทของมันออกมาทั้งหมด หักกระดูกมันทั้งหมดและเผามันให้เป็นเถ้าถ่าน 'ไม่แปลกใจเลยที่พวกนั้นจะไล่ตามกว่าหมื่นไมล์ สมควรแล้วล่ะ'

"หลักแหลมมาก เจ้านี่มันหลักแหลมโดยแท้จริง! ดูเหมือนว่าเจ้าสมควรที่จะโดนพวกมันฆ่าทิ้งนะ"

เจียงเฉินยกนิ้วโป้งให้ เมื่อคิดย้อนหลังดู หรวนหลิงและคนอื่นๆกระทำกับเขาเหมือนว่าเป็นสหายกับหวงต้าและต้องการที่จะสังหารเขาทิ้ง มันคงไม่ใช่ความผิดพวกนั้นทั้งหมดล่ะมั้ง นั่นเพราะหวงต้ามันได้ทำให้พวกนั้นสมควรที่จะเกลียดชังแล้วล่ะ

"อย่าได้ปลื้มพี่ชายผู้นี้นักเลย เป้าหมายของพี่ชายคือจะเผาหอคอยเรือนจำสักวันหนึ่ง ฮี่ฮี่"

ขณะที่พูดอยู่ หวงต้าก็ยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างหลงตัวเองแบบสุดๆ

เจียงเฉินก็หัวเราะอีกครั้งหนึ่ง เขาได้เข้าใกล้กับหวงต้าด้วยจิตที่ชั่วร้าย "หวงต้า เจ้าอยากที่จะสังหารชายที่ซัดใส่ก้นเจ้าจนมันแดงไหม"

เมื่อคิดถึงก้นมันแล้ว หวงต้าได้กระโดดและพูดออกมา "บัดซบ! ฆ่ามันสิ พวกเราต้องฆ๋ามันทิ้ง"

"ข้ามีหนทางที่จะฆ๋ามันได้! ข้ารับประกันเลยว่าเจ้าสามารถแก้แค้นจนพอใจแน่นอน"

เจียงเฉินพูดพร้อมยิ้มกว้าง

หวงต้าตาเป็นประกาย "เจ้าจะทำเช่นไรรึ"

"มันง่ายมากเลย เพียงแค่ข้าสามารถทะลวงไปยังฉีไห่ขั้นปลายได้ข้าสัญญาเลยว่าข้าสามารถที่จะฆ่าเขาได้! และเมื่อถึงเวลา เขาจะเป็นของเจ้า"

เจียงเฉินพูด

"ข้าจะบอกว่าเจ้าสารเลวน้อยอย่างเจ้าที่เพิ่งทะลวงฉีไห่ขั้นกลางไม่นานนี้ และตอนนี้เจ้าบอกว่าจะทะลวงเข้าสู่ฉีไห่ขั้นปลายอีก? เป็นไปไม่ได้"

หวงต้าส่ายหัว เขาไม่คิดว่าไอเดียของเจียงเฉินมันจะได้ผล

"นั่นเป็นเหตุว่าทำไมข้าถึงต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า"

เจียงเฉินยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

"ข้าจะช่วยได้อย่างไร"

หวงต้ารู้สึกเสียใจกับคำถามของตนเอง เขารู้สึกถึงความชั่วร้ายเบื้องหลังรอยยิ้มของเจียงเฉิน

"ความจริงมันง่ายนิดเดียว ข้าต้องการโลหิตของเจ้าสักนิดหน่อย"

"บัดซบ!"

ก่อนเจียงเฉินพูดจบ หวงต้าก็กระโดดขึ้นมาบ่นใส่เขา ไอ้สารเลวน้อยนี่มันไม่ได้มีเจตนาดี เขาต้องการที่จะใช้ประโยชน์จากมันตลอด

"แค่โลหิตนิดหน่อยเอง อย่าขี้เหนียวหน่อยเลยน่า"

เจียงเฉินรู้ดีว่าหวงต้ามันไม่ยอมเห็นด้วยง่ายๆแน่ หากข้ออ้างในความจริงตอนนี้เขายังแข็งแกร่งไม่เพียงพอ มิฉะนั้นเขาคงจับหวงต้ากดและรีดเอาเลือดของมันมา

"หลังจากนี้…ข้าเหนื่อยมากในตอนนี้ หลังจากที่เจ้าหมอนั่นมา เจ้าจะต้องหนีอีกดูท่าแล้วเจ้าต้องยอมแพ้เรื่องที่จะแก้แค้นแล้วล่ะนะ"

เจียงเฉินได้นอนอยู่บนพื้นและพูดขึ้นมาด้วยเสียงลึกลับ

"บัดซบไอ้เวรเอ๊ย! ความจริงหากไม่เพราะความสามารถของข้ายังไม่ตื่นทั้งหมดที ข้าก็จะกินมันในคำเดียว"

หวงต้าเกรี้ยวกราดมาก เขามองไปยังเจียงเฉินที่นอนกองบนพื้นและทำเป็นว่าสารเลวอย่างมันเจ็บก้น เขารู้สึกกราดเกรี้ยวยิ่งกว่าเดิม สถานการณ์เช่นนี้ตัวหวงต้าเองก็ไม่อยากพบเจอ

'แก้แค้น! ข้าจะต้องแก้แค้น!ฆ่ามัน! จะต้องฆ่ามัน!'

"ไอ้สารเลวน้อย ข้าจะให้เลือดแก่เจ้านิดหน่อยแต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อนว่าจะทำให้มันพิการและยกมันให้แก่ข้า"

หวงต้าต่อรอง

"ตกลงตามนั้น"

เจียงเฉินยืนขึ้นทันทีตาของเขาลุกวาว เขาดูกระปรี้กระเปร่า ไม่ได้ดูเหนื่อยสักนิด หวงต้ารู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกลวง

ในความจริงแล้วสาเหตุที่เจียงเฉินเลือกที่จะวิ่งหนี นี่เป็นเพราะเป้าหมายหลักของเขา หวงต้ามีสายเลือดของมังกรอยู่ มันช่วยให้ทักษะร่างแปลงสามารถที่จะพัฒนาตั้งแต่รากฐาน นี่เป็นโอกาสดีดีเช่นนี้ข้าจะพลาดได้เช่นไร

ทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นไปตามแผนของเจียงเฉิน หวงต้าเป็นคน(?)ที่ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่ด้อยกว่า หลังจากที่โดนโจมตีใส่ก้นมันต่อเนื่องเข้า เขาแน่ใจว่ามันจะต้องมีโทสะแน่ เจียงเฉินจะใช้โอกาสนี้ในการขอเลือดจากมัน

"เจ้าเป็นสารเลวน้อยที่ฉลาดแกมโกงที่น่ารังเกียจมาก! จำไว้เลย หลังจากได้เลือดข้าไปแล้วหากเจ้าทำมันพิการไม่ได้ ข้าจะกัดเจ้าให้ตาย"

หวงต้าเริ่มข่มขู่

"อย่าได้กังวลเลยน่า ข้าสัญญาแล้ว ข้าจะให้เจ้าได้แก้แค้น"

เจียงเฉินทุบอกสัญญา ตราบที่เขาสามารถทะลวงสู่ฉีไห่ขั้นปลายได้ เขาจะสามารถปลดปล่อยดัชนีสุริยะคู่ได้ ด้วยความสามารถทักษะนี้ สามารถที่จะสังหารเฉินซวงได้ง่ายๆเหมือนกินเค้ก

"ดี!"

หวงต้าได้ทำใจแล้ว ร่างของเขาขยับและเขาได้อ้าปากและคายเลือดสีทองออกมา เจียงเฉินตาลุกวาวและจับเลือดนั่นไว้ในมือ

"โลหิตของสัตว์บรรพกาลอย่างกิเลนนั้นพิเศษยิ่ง! แม้มันขาดบางสิ่งในโลหิตจากแหล่งที่มาก็ตาม แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้ทักษะร่างแปลงมังกรได้พัฒนาจากรากฐานได้"

เจียงเฉินมีความสุขยิ่งนัก เขาไม่ได้คาดหวังว่าสายเลือดของหวงต้านั้นเพราะเจ้าหมานี่ไม่ยอมให้เขาง่ายๆ การที่จะได้มาจากมันนั้นเป็นเรื่องที่ดีมากสำหรับเขา

ในทวีปนักบุญนั้น เหล่าลูกหลานของมังกรล้วนจากไปหมดแล้ว หวงต้าที่อยู่ตรงหน้าเขาอาจจะเป็นลูกหลานตัวสุดท้าย เจียงเฉินที่บ่มเพาะด้วยทักษะร่างแปลงมังกรนั้นถือว่าเป็นโชคดีของเขาที่ได้พบหวงต้า

"ช่วยคุ้มครองข้าด้วยนะ ข้าจะเริ่มดูดซับโลหิตเดี๋ยวนี้"

หลังจากที่เจียงเฉินพูดจบ เขาก็นั่งลงขัดสมาธิทันทีแล้วกลืนโลหิตสีทองลงไป

เปรี้ยง! ….

เมื่อโลหิตเข้าไปยังร่างกาย พลังหยางบริสุทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ได้กระจายโดยรอบ ตราประทับมังกรในตันเถียนเขา กระโดดด้วยความตื่นเต้น สายเลือดของกิเลนเป็นสายเลือดที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก มันช่างรุนแรงอย่างแท้จริง นี่เป็นสิ่งที่ทักษะร่างแปลงมังกรจำเป็นต้องใช้

เจียงเฉินรีบโคจรทักษะร่างแปลงมังกรเพื่อเริ่มการดูดซับเลือดกิเลน พลังงานที่มีอยู่ในเลือดนั้นไม่เพียงพอต่อเจียงเฉินแต่สายเลือดที่อยู่ในเลือดนั้นสามารถทำให้ทักษะร่างแปลงมังกรเกิดการวิวัฒนาการได้จากรากฐาน

************************************************************************

To be continues…..