เทพมังกรสงครามอหังการ - Dragon Marked War God ตอนที่ 49 การต่อสู้ของคนและหมา
ตรวจทาน Subaru-Kyun
=====================================================
เสียงดังสนั่น เจียงเฉินและหมาสีเหลืองทั้งสองได้ชนกับผนังถ้ำ ทำให้ถ้ำสั่นสะเทือนทั้งหมด ฝุ่นปกคลุมไปทั่วและหินก็ตกลงมาจากด้านบน
เจียงเฉินและหมาสีเหลืองต่างมองกันเองด้วยท่าทางตะลึงจนพูดไม่ออก โดยเฉพาะเจียงเฉิน เข้ารู้ตัวเองว่ามีพลังหมัดถึง 50,000 จิน หัวของเจ้าหมาตัวนี้แข็งมากทำให้แขนเขาชาเลย
เจ้าหมาสีเหลืองเองก็จ้องเจียงเฉินเช่นกัน มันไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามันจะมีพละกำลังมหาศาลเช่นนี้
"กลิ่นอายที่เจ้าหนุ่มนี่ปล่อยออกมามันเป็นกลิ่นอายของผู้อยู่จุดสูงสุด เจ้านี่เกิดมาเพื่อเป็นราชา แต่มันไม่ตรงกับอายุของเจ้านี่ นอกจากนั้นทักษะการต่อสู้ของเจ้านี่ก็ทรงพลังอย่างยิ่ง หากข้าได้กินมันล่ะก็ ประโยชน์ที่ข้าได้คงมหาศาล"
เจ้าหมาสีเหลืองคิดกับตัวเอง แม้มันจะตะลึงกับพละกำลังของเจียงเฉิน คุณภาพของปราณและโลหิตของเจ้าหนุ่มทำให้มันรู้สึกหิวมากขึ้น
"เจ้าหนุ่ม ที่นี่มันเล็กเกินไป พวกเราไม่ควรสู้ที่นี่ไปสู้กันด้านนอก"
เจ้าหมาสีเหลืองพูด
"ตกลง ออกไปต่อด้านนอก"
เจียงเฉินผงกหัว เขาก็คิดว่าเป็นความคิดที่ดี
ซู่ม!
สิ่งมีชีวิตที่มีมีผิวแข็งและหนาดั่งสัตว์โบราณทั้งสองได้พุ่งเข้าหากันในเวลาเดียวกัน พวกเขาใช้วิธีดั้งเดิมและโหดร้าย พวกเขาคิดในตอนเริ่มสู้ก็ได้ (พุ่งเข้าใส่ก่อนแล้วค่อยว่ากันล่ะมั้ง)
เคร้ง เคร้ง เคร้ง…..
การต่อสู้ระหว่างคนกับหมาเร่าร้อนยิ่งนัก ทั้งๆเพิ่งเริ่มไม่นาน ตัวหนึ่งต้องการกินคน ส่วนอีกคนหนึ่งต้องการฆ่าเพื่อดื่มเลือด ทุกๆครั้งที่พวกเขาโจมตีการปะทะได้เกิดเสียงเหล็กกระทบกันและเกิดประกายไฟขึ้น
"บัดซบ! ผิวของไอ้หมาโง่นี่มันทำจากเหล็กหรือไร"
เจียงเฉินสบถเสียงดัง ร่างกายของเขาแข็งแกร่งทนทานอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เขารู้สึกเหมือนกับว่าหมาตัวนี้ได้ทำลายความภาคภูมิใจของเขา เมื่อเขาซัดฝ่ามือใส่ร่างมัน เขาทำได้เพียงให้มันถอยหลัง แต่เขาไม่เคยสร้างบาดแผลให้แก่มันแม้แต่น้อย
"เจ้าสารเลวน้อยฝึกร่างกายมาแบบไหนกันแน่? เจ้าต้องบ่มเพาะทักษะที่ทรงพลังเป็นแน่! บอกข้ามาซะว่าทักษะนั่นคืออะไร และข้าจะมอบความตายให้แก่เจ้าอย่างรวดเร็ว"
เจ้าหมาสีเหลืองนี้ปฎิเสธที่จะยอมรับว่าด้อยกว่า แต่เมื่อมันสู้ไปมันก็รู้สึกกลัวมากขึ้น
"ไอ้หมาโง่ ข้าจะจัดให้เจ้าตายอย่างไว! ดัชนีสุริยะ"
เจียงเฉินตะโกนดังลั่น ปลดปล่อยทักษะดัชนีสุริยะออกมา ดัชนีสีทองขนาดยักษ์เหมือนหอกเหล็กขนาดยักษ์ มันสามารถทะลวงสวรรค์ได้ ดัชนีสีทองบินตรงไปยังหมาเหลืองอย่างรวดเร็ว
"ทักษะยุทธระดับปฐพี? ไอ้หนุ่ม เจ้าไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆซะด้วย"
หมาสีเหลืองตัวนี้มีความรู้มากมาย มันสามารถที่จะบอกทักษะดัชนีสุริยะได้ทันทีเมื่อเห็นครั้งแรก แต่มันไม่ได้กลัวการโจมตีนี้ หมาสีเหลืองได้อ้าปากและปล่อยลำแสงสีทองออกจากปาก ลำแสงสีทองนั้นขยายตัวทันทีกลายเป็นลำแสงสีทองขนาดยักษ์ใหญ่พอๆกับดัชนีสุริยะนิ้วเดียว และลำแสงนั่นพุ่งตรงไปยังดัชนีสีทองนั่น
ตูม!
ดัชนีสุริยะและลำแสงยักษ์สีทองได้ชนปะทะกัน แสงสีทองสว่างจ้าทั่วหุบเขา แรงระเบิดที่รุนแรงและดังกึกก้องทำให้หุบเขาได้สั่นสะเทือน แม้แต่ทำให้สัตว์ปีศาจที่อ่อนแอบางตัวต้องหนีออกจากหุบเขาด้วยท่าทีหวาดกลัว
ปัง ปัง ปัง!
เสียงปะทะ เสียงระเบิดดังสนั่นทุกบริเวณในหุบเขา แสงสว่างเจิดจ้าแม้แต่ท้องฟ้ายังสว่างด้วย และมีหลุมลึกเกิดขึ้นทุกแห่งในหุบเขา การต่อสู้ระหว่างคนกับหมานั้นรุนแรงมาก เจียงเฉินได้ใช้ความสามารถทั้งหมด เขาใช้แม้กระทั่งวิญญาณทมิฬเชือดเฉือน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถที่จะทำให้หมาเหลืองบาดเจ็บได้แม้แต่ขนเพียงเส้นเดียว เจียงเฉินใช้กระทั่งทักษะรากฐานวิญญาณขั้นสุดยอดและปลดปล่อยแรงกดดันวิญญาณออกมา แต่เจ้าหมาสีเหลืองทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ"
เจียงเฉินต่อว่าเสียงดัง ดังพลังของเขาสามารถที่จะสังหารนักรบแก่นแท้มนุษย์ขั้นต้นได้โดยไม่ต้องพยายามมาก แต่เขาไม่สามารถที่จะสังหารหมาตัวนี้ นี่ทำให้เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ
"บัดซบ ไอ้มนุษย์เฮงซวย"
เจ้าหมาสีเหลืองหายหอบ มันทั้งผิดหวังทั้งกราดเกรี้ยว มันเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ในวันนี้ แค่มนุษย์สารเลวอยู่เพียงแค่ฉีไห่ขั้นกลางแต่ระดับการต่อสู้ทัดเทียมแก่นแท้มนุษย์ มีพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาด และประสาทสัมผัสเหนือมนุษย์
"ดูเหมือนว่าถ้าต้องการที่จะสังหารหมาตัวนี้จะต้องใช้ไพ่ตาย"
เจียงเฉินหรี่ตาเล็กน้อย มีรอยยิ้มร้ายกาจอยู่บนหน้า ณ ตอนนี้มีหนทางเดียวคือใช้พิษในร่างกายถึงมีโอกาสที่จะสังหารหมาตัวนี้
ด้วยการคิดในใจ น้ำวนสีเขียวภายในทะเลลมปราณของเขาได้เคลื่อนไหว แก๊สพิษสีเขียวอยู่บนมือของเขา
กรรรร……
เจ้าหมาสีเหลืองร้องออกมาก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่เจียงเฉิน ดั่งลูกธนูถูกปล่อยออกมาจากคันศร
"โอกาสนี้แหละ!"
รอยยิ้มร้ายกาจปรากฎบนหน้าของเจียงเฉิน เมื่อหมาสีเหลืองเข้ามาใกล้เขา ทันใดนั้นเขาจะใช้พิษโจมตีไปที่หัวของมัน
"บัดซบ ไอ้มนุษย์สารเลว นี่มันอะไรกัน?"
หมาสีเหลืองหันลำตัวไปด้านข้าง และมันก็อ้วกออกมา
"บัดซบ ขมมากๆ พิษนี่มันอะไรกัน ขมสุดๆ อ่อก ….ข้าจะอ้วกแตกตาย"
เจ้าหมาสีเหลืองยังอ้วกออกมา สิ่งที่มันอาเจียนออกมาคือของเหลวสีเขียว มันไม่ลืมที่จะสบถสาปแช่งขณะที่กำลังอาเจียน แต่เจียงเฉินที่อยู่ตรงข้ามมันกำลังตื่นตระหนก
"บ้าจริง มันไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย"
ในใจเจียงเฉินรู้สึกถึงลางสังหรณ์แห่งความพ่ายแพ้ นี่เป็นพิษจากงูหลามเขียวนรกที่ได้ถูกขนานนามว่าราชาแห่งพิษ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้โจมตีด้วยพิษ แต่หมามันไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ทำให้มันอาเจียนได้เพียงเท่านั้น…..ความรู้สึกพ่ายแพ้นี่มัน
"บ้าไปแล้ว ทำไมเจ้าหนุ่มนี่ถึงได้มีลูกเล่นมากมายขนาดนี้ เขาสามารถที่จะใช้กระทั่งพิษร้ายแรงโจมตีข้าได้"
หลังจากที่เจ้าหมาสีเหลืองอาเจียนเสร็จ มันรู้สึกหดหู่อย่างมาก
"ไอ้หมาโง่ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าข้าไม่สามารถสังหารเจ้าได้"
เจียงเฉินขบฟันและพุ่งไปโจมตีต่อ การต่อสู้ที่รุนแรงระหว่างคนกับหมายังคงดำเนินต่อไป…
สิบนาทีต่อมา ทั้งคนทั้งหมาต่างจับจ้องกัน เจียงเฉินหายใจถี่ ส่วนเจ้าหมาสีเหลืองนั้นลิ้นห้อย ทั้งคู่ต่างเหนื่อยหอบ เรี่ยวแรงไม่เหลือ
"บัดซบ ไอ้มนุษย์สารเลว ข้าไม่อยากสู้กับเจ้าแล้ว ข้าเหนื่อย "
หลังจากพูดจบเจ้าหมาสีเหลืองก็นอนลงบนพื้น
"ข้าก็ไม่ต้องการสู้ต่อเช่นกัน…….."
เจียงเฉินเองก็นั่งลงบนพื้นเช่นกัน การต่อสู้กับเจ้าหมาสีเหลืองตัวนี้ทำให้เขาเหนื่อยแบบสุดๆ
"ไอ้หนุ่มแม้ข้าจะไม่ได้กินเจ้าวันนี้ แต่ก็เป็นการต่อสู้อย่างยอดเยี่ยม"
เจ้าหมาสีเหลืองพูด
"ใช่ ข้าก็เหมือนกัน"
เจียงเฉินปฎิเสธไม่ได้ว่าตั้งแต่ที่เขาได้เกิดใหม่มาเขาได้ต่อสู้มามากมายแต่ไม่มีครั้งไหนที่เขาได้สัมผัสการต่อสู้ที่ดีเหมือนวันนี้ การต่อสู้กับหมาเหลืองวันนี้เป็นประสบการ์ณที่เขาพึงพอใจยิ่งนัก
"ไอ้หนุ่ม ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์นะ ยังไงก็ตาม ข้าจะรับเจ้าเป็นศิษย์ข้าละกัน เจ้าคิดเห็นเช่นไร เร็วเข้าสิ รีบโขกหัวต่ออาจารย์ของเจ้า"
หมาเหลืองพูด
"อย่าโง่ไปหน่อยเลย ไปฉี่ซะและชะโงกดูตัวเองซะบ้าง"
เจียงเฉินปฎิเสธในทันที ไอ้หมาตัวนี้ช่างน่ารังเกียจโดยแท้ เมื่อก่อนหน้านี้ยังพยายามฆ่ากันอยู่ มาตอนนี้จะมารับเขาเป็นศิษย์? ช่างกล้าที่จะพูดดีนี่ นอกจากนี้หากเขามีอาจารย์เป็นหมาต่อไปจะสู้หน้าคนอื่นๆได้เช่นไร
"ห่าอะไรฟะเนี่ย มีปัญหากับรูปลักษณ์ข้างั้นรึ? ตัวข้านั้นยิ่งใหญ่และล่ำ ข้าออกจะทันสมัย …เจ้าไม่รู้หรอกว่ามีสัตว์ปีศาจมากมายร้องขอที่จะมีปฎิสัมพันธ์กับข้า เจ้าไม่รู้จักที่จะขอบคุณกับข้อเสนอของข้าไม่พอเจ้ายังกล้าที่จะดูแคลนข้าอีก"
หมาเหลืองโกรธในทันที
เจียงเฉินหัวเราะทันที หมาตัวนี้ไม่ได้แค่น่ารังเกียงอย่างเดียว ยังหลงตัวเองอีกด้วย
"แน่นอนว่าเจ้าสามารถเลือกที่จะเป็นสัตว์เลี้ยงมนุษย์ของข้า! หากใครกล้าที่จะมากลั่นแกล้งเจ้า ข้าจะกัดมันให้ตาย"
หมาเหลืองพูดออกมาด้วยความหลงตัวเองสุดๆ
"เงียบเลยไป!"
มีเส้นสีดำปรากฎขึ้นที่หน้าผากเจียงเฉิน
"เฮ้ย ไอ้หมาโง่ ถึงแม้พวกเราจะเริ่มต้นไม่ดีนัก แต่ข้าต้องการยืมสิ่งหนึ่งจากเจ้า"
เจียงเฉินพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง
"ดูจากการยิ้มของเจ้าแล้ว มันคงเป็นเรื่องแย่ๆ ไม่มีทาง!"
หมาเหลืองปฎิเสธเจียงเฉินอย่างไม่ใยดี
เจียงเฉินอึ้ง เขาพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ต้องทเลาะกับมันอีก แน่นอนว่าเขารู้ดีหากพวกเขาสู้ต่อสามคืนผลออกมาก็เหมือนเดิม
"แล้วเจ้าจะยืมอะไรล่ะ?"
เจ้าหมาสีเหลืองถามซอกแซก
"เลือดของเจ้า ข้าต้องการที่จะยืมมันไม่มากหรอกสัก….หนึ่งถ้วยเต็ม"
เจียงเฉินตอบไปหัวเราะไปอย่างไร้เดียงสา
"บัดซบ ข้าจะมอบฉี่ของข้าแก่เจ้าหนึ่งถ้วยฟรีๆเลยเอา"
หมาสีเหลืองพูดแล้วมันยกขาขึ้น
รอยเส้นสีดำบนหน้าผากเจียงเฉินหนาขึ้น เขารู้ตัวดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะขออะไรจากหมาตัวนี้
เรื่องมันคงไม่มีวันจบหากยังโต้เถียงกับหมาตัวนี้ เขาลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นออกจากหลังเขา เขาได้ใช้เวลาที่อยู่บนภูเขาราวๆสองชั่วโมง ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว
ลีชานหมิงได้มีเจียงเฉินเป็นเป้าหมาย หากเขาไม่พบเจียงเฉินคงไประบายความโกรธแค้นกับคนตระกูลหยานเป็นแน่ นอกจากนี้ความสัมพันธ์ทั้งสองตระกูล เมื่อพบกันคงสู้กันจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายอีกฝ่ายรอด เจียงเฉินไม่ต้องการที่จะเห็นคนจากตระกูลหยานตกตายที่นี่
"เจ้าหนู นั่นเจ้าจะไปไหน"
เมื่อเห็นเจียงเฉินกำลังจะกลับหมาสีเหลืองก็ถามทันที
"กลับไปยังไงล่ะ"
เจียงเฉินยืดร่างกายเขา และเดินจากไป หมาสีเหลืองได้กระโดดลงจากหลังคาและตามเขาไป
"เจ้าหมาโง่ ตามมาทำไม อยากสู้อีกรอบรึ"
เจียงเฉินถาม คิ้วเขาชนกัน
"ข้าจะไปไหนก็เรื่องของข้า ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้า"
เจ้าหมาสีเหลืองเย้ยหยันเจียงเฉิน
เจียงเฉินส่ายหัวและไม่สนใจหมานั่น เขาเดินไปยังทางออกหุบเขา และหมาเหลืองตัวใหญ่ได้ตามเขามาติดๆ หลังการต่อสู้กับหมาเป็นเวลานาน มันตัดสินใจที่จะตามเขาไปแต่เจียงเฉินก็ไม่ได้ปฎิเสธความคิดนี้ มันคือกิเลนมันเป็นการดีที่จะตามเขาไป และเจียงเฉินมีโอกาสมากมายที่จะเอาเลือดของมัน เมื่อคิดเช่นนี้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
"ไอ้หนู หัวเราะหาอะไร เจ้ากำลังคิดว่าจะเอาอะไรไปจากข้าสินะ! ข้าขอบอกอะไรไว้เลย อย่าแม้แต่จะคิด ข้าตามเจ้ามาเพราะเห็นว่าเจ้ามีศักยภาพ และสักวันเจ้าจะให้ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า"
หมาสีเหลืองพูด
"งั้นเจ้าก็รอต่อไปเถอะ"
เจียงเฉินยักไหล่ของเขา คนและหมาได้ออกจากหุบเขาไปและเดินทางไปยังพื้นที่ที่ตระกูลหยานอยู่
"ไอ้หมาโง่ ทำไมเจ้าหนังหนาจัง"
"ไอ้หนู ข้าเตือนเจ้านะ อย่าได้เรียกข้าว่า 'หมา' ข้ามีชื่ออยู่ นามของข้าคือ หวงต้า(黃大)*"
เห…..ฟังดูเหมาะกับเจ้าดีนี่"
"เจ้าหนู เจ้ารู้สึกคันก้นอีกแล้วสินะ"
"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว หวงต้า ก็หวงต้า
…..แต่ก็ยังเป็นหมา"
"เงียบเลยไป!"
……………………………………………..
ในอีกด้านหนึ่ง ภายในป่าลึกมีการต่อสู้ที่รุนแรงได้เกิดขึ้น
คนทั้งสามจากตระกูลหยานได้ยืนกันคนละด้าน หน้าพวกเขาซีดและได้รับบาดเจ็บทั่วร่างพวกเขา เลือดไหลไม่หยุด คนทั้งห้าที่ยืนตรงข้ามพวกเขาเป็นคนของตระกูลลี พวกมันถือดาบยาวเปล่งประกาย และพวกมันต่างยิ้มเหี้ยม
"นี่เป็นการประเมินผลโดยนับจำนวนสัตว์ปีศาจที่สามารถสังหารได้ พวกเจ้ามาที่นี่และพยายามฆ่าพวกเรา เจ้าไม่ทำตามกฎ"
หนึ่งในคนของตระกูลหยานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวยิ่งนัก
"ฮ่าฮ่า กฎงั้นเรอะ ไม่เป็นไรหรอกที่จะบอกพวกเจ้า พี่ชายหมิงได้ออกคำสั่งให้พวกข้าไปสังหารคนจากตระกูลหยานให้หมดในวันนี้ จะไม่มีผู้ใดรอดไปได้"
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นหัวหน้ากลุ่มย่อยหัวเราะดังลั่นและพูดออกมา ในสายตาของมันคนทั้งสามนี่ชะตาขาดแล้ว
************************************************************************
*หวงต้า(黃大) = เหลืองใหญ่
จบจ้า โปรดติดตามตอนต่อไป………….