ตอนที่ 680: การขอโทษต่อหน้า
สังเกตเห็นความเงียบของเจี้ยนเฉิน ไป๋ไฮไตร่ตรองเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า "หลานชาย ข้ารู้ว่าเจ้ารีบไปถึงระดับ 7 เพื่อช่วยรักษาแขนขาที่ถูกตัดของพี่ใหญ่เจ้า แต่เจ้าสามารถเลือกวิธีอื่นได้ เจ้าสามารถจ่ายเงินและเชิญเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 จากจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์มาช่วยรักษาพี่ชายของเจ้าได้ แม้ว่าจะมีเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 อยู่ในทวีปแห่งนี้น้อยมาก จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์เป็นแหล่งกำเนิดเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 แต่ด้วยสถานะปัจจุบันของเจ้า เจ้ามีสิทธิ์ที่จะเชิญเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 มาได้ "
"เจ้ารู้จักผู้อาวุโสสูงสุดของเมืองทหารรับจ้างไม่ใช่หรือ ? เขาคือคนที่เป็นเสมือนจักรพรรดิในทวีปเทียนหยวน ไม่มีใครกล้าที่จะละเลยสิ่งที่เขาต้องการ แม้ว่าเจ้าจะเชิญมาไม่ได้ เจ้าก็สามารถขอให้ผู้อาวุโสสูงสุดช่วยได้ ถ้าเขายินดีที่จะช่วยเชิญเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 มันก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก บางทีแม้แต่เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 ก็ยังต้องเกรงใจผู้อาวุโสสูงสุดของเมืองทหารรับจ้าง"
เจี้ยนเฉินส่ายหน้าอย่างนุ่มนวล "ไม่ ท่านตา ในเมื่อข้าเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงและข้าได้ก้าวไปถึงระดับ 6 แล้ว ข้าต้องหาวิธีที่จะตัดผ่านไปถึงระดับ 7 ข้าต้องลองทุกวิถีทาง ข้าเชื่อว่าสามารถทำได้ "
ไป๋ไฮพยักหน้าด้วยความชื่นชมและกล่าวว่า "หลานชาย ความคิดของเจ้าดีมาก ทุกคนคนต้องมีจิตวิญญาณการต่อสู้ที่มุ่งมั่นเพื่อจะบรรลุเป้าหมาย ไม่ว่าเส้นทางจะยากแค่ไหน พวกเขาต้องไม่ยอมแพ้ "
ไป๋ไฮหยุดและรินชาให้ตัวเอง "แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่นักรบที่มีชื่อเสียงของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหนก็ตาม เจ้าจะได้รับการยกย่องสำหรับพรสวรรค์ที่น่ากลัวของเจ้า นอกจากนี้ผู้อาวุโสสูงสุดของเมืองทหารรับจ้างกำลังสนับสนุนเจ้าจากเบื้องหลัง ด้วยเหตุนี้เอง ข้าเชื่อว่าสมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงในจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์จะเป็นข้อยกเว้น และทำให้เจ้ามีโอกาสเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเจี้ยนเฉินได้เผยความยินดีออกมา เขากล่าวว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว สิ่งต่าง ๆ จะง่ายขึ้น"
หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินขอให้ไป๋ไฮแนะนำเรื่องเซียนผู้คุมกฎอีกเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินทางกลับไปยังที่พำนักของตนเอง อาคารอันหรูหราซึ่งคล้ายกับพระราชวัง
ในห้องที่เงียบสงบและสบาย ๆ เจี้ยนเฉินนั่งอยู่บนเตียง เขาพลิกมือของเขาและเหรียญปรากฏในมือของเขา ในความคิดของเขา เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่คิดย้อนไปที่สถานการณ์เมื่อเขาได้รับเหรียญ
"เจ้าหนู ถ้าวันหนึ่ง เจ้าสามารถไปที่จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ เจ้าก็สามารถใช้เหรียญนี้เพื่อพบข้าได้"
เจี้ยนเฉินจ้องมองเหรียญและกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า "ใครจะคิดได้ว่าเหรียญนี้มีสาระสำคัญของโลกปกคลุมมันเช่นนี้ ถ้าข้าไม่ใช่เซียนผู้คุมกฎ ข้าจะไม่รู้สึกถึงมันเลย ชายชราที่ให้ข้านั้นเป็นใครกัน ? "
จิตใจของเจี้ยนเฉินราวกับว่าจมอยู่ในความอยากรู้ เขาพึมพำกับตัวเอง "ดูเหมือนว่าถึงเวลาแล้วที่จะไปยังจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์"
"รายงานนายน้อยสี่ นายน้อยสามปรารถนาจะพบท่าน ! " ในขณะนี้ เสียงของสาวใช้ดังก้องจากข้างนอก
เจี้ยนเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "มันเป็นพี่สาม เขามาหาข้าทำไม ? "หลังจากพึมพำตัวเองสักพักหนึ่ง เจี้ยนเฉินเก็บเหรียญม่วงและพูดว่า " ปล่อยให้เขาเข้ามา "
"เจ้าค่ะ นายน้อย ! " สาวใช้คนหนึ่งตอบอย่างสุภาพ ก่อนที่จะค่อย ๆ ถอยหลัง
หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินก็ลุกขึ้นจากเตียง และเดินตรงไปยังห้องรับแขก เพื่อรอพี่ชายของเขา
เจี้ยนเฉินไม่มีความรู้สึกที่ดีสำหรับพี่สามที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด พี่ชายของเขาจะสร้างปัญหาทุกอย่างให้กับเขา ทำให้เขารู้สึกลำบากในทุก ๆ ด้าน เขามักจะพยายามข่มขู่เจี้ยนเฉินเพียงเพื่อจะวางกล้าม ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลวกับแผนการข่มขู่ของเขา ผู้อาวุโสคนหนึ่งก็ถูกรังแกหลายครั้งโดยพี่ชายของเขา ผู้ซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะขยะ
เจี้ยนเฉินนั่งอยู่ที่โต๊ะดื่มน้ำชาด้วยท่าทีสบาย ชายหนุ่มท่าทางสง่างามที่แต่งกายในเสื้อคลุมสีขาวเดินเข้ามา โดยเดินมาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง
ชายหนุ่มท่าทางสง่างามหล่อเหลาคล้ายกับบัณฑิต เขาไม่มีความมุ่งมั่นบางอย่าง ดังนั้นเขาดูเหมือนจะค่อนข้างอ่อนแอ
เจี้ยนเฉินมองชายหนุ่มผู้นั้นอย่างไม่แยแส เป็นเวลานานแล้วที่เขาได้เห็นพี่สาม เมื่อเทียบกับเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา พี่สามของเขาเปลี่ยนแปลงไปมาก ไม่ว่าในด้านรูปร่างหน้าตาหรือนิสัย เขาก็ดูแตกต่างไปจากเดิมมาก
จ้องมองไปยังเจี้ยนเฉิน เจียงหยางเค่อรู้สึกค่อนข้างอึดอัดและกระวนกระวายมาก ในตอนนี้ผู้เยาว์ที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ไม่ใช่แค่น้องชายของเขาเท่านั้น แต่เป็นเซียนผู้คุมกฏที่ยืนอยู่เหนือคนโดยเพียงแค่โบกสะบัดมือก็มีอำนาจทำลายล้าง
"รายงานนายน้อยสี่ นายน้อยสามอยู่ที่นี่" สาวใช้มองเจี้ยนเฉินด้วยความชื่นชมและโค้งคำนับเล็กน้อย
เจี้ยนเฉินโบกมือให้นางและทำท่าทางให้สาวใช้ออกไป หลังจากนั้นเขายังคงจ้องที่เจียงหยางเค่อด้วยสายตาที่ไม่แยแสโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ให้ดีขึ้น
"น้องสี่ … น้องสี่ … " การจ้องมองของเจี้ยนเฉินทำให้เจียงหยางเค่อรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้นและกังวลมาก เขาจำได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เขาทำกับเจี้ยนเฉิน อย่างไรก็ตามเจี้ยนเฉินเป็นเซียนผู้คุมกฏ ทำให้เจียงหยางเค่อรู้สึกกลัวมากขึ้น และกลัวว่าเจี้ยนเฉินจะเอาความเรื่องในอดีตขึ้นมา และทำให้ทุกอย่างยุ่งยากยิ่งขึ้น
เมื่อเห็นความกังวลของพี่สามของเขา เจี้ยนเฉินไม่สามารถยิ้มได้ เขาเอาความคิดริเริ่มที่จะทำลายความอึดอัดที่พี่ชายของเขากำลังทุกข์ทรมานอยู่ "พี่สาม ลมอะไรพัดท่านมาที่นี่ในวันนี้ ? มันค่อนข้างหายากสำหรับท่านที่จะมาหาข้าถึงที่ มานั่ง ท่านไม่สามารถยืนได้ตลอด" ขณะที่เจี้ยนเฉินพูด แล้วเขาก็รินชาให้พี่สามของเขา
เจียงหยางเค่อโล่งใจเล็กน้อยทันที เขายกมือขึ้นเพื่อเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากของเขา หลังจากนั้น เขานั่งลงหน้าเจี้ยนเฉินอย่างงุ่มง่าม เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยกความกล้าที่จะพูดออกมา "น้องสี่ ความจริง พี่สามมาที่นี่เพื่อขอโทษ"
“ขอโทษ ? ขอโทษอะไร ? " เจี้ยนเฉินจ้องมองเจียงหยางเค่ออย่างสงสัย เขาค่อนข้างสับสน
เจียงหยางเค่อเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากของเขาอีกครั้ง เขาดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงการประสานสายตาโดยตรงกับเจี้ยนเฉิน ขณะที่เขาพูดตะกุกตะกักว่า "น้องสี่ ก่อนหน้านี้ … ก่อนหน้านี้ พี่สามนั้นได้ทำอะไรไม่ดีมากมายต่อเจ้าซึ่งข้าไม่สามารถจะชดใช้ได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถยกโทษให้พี่สามของเจ้าได้ พี่สามรู้ตัวว่าผิด ข้ารู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งกับสิ่งที่ข้าเคยทำก่อนหน้านี้ "
เจี้ยนเฉินเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ท่านพูดถึงเรื่องเหล่านี้ทำไม ? พี่สาม อย่าพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ในช่วงวัยเด็กของเรา ข้าลืมมันมานานแล้ว" พวกเขามีสายเลือดเดียวกัน แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องทรมานกันและกัน ? แม้ว่าเจี้ยนเฉินรู้สึกไม่พึงพอใจกับสิ่งที่พี่สามของเขาเคยทำมาในอดีต แต่พวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกัน พวกเขาเป็นพี่น้องกันตามสายเลือด เจี้ยนเฉินคงจะไม่ถือสาพี่สามกับเรื่องที่ไม่ดีในอดีต อย่างไรก็ตามพี่สามของเขาไม่ได้ทำอะไรที่ไม่สามารถให้อภัยได้ นอกจากนี้ เขาได้มาขอโทษด้วยตัวเองในเวลานี้ ด้วยเหตุนี้จึงถือว่ามีความจริงใจมาก ถ้าเจี้ยนเฉินยังทะเลาะกันในเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เขาก็ไม่ต่างกับคนคิดเล็กคิดน้อย
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงหยางเค่อก็โล่งอก เขาเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความสุขได้และพูดว่า "ในเมื่อน้องสี่ไม่ได้ถือสาเช่นนั้น พี่สามเช่นข้าจะปราศจากความวิตกกังวล ก่อนหน้านี้เป็นพี่สามของเจ้าที่เห็นแก่ตัวมากเกินไป แต่น้องสี่ไม่จำเป็นต้องกังวล ในอนาคต ข้าจะติดตามน้องสี่และปฏิบัติตามน้องสี่"
