ตอนที่ 675: การตัดผ่านเข้าสู่ขอบเขตเซียนผู้คุมกฎ (3)
ความลึกลับที่เปลี่ยนแปลงไปของโลกเริ่มค่อย ๆ คลี่คลายลงจากม้วนกระดาษที่ว่างเปล่า และพลังงานโลกที่เต็มไปทั้งห้องก็เริ่มจางหายไป โอกาสที่เซียนสวรรค์จะกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎเริ่มน้อยลง
จนถึงตอนนี้ ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างมารวมตัวกันอยู่ตรงหน้าห้องของเจี้ยนเฉิน ผู้คนเหล่านี้ประกอบด้วยหัวหน้าตระกูลและฮูหยินทั้งสี่ของเขา แม้กระทั่งเจียงหยางหู่ซึ่งปกติต้องการความสงบและความเงียบก็ถูกนำไปที่ด้านหน้าห้องของเขาเช่นกัน นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีลูกหลานของตระกูลอีกด้วย
ด้านขวาของไป๋ไฮเป็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อสีม่วงที่สะดุดตา คนนี้เป็นราชาของอาณาจักรเกอซุน
สองวันผ่านไปตั้งแต่เริ่มต้นของเหตุการณ์นี้ ซึ่งเป็นเวลาที่เพียงพอสำหรับการที่ไป๋หยุนเทียนจะส่งข่าวเรื่องบรรพชนตระกูลไป๋ให้กับไป๋เต๋อที่พระราชวัง ทันทีที่ได้ยินว่าทั้งบรรพชนและหลานชายที่รักของเขาได้กลับมาอีกครั้ง เขาก็ยืนขึ้นและขออนุญาตราชากลับไปที่เมืองลอร์
ตามที่คาดไว้ ราชาเองก็ได้ยินข่าวลือเรื่องเจี้ยนเฉินมานานแล้ว เขารู้ว่าว่าที่ลูกเขยของเขาดำรงอยู่อย่างแข็งแกร่งในฐานะเซียนผู้คุมกฎ เพราะฉะนั้นเมื่อไป๋เต๋อบอกเขาว่าเจี้ยนเฉินได้กลับบ้าน ราชาก็เริ่มเตรียมตัวให้พร้อมเดินทางไปเมืองลอร์
"เป็นเวลา 2 วันแล้ว ลูกเขยที่รักจะตัดผ่านระดับเช่นนั้นหรือ ? " สายตาของกษัตริย์จะจ้องมองไปที่ห้องของเจี้ยนเฉิน เมื่อเขาพูดถึงอีกฝ่าย นับตั้งแต่เขามาถึงคฤหาสน์เจียงหยาง เขาและคนอื่น ๆ ยืนอยู่ตรงหน้าห้องของเจี้ยนเฉิน เพื่อเฝ้ารอทั้งกลางวันและกลางคืน
"มันโชคร้ายที่เราไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น เราไม่กล้าที่จะรบกวนเซียงเอ๋อด้วยเหตุผลใด เช่นเหตุการณ์เช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้ของท่านตาที่บอกเราว่า เซี่ยงเอ๋อกำลังพยายามจะตัดผ่าน เราคงไม่ทราบแน่ชัดว่าเซียงเอ๋อกำลังตัดผ่าน สิ่งที่เราทำได้ก็คือหวังให้เขาประสบความสำเร็จในการเป็นเซียนผู้คุมกฎ" ดวงตาของเจียงหยางป้าสั่นไหวและมองไปรอบ ๆ คฤหาสน์อันมหึมาด้วยความวิตกกังวล ช่วงเวลาแห่งการตัดผ่านนี้สร้างความตึงเครียดอย่างมากให้กับเจียงหยางป้า
"เซียงเอ๋อมีพรสวรรค์มากเลย ข้ารู้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จ" ป้ารองของเจี้ยนเฉิน หยูเฟิงหยานพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว นางเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้ยินจากริมฝีปากของไป๋ไฮว่า เจี้ยนเฉินกำลังพยายามจะตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฎ
ด้านข้างของนางคือไป๋หยุนเทียนซึ่งร่างกายของนางสั่นสะท้าน มือทั้งสองของนางประสานกันเพื่อการสวดภาวนาอ้อนวอนและความวิตกกังวลเต็มไปหมดทั้งร่างกายของนาง นางไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งวันทั้งคืน
"ไฮ้ ! ผ่านไปเพียงไม่กี่ปีและเซียงเทียนได้แสดงให้เห็นแล้ว เขาเติบโตขึ้นกว่าเราแล้ว จากรุ่นก่อน ๆ และถึงจุดสูงสุดที่เราสามารถมองขึ้นไป ไม่คาดฝันเลย สำหรับพวกเราตระกูลไป๋ว่าจะมีลูกหลานที่โดดเด่นเช่นนี้ มันทำให้จิตใจของข้าปราศจากความหวาดกลัว " ชายผู้ที่ยืนหน้าอยู่ข้าง ๆ ราชาก็อุทานออกมา คนที่เคร่งขรึมนี้เป็นลุงของเจี้ยนเฉิน ไป๋เต๋อ
ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาทั้งหมดเป็นสมาชิกระดับสูงของตระกูลเจียงหยางที่คาดหวังในความสำเร็จของเจี้ยนเฉิน ไม่ใช่แค่พ่อแม่ของเขาที่คาดหวังอย่างยิ่งว่าเจี้ยนเฉินจะประสบความสำเร็จ ผู้อาวุโสของตระกูลก็คาดหวังเช่นกัน
ในห้องที่ตกแต่งอย่างดีและน่าทึ่ง ไป๋ไฮนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับหลับตาลง เขาไม่ใส่ใจที่จะตรวจสอบเจี้ยนเฉินเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างนอก เนื่องจากความสามารถของเขา เขาสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจี้ยนเฉินกำลังอยู่ในสถานการณ์เช่นไร
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างและความเสียใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา "อนิจจา ดูเหมือนว่าเขาทำไม่ได้" เขาถอนหายใจ "หลานชายของข้าขาดพื้นฐาน โอกาสที่หายากมากได้ถูกวางไว้ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้"
ในห้องของเจี้ยนเฉิน ความลึกลับที่เปลี่ยนแปลงไปของโลกกำลังค่อย ๆ เลือนหายไป โดยฉับพลันนำเจี้ยนเฉินออกจากสถานะความเป็นไปของเขา เขาไม่สามารถข้ามธรณีประตูนั้นไปเป็นเซียนผู้คุมกฏ และตอนนี้ระยะทางได้ดูเหมือนจะห่างไกลออกไป
"ไฮ้ ! " เจี้ยนเฉินถอนหายใจด้วยความผิดหวัง เขาพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่การที่จะตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฏไม่ได้เป็นเรื่องง่าย ๆ แม้จะมีชิ้นส่วนของความลึกลับของโลกที่หลอมรวมกับเขาและเข้ามาเพื่อช่วยให้เขาพัฒนา แต่ทว่าบางส่วนนั้นไม่อาจเข้าใจ สำหรับความแตกต่างนี้เป็นผลให้เขาล้มเหลวที่จะตัดผ่าน
แต่แล้วเปลวไฟสีขาวฉับพลันได้เริ่มที่จะหลั่งออกมาจากแหวนมิติของเขา ขนสัตว์อสูร 3 ชิ้นที่มีต้นกำเนิดลึกลับได้พุ่งออกมาจากแหวนมิติโดยที่เจี้ยนเฉินไม่ได้หยิบมันออกมา ในขณะนี้ขนสัตว์ทั้งสามนี้ยังดูมีลักษณะที่ไม่แตกต่าง แต่ก็มีแสงสีขาวจาง ๆ ที่ดูเหมือนจะสร้างแผนที่ที่ไม่สมบูรณ์เช่นเดียวกับการปฏิบัติตามกฎบางอย่าง กลิ่นอายที่หลั่งไหลออกมาจากขนสัตว์อสูร ตอนนี้รู้สึกราวกับว่ามันมีบางแง่มุมของโลกอยู่ในนั้น
"นี่ … . กลิ่นอายนี้ …. " ไม่ไกลจากเจี้ยนเฉิน ไป๋ไฮสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยของขนสัตว์อสูร 3 ชิ้น เขาได้เคยใช้หนึ่งในนั้นเพื่อประสบความสำเร็จในการตัดผ่านกลายเป็นเซียนผู้คุมกฎ ดังนั้นกลิ่นอายของมันฝังแน่นลึกลงไปในความทรงจำของเขา
"นี่ – นี่มันจะเป็นกลิ่นอายจากขนสัตว์อสูร ! หลังจากผ่านมานานหลายปี มันได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง ! ยอดเยี่ยม ! นี่เป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมเกินไป ! ด้วยขนสัตว์อสูรนั้น หลานชายของข้าย่อมจะมีโอกาสที่ดีกว่าในการตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฏ !
"ความเสียใจบนใบหน้าของไป๋ไฮหายไป มันกลายเป็นความปิติยินดี หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ไฮก็ก้าวลงมาจากเตียงเพื่อออกจากห้องของเขา เพื่อที่เขาจะได้เห็นฉากอันศักดิ์สิทธิ์ที่จะเกิดขึ้น
ครึ่งวันผ่านไปในลักษณะนี้เปลี่ยนวันเป็นช่วงบ่าย ท้องฟ้าไร้เมฆและดวงอาทิตย์สดใส เจิดจ้าเมื่อมันตกลงไปทางทิศตะวันตก แต่แสงที่ส่องมาจากตัวเองยังคงสว่างมาก
กลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์เจียงหยางตลอดทั้งวันและคืน ไม่มีผู้ใดออกจากพื้นที่ ขาของพวกเขาไม่ได้เคลื่อนย้ายจากจุด แต่ไม่มีใครรู้สึกเหนื่อยแม้ว่าจะไม่ได้กินอาหารหรือน้ำ
ในเวลานั้น แสงหลากสีก็พรวดเข้ามาในมุมมองของทุกคนที่นั่น ตอนแรกแสงนี้จาง ๆ จนแทบไม่มีใครรู้สึกได้ในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปแสงเริ่มค่อย ๆ เข้มขึ้นและไม่นานหลังจากนั้น ไม่มีคนใดคนหนึ่งสามารถมองข้ามแสงนี้ได้
"แปลก ทำไมท้องฟ้าถึงกลายเป็นสีนี้ ? "
"ทุกคนดูสิ ! ท้องฟ้าได้กลายเป็นแถบสีรุ้ง ! ”
ตรงไปหลายคนในการเข้าร่วมชุมนุม เริ่มที่จะให้ออกมาร้องอยากรู้อยากเห็นของความสับสน
"สวรรค์ ทุกคนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสิ ! " ทันใดนั้นมีคนร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
ไม่สามารถหยุดยั้งตัวเอง ทุกคนเอียงศีรษะขึ้นเพื่อมองไปบนฟ้า เพื่อมองเห็นเมฆหลากสีเริ่มรวบรวม
"เกิด- เกิดอะไรขึ้น ? "
"เกิดอะไรขึ้นในโลกนี้ ? "
"ทำไมมีเมฆสีรุ้งอยู่บนท้องฟ้า?"
"พวกมันเป็นสีรุ้ง ! เหล่านี้เรียกว่า เมฆสีรุ้ง ! ตำนานมีว่าเมื่อพวกมันปรากฏ เหตุการณ์มงคลกำลังจะเกิดขึ้น ! "
คฤหาสน์เจียงหยางอันเงียบสงบก่อนหน้านี้ได้รับความสนใจอย่างรวดเร็ว เจ้าหน้าที่หลายคนที่ประจำการอยู่ในคฤหาสน์และเหล่าบรรดาผู้คนก็จ้องมองที่เมฆสีรุ้งด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เมื่อไป๋ไฮเห็นเมฆสีรุ้งบนท้องฟ้า สีหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงความตื่นเต้นซึ่งหาได้ยาก "เขาทำมันได้ ! เขาตัดผ่าน ! "
จากด้านหลังของเจียงหยางป้า เจียงหวูจี่ซึ่งสวมชุดขาวได้ตกใจหลังจากเห็นเมฆสีรุ้ง ดวงตาของเขาดูประหลาดใจชั่วครู่หนึ่ง แต่เมื่อความคิดแล่นเข้ามา เขาก็ร้องออกมาอย่างตกใจ แต่มีความสุข "ตอนนี้ ข้าจำได้แล้ว ! เมื่อเมฆสีรุ้งปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า นั่นหมายความว่ามีเซียนผู้คุมกฎกำเนิดขึ้นมา ! มันเป็นนายน้อยสี่ ! ในที่สุดเขาก็กลายเป็นเซียนผู้คุมกฎ ! "
"อ่า จริงหรือ ? นั่นเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม ! "
ทุกคนได้เริ่มยิ้มทันทีด้วยความตื่นเต้นในข้อมูลนั้น เวลาที่พวกเขากำลังรอก็มาถึงในที่สุด
เมื่อเมฆสีรุ้งในท้องฟ้าหนาขึ้นและหนาขึ้น สีก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น เมฆตอนนี้ล้อมรอบท้องฟ้านับหมื่นกิโลเมตรเพื่อให้โลกทั้งใบดูราวกับว่ามันอยู่ใต้แสงออโรร่าแปลก ๆ เหมือนในความฝัน
สายตาอันมหัศจรรย์นี้ทำให้ดวงตาของทุกคนที่อยู่ในรัศมีต่างพากันมองขึ้นไปบนฟ้าด้วยความตกใจ แต่ไม่มีใครเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกนี้
