ตอนที่ 672: การพบพี่ชาย เจียงหยางหู่
"ท่านพี่ นี่เป็นบรรพชนของตระกูลไป๋ของข้า" ไม่ยอมให้เจี้ยนเฉินพูด ไป๋หยุนเทียนชิงพูดตัดหน้า
เจียงหยางป้าตกใจ เมื่อมองไปที่ไป๋ไฮ เขาไม่เข้าใจว่าไป๋หยุนเทียนจะมีบรรพชนของครอบครัวนางปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร แต่เขาก็นึกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วและป้องมือกับทักทายกับไป๋ไฮว่า "ผู้เยาว์คารวะท่านบรรพชน"
"ผู้เยาว์คารวะผู้อาวุโส ! " สมาชิกระดับสูงคนอื่น ๆ แต่ละคนป้องมือและคำนับตามเจียงหยางป้า ทุกคนรู้ดีว่าความสามารถในการสร้างม่านพลังนั้นมีเพียงเซียนผู้คุมกฏเท่านั้นสามารถทำได้
แต่ไม่มีผู้อาวุโสคนไหนจะกล้าดูแคลน ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นถึงเซียนผู้คุมกฎ
"ท่านบรรพชน นี่เป็นพ่อของข้า ! " เจี้ยนเฉินแนะนำไป๋ไฮแก่เจียงหยางป้า
สีหน้าของไป๋ไฮไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่เขากวาดตามองเจียงหยางป้าขึ้นและลงโดยมองอย่างไม่แยแส "แม้ว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ปานกลาง แต่เจ้าก็ให้กำเนิดลูกชายที่แสนพิเศษผู้นี้ได้ ทำได้ดี"
คำพูดก่อนหน้านี้ของไป๋ไฮนั้นทำให้เจียงหยางป้ารู้สึกค่อนข้างอับอาย ความจริงที่ว่าบุคคลในวัยของเขาสามารถก้าวสู่การเป็นเซียนปฐพีได้รับการพิจารณาแล้วว่าค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยู่ในระดับอัจฉริยะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ดีด้วย ดังนั้นเมื่อไป๋ไฮแสดงความคิดเห็นว่าเขาเป็นคนธรรมดา เจียงหยางป้ารู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่คำพูดครึ่งหลังของไป๋ไฮ ทำให้เขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ มีลูกชายที่ประสบความสำเร็จอย่างที่เจี้ยนเฉินเป็นนั้น เป็นความสำเร็จที่พ่ออย่างเขาภูมิใจ
"ในอนาคต เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าท่านบรรพชน แค่เรียกข้าว่าท่านตา" ไป๋ไฮพูด
"ขอรับ ท่านตา ! " เจี้ยนเฉินตอบ
ไม่นานหลังจากนั้น เจียงหยางป้าได้เชิญไป๋ไฮไปที่ใจกลางคฤหาสน์เพื่อหารือ เนื่องจากสถานะและความแข็งแกร่งของไป๋ไฮ แน่นอนเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากตระกูลทั้งหมด แม้แต่เจี้ยนเฉินและไป๋หยุนเทียนก็พาเขาไปที่ห้องโถง ในขณะพูด ไม่เคยมีเรื่องใดที่เกี่ยวข้องกับตระกูลไป๋
อีก 1 ชั่วยามต่อมา กลุ่มที่ชุมนุมกันอยู่ในห้องโถงก็กระจัดกระจายออกไป และในขณะนั้น ไป๋ไฮก็เข้าพักในคฤหาสน์
ในห้องของเจียงหยางป้า เจียงหยางป้าและไป๋หยุนเทียนนั่งที่โต๊ะคุยกัน
เจียงหยางป้ามองไปที่ไป๋หยุนเทียนด้วยรูปลักษณ์ที่ขัดแย้งกัน "หยุนเอ๋อ เจ้าสามารถบอกข้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกนี้ ? เหตุใดจึงมีเซียนผู้คุมกฎปรากฏตัวขึ้นในคฤหาสน์ของเรา ครอบครัวของเจ้าไม่ใช่ว่าเป็นครอบครัวเล็ก ๆ หรอกหรือ ? " ในอดีตเจียงหยางป้าได้ถามไป๋หยุนเทียนเกี่ยวกับครอบครัวของนาง แต่เจียงหยางป้าได้คิดเพียงว่าครอบครัวไป๋เป็นเพียงครอบครัวเล็ก ๆ ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เนื่องจากเขาไม่เคยได้ยินชื่อก่อน แต่เมื่อเซียนผู้คุมกฎจากตระกูลไป๋ปรากฏตัวขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง ในวันนี้ ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าตระกูลไป๋ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด
ไป๋หยุนเทียนถอนหายใจ "ท่านพี่ ขออภัยโทษในการปิดบังหลายสิ่งจากเจ้าก่อนหน้านี้ ข้าเคยประสบกับเภทภัยบางอย่าง และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตระกูลไป๋ของข้าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดถึง "
"ข้าเข้าใจได้ หยุนเอ๋อ ถ้าสิ่งที่ไม่สะดวกในการพูดถึง ก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องนี้ " เจียงหยางป้าพูด
ไป๋หยุนเทียนส่ายหน้าอย่างนุ่มนวล "ตอนนี้ที่ข้าได้พบกับบรรพชนของตระกูลข้าแล้ว เนื่องจากความช่วยเหลือของเซียงเอ๋อ ไม่จำเป็นต้องปิดบังไว้อีกต่อไป ท่านควรรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลข้า"
หลังจากนั้นไป๋หยุนเทียนได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมด เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวไป๋ให้เจียงหยางป้าฟัง เพื่อให้เขาสามารถเข้าใจเรื่องนี้ได้
หลังจากฟังไป๋หยุนเทียนเกี่ยวกับประวัติครอบครัวของนางแล้ว เจียงหยางป้าก็นิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน จิตใจของเขาตกใจอย่างยิ่งกับสิ่งที่เขาเพิ่งฟัง
เซียนผู้คุมกฎซึ่งดูแลตระกูลมาพันปี ตระกูลที่แม้กระทั่งตระกูลเจียงหยางป้าก็ไม่อาจหวังว่าจะใช้อำนาจนี้ได้ เจียงหยางป้าไม่อาจจินตนาการได้ว่าฮูหยินสี่ที่เขาจะแต่งเข้ามาจะเกี่ยวข้องกับตระกูลที่มีอำนาจเช่นนี้ มันยากมากที่จะเข้ามา
ต้องใช้เวลานานเพื่อเจียงหยางป้าเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน "หยุนเอ๋อ" เขาถอนหายใจ "ข้าไม่เคยคิดเลยว่า เจ้าจะมีตัวตนเช่นนี้ เจ้าต้องอดทนแบกความลับเหล่านี้ ถ้าบรรพชนตระกูลของเจ้าไม่ได้ปรากฏตัวในวันนี้ ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะได้ซ่อนความลับนี้ไว้จากข้าตลอดชีวิตของข้า"
"ท่านพี่ ข้ามีปัญหา ศัตรูของตระกูลไป๋มีความแข็งแกร่งและแม้แต่บรรพชนของเราไม่มีโอกาสต่อต้านพวกเขา ด้วยเหตุนี้ ข้าไม่ได้บอกท่านเผื่อกรณีที่ข่าวรั่วไหลออกไป จนกระทั่งมีโอกาสในวันนี้ ท่านพี่ ข้าหวังว่าท่านจะเก็บความลับของข้าไว้ ไม่ให้ล่วงรู้ไปถึงหูของคนนอก " ไป๋หยุนเทียนย้ำอีกครั้ง
ผงกศีรษะของเขา เจียงหยางป้าให้คำมั่นว่า "ข้าเข้าใจ ฮูหยินของข้า ความลับของตระกูลเจ้าจะถูกเก็บไว้โดยข้า แต่เราต้องหาข้ออ้างที่จะบอกให้คนในตระกูลของเราด้วย "
……
ในระยะไกลของ คฤหาสน์เจียงหยางมีลานเล็ก ๆ มันไม่ใหญ่เกินไป แต่มีศาลาสองชั้นขนาดเล็กที่มีสวนของตัวเองที่จะเห็น
มันเงียบสงบในลานนี้ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะมองเห็น แม้ทหารลาดตระเวนใกล้ ๆ ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ ลานนี้เกือบจะถูกทอดทิ้งและไม่สำคัญต่อคฤหาสน์ทั้งหมด
แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้มีทหารที่ดูแข็งแกร่งทั้ง 8 คนยืนอยู่เหมือนรูปปั้นรอบ ๆ สถานที่ การจ้องมองของพวกเขาข่มขู่และใบหน้าของพวกเขาว่างเปล่า พวกเขาเป็นตัวแทนของทหารที่ยอดเยี่ยมแห่งตระกูลและเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษทั้งนั้น
ในขณะนี้ ชายหนุ่มที่สวมชุดขาวก้าวเดินไปเดินเข้าไปในลานเล็ก ๆ นี้
เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้ ทั้งแปดคนรู้สึกตกใจทันที แต่แล้วรูปลักษณ์ที่งดงามเข้ามาในสายตาพวกเขา พวกเขาก็ยืนตรงไปเพื่อที่จะทักทายเขา
"เราคารวะนายน้อยสี่ ! " เมื่อชายหนุ่มเดินผ่านไป ทหารทั้งแปดนายก็คำนับ เพื่อต้อนรับเขาด้วยความเคารพ
ชายหนุ่มผู้นี้คือเจี้ยนเฉิน !
"ไม่จำเป็นต้องมากพิธีเช่นนี้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ พี่ชายข้ามีอาการเป็นอย่างไรบ้าง ? " เจี้ยนเฉินถามทหารทั้งแปดคนด้วยความกรุณา
"รายงานนายน้อยสี่ เขาขลุกอยู่ในห้องของเขาเกือบทุกวัน เขาไม่ค่อยออกมามากนัก" ทหารคนหนึ่งเล่าให้เขาฟัง
เจี้ยนเฉินพยักหน้า ด้วยมุมมองที่ขัดแย้งกันในสายตาของเขา ในขณะที่มองดูคฤหาสน์ที่ห่างไกล เจี้ยนเฉินเดินเข้ามาข้างใน
ศาลาเล็ก ๆ ไม่มีที่ติ ด้วยเครื่องเรือนและการตกแต่งที่เรียบง่ายจะสามารถมองเห็นได้ที่นี่ และไม่มีสิ่งของแม้แต่ชิ้นเดียวที่สามารถมองเห็นได้ว่า "ล้ำค่า" ถูกวางไว้ข้างใน และดูเหมือนบ้านของชาวนา การตกแต่งภายในอย่างเรียบง่ายนี้ทำให้สถานที่แห่งนี้รู้สึกผิดปกติ เมื่อเทียบกับคฤหาสน์เจียงหยางทั้งหมด
เมื่อวัดขนาดศาลาแล้ว เจี้ยนเฉินก็มองไปที่บันไดไม้ซึ่งนำไปสู่ชั้นที่สอง โดยไม่ต้องกังวลกับการซ่อนประตูทางเข้าของเขา เจี้ยนเฉินได้ก้าวไปทีละขั้นบนกระดานไม้ทำให้เกิดเสียงดังเอี๊ยดทุกก้าว
"น้องสี่ นั่นคือเจ้า ? " น้ำเสียงที่ฟังดูเรียบง่ายดังขึ้นมากระทบแก้วหูของเจี้ยนเฉิน มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น มันเป็นเสียงของพี่ชายของเจี้ยนเฉิน เจียงหยางหู่
"พี่ใหญ่ เป็นน้องสี่ที่มาหาท่าน" เจี้ยนเฉินเรียกขึ้นมาจากด้านล่าง เขารีบขึ้นไปบนชั้นสอง
"น้องสี่ เจ้ามาแล้ว ! ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า ข้าได้ยินเพียงเสียงของเจ้า ! ! "เสียงของเจียงหยางหู่สั่นไหวด้วยความวิตกกังวล
ทันทีที่เจี้ยนเฉินเข้าไปในห้องที่เจียงหยางหู่อยู่ เขาก็เห็นพี่ชายถูกพยุงโดยสาวใช้สองคนบนรถเข็น
"ข้ารับใช้ผู้นี้ คารวะนายน้อยสี่ ! " เมื่อได้เห็นเจี้ยนเฉิน สาวใช้ที่ช่วยเจียงหยางหู่ก็คารวะเจี้ยนเฉิน
