ตอนที่ 640: การตกลงกับนิกายพยัคฆ์มังกร
ประมาณ 10,000 เมตรบนท้องฟ้า เหนืออาณาจักรฉินหวง ภาพจาง ๆ ของคนอาจถูกมองเห็นล้อมรอบไปด้วยทะเลเมฆ ด้วยเมฆเหล่านั้น ทั้งสี่ผู้พิทักษ์จักรพรรดิได้เห็นหรือรู้สึกการดำรงอยู่ของเขา
ขณะนี้ ดวงตาเป็นประกายกำลังจ้องมองลงไปที่ประตูมิติ ในใจกลางพระราชวังของอาณาจักรฉินหวง หมัดที่กำแน่นและกัดฟัน เขาโกรธในขณะที่เขาถ่มน้ำลาย "เจ้าวายร้ายบัดซบ ! เขาหลบหนีผ่านประตูมิติ ข้าลำบากมากแค่ไหน ข้าไม่ได้มีเวลาวางเครื่องหมายติดตามตัวไว้กับเขา เขาไปที่ไหน ? ข้าจะต้องเสียเวลาและพลังงานมากขึ้นในขณะนี้ บัดซบ ! " เงาร่างนั้นครุ่นคิดกับตัวเองด้วยความโกรธ
แต่แล้วความคิดก็ทำให้เขา "เจี้ยนเฉินเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง นี่หมายความว่าถ้าข้าใส่ใจกับสิ่งที่พวกเขากล่าวในอาณาจักร ข้าจะสามารถคิดออกได้ว่าเขาไปที่ไหน" ด้วยการวางแผน เงาร่างนั้นจางหายไปจากที่ตั้ง
อาณาจักรอินทรีสวรรค์ทั้งหมดได้กลายเป็นดินแดนของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี แต่ด้วยโลหะผสมทังสเตนที่ซ่อนอยู่ได้เป็นที่รู้กันทั่วทั้งบริเวณนี้ อาณาจักรเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนต่างถูกล่อลวง อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าลงมือทำอะไรนอกเหนือจากนิกายพยัคฆ์มังกร
ความกดดันที่มาจากภัยคุกคามของนิกายพยัคฆ์มังกรก็ลดลงด้วยการกลับมาของเจี้ยนเฉิน แม้ว่าเจี้ยนเฉินไม่กลัวนิกาย แต่เขาก็ไม่ต้องการทำร้ายพวกเขาด้วยเช่นกัน เขาต้องการรอ 2 วันเพื่อให้นิกายเข้ามา เจี้ยนเฉินอยากให้นิกายมีกองกำลังขนาดใหญ่และธงศึกพร้อมรบ จากนั้นเขาก็ต้องการให้พวกเขากลับไปยังที่ที่พวกเขามาถึงด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดด้วยความอับอายและความพ่ายแพ้
ในตอนเช้าของวันที่สอง เจี้ยนเฉินนั่งอยู่บนบัลลังก์ในท้องพระดรง ข้างใต้เขาเป็นชายชราที่ก้มลงไปที่เอว "ฮีหยุนคารวะหัวหน้า ! "
ยิ้มกับผู้อาวุโส เจี้ยนเฉินกล่าวว่า "ฮีหยุน พวกเขาบอกว่าเจ้าเป็นนักปรุงยาที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในอาณาจักรนี้ เจ้ามีความสามารถในการปรุงยาแบบไหน? "
"หัวหน้า ในฐานะนักปรุงยา ข้าประสบความสำเร็จหลายอย่างในมือของข้า ตราบเท่าที่ข้ายังมีส่วนผสมอยู่ ข้าก็สามารถผสมยาที่มีระดับสูงได้หลายตัว" ฮีหยุนตอบอย่างสุภาพ เขารู้ว่าเด็กหนุ่มเบื้องหน้าเขาเป็นผู้นำของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี บุคคลที่ 7 ฝ่ายของอาณาจักรอินทรีสวรรค์ที่ล่มสลายไปได้สาบานว่าจะจงรักภักดีด้วย
"ข้ามีสมบัติสวรรค์หมื่นปี ฮีหยุน เจ้าจะสามารถหลอมเป็นยาได้หรือไม่ ? " เจี้ยนเฉินถามอย่างใจเย็นราวกับเคยพูดคุยกับฮีหยุนทุกวัน
เช่นเดียวกับคนอื่น ฮีหยุนตกใจที่ได้ยินเรื่องสมบัติสวรรค์หมื่นปี แต่เขาก็ได้สติกลับคืนอย่างรวดเร็ว "หัวหน้า ข้าคงต้องทำให้ท่านผิดหวังแล้ว สมบัติสวรรค์หมื่นปีเป็นอะไรที่เกินกว่าความสามารถในการปรุงยาของข้า ข้าไม่มีความสามารถในการหลอมยาจากสมบัติเช่นนี้ได้ "
"เจี้ยนเฉิน เจ้าไม่จำเป็นต้องปรุงยาด้วยสมบัติสวรรค์แห่งหนึ่งหมื่นปี ร่างกายลูกพี่ลูกน้องของเจ้าไม่สามารถจัดการกับจิตวิญญาณที่มีอยู่ภายในสมบัติสวรรค์ได้ สิ่งนักปรุงยาทุกคนต้องทำคือทำให้จิตวิญญาณเชื่อฟัง เพื่อญาติผู้น้องของเจ้าจะสามารถใช้มันได้ " เจียเต๋อไท่อธิบายให้เจี้ยนเฉิน
พยักหน้า เจี้ยนเฉินหันไปมองฮีหยุนพลางกล่าวว่า "ฮีหยุน เจ้าจะมีความสามารถในการทำเช่นนี้หรือไม่ ? "
"หัวหน้า ตราบเท่าที่ข้ามีสมุนไพรที่ใช้ปรุงยาครบ นี่เป็นสิ่งที่ข้าทำได้"
"หากเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องพึ่งพาเจ้า พักอยู่ในพระราชวังไปก่อน ในขณะเดียวกันและข้าจะรีบส่งมอบสิ่งของที่เจ้าต้องการ" เจี้ยนเฉินสั่งการ
"ขอรับ หัวหน้า!"
……
ในพริบตาทั้งสองวันสุดท้ายก็ผ่านไปแล้ว วันนี้จะเป็นวันที่ครบกำหนดเส้นตายที่นิกายพยัคฆ์มังกรให้ทิ้งเหมืองแร่ของโลหะทังสเตนไว้ให้พวกเขา เซียนสวรรค์หลายสิบคนได้ลังเลที่จะรอให้พวกนิกายมาถึง รอบปริมณฑลของหุบเขามีเซียนปฐพีขึ้นมายืนอยู่
คราวนี้พวกเขาต่อสู้กับผู้เชี่ยวชาญของนิกายพยัคฆ์มังกร ดังนั้นเจี้ยนเฉินและบุคคลที่มีอำนาจอื่น ๆ ได้มารวมตัวกันที่นี่แล้ว มีเพียงเซียนปฐพี 100 คนเพื่อลดจำนวนผู้เสียชีวิต เนื่องจากความจริงที่ว่าพวกเขาจะเป็นตัวถ่วงมากกว่าที่เป็นประโยชน์
นั่งอยู่ไม่ไกลเกินไปที่ว่างเปล่าในหุบเขาคือ เจี้ยนเฉิน หมิงตง ตู่กูเฟย เถี่ยต้า หวงหลวน โหยวเยว่ เจียเต๋อไท่ นูบิส หวังยี่เฟิง และเจ้าอ้วนน้อย สนทนาและรับประทานอาหารที่โต๊ะ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะสนใจเรื่องของนิกายพยัคฆ์มังกร
นับเป็นก้าวแรกที่เขาเหยียบย่างเข้าสู่ทวีป เจ้าอ้วนน้อยอยากรู้ทุกอย่างมาก เขาก็ขอคำแนะนำในด้านต่าง ๆ และคำถามต่าง ๆ และบางครั้งคำพูดไร้เดียงสาของเขาทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาดัง ๆ ไม่ต้องผิดหวัง หวังยี่เฟิงอธิบายอย่างไม่หยุดยั้ง ทุกประสบการณ์เพียงเล็กน้อยที่เขาเก็บรวบรวมไว้ขณะสำรวจทวีปให้ทุกคนที่นั่น เร็ว ๆ นี้ทุกคนได้กลายเป็นมิตรกับคนอื่น เจี้ยนเฉินเองจะพูดแทรกสักสองสามครั้ง เฉพาะนูบิสกับเจียเต๋อไท่เท่านั้นที่หลับตาและไม่พูดอะไร
อีกครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งนูบิสและเจียเต๋อไท่ลืมตาเพื่อมองไปในทิศทางที่ห่างไกล ไม่นานหลังจากนั้น แม้แต่เจี้ยนเฉินก็ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลง หยุดการสนทนาเขามองไปในทิศทางเดียวกันด้วยสายตาที่คมกริบ "พวกเขามาแล้ว นูบิส, เจียเต๋อไท่, ซ่อนกลิ่นอายของเจ้าและอย่าให้พวกเขาเห็นเจ้า "
"นูบิสผู้ยิ่งใหญ่! " นูบิสพึมพำด้วยความไม่พอใจ
เร็ว ๆ นี้ เซียนสวรรค์หลายสิบคนก็บินมาก่อนที่จะหยุดลงเหนือหุบเขาห่างจากเซียนสวรรค์ของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีในระยะที่เท่ากัน พวกเขาเป็นพวกนิกายพยัคฆ์มังกร
เจี้ยนเฉินจ้องเขม็งไปยังพวกที่ลงมาใหม่นี้ด้วยแววตาที่อาจทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้ หลายคนคุ้นเคยกับใบหน้าทั้งสาม คือคนที่เคยต่อสู้อยู่หน้าประตูนิกาย
"กลุ่มทหารรับจ้างอัคนี เจ็ดวันของเจ้าครบแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าคงตัดสินใจได้แล้ว " ผู้นำนิกาย คริส ยิ้ม
"ผู้นำนิกาย คริส ข้าสงสัยว่าเจ้าต้องการให้เราพิจารณาอะไร ทำไมเจ้าไม่ออกมาพูดเรื่องนี้ ? " เจี้ยนเฉินตอบเขาขณะที่กัดแอปเปิ้ล
คริสเงยหน้าขึ้นมองไปที่เจี้ยนเฉินก่อนที่เขาจะป้องมือทักทาย "อ้า นี่เป็นหัวหน้าของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีและผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง ข้า ผู้นำนิกายพยัคฆ์มังกรทักทายเจ้า" คริสหยุดชั่วครู่ก่อนพูดว่า "ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ พวกเรา นิกายพยัคฆ์มังกร มาที่นี่เพื่อเหมืองแร่โลหะผสมทังสเตน ตามที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้เราต้องการแร่สองในสามส่วนของเหมืองแร่ ที่เหลือจะเป็นของเจ้า"
นั่งตรงบนเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ เจี้ยนเฉินจ้องมองคริส "วิธีการที่กล้าหาญของผู้นำนิกายคือการกล้าเรียกร้องความต้องการสองในสามของเหมืองแร่ เจ้าคิดว่าตัวเองสามารถเรียกร้องได้เช่นนั้นหรือ ? "
แทนที่จะโกรธ คริสหัวเราะออกมา "ผู้พิทักษ์จักรพรรดิ เดิมทีอาณาจักรอินทรีสวรรค์อยู่ภายใต้การจัดการและการปกครองของเรา ดังนั้นโลหะผสมทังสเตนอยู่ภายในอาณาเขตของเราและเป็นสิทธิของเราเช่นกัน และสายแร่ควรเป็นของเรา แต่จากความเคารพในอาณาจักรฉินหวง เราจะครอบครองเพียงสองในสามของมันและปล่อยให้ส่วนที่เหลือให้เจ้า นั่นเป็นจำนวนที่สมเหตุสมผลและเป็นธรรม"
"เป็นข้อแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น ! พวกเจ้า นิกายของมังกรและพยัคฆ์ ฟังข้าตอนนี้; อาณาจักรอินทรีสวรรค์และดินแดนต่าง ๆ ได้ถูกพิชิตโดยกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีแล้ว ดังนั้นโลหะผสมทังสเตนจึงอยู่ในความครอบครองของเรา ข้าจะให้เวลาช่วงสั้น ๆ แก่เจ้าในการจากไป ถ้าเจ้าไม่ทำเช่นนั้นก็ไม่โทษข้าเลยที่จะหยาบคายกับเจ้า " เจี้ยนเฉินตอบอย่างเย็นชาราวกับไม่อยากพูดจาตีฝีปากกับพวกเขาอีกต่อไป
"เจี้ยนเฉิน เจ้าช่างไร้ยาวอายอะไรเช่นนี้! ชายชราผู้นี้อยากจะดูว่าเจ้าจะเก่งกาจสักเพียงใด ! " เสียงผู้สูงอายุก็ดังก้องขึ้นในท้องฟ้า เหนือผู้คนจากนิกายพยัคฆ์มังกร ชายสูงอายุคนเดียวปรากฏตัวขึ้นมา – เขาเป็นเซียนผู้คุมกฎของนิกาย
มองดูสายตาเย็นชาที่จ้องมามาของชายชรา เจี้ยนเฉินเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เย็นชาอย่างเท่าเทียมกัน "เซียนผู้คุมกฎของนิกายพยัคฆ์มังกร เจ้าได้เปิดเผยตัวของเจ้าขึ้นมาแล้ว ตอนแรก ข้าคิดว่าเจ้าจะหลบซ่อนตัวอีกสักหน่อย"
ปราศจากความรู้สึก เซียนผู้คุมกฎมองไปที่เจี้ยนเฉินพลางกล่าวว่า "เจ้าไม่เลวเลยทีเดียว ในการบ่มเพาะ แต่เจ้าก็ยังเป็นเซียนสวรรค์เท่านั้น ถ้าไม่มีอาณาจักรฉินหวงคอยหนุนหลังเจ้า เจ้าเป็นเพียงแมลงตัวเล็ก ๆ ในสายตาของข้า ข้าละเว้นชีวิตของเจ้าเมื่อไม่นานมานี้เพื่อแสดงความเคารพต่ออาณาจักรฉินหวง นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้ายังคงสามารถยืนอยู่ที่นี่ได้ในวันนี้ แต่ถ้าเจ้ายังกล้าคิดค้นคำพูดดูหมิ่นต่อนิกายของข้าอยู่เรื่อย ๆ ข้าก็ไม่สามารถละเว้นชีวิตเจ้าได้อีกต่อไป เจ้ายินดีเดิมพันหรือไม่ว่าข้าจะสับร่างกายของเจ้าเป็นพัน ๆ ชิ้น? "
"นิกายของเจ้าไม่กลัวอาณาจักรฉินหวงแล้วใช่หรือไม่ ? " เจี้ยนเฉินถามอย่างอยากรู้
"อาณาจักรฉินหวงแทบจะไม่มีเวลาพอที่จะดูแลตัวเองได้ จะใช้เวลานานเพียงใดในการเข้าถึงที่นี่ ? เจี้ยนเฉิน ถ้าเจ้าหวังการสนับสนุนจากอาณาจักรฉินหวงแล้วละก็ เจ้าควรจะยอมแพ้ในขณะนี้และเชื่อฟังมอบโลหะผสมทังสเตน ข้าจะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากสำหรับเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่ปฏิบัติตาม เจ้าคงรู้ได้ถึงผลลัพธ์ที่ตามมา" เว้นแต่ว่าเขาจะถูกบังคับ เซียนผู้คุมกฎไม่ต้องการที่จะฆ่าเจี้ยนเฉินต่อหน้าทุกคน เป็นความจริงที่เจี้ยนเฉินเป็นเซียนสวรรค์ เป็นคนอ่อนแอเหมือนมดกับเขา แต่เขายังคงเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง แม้แต่เซียนผู้คุมกฎก็ยังลังเลที่จะฆ่าพวกเขาอย่างรวดเร็ว
