ตอนที่ 621: หวังยี่เฟิง
"น้องชาย เจ้าช่างเป็นคนบ้าบิ่น ถ้าเจ้าสอดมือของเจ้าเข้ามายุ่งกับธุระของตระกูลเฮยหยุน เจ้าอยากตายหรือ ? " ชายวัยกลางคนหนึ่งตะเบ็งเสียงไปที่เจี้ยนเฉินด้วยความโกรธ
ยังคงยิ้มด้วยความรังเกียจ เจี้ยนเฉินตอบว่า "วิธีที่ข้าเห็นนั้น คนที่อยากจะตายคือเจ้าสามคน และไม่ใช่ข้า"
"เจ้ากำลังรนหาที่ตาย ! " ชายสามคนตะโกนโผงผางด้วยความโกรธ ทันใดนั้น ชายสองคนได้ทะยานเข้าหาพร้อมอาวุธเซียนของพวกเขา เพื่อที่จะได้สั่งสอนเด็กหนุ่มคนนี้ที่ล่วงเกินพวกเขา
เจี้ยนเฉินชี้ไปที่พวกเขาสองคน ปราณกระบี่บินไปที่ทั้งสอง
ฟึ่บ ! ฟึ่บ !
ปราณกระบี่ฝังตัวอยู่ในหน้าผากของชายคนนั้นและจากนั้นทะลุออกไป ทิ้งไว้ซึ่งข้างหลังเป็นโพรงขนาดใหญ่
ยังไม่มีเวลาเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะกรีดร้องก่อนตาย ร่างกายของพวกเขายังคงอยู่อีกห้าหรือหกเมตรเนื่องจากแรงโน้มถ่วงของพวกเขา ในที่สุดพวกเขาก็ล้มลงบนพื้นด้วยสายตาของพวกเขาที่ยังคงเบิกกว้างในขณะที่ตาย
ความจริงที่ว่าเจี้ยนเฉินได้สังหารเซียนปฐพีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพียงแค่กระดิกนิ้ว ก็ทำให้เกิดความประหลาดใจให้กับทุกคนที่เฝ้าดู พวกเขาถอยห่างไปหลายเมตรเพื่อรักษาความปลอดภัยของพวกเขา ขณะที่พวกเขาอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงในแววตา แม้กระทั่งผู้ที่ยืนอยู่ใกล้กับเจี้ยนเฉินก็ยังคงรักษาระยะห่างของพวกเขา ไม่มีแม้แต่คนเดียวก็กล้าที่จะเข้าใกล้ราวกับกลัวที่จะก่อให้เกิดปัญหากับชายคนนี้
ผู้รอดชีวิตคนเดียวที่ยังเหลืออยู่จากตระกูลเฮยหยุนก็ตะลึงกับความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉิน เขาตระหนักดีถึงความแข็งแกร่งของสหายทั้งสองของเขา พวกเขาแข็งแกร่งกว่าเขา ถึงแม้เขาจะเป็นคนที่ได้เปรียบอย่างเต็มที่ แต่ทว่าชายหนุ่มอายุ 20 ปีผู้นี้สามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
ชายคนนั้นได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลังเลในการตัดสินใจของเขา หันไปรอบ ๆ และหนีไปทันที เขาเป็นคนฉลาดและรู้ว่าเจี้ยนเฉินเป็นคนที่แข็งแกร่งพอที่จะปะทะกับตระกูลของเขา ถ้าเขาอยู่ข้างหลัง เขาจะถูกฆ่าเหมือนสหายของเขา ดังนั้นวิธีเดียวที่จะรอดคือการหลบหนี
เล็งจ้องมองที่ชายผู้หนีรอด เจี้ยนเฉินยกมืออีกครั้งและยิงลำแสงปราณกระบี่เข้าไปในน่องของชายผู้นั้นได้อย่างถูกต้อง
ชายคนนั้นเปล่งเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อลำแสงเดินตรงไปที่ขาของเขา ด้วยความเจ็บปวดที่ยิงผ่านขา ความสามารถในการวิ่งของชายคนนี้ลดลง เมื่อได้รับการกระแทก ทำให้เขาล้มลงกับพื้น
ค่อย ๆ เดินตรงไปยังชายวัยกลางคน เจี้ยนเฉินมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "ตระกูลเฮยหยุนอยู่ที่ไหน ? "
ไม่มีความกลัวในสายตาของชายคนนั้น ขณะที่เขาโหดร้ายกลับมาที่เจี้ยนเฉินว่า "ข้าไม่กลัวที่จะตาย ! ไม่ว่าจะด้วยการทรมานหรือการเจ็บปวด เจ้าก็จะไม่ได้อะไรจากข้า ! "
“เจ้าดูไม่เหมือนผู้ชายที่อยากตาย" เจี้ยนเฉินยิ้ม
ชายหนุ่มที่ถูกไล่ล่าโดยทั้งสามคนนี้คลานไปมาที่เท้าของเขาด้วย เขากัดฟันด้วยเจ็บปวด เมื่อเขาเห็นว่าสัตว์อสูรที่อยู่ในมือของเขาไม่เป็นอันตราย เขาผ่อนลมหายใจหลังจากฟังเจี้ยนเฉิน เขาพูดว่า "ข้ารู้ว่าครอบครัวเฮยหยุนอยู่ที่ไหน" น้ำเสียงของเขาอ่อนแอลง เนื่องจากอวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก
แสงแวบเข้ามาในดวงตาของเจี้ยนเฉิน ขณะที่เขาใช้ข้อมูลนี้ "หากมีคนอื่นรู้คำตอบแล้ว เจ้าจะมีประโยชน์อะไร ? " ด้วยการระเบิดพลังโจมตีเพียงครั้งเดียวของปราณกระบี่ เขาแทงมันตรงเข้าไปในศีรษะของชายคนล่าสุด
หลังจากนั้นเจี้ยนเฉินก็เดินไปหาคนอื่น เมื่อเขาเห็นว่าชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บมากเพียงใด เจี้ยนเฉินก็ลังเลใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หยิบยาจิตวิญญาณธาตุแสงออกจากแหวนมิติของเขาและส่งมอบให้เขา "กินสิ่งนี้และฟื้นฟูความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าจะพาข้าไปที่ตระกูลเฮยหยุน ดังนั้นการเดินทางไปที่นั่นในตอนนี้ จะไม่สะดวกสำหรับพวกเราทั้งคู่"
"นายท่าน ข้าขอขอบคุณสำหรับความเมตตากรุณาของท่านในการช่วยข้า แต่สิ่งนี้มันมากเกินไปสำหรับ … " ชายหนุ่มลังเลที่จะรับมัน
"ยาจิตวิญญาณแสงระดับ 6 ไม่เป็นปัญหาสำหรับข้า กินมัน " เจี้ยนเฉินโบกมือนิ้วมือ ส่งยาเข้าปากของชายหนุ่มให้เขากลืนลงไป
ด้วยการกินยาจิตวิญญาณแสงลงไป การบาดเจ็บของชายหนุ่มเริ่มฟื้นตัว แม้ว่าจะไม่เพียงพอสำหรับการฟื้นฟูเต็มรูปแบบ แต่ก็ดีขึ้นมาก
"ท่านได้ช่วยชีวิตข้า และตอนนี้ท่านกำลังให้ยาจิตวิญญาณอันทรงคุณค่าเช่นนี้เพื่อรักษาบาดแผลของข้า ข้าต้องขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก " ชายหนุ่มกล่าวด้วยความยกย่อง
"ข้ามีบางอย่างที่ต้องสะสางกับตระกูลเฮยหยุน การที่ช่วยเจ้าได้เป็นงานที่สะดวกในการทำ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ขอให้ใช้ยาตัวนั้นเพื่อชดเชยกับเจ้าที่จะบอกทางข้า" เจี้ยนเฉินยิ้ม
"นายท่าน ข้าขอคารวะความมีน้ำใจของท่าน ข้าชื่อหวังยี่เฟิง ข้าควรเรียกนายท่านว่ากระไร ? " ชายคนนั้นป้องมือเข้าหากัน
"บาดแผลของเจ้าได้หายเป็นปกติแล้ว งั้นเราออกเดินทางกันเถอะ พาข้าไปที่ตระกูลเฮยหยุน" เจี้ยนเฉินตอบ
จากคำตอบของเขา หวังยี่เฟิงรู้ว่าเจี้ยนเฉินไม่เต็มใจที่จะบอกชื่อของตัวเองและเขารู้ดีเกินกว่าที่จะขอร้องต่อไป "ยาจิตวิญญาณธาตุแสงเป็นยาเม็ดที่มีประสิทธิภาพ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ข้ารู้สึกว่าบาดแผลของข้าดีขึ้นแล้ว การนำทางจะไม่มีปัญหา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะอัตราการฟื้นฟูพลัง นายท่าน ตระกูลเฮยหยุนอยู่ห่างออกไปประมาณ 5,000 กิโลเมตร โปรดให้ข้านำทางท่านไป" เขาพูดก่อนที่จะเริ่มวิ่ง
ขณะที่เขาก้าวออกไปเพียงก้าวเดียว เจี้ยนเฉินคว้าไหล่ของเขาไว้แน่นและปล่อยให้ธาตุลมในโลกพาทั้งสองไป เมื่อลมพัดเข้าสู่อากาศอย่างรวดเร็ว ทั้งสองของพวกเขาก็กลายเป็นขนาดของมด ก่อนที่มันจะวิ่งเข้าไปในระยะไกล
“สวรรค์ ! ชายหนุ่มคนนี้เป็นเซียนสวรรค์ ! "
"ไม่น่าแปลกใจ ที่เขาสามารถฆ่าเหล่าเซียนปฐพีทั้ง 3 คนได้อย่างง่ายดาย ! เขาเป็นเซียนสวรรค์ ! "
ผู้คนที่อยู่บนท้องถนนร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นเจี้ยนเฉินนำหวังยี่เฟิงขึ้นไปในอากาศ พวกเขาทั้งหมดเริ่มซุบซิบกัน
มองลงไปเห็นเมืองด้านล่างพวกเขา หวังยี่เฟิงกลายเป็นตกตะลึง เขาฟื้นสติมากพอที่จะมองไปที่เจี้ยนเฉิน ด้วยแววตาที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
"ท่านเป็นเซียนสวรรค์ ! " เขาอุทานด้วยความตกใจ เขาพบว่ามันยากที่จะเชื่อได้ว่า เด็กหนุ่มที่มีอายุน้อยกว่าผู้นี้เป็นเซียนสวรรค์ เด็กหนุ่มคนนี้สามารถใช้ทักษะลับบางอย่างเพื่อปรับเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของเขาได้หรือไม่?
ขณะที่เขาตระหนักบางสิ่งอย่างฉับพลัน มันได้โจมตีหวังยี่เฟิง ทำให้เขาตกตะลึง "เจ้าคือเจี้ยนเฉินหรือ ? "
"ถูกต้อง ! " เจี้ยนเฉินยืนยัน
“อา ! ดังนั้นเจ้าคือเจี้ยนเฉิน ! " สีหน้าหวังยี่เฟิงดูซับซ้อนอย่างมาก ชื่อเสียงของเจี้ยนเฉินนั้นโด่งดัง เขาไม่ใช่แค่ราชาทหารรับจ้างเท่านั้น แต่เขายังเป็นเซียนสวรรค์ที่ฆ่าเซียนสวรรค์ทั้งห้าภายในเมืองทหารรับจ้างด้วยตัวเอง ความกล้าหาญในการต่อสู้ที่น่าอัศจรรย์นั้นน่าทึ่งและไกลเกินกว่าที่จะให้ชายคนใดนิ่งเฉยได้ หวังยี่เฟิงก็ไม่มีข้อยกเว้นเรื่องนี้
หวังยี่เฟิงไม่คิดเลยว่าคนที่ช่วยชีวิตเขานั้นจะเป็นถึงราชาทหารรับจ้าง เจี้ยนเฉิน เมื่อเทียบกับเขา หวังยี่เฟิง เกือบจะเป็นโลกที่แตกต่างในอำนาจและชื่อเสียงซึ่งทำให้เขาพูดไม่ออกเลยทีเดียว
"ข้าไม่คิดว่าข้าจะได้พบกับเจี้ยนเฉินที่มีชื่อเสียง การได้พบกับท่านถือเป็นเกียรติที่ข้า หวังยี่เฟิง ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เจี้ยนเฉิน แม้ว่าข้าจะไม่แข็งแกร่งเท่าที่ท่านเป็น แต่ข้าเป็นเซียนปฐพีวัฏจักรที่ 2 ถ้าท่านจะอนุญาตให้ทำเช่นนั้น โปรดให้ข้าติดตามท่าน ข้าจะทำงานหนักเยี่ยงม้าและข้าจะซื่อสัตย์เหมือนสุนัข ! " หวังยี่เฟิงมองไปข้างหน้าอย่างคาดหวัง เขาจริงจังในคำขอของเขา เพื่อรับใช้เซียนสวรรค์ มันจะไม่ทำร้ายเขาในทางใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเซียนสวรรค์ที่มีศักยภาพไม่จำกัดเช่นเขา
มองอย่างรวดเร็วที่หวังยี่เฟิง เจี้ยนเฉินส่ายหน้า "ข้ามีศัตรูมากมายที่เท่าเทียมกัน เท่าที่ข้ามีอำนาจ ติดตามข้า จะไม่ใช่ความคิดที่ดี บางทีเจ้าอาจพบว่าตัวเองตกอยู่ในนรก"
"ข้า หวังยี่เฟิง ไม่กลัวที่จะตาย เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ ! ข้าไม่กลัวศัตรูและต้องการเดินทางไปกับท่านอย่างแท้จริง ข้าต้องการที่จะเดินทางไปกับท่านมากกว่าการไปด้วยตัวเอง เจี้ยนเฉิน โปรดยอมรับข้าเป็นพรรคพวกของท่าน" หวังยี่เฟิงพูดด้วยความตั้งใจ เขารู้ว่านี่เป็นโอกาสที่หายากมาก ดังนั้นเขาจึงไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้มันหลุดลอยไป
เจี้ยนเฉินลังเล ในช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อเขาได้เห็นความมุ่งมั่นของหวังยี่เฟิง เมื่อคิดถึงว่ามีเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในเมืองทหารรับจ้างที่ภักดีกับเขา เจี้ยนเฉินได้พิจารณาข้อเสนอของเขาอีกครั้ง "ดี เช่นนั้นแล้ว กลุ่มทหารรับจ้างขาดกำลังคนในตอนนี้ ข้าจะยอมรับเจ้า"
คำตอบของเจี้ยนเฉินทำให้หวังยี่เฟิงมีความสุขเป็นอย่างมาก เขารู้สึกตื่นเต้น
"โอ้ ทำไมผู้ชายของตระกูลเฮยหยุนถึงไล่ล่าเจ้า ? " เจี้ยนเฉินถามด้วยความอยากรู้
ใบหน้าของหวังยี่เฟิงมืดครึ้ม ในขณะนั้น มองลงไปที่สัตว์คล้ายนกที่อยู่ในมือของเขา เขากล่าวว่า "มันเป็นเพราะสัตว์ตัวนี้ที่ทำให้ข้าถูกไล่ล่า เมื่อเดือนที่แล้วข้าได้พบเห็นสัตว์อสูรที่อยู่ในป่าใกล้ ๆ มีเพียงลูกสัตว์อสูรเพียงตัวเดียว ดังนั้นข้าโชคดีพอที่จะเลี้ยงมันหลังจากใช้กำลังไปมากมาย จากนั้นตระกูลเฮยหยุนก็พบข้าระหว่างทางและอยากจะเอามันไปด้วยความโลภของพวกเขา ข้ารู้ว่าข้าจะไม่สามารถพามันหนีไปได้ตลอดทั้งเดือน บางครั้งข้าแทบจะไม่สามารถหนีความตายจากมือของพวกเขา และมันก็เป็นที่พบกันครั้งสุดท้ายที่ข้าสามารถได้รับความช่วยเหลือจากนายท่านเจี้ยนเฉิน"
