ตอนที่ 600 จิตวิญญาณของม่านพลัง (2)
ผุดลุกขึ้นจากเตียงของเขา เจี้ยนเฉินลุกขึ้นยืนลงบนพื้นอย่างสง่างาม ด้วยสายตาของเขาสอดส่องอย่างระมัดระวัง ตรวจสอบห้อง เขากระจายสัมผัสรับรู้ของเขาเพื่อให้ครอบคลุมโรงเตี้ยมจนหมดและเริ่มที่จะทดสอบเพื่อดูว่าใครอยู่ที่นั่น สิ่งที่น่าผิดหวังคือความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถตรวจจับได้
เขาได้ยินเสียงคนพูดใกล้ ๆ อย่างชัดเจน มันไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับเซียนผู้คุมกฎที่เขาหรือนางพูด เนื่องจากเซียนผู้คุมกฎสามารถพูดใส่หูโดยตรง เสียงนี้แตกต่างกัน เสียงที่ชัดเจนนี้ ทุกคนที่อยู่ในระยะได้ยินสามารถตรวจจับได้ แต่ถึงแม้ว่ามันจะมาจากฝั่งของเขา สิ่งที่ประหลาดและน่ากลัวไปถึงกระดูก คือความจริงที่ว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือจิตวิญญาณที่มองเห็นได้
"ใครกำลังพูดอยู่ ? ออกมาเดี๋ยวนี้ ! " เจี้ยนเฉินสั่งด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม นี่เป็นครั้งแรก เขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้
ราวกับตอบคำถามของเจี้ยนเฉิน จุดมืดก่อนหน้านี้ใกล้กับมุมห้องของเขาก็เริ่มเรืองแสง คลื่นแห่งแสงเริ่มห้อมล้อมไปในจุดนี้ พวกมันค่อย ๆ ควบแน่นเพื่อเปิดเผยภาพเงาของบุคคล
ขณะที่แสงส่องออกมาจากห้อง หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งมองว่ามีอายุประมาณ 23 ปีเข้ามา นางค่อนข้างน่ารักและกับดวงตาสีชมพูเล็กน้อย ข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวจากร่างที่สวยงามอย่างนี้ คือความจริงที่ว่าร่างกายของนางเป็นของปลอม มันไม่ได้เป็นร่างกายมนุษย์จริง ๆ และมันดูเหมือนจะทำจากแสงเท่านั้น แสงที่เต็มไปด้วยห้องและกระจายออกภายในความมืดที่เหลืออยู่
ดวงตาของเจี้ยนเฉินเบิกกว้างขึ้นเมื่อมองเห็น ขณะที่เขาจ้องมองหญิงสาวคนนั้นราวกับว่าเขาได้เห็นผี
"เจ้าเป็นใคร ? " เจี้ยนเฉินร้องขึ้น เจี้ยนเฉินรู้สึกระมัดระวังอย่างยิ่งต่อการคุกคามจากพลังอำนาจที่ไม่อาจอธิบายได้ เด็กผู้หญิงคนนี้อาจเป็นคนชั่วร้ายได้
ด้วยความแปลกใจ หญิงสาวจ้องเขม็งไปที่เจี้ยนเฉิน ก่อนที่จะวนรอบเขาหลายครั้ง แม้ในขณะที่นางเดินรอบตัวเขา ตาของนางไม่เคยละไปจากร่างกายของเขา ขณะที่นางพึมพำ "มันเป็นกลิ่นจาง ๆ กลิ่นของนายท่านจาง ๆ แต่เจ้าไม่ใช่นายท่านของข้าอย่างเห็นได้ชัด เฮ้ เจ้าเป็นใครกัน ? "
คำพูดของนางทำให้เจี้ยนเฉินถึงกับงุนงง เขาเกาหัวด้วยความงุนงง เจี้ยนเฉินยังคงสงบ ในขณะที่เขาตอบว่า "ข้าผู้นี้มีนามว่าเจี้ยนเฉิน เจ้าเป็นใคร ? เจ้ามาที่ห้องของข้าทำไม ? "
"เจี้ยนเฉิน ? " คิ้วของนางเลิกขึ้นราวกับว่า นางกำลังคิดอย่างรอบคอบ "ใครคือเจี้ยนเฉิน ? "
"เจี้ยนเฉินคือข้า ! " กล้ามเนื้อในใบหน้าของเจี้ยนเฉินกระตุก
เมื่อมองไปที่เจี้ยนเฉิน หญิงสาวถามว่า "เจ้าคือเจี้ยนเฉินหรือ ? ไม่ ไม่ใช่เจ้า ไม่ใช่นายท่านของข้า ชื่อนายท่านของข้าไม่ใช่เจี้ยนเฉิน เขาไม่อ่อนแอเช่นเจ้า แต่มันแปลก ทำไมข้าถึงได้กลิ่นอายของนายท่าน ? หรือข้ารู้สึกผิดไป ไม่มีทาง ! ไม่มีทางที่ข้าจะทำผิดพลาดในการดมกลิ่นนายท่าน ! ไม่ว่าจะเป็นลมจาง ๆ แค่ไหน ข้าก็จะสามารถหามันได้"
ตาของนางมองไปรอบ ๆ ห้องหลายครั้งพร้อมกับใบหน้าของนาง ขณะที่นางเริ่มหัวเราะคิกคักเมื่อมองไปที่เจี้ยนเฉินว่า "พี่ชาย ทำไมท่านไม่บอกกับวิญญาณน้อยหากท่านเคยเห็นนายท่านมาก่อน นายท่านของข้าอยู่ที่ไหน ? ทำไมเขาถึงไม่กลับมาอีก ? เขาไม่ต้องการวิญญาณน้อยอีกแล้วหรือว่านายท่านก็ลืมข้าไปแล้วใช่หรือไม่ ? " ในช่วงไม่กี่คำที่ผ่านไป ดวงตาของสาวน้อยเริ่มแดงขึ้นราวกับว่านางพร้อมที่จะร้องไห้ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนี้น่าสงสารมากแค่ไหน เจี้ยนเฉินรู้สึกถึงอารมณ์ลึก ๆ ภายใน ราวกับว่าเขากำลังมองไปที่เด็กคนหนึ่งเศร้าและสิ้นหวังในการแยกจากพ่อแม่ของนาง นางเหลือเพียงตัวคนเดียวและหมดหนทาง เป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารในสายตา
"น้องสาว ทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่าเจ้าเป็นใคร ? ใครคือนายท่านของเจ้า ? บางทีข้าอาจได้เห็นเขามาก่อน" เจี้ยนเฉินถาม ตอนนี้ในใจของเขาเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะคิดถึงคนที่เป็นไปได้
"ข้าเป็นวิญญาณน้อย ! แต่คนเรียกข้าว่า จิตวิญญาณแห่งม่านพลัง แต่นายท่านของข้านั้นถูกขนามนามว่าเป็นเจ้าเมืองนี้" นางตอบ
"เจ้าเมืองของเมืองนี้เช่นนั้นหรือ ? " เจี้ยนเฉินถามโง่ ๆ เจ้าเมืองนี้เป็นเพียงรูปปั้น และเมื่อนึกขึ้นได้ว่าใบหน้าของเจี้ยนเฉินงุนงงทันที "เจ้าพูดอะไรนะ? นายท่านของเจ้าคือเจ้าเมืองทหารรับจ้าง ? "
"เฮ้ เฮ้ ถูกต้อง เมืองทหารรับจ้างนั้นปกครองโดยนายท่านของข้า พี่ใหญ่ ท่านรู้จักนายท่านของข้า ! บอกข้าเกี่ยวกับนายท่านของข้า ? พี่ใหญ่ ข้าขอร้องท่าน" ใบหน้าของนางสว่างขึ้น เมื่อเจี้ยนเฉินตอบนาง แต่มันก็กลายเป็นสีหน้าอ้อนวอนและน่าสงสารเมื่อนางเริ่มที่จะขอร้องต่อเขา
เจี้ยนเฉินเป่าลมออกจากปากด้วยความความประหลาดใจ ขณะที่เขาจ้องมองไปที่สตรีวัย 23 ปีที่อยู่ตรงหน้าเขา
เจ้าเมืองของเมืองทหารรับจ้าง – ชื่อนั้นมีเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์ของมัน – และคนนั้น ถือเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดของทวีปเทียนหยวน โมเทียนหยุน ! "
ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา นายท่านของนางเป็นคนที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป – โมเทียนหยุน! ภายใต้การตระหนักถึงเรื่องดังกล่าว มันเป็นเหมือนเสียงคำรามของฟ้าที่ดังก้องในหูของเขา
เวลาผ่านไปสักพักก่อนที่เจี้ยนเฉินจะได้สติของเขาคืนมา เขาก็ต้องถามอีกครั้งว่า "น้องสาวตัวน้อย ข้าได้ยินเจ้าพูดถูกต้องหรือไม่ ? ท่านเจ้าเมืองเป็นนายท่านของเจ้า ? " แม้ในตอนนี้ เจี้ยนเฉินก็สงสัยในสิ่งที่เขาได้ยิน
"ใช่ แน่นอน ! เขาเป็นนายท่านของวิญญาณน้อย ! แม้กระทั่งตลอดชีวิตของข้า วิญญาณน้อย ยังไม่เคยที่จะลืมเรื่องราวของนายท่านไป ! นายท่านนั้นเป็นคนที่มอบนามให้กับวิญญาณน้อย แต่นายท่านได้จากไปนานแล้วและไม่เคยมาหาข้าอีก วิญญาณน้อยคิดถึงนายท่านจริง ๆ " เมื่อถึงจุดจบของคำพูด ใบหน้าของสตรีตัวน้อยก็โกรธขึ้น ในขณะนี้นางมองไปที่คนเพียงคนเดียวซึ่งอยู่ตรงหน้า
ราวกับว่ามีระเบิดลงภายในใจของเขา เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่าต้องคิดอย่างไร เขาเพียงแค่มองจ้องที่หญิงสาวคนนี้ราวกับลิ้นของเขาผูกติดกัน ในขณะที่พยายามหาคำตอบของเขาเพื่อตอบคำถามของนาง
หญิงสาวแปลกประหลาดคนนี้ – นางเป็นคนที่อยู่ในยุคเดียวกันกับโมเทียนหยุนหรือไม่ ?
อย่างไรก็ตาม ด้วยความคิดนั้น คำถามที่น่าสะพรึงกลัวมาก จิตใจของเจี้ยนเฉินสั่นไหว ถ้าหญิงสาวคนนี้ เป็นคนที่อยู่ในยุคของโมเทียนหยุนแล้ว สตรีนางนี้จะอยู่ที่นี่มานานแค่ไหน ?
"พี่ใหญ่ โปรดบอกวิญญาณน้อยเถิด ? นายท่านของข้าอยู่ที่ไหนตอนนี้ ? ทำไมเขาไม่กลับมาหาวิญญาณน้อย ? วิญญาณน้อยคิดถึงนายท่าน" ในขณะที่เจี้ยนเฉินยังนิ่งอยู่ ดวงตาของสาวน้อยก็เริ่มเต็มไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ และน่าสงสาร
แม้กระทั่งเจี้ยนเฉินเองก็รู้สึกอึดอัดใจเมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของนาง คำพูดที่นางถามนั้นทำให้เจี้ยนเฉินไม่อาจที่จะตอบสนองสิ่งใดได้
โมเทียนหยุนเป็นสัญลักษณ์ของสมัยโบราณ แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป แต่เขาก็ไม่สามารถทนต่อการกัดกร่อนของเวลาได้ หลายชั่วอายุคนได้ผ่านไปแล้ว นับตั้งแต่จุดสูงสุดของเขาและชื่อเสียงที่โด่งดังอาจเหลือเพียงชื่อของเขาที่ถูกนำมาทิ้งไว้เบื้องหลัง เจี้ยนเฉินไม่เคยเห็นโมเทียนหยุนมาก่อนเลย
"พี่ใหญ่ ได้โปรดบอกวิญญาณน้อยได้หรือไม่ ? นายท่านของข้าอยู่ที่ไหน ? " ความเงียบจากเจี้ยนเฉินได้กระตุ้นให้หญิงสาวกล่าวอ้อนวอนอีกครั้ง
"น้องสาวตัวน้อย ข้ากลัวว่าจะทำให้เจ้าผิดหวัง แต่ข้าไม่เคยเห็นนายท่านของเจ้ามาก่อนเลย" เจี้ยนเฉินกล่าวออกมา
“เป็นไปไม่ได้ ! ท่านกำลังโกหกวิญญาณน้อย ! จมูกของวิญญาณน้อยดีมาก ! พี่ใหญ่ ท่านไม่สามารถโกหกวิญญาณน้อยได้ ! พี่ใหญ่ ท่านนั้นมีกลิ่นของนายท่าน ท่านจะต้องได้พบนายท่านมาก่อน ! " นางร้องออกมาด้วยความไม่เชื่อ
เจี้ยนเฉินทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมา "น้องสาวตัวน้อย เจ้าต้องเข้าใจผิด ข้าไม่เคยเห็นนายท่านของเจ้ามาก่อน นายท่านของเจ้าอาจเคยเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา แต่เวลาผ่านไปนานมาก นายท่านของเจ้าอาจสิ้นอายุขัยของเขาแล้ว"
"เจ้าโกหก ! นายท่านเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ไม่มีใครที่จะเผชิญหน้ากับเขาแล้ว เขาจะจบชีวิตได้อย่างไร ? พี่ใหญ่ ท่านไม่สามารถโกหกวิญญาณน้อยได้ ! " ความคิดที่ว่านายท่านของนางตายไปด้วยวัยอันสมควร ทำให้นางโกรธเกินกว่าจะเชื่อ
ลูบหัวนางด้วยความเจ็บปวด เจี้ยนเฉินไม่รู้ที่จะจัดการกับสตรีนางหนึ่งที่ส่งเสียงดังตรงหน้าเขาได้อย่างไร
"พี่ใหญ่ได้โปรด ! ท่านต้องบอกวิญญาณน้อยว่านายท่านเป็นอย่างไร ? แน่นอนว่าวิญญาณน้อยจะตอบแทนท่านแน่นอน" คราวนี้ นางเสริมวลีที่สองด้วยน้ำเสียงหวาน
"น้องสาวตัวน้อย ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากจะบอกเจ้า แต่ความจริงคือข้าไม่เคยพบนายท่านของเจ้ามาก่อน" เจี้ยนเฉินตอบออกมา
ในครานั้นเอง สตรีคนนั้นเริ่มร้องและร้องไห้ออกมา "แต่ แต่ แต่ ! ท่านมีกลิ่นของนายท่านอย่างชัดเจน ! แม้ว่าจะเป็นลมจาง ๆ แต่วิญญาณน้อยก็สามารถรับรู้กลิ่นได้ พี่ใหญ่ ท่านต้องได้เห็นนายท่านมาก่อนหน้านี้"
"มีกลิ่นงั้นหรือ ? " เจี้ยนเฉินมองอย่างระมัดระวังที่เสื้อผ้าของตัวเอง ด้วยความระแวงแปลก ๆ ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขายืนกรานว่าเขามีกลิ่นของโมเทียนหยุน แต่เขาเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเขาไม่เคยพบโมเทียนหยุนมาก่อน
จากนั้นความคิดที่ฉับพลันมาถึงเจี้ยนเฉิน "น้องสาวตัวน้อย บางทีข้าอาจมีอะไรที่นายท่านของเจ้าทิ้งไว้ นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เจ้ารู้สึกถึงกลิ่นของนายท่านของเจ้า"
"นั่นมันจริงเหรอ ? พี่ใหญ่ ท่านไม่เคยเห็นนายท่านมาก่อนจริง ๆ เหรอ ? " ใบหน้าของหญิงสาวนั้นดูไม่ค่อยเชื่อ
"ข้าขอให้คำสัตย์ว่า ข้า เจี้ยนเฉิน ไม่เคยพบนายท่านของเจ้ามาก่อนเลย" เจี้ยนเฉินไม่สามารถตอบคำถามของนางได้อีกต่อไป ดังนั้นเพื่อที่จะยอมแพ้ต่อคำถามในอนาคตใด ๆ เขาได้ให้คำมั่นสัญญาในลักษณะดังกล่าว
ด้วยความมึนงง หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่บริเวณนั้น นางจ้องมองเจี้ยนเฉินอย่างจริงจังและพยายามยืนยันสิ่งที่เขาพูดด้วยตัวเอง หลังจากความขัดแย้งกับสิ่งที่รู้สึกเหมือนนิรันดร์ ในที่สุดนางก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าโศก "นายท่าน ท่านไปอยู่ที่ไหนในโลกนี้ ? ท่านไม่ต้องการวิญญาณน้อยอีกแล้วหรือ ? วิญญาณน้อยคิดถึงท่านมาก ! นายท่าน ท่านอยู่ที่ไหน ! " นางร้องไห้อย่างขมขื่น ขณะที่นางร้องไห้ ร่างกายของนางยังคงสะอื้นไห้ ไหล่ของนางสั่นไหวและเจี้ยนเฉินก็ค่อย ๆ เฝ้าดูร่างของนางเริ่มจางหายไปก่อนที่จะหายตัวไปในที่สุด นางหายลับไปในความมืด
"ฮือ … นายท่าน ท่านไปที่ไหน ? ท่านต้องกลับมาหาวิญญาณน้อย วิญญาณน้อยอยากพบท่านมาก ! " ความมืดในคืนนั้นยังคงถ่ายทอดเสียงร้องไห้ที่เศร้าโศกของหญิงสาวก่อนที่จะจางหายไปในที่สุด
เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าเขาได้รับอิทธิพลจากน้ำตาของนางและรู้สึกสับสน ในขณะที่เขาพยายามหาเหตุผลว่าทำไมนางถึงได้ปรากฏตัวต่อหน้าเขาในตอนแรก
ด้วยการเปิดไฟใหม่อีกครั้ง เจี้ยนเฉินเปิดหน้าต่างเพื่อมองไปที่ท้องฟ้า ตอนนี้มันเป็นเวลาประมาณเที่ยงคืน ซึ่งหมายความว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบที่สุดแห่งหนึ่งในเมือง ดังนั้นการร้องไห้ของหญิงสาวจะไม่ได้ถูกคนได้ยินมากนัก
ปิดหน้าต่างอีกครั้ง เจี้ยนเฉินนั่งบนเตียงของเขา เขาหยิบแหวนมิติซึ่งมีขนปริศนาสีขาวทั้งสามชิ้นออกมา เพื่อจ้องมองมัน
เจี้ยนเฉินไม่ทราบถึงประวัติความเป็นมาของวัตถุทั้งสามอย่างนี้ และไม่ทราบว่าพวกมันมาจากที่ใด ครั้งหนึ่ง เขาเคยคิดว่า มันจะนำไปสู่ฆาตกรที่ทำลายครอบครัวไป๋
"บางที โมเทียนหยุนทิ้งสิ่งนี้ไว้ในอดีต" เจี้ยนเฉินคิด
