เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 91-92

         “อย่างนั้นหรือ…”

         จี้อู๋ฮุยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

         หากเป็นเช่นนี้ ก็ยากที่จะสกัดข่าวคราวเรื่องไวน์หยกเอาไว้

         ขณะนี้เองที่สายตาเขาพลันมองไปยังรูปแกะสลักโดยรอบ

         จี้อู๋ฮุยคล้ายนึกอะไรขึ้นได้จนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง

         ทีละน้อย ในดวงตานั้นจึงเผยซึ่งความอหังการ

         “ต่อให้ผู้แข็งแกร่งมารวมกันที่นครจิ่วเหยาแล้วอย่างไร? สถานที่แห่งนี้ต้องดำเนินไปตามกฎที่ข้าตั้งไว้!”

         “ใช่ ผู้ใดกันจะเหนือไปกว่าจักรพรรดิแห่งเทียนชิงได้!”

         “ใช่ มีแต่จักรพรรดิเทียนชิงจึงเป็นผู้กำหนด!”

         คำเหล่านี้เป็นจี้อู๋ฮุยกล่าวกับตนเอง

         เหตุใดจึงต้องสกัดข่าวคราวเรื่องร้านต้นตำรับเอาไว้?

         เพราะมันมีโอกาสเกิดความวุ่นวายขึ้นภายในจักรวรรดิเทียนชิง!

         เหล่าไป่รับชมไปพลางเผยรอยยิ้มที่ใบหน้า

         นานมาแล้ว นี่เขาไม่ได้รับรู้ถึงความเลือดร้อนเช่นนี้จากจี้อู๋ฮุย

         ตั้งแต่ติดตามจี้อู๋ฮุยมาอย่างยาวนาน เหล่าไป่ได้พบเห็นความเปลี่ยนแปลงจากอหังการจนกระทั่งเรียบเฉย

         ขณะนี้จี้อู๋ฮุยเกิดไฟลุกโชนขึ้นในใจแล้ว

         “มาแล้วหรือ?”

         เหล่าไป่สัมผัสได้ถึงอำนาจพร้อมหันมองทางด้านบน

         สายตานั้นคล้ายทะลวงผ่านหลังคาโถงสู่ฟากฟ้าเบื้องบน

         “ทัณฑ์สายฟ้า มาเยือนแล้ว…”

         จี้อู๋ฮุยสัมผัสได้ถึงความผันแปรเช่นเดียวกัน

         ทัณฑ์สายฟ้า มันคือภัยพิบัติที่ผู้ฝึกตนต้องข้ามผ่านหากคิดแข็งแกร่งขึ้น!

         แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกผู้ฝึกตนต้องข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้านี้

         อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้ที่เหนือกว่าขอบเขตทดสอบเต๋าขึ้นไป!

         พลังอำนาจของทัณฑ์สายฟ้านี้ก็ไม่ใช่เล็กจ้อย

         กล่าวโดยสรุป ยิ่งขอบเขตพลังสูงขึ้น พลังอำนาจของทัณฑ์สายฟ้าจะยิ่งเท่าทวีความรุนแรง

         สัตว์อสูรที่ข้ามผ่านภัยพิบัติเช่นนี้มาได้ จะยิ่งอันตรายกว่าผู้ฝึกตนมนุษย์

         ขณะเดียวกัน ที่โลกภายนอก

         แม้เป็นช่วงเย็น ขณะนี้ดวงตะวันก็ยังไม่ได้ลาลับฟ้า

         แสงสีส้มฉายย้อมแดนดินราวกับมายาลวงตา

         แต่แล้วความผิดปกติกลับเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

         มวลเมฆสีดำหนาแน่นเริ่มปรากฏบนฟากฟ้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันคล้ายม่านสีดำที่ปกคลุมแม้กระทั่งสายลมก็ไม่อาจพัดผ่าน

         เสียงร้องคำรามด้านบนดังกึกก้อง มันมาพร้อมแสงวูบวาบ ราวกับเป็นอสรพิษสายฟ้าที่เลี้อยไปมาในมวลเมฆสีดำ!

         เหล่าสัตว์อสูรในเทือกเขาจิ่วเหยาต่างสั่นกลัวต่อปรากฏการณ์บนฟากฟ้า พวกมันขณะนี้ไม่กล้าขยับแม้เพียงคืบ

         สิ่งที่ปรากฏบนฟากฟ้ายามนี้ บรรดาผู้ฝึกตนในนครจิ่วเหยาล้วนตระหนักทราบ

         สำหรับคนธรรมดา ทัณฑ์สายฟ้าไม่ส่งผลด้วยแต่อย่างใด

         แต่กับผู้ฝึกตน นั่นหมายความถึงหายนะภัยที่อาจมาเยือนตนในสักวัน

         ยิ่งแข็งแกร่ง พลังอำนาจที่ฟาดหวดลงมาก็ยิ่งมาก

         “อะไรกัน? ไฉนท้องฟ้าดำมืดเช่นนี้? แล้วเมฆสีดำพวกนี้มาจากที่ใดกัน?”

         “นี่คือ… ทัณฑ์สายฟ้า! ยอดฝีมือท่านใดคิดก้าวหน้าใกล้เคียงนี้กัน?!”

         “เป็นทัณฑ์สายฟ้าที่ชวนสะพรึงนัก เกรงว่าคงเป็นขอบเขตทดสอบเต๋าระดับสูงสุดแล้ว เป็นผู้ซึ่งห่างจากขอบเขตราชันเพียงก้าว…”

         ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างมองขึ้นบนฟากฟ้าที่มีเมฆสีดำพร้อมอสรพิษสายฟ้าเลื้อยไปมา

         ที่โรงเตี๊ยมจันทราเมรัย เหล่าศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆาต่างรับชมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

         หยิงอู๋จี้และมู่หรงไห่เถิงต่างมองขึ้นบนฟากฟ้าด้วยอาการตื่นตะลึง

         “หากทัณฑ์สายฟ้าขอบเขตทดสอบเต๋าระดับที่เก้านี้สามารถข้ามผ่าน เช่นนั้นจึงเป็นยอดฝีมือขอบเขตทดสอบเต๋าระดับที่เก้า!” มู่หรงไห่เถิงอุทานกล่าวออก

         “จากทิศทางของทัณฑ์สายฟ้า ไม่น่าจะไกลจากนครจิ่วเหยาสักเท่าใดนัก คงต้องไปรับชม” หยิงอู๋จี้เหม่อมอง

         มู่หรงไห่เถิงพยักหน้ารับ “ข้าไปด้วย คิดอยากได้เห็นว่าเป็นยอดฝีมือท่านใด!”

         ถัดจากนั้น มู่หรงไห่เถิงจึงส่งสายตามองทางเหล่าศิษย์พร้อมกล่าวคำอย่าง่จริงจัง “พวกเจ้าให้อยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้! หากกลับมาถึงแล้วได้ทราบว่ามีใครออกไป…”

         มู่หรงไห่เถิงข่มขู่ศิษย์เอาไว้ สายตาหลี่ลงเล็ก ออร่าอันตรายปรากฏออก

         พบเห็นเช่นนี้ เหล่าศิษย์จึงได้แต่หดตัวละทิ้งความคิด

         “ขออาจารย์ไห่เถิงอย่าได้กังวล พวกเราไม่คิดออกไปแน่!”

         ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ เป็นเจียงเหวิ่นฉางที่ลุกขึ้นยืนกล่าวคำอย่างจริงจัง

         มู่หรงไห่เถิงพยักหน้ารับอย่างพึงใจ จากนั้นจึงออกจากโรงเตี๊ยมจันทราเมรัยพร้อมหยิงอู๋จี้

         ศิษย์ผู้อื่นยามนี้ค่อยถอนหายใจโล่งอกกันออกมา

         อาจารย์ทั้งสอง มู่หรงไห่เถิงนั้นอ่อนโยนมาโดยตลอด ส่วนหยิงอู๋จี้นั้นก็เฉยชามาโดยตลอดเช่นกัน

         กระนั้นที่เหล่าศิษย์กลัวเกรง ก็คือมู่หรงไห่เถิง

         สายตาคาดโทษเช่นนั้น ตลอดชั่วชีวิตนี้ไม่มีใดในพวกเขาอยากทราบว่าโดนลงโทษแล้วจะเป็นเช่นไร…

         “เฮ้อ เหวิ่นฉาง ขอบคุณเจ้าแล้ว ไม่เช่นนั้นอาจารย์ไห่เถิงไม่รู้จะกล่าวอะไรต่ออีกบ้าง” กู่หยุนซีเผยยิ้ม

         บรรดาศิษย์ที่เหลือต่างพยักหน้ารับเห็นพ้อง…