เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 71-72

         “เจียงเฉิงจวิน เหตุใดวันนี้ไม่ไปร้านเถ้าแก่?” ระหว่างเดินบนถนน ปู้หลี่เกื๋อกล่าวถามด้วยความสงสัย

         ข้างกายเขาคือเจียงเฉิงจวินที่เดินตาม

         “หากไม่ใช่เพราะบิดาข้ากล่าวว่านครจิ่วเหยาขณะนี้ มีแต่พยัคฆ์ร้ายมังกรหลบซ่อนอยู่เต็มไปหมดจึงกล่าวเตือนไม่ให้ออกมาก็คงไปแล้ว นี่ข้าเพิ่งออกมาได้” เจียงเฉิงจวินกล่าวออกด้วยสีหน้าลำบากใจ

         ทิศทางซึ่งทั้งสองเดินไปคือภัตตาคารเซียนวิหคอมตะ

         ที่นี่ค่อนข้างใกล้กับร้านของลั่วฉวน แต่ทั้งสองกลับไม่เคยคิดมาที่นี่ด้วยกัน

         เพราะร้านของลั่วฉวนมีเวลาปิดเช่นเดิมในทุกวัน

         เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ไม่มีหย่อนหรือเร็วไปกว่านั้น

         บางทีอาจเป็นเพราะเจอกันบ่อยครั้งที่ร้านของลั่วฉวนแล้ว และก่อนหน้าสัมพันธ์ต่อกันก็ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก

         “น่าเสียดายนัก” ปู้หลี่เกื๋อส่ายศีรษะพร้อมเผยเสียง “เหอะเหอะเหอะ” ด้วยใบหน้าเหยียดหยาม “เจ้าพลาดอดได้เห็นของใหม่ในร้านเถ้าแก่แล้ว!”

         “อะไรใหม่?” เจียงเฉิงจวินชะงัก ดวงตาเผยความตื่นตะลึงกล่าวถามคิดอยากได้ทราบ “เถ้าแก่มีของใหม่มาหรือ? เป็นอะไรกัน?!”

         “เป็นเกม” ปู้หลี่เกื๋อตอบกลับอย่างลึกลับ

         เจียงเฉิงจวินได้แต่เผยสีหน้างงงัน

         กระนั้นปู้หลี่เกื๋อเลือกไม่สนใจเจียงเฉิงจวิน ปล่อยอีกฝ่ายงงค้างที่ตรงนั้นและก้าวเดินต่อไปยังภัตตาคารเซียนวิหคอมตะ

         เจียงเฉิงจวินที่ดึงสติกลับคืนมาได้จึงเร่งรีบเดินตามติด

“เกมหรือ? นี่คงไม่ได้หลอกข้าเล่นกระมัง?” เจียงเฉิงจวินเร่งรีบเดินกลับมาพูดคุยข้างปู้หลี่เกื๋อด้วยความสงสัยเปี่ยมล้น

         “ข้าจะโกหกไปทำอะไร?” ปู้หลี่เกื๋อไหวไหล่ “ของในร้านเถ้าแก่แปลกใหม่เสมอหรือไม่ใช่?”

         เจียงเฉิงจวินพยักหน้ารับ

         ของแปลกใหม่ในร้าน มันไมใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด

         ปู้หลี่เกื๋อเดินไปต่อพลางกล่าว “เกมในร้านเถ้าแก่ไม่ใช่เพียงเป็นเกมธรรมดา แต่เมื่อเล่นแล้วจะช่วยเพิ่มพูนการฝึกฝน!”

         เจียงเฉิงจวินต้องชะงักอีกครา ดวงตาขณะนี้เบิกกว้างตื่นตะลึง

         ถึงกับมีของเช่นนั้นด้วย?

         แค่เล่นเกมก็แข็งแกร่งขึ้นได้แล้ว?

         แข็งแกร่งขึ้นมันจะง่ายดายเพียงนั้นได้อย่างไรกัน?

         “เกมนี้เปรียบเสมือนโลกจริง ที่นั่นพวกเราจะต้องสังหารศัตรูและเพิ่มพูนประสบการณ์…”

         “แต่บอกไปก็ไม่เห็นชัด พรุ่งนี้ไปลองด้วยตนเองจึงได้รู้…”

         เจียงเฉิงจวินแทบจะมีแต่ข้อสงสัยติดค้างภายในใจ ทั้งยังปรารถนาให้เป็นวันพรุ่งนี้เสียตอนนี้เพื่อที่จะได้ไปเล่นเกมวิเศษนั้นโดยเร็ว

         “หือ? เหมือนที่ภัตตาคารจะเกิดเรื่องขึ้น เร่งรีบไปรับชม!”

         ปู้หลี่เกื๋อพบเห็นความวุ่นวายจากทางด้านหน้าภัตตาคาร ขณะนี้เผยความสงสัยพร้อมเร่งฝีเท้า

         เป็นที่ทราบกันดีว่าที่แห่งนี้คือภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดของนครจิ่วเหยา ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะนั้นมีพื้นเพอันแข็งแกร่ง

         ผู้คนที่กล้าสร้างปัญหาหรือมั่นใจในกำลังของตนเองล้วนถูกสอนสั่งกันทั้งสิ้น

         ขณะเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อเดินใกล้ถึงอาคาร ที่ได้เห็นคือร่างหนึ่งลอยลิ่วกระเด็นออกมา

         “เจ้านั่น ไม่ใช่หลี่มู่หรอกหรือ?” เจียงเฉิงจวินเผยสายตาหรี่เล็กพิจารณาบุคคล

         ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับด้วยความงงงัน จากนั้นจึงมองไปยังบุคคลที่หลี่มู่ติดตาม

         เป็นดังคาด อีกฝ่ายคือองค์ชายลำดับที่สองจี้เทียนเฮา

         “ถึงกับกล้าลงมือต่อองค์ชายสอง อีกฝ่ายหน่ายเหนื่อยมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?”

         นี่คือความคิดแรกที่ผุดขึ้นของเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อ

         แต่หลังได้เห็นว่าผู้ใดลงมือ คนทั้งสองกลายเป็นต้องเงียบงันพร้อมถอนความคิด

         อีกฝ่ายกล้าดีอย่างไรถึงกับทำให้เถ้าแก่ต้องลงมือ องค์ชายสองหวาดเกรงว่าชีวิตจะสั้นไม่พองั้นหรือ?

         คนทั้งสองยามนี้ไม่คิดถึงเรื่องฐานันดรของจี้เทียนเฮาอีกต่อไปแล้ว

         ฐานันดรสูงส่งแล้วอย่างไร?

         ด้วยกำลังอันเกรียงไกรของเถ้าแก่ ต่อให้เป็นจักรพรรดิเทียนชิงมาด้วยตัวเองก็ไม่อาจต่อกรได้!