เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 57-58

         บนถนนแห่งหนึ่งในนครจิ่วเหยา สองสตรีเยาว์วัยสวมใส่ชุดหรูหราก้าวเดินเคียงข้างกัน

         จากท่าทีซึ่งเผยออก เพียงมองก็ทราบว่าแตกต่างจากผู้ฝึกตนธรรมดาเช่นไรบ้าง

         แน่นอนว่าสตรีทั้งยังนี้เดินไปตามเส้นทาง ย่อมเป็นที่ดึงดูดความสนใจของผู้คน และมันทำให้ผู้ฝึกตนทั้งหลายคิดเข้าหา

         กระนั้นเมื่อเห็นตราสัญลักษณ์เมฆสีขาวบนอกเสื้อ ความคิดเหล่านั้นจึงต้องสลายหาย

         อีกฝ่ายเป็นคนของสถาบันวิญญาณเมฆา เหล่านี้ไม่อาจตอแยด้วยได้

         “ซีเอ๋อ พวกเราออกมาข้างนอกเช่นนี้ไม่ชวนอึดอัดไปหน่อยหรือ? อาจารย์กล่าวว่านครจิ่วเหยามีแต่มังกรซ่อนเร้นพยัคฆ์พลางกาย ไม่นานมานี้กระทั่งมียอดฝีมือลึกลับที่สังหารภาพฉายจิตวิญญาณขอบเขตทดสอบเต๋าระดับสูงสุดได้!”

         “ยังจะมีอันใดให้หวาดกลัว อาจารย์กล่าวว่าพวกเราสามารถไปมาในนครจิ่วเหยาได้ตราบเท่าที่ไม่ก่อเรื่อง วันนี้ทางสถาบันเพียงรวมตัว ดังนั้นจึงเป็นโอกาสให้ออกมาเที่ยวเล่นได้ ตอนนี้ที่ต้องทำคือผ่อนคลาย!”

         บทสนทนาของสองสาวมาพร้อมเสียงหัวเราะดังไปตามเส้นทาง

         สตรีทั้งสองนามว่ากู่หยุนซี และเจียงเหวิ่นฉาง ตัวตนของทั้งสองไม่ใช่ธรรมดา

         กู่หยุนซีคือองค์หญิงแห่งจักรวรรดิหลงฉู่ กำลังของจักรวรรดิหลงฉู่นั้นเหนือล้ำยิ่งกว่าจักรวรรดิเทียนชิง

         เจียงเหวิ่นฉางคือธิดาคนสุดท้องของตระกูลเจียง ด้วยมีพี่ชายถึงเก้าคน ดังนั้นนางจึงเปรียบดังไข่มุกเม็ดเอก

         ตระกูลเจียงตกทอดมาเป็นเวลายาวนานหลายพันปี ดังนั้นชื่อเสียงในทวีปเทียนหลันจึงไม่อ่อนด้อย

         กู่หยุนซีและเจียงเหวิ่นฉางต่างพูดคุยกันพลางหัวเราะเดินไป ระหว่างทางยังพบวัตถุน่าสนใจ จากนั้นจึงซื้อหาสิ่งของและเก็บไว้ในแหวนมิติ

         ผู้ค้าต่างยิ้มแย้ม ลูกค้ามั่งมีเช่นนี้ไม่ได้ปรากฏตัวบ่อย

         “หือ? ซีเอ๋อ ที่นี่ถึงกับมีร้านด้วย!” เจียงเหวิ่นฉางพบเห็นอะไรเข้าจึงเผยสีหน้าประหลาดใจ

         กู่หยุนซีมองตามสายตาเจียงเหวิ่นฉาง รอยยิ้มจึงเผยที่ใบหน้า

         “ไม่นึกเลยว่าจะมีคนมาเปิดร้านในสถานที่ไกลห่างเช่นนี้ด้วย”

         “นั่นเถ้าแก่ร้านกระมัง?” เจียงลั่งฉางกล่าวออก นิ้วนั้นชี้ไปยังลั่วฉวนที่นอนบนม้านั่งหน้าร้าน

         “น่าจะเป็นเช่นนั้น” กู่หยุนซีพยักหน้ารับ “ไปรับชมกันดีกว่า”

         ถัดจากนั้น นางจึงดึงเจียงเหวิ่นฉางเดินไปโดยไม่สนคำตอบ

         “เดี๋ยวสิ ช้าลงหน่อย ซีเอ๋อ นี่เจ้าเร่งรีบอันใด…”

         แสงแดดที่เบื้องหน้าถูกขวางไว้ ลั่วฉวนจึงต้องลืมตาตื่น

         “เถ้าแก่ร้านแห่งนี้หรือเปล่า?”

         เสียงอ่อนนุ่มกล่าวถาม

         ที่พบเห็นเบื้องหน้า คือสตรียังเยาว์โฉมงาม

         ที่ร่างกายนั้นเผยซึ่งบรรยากาศความร่ำรวยอย่างไม่อาจปิดได้มิด

         ทว่าเรื่องนี้ก็ไม่ได้สร้างความสะท้านสะเทือนใดแก่ลั่วฉวน

         ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับ “ใช่ เป็นเถ้าแก่ร้านนี้เอง”

         “ร้านต้นตำรับ ชื่อนี้ไม่เคยพบเห็นมาก่อน เถ้าแก่ช่างห้าวหาญนักถึงกับใช้คำต้นตำรับ”

         เจียงเหวิ่นฉางหันมองทางป้ายร้านก่อนจะอดไม่ได้จนถอนหายใจออก

         “เถ้าแก่คงยุ่งอยู่ อย่างนั้นขอพวกเราเข้าไปรับชมร้านด้วยตนเองแล้วกัน”

         กู่หยุนซีกล่าวจบจึงดึงเจียงเหวิ่นฉางเข้าในร้าน

         ยุ่งหรือ? เถ้าแก่ที่นอนอาบแดดเช่นนี้มีอันใดยุ่ง?

         เจียงเหวิ่นฉางอดไม่ได้ที่จะเกิดคำถามขึ้นภายใน

         ขณะนี้เองที่คนทั้งสองเข้าสู่ด้านในร้าน

         ลั่วฉวนนิ่งงันไปครู่ เด็กสาวพูดเองเข้าใจเองเช่นนี้หาได้ไม่ง่าย

         กระนั้นหากเป็นลูกค้าเขาก็ยินดี ขณะนี้จึงกลับไปนอนอาบแดดเช่นเดิมต่อ

         อย่างไรเหยาซือหยานก็รับผิดชอบดูแลร้าน ทั้งยังมีระบบรักษาความปลอดภัยอีก เช่นนั้นยังจะมีเรื่องอันใดเกิดขึ้น?

         “โอ้!”

         เมื่อเข้ามาภายในร้าน พบเห็นของประดับตกแต่งภายใน เจียงเหวิ่นฉางและกู่หยุนซีจึงเผยดวงตาเบิกกว้างหันมองรอบ

         “คงต้องเปลี่ยนความคิดต่อร้านแห่งนี้เสียแล้ว” เจียงเหวิ่นฉางดึงสติกลับคืนได้ สีหน้าขณะนี้เผยความจริงจัง “แม้เป็นตระกูลเจียงก็ยังไม่อาจมีเครื่องแก้วมากมายเพื่อแสดงความร่ำรวยเช่นนี้ได้ น่าเหลือเชื่อนัก”

         กู่หยุนซีพยักหน้าเห็นพ้องด้วย

……

 ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V