เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 55-56
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ศิษย์ของสถาบันเป็นนกที่อยู่ในกรง ทุกปีอาจารย์ของสถาบันจะออกนำคณะศิษย์สู่หลากหลายสถานที่เพื่อหาประสบการณ์
และการเปิดออกของโบราณสถานในเทือกเขาจิ่วเหยาก็เป็นโอกาสอันดี!
ด้วยสองอาจารย์นำคณะ บุรุษนั้นนามหยิงอู๋จี้ สตรีนั้นนามว่ามู่หรงไห่เถิง
กำลังของคนทั้งสองนั้นยอดเยี่ยม ถึงกับเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตทดสอบเต๋าระดับที่เก้า!
นอกจากรับหน้าที่นำคณะศิษย์ออกหาประสบการณ์แล้ว สถาบันวิญญาณเมฆาย่อมไม่คิดเดินทางสู่โบราณสถานโดยกลับไปมือเปล่า!
กลุ่มคนทะยานลงจากแผ่นหลังวิหคลึกล้ำอัคคีทอง จากนั้นจึงมุ่งหน้ามาทางนครจิ่วเหยาที่ผู้ฝึกตนรวมตัวกันอยู่
ทหารยามหน้าประตูไม่คิดกล้าเข้าขวางจึงปล่อยให้กลุ่มคนได้เข้าเมือง
นี่คืออำนาจอันเกรียงไกร!
วิหคลึกล้ำอัคคีทองเผยเสียงร้องออก ปีกนั้นสยายกว้างพร้อมทะยานบินมุ่งหน้าสู่เทือกเขาจิ่วเหยา
สำหรับพวกมัน เทือกเขาจิ่วเหยาคือสถานที่อันดีสำหรับใช้พักอาศัย
“ไม่คิดเลยว่าสถาบันวิญญาณเมฆาเองก็มาด้วย!”
“โบราณสถานครั้งนี้คงคึกคักน่าดู!”
“อย่าเพิ่งถอนใจไป! ไปต่อแถว! พวกเรายังต้องเข้าเมือง…”
เมื่อเข้ามาในเมืองแล้ว คณะคนของสถาบันวิญญาณเมฆาจึงมุ่งหน้าสู่โรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง หอจันทราเมรัย
ตามปกติแล้วศิษย์เหล่านี้ไม่ใช่พักอาศัยในโรงเตี๊ยมโดยตลอด หลังได้ทราบเรื่องจากหยิงอู๋จี้และมู่หรงไห่เถิง กลุ่มคนจำนวนหนึ่งจึงออกจากหอจันทราเมรัยอย่างเงียบงัน
……
ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีต่างเดินมาถึงยังซอยเปล่าเปลี่ยว ภาพฉากอันคุ้นเคยกลับไม่คุ้นเคย
“แปลก เถ้าแก่ไปไหนแล้ว? ไฉนวันนี้ไม่มานอนอาบแดด?” ปู้หลี่เกื๋อเกาศีรษะอย่างนึกสับสน
เพียงเถ้าแก่ร้านไม่ได้มานอนอาบแดดหน้าประตูก็ถือเป็นเรื่องผิดปกติ!
“หรือในร้านมีสินค้าใหม่?” ปู้ฉืออีตั้งข้อสงสัย
ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้าเห็นพ้อง จากนั้นจึงเผยความคาดหวัง “เป็นอย่างนั้นแน่! พี่หญิง เร่งรีบเข้าไปในร้านรับชม!”
เมื่อคนทั้งสองเข้าสู่ด้านในร้านต้นตำรับ สิ่งแรกที่ได้เห็นคือความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในร้าน
สิ่งแรกที่ต้องตาคือแผ่นสีดำขนาดใหญ่หันมาทางประตู
ชั้นวางทั้งหมดในร้านทางด้านขวาหายไป พวกมันถูกแทนที่ด้วยที่นั่ง
ทั้งยังมีหมวกโลหะตั้งเอาไว้เคียงข้างที่นั่งเหล่านั้น พร้อมแผ่นสีดำที่ประดับเอาไว้ตรงหน้า
เถ้าแก่และเหยาซือหยานกำลังนั่งบนเก้าอี้คนละตัวและสวมใส่หมวกโลหะ
ที่แผงอะไรสักอย่างเบื้องหน้า มันปรากฏร่างคนสองคน
เหยาซือหยานกำลังสังหารสัตว์อสูรนานาชนิดในเวลาอึดใจ
ส่วนเถ้าแก่นั้นถูกสัตว์อสูรหลากหลายสังหาร…
เดี๋ยวสิ? นี่คล้ายไม่ถูกต้องแล้ว!
ไม่ใช่เถ้าแก่ร้านเป็นยอดฝีมือสุดยอดงั้นหรือ?
ไฉนความแตกต่างระหว่างคนทั้งสองจึงได้มากมายเพียงนี้?
สาเหตุคงมีหนึ่งเดียว นั่นก็คือสัตว์อสูรที่เถ้าแก่สู้อยู่ด้วยนั้นแข็งแกร่ง!
ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีคิดเช่นนี้อยู่ภายใน
“ผลิตภัณฑ์ใหม่ของทางร้านหรือ?” ปู้หลี่เกื๋อรับชมด้วยความสงสัย
ของใหม่! แม้เป็นบุตรแห่งขุนนางใต้ก็ไม่เคยเห็นอะไรคล้ายคลึงเช่นนี้
หรือจะเป็นอาวุธวิเศษที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ?
เถ้าแก่เก่งกาจเกินไปแล้ว!
ปู้ฉืออีไม่ใช่อย่างปู้หลี่เกื๋อ นางมองมากกว่านั้น
ปู้ฉืออีขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมหันมองภายในร้าน “รู้สึกว่าพื้นที่ในร้านมันกว้างขึ้นหรือเปล่า?”
ปู้หลี่เกื๋อพอได้ยินคำจึงหันมองและพยักหน้ารับ “เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”
ถัดจากนั้น ปู้หลี่เกื๋อจึงเร่งรีบเดินออกไปนอกร้าน
ขณะที่ปู้ฉืออีไม่ทราบว่าปู้หลี่เกื๋อคิดทำอะไร นางจึงตามออกไปนอกร้านด้วย
“หลี่เกื๋อ นี่ทำอะไร?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม
“ก็ต้องยืนยันน่ะสิ!” ใบหน้าปู้หลี่เกื๋อเผยสีหน้าจริงจัง
“พี่หญิง จากที่สำรวจดู พื้นที่ภายในร้านนั้นกว้างกว่าที่เห็นภายนอก!” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกอย่างมั่นใจ
“เหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง” ปู้ฉืออีพยักหน้ารับจริงจัง
ก่อนหน้านี้นางเพียงดาดเดา กระนั้นตอนนี้ได้เห็นถึงความแตกต่างที่ไม่สมดุลแล้ว
“ได้ยังไงกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเผยความสงสัย
“เถ้าแก่ร้านสมควรมีค่ายอาคมห้วงมิติ!” ปู้ฉืออีกล่าวออกด้วยความมั่นใจ
“หากเถ้าแก่มีจริงก็ไม่แปลก เรื่องนี้มีอันใดให้ตกใจกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเบะปากกล่าวออกอย่างเฉยเมย
ปู้ฉืออียังอดไม่ได้ที่จะสะท้านยามได้ยิน
คำกล่าวนี้สมเหตุสมผลแล้ว…
ค่ายอาคมห้วงมิติถือเป็นสิ่งหาได้ค่อนข้างยากในทวีปเทียนหลัน
มีแต่สำนักอันทรงอำนาจมีพื้นเพยิ่งใหญ่จึงครอบครองค่ายอาคมห้วงมิติที่ส่งต่อมาจากยุคโบราณ
แต่หากเถ้าแก่ร้านจะมีค่ายอาคมห้วงมิติบ้าง มันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลก
“อยู่ที่นี่เอง”
ลั่วฉวนตระหนักได้แต่แรกแล้วว่ามีแขกสองคนมาเยือน
ตอนนี้จึงถอดหมวกโลหะออก ภาพบนหน้าจอจึงเลือนหาย
“เถ้าแก่ นี่ของใหม่ในร้านหรือ?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม
ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว นี่คือเกมเสมือนจริงที่เรียกว่าหอคอยแห่งการทดสอบ”
สองพี่น้องต่างมองหน้ากันเอง ความสงสัยฉายชัดผ่านสายตา
เกม?
โลกนี้มีอะไรที่ชื่อว่าเกมด้วยงั้นหรือ?
ขณะนี้เองที่เหยาซือหยานซึ่งนั่งข้างเคียงถอดหมวกโลหะออก เส้นผมสีม่วงยาวจึงร่วงหล่นลู่ไปกับแผ่นหลัง
“เถ้าแก่ เกมนี้มันของจริงแล้ว! ไม่เห็นว่าจะแตกต่างอะไรกับของจริงเลย!”
เหยาซือหยานหันมองทางลั่วฉวนด้วยความตื่นเต้นยินดีพร้อมกล่าวออก
ลั่วฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงกล่าวถาม “นี่ขึ้นไปได้กี่ชั้นกันแล้ว?”
“ยังอยู่ที่ชั้นแรก” เหยาซือหยานยิ้มเขินอาย “ทว่าโหมดง่ายของชั้นแรกผ่านหมดแล้ว ตอนนี้เป็นโหมดปกติ”
“แล้วเถ้าแก่ล่ะ?”
เหยาซือหยานมองทางลั่วฉวนด้วยความสงสัย
ลั่วฉวนกลายเป็นเขินอายเพราะถูกเหยาซือหยานจับจ้อง
ไม่ได้! จะทำให้ภาพลักษณ์ที่มีต่อคนเหล่านี้เสียหายไม่ได้!
ลั่วฉวนตัดสินใจอย่างแน่วแน่
ด้วยกระแอมไอเล็กน้อย ลั่วฉวนจึงมองไปทางสองพี่น้องปู้ก่อนจะหันเหหัวข้อสนทนา “ทั้งสองคนคิดทดลองเล่นดูหรือไม่?”
“แน่นอน!”
คนทั้งสองพยักหน้าตอบสนองรวดเร็ว ทั้งยังลืมเลือนคำถามของเหยาซือหยานหมดสิ้น
“ซือหยาน บอกวิธีการเล่นให้คนทั้งสองด้วย ข้าขอไปอาบแดดก่อน” ลั่วฉวนบอกกล่าว
“รับทราบ”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ นางค่อนข้างคุ้นเคยแล้วเพราะลั่วฉวนฝึกสอนส่งต่องานดูแลร้านให้
“จริงด้วย” ลั่วฉวนขณะนี้พลันนึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะออกจากร้านจึงหยุดฝีเท้า
เช่นนี้ ปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อพลันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกอันคุ้นเคย
“สร้างบัญชีผู้เล่นใหม่ต้องจ่ายหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” ลั่วฉวนเผยคำออก “สิบผลึกวิญญาณเล่นได้หนึ่งชั่วโมง หนึ่งวันให้เล่นได้สามชั่วโมง”
“ทราบแล้ว…” มุมปากปู้หลี่เกื๋อกระตุก
ปู้ฉืออีได้แต่ยิ้มแห้งรับ
อย่างไรแล้วทั้งสองก็ทราบนิสัยลั่วฉวนดี อีกฝ่ายคือเถ้าแก่ร้านโดยนิสัย
ลั่วฉวนไปนอนอาบแดดที่ตรงหน้าประตู เป็นผลให้ค่อยสบายทั้งกายและใจ
อาบแดดได้ทั้งพักผ่อนและดีต่อสุขภาพ มีตรงใดที่ไม่ดีกัน?
ไม่นานจากนั้น เสียงร้องอุทานจากปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีจึงดังออก
“นี่หรือเกมเสมือนจริง? วิเศษ!”
“ให้ความรู้สึกอัศจรรย์ยิ่งนัก! เหมือนได้เข้าสู่โลกอีกใบ!”
“ถูกต้องแล้ว! ร่างกายนี้ควบคุมเหมือนกับร่างจริง! แต่ด้วยไม่มีพลังเลยทำให้ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก”
“ถัดจากนี้ก็เป็น… เห็นตัวเลือกตรงหน้าหรือไม่? ทั้งสองคนเพิ่งเล่นเกมเป็นครั้งแรก เพราะแบบนั้นต้องสร้างบัญชีผู้เล่นก่อน…”
……
ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
