เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 47-48
“นี่มันกลิ่นหอมอะไรกัน?”
ปลายจมูกปู้หลี่เกื๋อกระตุก สีหน้ายามนี้เผยซึ่งความสงสัย
ที่ข้างกายขณะนี้ เป็นเจียงเฉิงจวินเดินติดตาม
วันก่อนยังเห็นชัดว่าไม่ถูกกัน วันนี้ทั้งสองกลับมาร้านลั่วฉวนพร้อมกันประหนึ่งมิตรสหาย
“หรือจะเป็นเถ้าแก่มีสินค้าใหม่มาขายอีกแล้ว?”
ดวงตาเจียงเฉิงจวินเป็นประกาย ได้คาดเดาเช่นนี้ยิ่งทำเขาตื่นเต้น
“เป็นไปได้!” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับเห็นพ้อง
คนทั้งสองที่เพิ่งเดินเข้าตรอกมาเผยความตื่นเต้นยินดี ไม่ช้าจึงได้พบเห็นชายทั้งห้านั่งเรียงรายกันตรงหน้าร้าน
แน่นอนว่า ลั่วฉวนเองก็นอนเอกเขนกรับแสงแดดเหมือนทุกวัน
“พี่ปู้ รับชมของในมือนั่น” เจียงเฉิงจวินชี้ไปยังถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จในมือพวกโจวหู่ น้ำลายพลันต้องกลืนดัง
ยามนี้เองที่กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ลอยผ่านอากาศ มันเย้ายวนให้ผู้คนต้องเดินตาม
“เถ้าแก่นี่นะ มีสินค้าใหม่เหตุใดไม่บอกพวกเราบ้าง” ปู้หลี่เกื๋อบ่นออก
“เถ้าแก่ นี่สินค้าใหม่หรือ?”
คนทั้งสองจึงเดินไปทางลั่วฉวนพร้อมถามด้วยความสงสัย
ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว”
“พี่ซือหยาน พวกเราขอซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จ แท่งเครื่องเทศ รวมถึงโคล่าด้วยอีกหนึ่งขวด!”
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในร้าน ที่ได้เห็นคือเหยาซือหยานกำลังรับประทานบะหมี่กึ่งสำเร็จซ่อนตัวอยู่หลังโต๊ะรับเงิน
“ไปหยิบเอาเอง จากนั้นค่อยมาจ่ายผลึกวิญญาณที่ตรงนี้” เหยาซือหยานกล่าวก่อนจะละสายตาไป
ถัดจากนั้น ทั้งสองคนจึงค่อยเดินไปยังชั้นวางบะหมี่กึ่งสำเร็จ
“นี่! ถึงกับเพิ่มความเร็วการฝึกฝนสิบเท่าในหนึ่งชั่วโมง! ของในร้านเถ้าแก่ไม่เคยทำผิดหวังเลย!”
พบเห็นสรรพคุณของบะหมี่กึ่งสำเร็จ ปู้หลี่เกื๋อจึงอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
หากได้กินบะหมี่กึ่งสำเร็จนี้ทุกวี่วันและฝึกฝน เช่นนั้นปัญหาเรื่องพรสวรรค์ก็แทบไม่นับเป็นอะไร คิดก้าวสู่ขอบเขตจิตวิญญาณย่อมไม่ใช่เรื่องยาก
“พี่ปู้ พบเห็นที่ห้าคนนั้นรับประทานก่อนหน้า เหมือนว่าต้องใช้น้ำร้อนด้วย” เจียงเฉิงจวินนึกย้อนก่อนจะขมวดคิ้วกล่าวออก
“น้ำร้อน?” ปู้หลี่เกื๋องงงัน
ได้ยินบทสนทนาคนทั้งสอง เหยาซือหยานจึงชี้ไปยังเครื่องทำน้ำร้อนที่มุมหนึ่ง “น้ำร้อนอยู่ทางด้านนั้น ใช้งานหนึ่งครั้งจ่ายหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ”
ทั้งปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินต่างพูดกล่าวกันไม่ออก
ฉาวโฉ่!
นี่คือความคิดของคนทั้งสอง
ไม่กี่นาทีถัดจากนั้น เจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อจึงไปนั่งรับประทานบะหมี่กึ่งสำเร็จอยู่ที่หน้าร้าน
ขณะนี้ความเสียดายค่าน้ำร้อนนั้นไม่ปรากฏในสายตาและสีหน้าคนทั้งสองอีกต่อไป
ล้อกันเล่นหรือไร น้ำพุแห่งชีวิตถูกนำมาต้มเป็นน้ำร้อนและขายเพียงหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ นี่มันต่างอะไรกับสินค้าให้โดยเปล่า?!
“พวกเจ้าได้ทราบเรื่องร้านนี้จากเว่ยฉิงจู่กระมัง?” โจวหู่กล่าวถามด้วยความสงสัยต่อคนทั้งสอง
แน่นอนว่าก็แค่การชวนพูดคุยไปเรื่อย
บรรยาอากาศอันสูงศักดิ์จากคนหนุ่มทั้งสองไม่ใช่อะไรที่ทหารรับจ้างจะมีได้ เสื้อผ้าและร่างกายยังสะอาดเอี่ยม นี่จึงเป็นการเผยซึ่งความแตกต่าง
เว่ยฉิงจู่? น่าจะเป็นลูกค้าของเถ้าแก่ ปู้หลี่เกื๋อคิดเช่นนี้อยู่ภายใน
“ไม่ใช่ เป็นข้าพบร้านนี้ด้วยตนเอง” ปู้หลี่เกื๋อส่ายศีรษะพร้อมกล่าวตอบ “หากจะกล่าว ข้าคือลูกค้าคนแรกของร้านแห่งนี้!”
กล่าวถึงตรงนี้ ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยความภาคภูมิจนแทบยืดอก
“เป็นเช่นนี้” โจวหู่เพียงพยักหน้ารับ
“พี่ปู้ นี่ท่านหาร้านนี้เจอได้อย่างไร?” เจียงเฉิงจวินเกิดความสงสัย
“บ่ายวันนั้นในช่วงที่ดวงตะวันใกล้จะลาลับฟ้า…”
ปู้หลี่เกื๋อนึกย้อน จากนั้นจึงเติมแต่งเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น
ผู้คนต่างตั้งใจรับฟังคำอวดโอ่ของปู้หลี่เกื๋อ เพราะพวกเขาต่างก็สงสัยต่อร้านต้นตำรับแห่งนี้
ผ่านไปไม่กี่นาที หัวข้อสนทนาจึงเปลี่ยนไปเรื่องเทือกเขาจิ่วเหยาและนครจิ่วเหยา
“เฮ้อ ช่วงนี้เป็นทหารรับจ้างเจอแต่งานยาก” โจวหู่ถอนหายใจ “สัตว์อสูรในเทือกเขาจิ่วเหยาเป็นอะไรไปก็ไม่รู้ ก่อนหน้าพวกมันไม่ได้คลุ้มคลั่งขนาดนี้ หรือว่าส่วนลึกของเทือกเขาจะเกิดอะไรขึ้น พวกสัตว์อสูรช่วงนี้ถึงกับเริ่มออกมานอกเทือกเขากันแล้ว”
“เพราะอะไรกัน?” ปู้หลี่เกื๋อขมวดคิ้ว
“ไม่ทราบเช่นกัน” โจวหู่เผยรอยยิ้มขื่นขมตอบกลับ
เจียงเฉิงจวินที่อยู่ด้านข้างจึงครุ่นคิด “หากตระหนักถึงอะไรได้ ก็คงเป็นช่วงนี้มีผู้ฝึกตนแปลกหน้าในนครจิ่วเหยาเพิ่มมากขึ้น และเรื่องยอดฝีมือลึกลับที่สู้กันเมื่อวันก่อน…”
เจียงเฉิงจวินคล้ายเพิ่งนึกได้ ว่ายอดฝีมือลึกลับที่กล่าวถึงนั้นอยู่ใกล้กว่าที่คิด
สายตาจึงหันมองทางลั่วฉวนด้วยควาระวัง จากนั้นจึงค่อยโล่งใจที่อีกฝ่ายไม่เผยความผิดปกติใด
“หรือจะเป็นเพราะเทือกเขาจิ่วเหยาให้กำเนิดสมบัติใดขึ้นมา?” คนหนึ่งได้ตั้งข้อสงสัย
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ผู้คนจึงเงียบไป
ผ่านไปครู่หนึ่งโจวหู่จึงค่อยทำลายความเงียบ
“มีสมบัติอะไรโผล่ออกมาเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา? เมื่อใดฟากฟ้าร่วงหล่นค่อยคิดมาก ตอนนี้อย่าได้คิดอะไรกันมากมายแล้ว!”
ได้ยินคำของโจวหู่ ผู้คนที่นี้จึงได้แต่เผยยิ้มขื่นขมตอบรับ
แต่ก็ต้องกล่าว ว่าคำเหล่านี้สมเหตุสมผล
สนทนากันไปพักหนึ่ง คณะโจวหู่ทั้งห้าคน เจียงเฉิงจวิน รวมถึงปู้หลี่เกื๋อต่างเข้าไปทักทายลั่วฉวนก่อนจะกลับกันไป
บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปช่วยเพิ่มพูนความเร็วการฝึกฝนได้หนึ่งชั่วโมง พวกเขาจึงไม่คิดปล่อยให้พวกมันต้องสูญเปล่า
ความสงบกลับคืนสู่ร้านอีกครั้งหนึ่ง
“ซือหยาน ทราบหรือไม่ว่าเทือกเขาจิ่วเหยาเกิดเรื่องใดขึ้น?” ผ่านไปพักหนึ่ง ลั่วฉวนจึงกล่าวถามต่อเหยาซือหยานที่หลับตาฝึกฝนอยู่ด้านหลังโต๊ะรับเงิน
เหยาซือหยานลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสีม่วงเผยแสงทอประกายออก
นางพยักหน้ารับ “มีโบราณสถานแห่งหนึ่งถือกำเนิดขึ้น”
โบราณสถาน?
ได้ยินคำแปลกประหลาดเช่นนี้ ลั่วฉวนจึงหันมองทางเหยาซือหยานด้วยความงงงัน
เหยาซือหยานจึงอธิบาย “เทือกเขาจิ่วเหยากว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด กล่าวได้ว่าเกือบปกคลุมทั้งทวีปเทียนหลัน นครจิ่วเหยาก็เพียงแค่เมืองที่อยู่ใกล้เทือกเขาจิ่วเหยามากที่สุด”
“ที่เทือกเขาจิ่วเหยา มันมีสัตว์อสูรมากมายนับไม่ถ้วน รวมถึงโอกาสและสมบัติให้ฉกฉวย โบราณสถานนั่นก็เช่นกัน”
“ข่าวลือว่าโบราณวัตถุนั้นเป็นสิ่งที่เหลือไว้โดยสำนักทรงอำนาจที่ไม่ทราบที่มาที่ไป”
ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับ เขาค่อยทราบเรื่องราวขึ้นมาบ้าง
“ว่าไปแล้ว เจ้าไม่ใช่ราชวงศ์สัตว์อสูรหรอกหรือ? โบราณสถานถือกำเนิดขึ้นเช่นนี้ควรสำคัญกับเจ้าไม่ใช่หรือไร?” ลั่วฉวนกล่าวถาม
รับฟังคำกล่าว ใบหน้างดงามของเหยาซือหยานจึงเผยโทสะ
ทว่าเมื่อพบเห็นสายตาลั่วฉวน โทสะของนางพลันต้องมลายหายพร้อมสงบใจลง
เหยาซือหยานส่ายศีรษะก่อนจะถอนหายใจเบา “ภายใต้ผลประโยชน์ มนุษย์หรือสัตว์อสูรล้วนเป็นเช่นเดียวกัน แม้ไม่ใช่เพราะเปิดโบราณสถานและถูกทรยศหักหลัง อย่างไรตัวตนข้าก็ถูกเปิดโปงอยู่ดี”
ลั่วฉวนเงียบไปครู่หนึ่ง เขาทราบว่าได้ถามสิ่งที่ตกค้างในใจเหยาซือหยานเข้าให้แล้ว
“ต้องการให้ช่วยหรือไม่?” ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะกล่าวถามอย่างจริงจัง
นางคือเสมียนประจำร้าน ด้วยเผชิญเรื่องราวยากลำบาก ในฐานะเถ้าแก่ร้านย่อมต้องช่วยคลี่คลาย
ใช่ นี่เป็นเรื่องปกติที่เถ้าแก่ร้านควรทำ!
ลั่วฉวนคิดเช่นนี้ภายในใจ
ได้ยินคำของลั่วฉวน เหยาซือหยานจึงเผยสีหน้าจริงจัง
นางนิ่งงันไปครู่ จากนั้นจึงเผยยิ้ม ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะตื่นตะลึงยามรับชม
“ชีวิตตอนนี้ก็ดีแล้ว อดีตนั้นปล่อยให้มันได้ผ่านพ้นไป…”
……
ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
