เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 37-38

เลือดเมื่อหยดลงบนกระดาษสีขาว จึงฝากไว้ซึ่งรอยประทับสีม่วง 

จากนั้นกระดาษขาวจึงเริ่มสั่น แสงสว่างจึงปรากฏออกมา 

พริบตาถัดมา มันจึงเปลี่ยนเป็นลำแสงเข้าปกคลุมทั้งร่างเหยาซือหยาน 

เหยาซือหยานถึงกับต้องก้าวเท้าถอย 

กระนั้นนางก็ได้ทราบ ว่าไม่มีความผิดปกติใดเกิดขึ้นกับร่างกาย 

ที่เปลี่ยนไปคือความรู้สึกของร้านแห่งนี้ 

มันคือความรู้สึกอันประหลาด ด้วยอยู่ที่นี่ เหยาซือหยานรับรู้ได้ถึงความสงบที่เกิดในจิตใจ 

มันราวกับนางเป็นเด็กที่ได้ผู้อาวุโสคอยปกป้อง 

“สัญญาได้ลงนามสำเร็จเรียบร้อย! ขอแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้านที่ได้รับเสมียนคนแรก รางวัลถูกจัดส่งแล้ว ขอให้ตรวจสอบด้วย!” 

“ตรวจพบว่าบุคคลนี้มีตำแหน่งไม่ตรงกับที่แนะนำ” 

“ชื่อเหยาซือหยาน สถานะเสมียนร้านต้นตำรับ คำเรียกหาที่แนะนำคือเถ้าแก่เนี้ย” 

“ท่านต้องการเปลี่ยนแปลงใดหรือไม่?” 

ข้อความเป็นชุดดังจากระบบที่ภายในใจของลั่วฉวน 

ระบบนี้คล้ายยินดีออกนอกหน้าเกินไปหรือไม่? 

“ไม่เปลี่ยน” ลั่วฉวนตอบกลับภายในใจ 

“ตำแหน่งที่แนะนำไม่เหมาะสมกับตำแหน่งปัจจุบัน ขอให้เจ้าของร้านยืนยันอีกครั้งหนึ่ง” 

“ยืนยัน” 

ลั่วฉวนได้แต่กลอกตาอยู่ภายใน 

“ยืนยันสำเร็จ ขอย้ำให้ทราบ ตำแหน่งของเหยาซือหยานสามารถปรับเปลี่ยนได้ทุกเมื่อ” 

ลั่วฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก 

พบเห็นสีหน้าลั่วฉวนแปรเปลี่ยนไปมา เหยาซือหยานจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เถ้าแก่เป็นอะไรไปแล้ว?” 

ลั่วฉวนจึงส่ายศีรษะตอบ “ไม่มีอะไร ยินดีด้วยที่เป็นเสมียนประจำของร้านต้นตำรับแห่งนี้แล้ว” 

เหยาซือหยานจึงพยักหน้าเผยยิ้ม 

นางไม่ทราบว่านานเพียงใดกันแล้ว ที่ตัวนางไม่ได้มีความยินดีบังเกิดขึ้นภายในใจเช่นนี้ 

บางที การเป็นส่วนหนึ่งของร้านแห่งนี้อาจดีกว่าที่คาดคิด 

เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนี้อยู่ภายใน 

“จริงด้วย” ลั่วฉวนคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ “ไม่ใช่มีบาดแผลที่มือหรอกหรือ? เปิดโคล่าสักขวดดื่มเอาก็แล้วกัน” 

โคล่า? 

เหยาซือหยานสับสนเล็กน้อย เพราะนางไม่ทราบว่าโคล่าคืออะไร 

“เกือบลืมบอกเรื่องนี้ไป” ลั่วฉวนชี้นิ้วไปยังชั้นแก้วภายในร้าน “ตอนนี้ทั้งร้านมีสินค้าอยู่สามอย่าง โคล่า แท่งเครื่องเทศ และไวน์หยก” 

“ไวน์หยกน่าจะเคยได้เห็นกันไปแล้ว เมื่อคืนที่ดื่มไปนั่นแหละ” 

เมื่อคืน… ดื่มไวน์หยก? 

เหยาซือหยานพลันนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อคืนที่สะดุ้งตื่น นางได้เห็นลั่วฉวนกำลังนำขวดหยกมาให้ดื่ม 

และ เมื่อวานเขานำสินค้ามูลค่าหนึ่งแสนผลึกวิญญาณมาให้ดื่ม? 

เหยาซือหยานคือสัตว์อสูร แม้อยู่ขอบเขตราชันก็ยังอดไม่ได้ที่จะเกิดความหนักใจ 

“ไม่ต้องกังวลไป เพราะเป็นเสมียนประจำร้านแล้ว ดังนั้นผลประโยชน์ที่ได้รับคือไม่ต้องจ่าย” ลั่วฉวนกล่าวออก 

สัญญาที่ลงนามไปก่อนหน้านี้ กล่าวว่าเมื่อลูกจ้างตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต เช่นนั้นจะสามารถใช้งานสินค้าในร้านได้โดยไม่มีเงื่อนไข 

เสมียนประจำร้านสามารถใช้งานสินค้าในร้านได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย 

ส่วนว่าสินค้าในร้านจำกัดขอบเขตถึงเพียงใด ลั่วฉวนก็ไม่ทราบแล้ว อย่างไรทั้งร้านตอนนี้ก็มีสินค้าเพียงแค่สามอย่าง 

ผลประโยชน์เช่นนี้ค่อนข้างคล้ายเจ้าของร้านอย่างลั่วฉวน ทว่าก็มีส่วนที่แตกต่างอยู่บ้าง 

ลั่วฉวนกล่าวต่อ “แท่งเครื่องเทศและโคล่า ก็คือที่พวกเว่ยฉิงจู่ซื้อหาไปเมื่อครู่นี้ สินค้าสองประเภทนี้ไม่มีวันหมด ส่วนสรรพคุณก็ตามที่เขียนไว้ด้านล่างชั้นสินค้า หากสงสัยก็ไปอ่านได้” 

“สำหรับค่าจ้างนั้น…” ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะกล่าว “สำหรับตอนนี้ เอาเป็นรับโคล่ากับแท่งเครื่องเทศหนึ่งชุดต่อวันก็แล้วกัน แน่นอนว่าค่าพักอาศัยอะไรก็ไม่มีค่าใช้จ่าย” 

เหยาซือหยานพยักหน้ารับ 

เช่นนี้ สัตว์อสูรชนชั้นราชวงศ์จึงได้กลายเป็นเสมียนน้อยประจำร้านของลั่วฉวน 

ถัดจากนั้น เหยาซือหยานจึงเดินไปยังชั้นวาง และเริ่มศึกษาทราบข้อมูลของสินค้าที่วางจำหน่าย 

เพียงครู่หนึ่ง ร่างของนางถึงกับต้องแข็งค้างยามเมื่ออ่านคำบรรยายสรรพคุณ 

ราคานั้นเพียงสิบผลึกวิญญาณ แต่กลับสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บไม่ถึงตายได้เพียงแค่ดื่มเข้าไป 

ส่วนทางด้านราคาหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ แท่งเครื่องเทศสามารถเพิ่มพูนกำลังได้ระดับหนึ่งในระยะเวลาอันสั้น 

และที่ชวนตื่นตะลึงที่สุดคือไวน์หยกที่นางได้สัมผัสมาแล้ว ส่วนราคานั้นไม่กล่าวถึงจะดีกว่า… 

เหยาซือหยานเชื่อ ว่านางคือผู้คงอยู่ในทวีปเทียนหลันมาอย่างยาวนาน หลายเรื่องราวนางรอบรู้เป็นอย่างดี 

แต่แล้วขณะนี้ นางรู้สึกเสมือนกบที่ไม่เคยออกนอกกะลาไปรับรู้ถึงโลกภายนอก…