เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 27-28
สังหารไปแล้วก็ถือว่าดี!
ปู้หลี่เกื๋อเพียงรู้สึกพูดกล่าวไม่ออกไปครู่ กระนั้นก็ไม่ได้ต่อว่าเรื่องนี้แต่อย่างใด
เพียงพิจารณาจากความเข้มข้นของภาพฉายจิตวิญญาณ อีกฝ่ายสมควรเป็นขั้วอำนาจใหญ่ที่แข็งแกร่งสุดหยั่ง
แต่แล้วผลลัพธ์ออกมาเช่นไร?
เผชิญหน้ากับเถ้าแก่ เก่งกาจสุดหยั่งก็ตกตายประหนึ่งมดปลวก
ปู้หลี่เกื๋อพิจารณามองลั่วฉวน ผู้ซึ่งขณะนี้ประหนึ่งเป็นปลาตากแห้งบนเก้าอี้หิน เขาค่อยได้เข้าใจความจริงที่ว่าภายนอกนี้ไม่อาจตัดสินอะไรได้
เถ้าแก่ที่ดูใจดีโอบอ้อม กระนั้นกลับไม่เผยเมตตายามต้องลงมือ!
แม้มาหลายครั้งก็ยังเดินเล่นวนทั่วล้าน ขณะนี้ก็ซื้อหาโคล่าและแท่งเครื่องเทศเหมือนเช่นเคย
แน่นอนว่าทุกครั้งนั้นหมายความถึงผลึกวิญญาณในแหวนมิติจะเลือนหายไปหนึ่งร้อย
หากเป็นผู้ฝึกตนทั่วไป ใช้จ่ายทุกวันเช่นปู้หลี่เกื๋อก็คงถังแตกกันไปหมดแล้ว
ทว่าปู้หลี่เกื๋อไม่ยี่หระ เพราะเขาคือบุตรแห่งขุนนางใต้
ผู้คนบางครั้งก็ถือกำเนิดบนเส้นทางที่อนาคตโรยด้วยกลีบกุหลาบ
“เถ้าแก่ เมื่อใดร้านจึงมีผลิตภัณฑ์ใหม่เข้ามาขาย นี่มีแต่สองอย่างนี้มาตลอด ข้าก็เริ่มเบื่อเล็กน้อยบ้างแล้ว”
รับฟังเช่นนี้ ลั่วฉวนจึงพูดกล่าวไม่ออกไปชั่วขณะ แต่ไม่ช้าก็เผยความยินดีผ่านทางสีหน้า
เบื่อแล้ว? แม้อร่อยก็เบื่อแล้ว?
เมื่อนึกถึงโอกาสที่ระบบกล่าวไว้ว่าจะให้สุ่มโชคก่อนหน้า ลั่วฉวนจึงกล่าวตอบ “ผลิตภัณฑ์ใหม่จะมาในไม่ช้า”
“จริงหรือ?!”
ดวงตาปู้หลี่เกื๋อเบิกกว้างพร้อมเผยอาการตื่นตะลึง
เขาก็เพียงถามไปเรื่อย หาได้คาดคิดไม่ว่าเถ้าแก่ร้านกำลังจะนำผลิตภัณฑ์ใหม่มาออกขาย
เวลานี้จึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความคาดหวังว่าเป็นอะไร? แล้วรสชาติจะอร่อยได้เพียงใด?
ถัดจากนั้นเขาจึงค่อยเดินกลับออกจากร้านไปด้วยอารมณ์ยินดี
เพียงพริบตาฟ้าก็มืดแล้ว
เมื่อกลับเข้ามาในร้าน ลั่วฉวนจึงสูดลมหายใจลึกก่อนจะเปิดหน้าต่างระบบ
ม่านแสงสว่างสีน้ำเงินปรากฏที่เบื้องหน้า
ซึ่งไม่เหมือนดังก่อนหน้า ข้อความใหม่ได้ปรากฏอยู่ด้านล่างม่านแสง “มีโอกาสสุ่มโชคพิเศษหนึ่งครั้ง”
สุ่มโชคพิเศษ? มันแตกต่างจากสองการสุ่มโชคก่อนหน้านี้อย่างไร?
ความสงสัยนี้ยังไม่ได้รับคำตอบ การสุ่มโชคธรรมดาในห้วงมิติพิเศษก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว ดังนั้นอะไรคือการสุ่มโชคพิเศษ?
ลั่วฉวนอ้าปากกล่าวออก “ระบบ เริ่มการสุ่มโชคพิเศษ”
เคร้ง!
เสียงระฆังดังขึ้น ลั่วฉวนพลันต้องก้าวถอยหลัง
เขาได้เห็นสิ่งที่เป็นต้นตอของเสียง กระนั้นก็ยังอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าโง่งมออกมา
แก้วใสที่ซึ่งมีลูกบอลอยู่ภายในปรากฏ มันมาพร้อมปุ่มบิดสีแดงที่อยู่ตรงหน้า
นี่ไม่ใช่ตู้กาชาหรอกหรือ?!
“ระบบ นี่มีระบบกาชาด้วยหรือยังไง?” ลั่วฉวนกล่าวถามอย่างเหม่อลอย
ทว่าที่เขาทำได้ก็เพียงแต่บ่นไปเรื่อย
ระบบตอบกลับมา “เจ้าของร้านเข้าใจถูกต้องแล้ว”
ลั่วฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
หลังพิจารณาสภาพตู้กาชา ลั่วฉวนจึงบิดที่ปุ่ม
ทันใดนี้เองที่เครื่องกาชาจึงส่งเสียง ‘ครึก ครืน’ ดังเป็นการทำงาน
เพียงไม่นานนัก เสียง ‘แกร๊ก’ พร้อมลูกบอลสีน้ำเงินจึงร่วงหล่นลงมาจากช่องทาง
“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่ได้รับผลิตภัณฑ์พิเศษ ไวน์หยก”
“ไวน์หยก เป็นสิ่งที่ได้รับจากน้ำพุแห่งชีวิต คุณสมบัติช่วยคืนความอ่อนเยาว์ และเป็นอมตะขนาดที่ต้องแสวงหาความตาย! มูลค่าขวดละหนึ่งแสนผลึกวิญญาณ”
“เพิ่มเติม ต้องเติมไวน์หยกทุกเจ็ดวัน”
สุ่มของออกมาได้ ตู้กาชาจึงเลือนหาย
ลั่วฉวนมองพิจารณาขวดหยกเย็นเยือกในมือ ทั้งนี้ยังอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง
ขวดหยกนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเปียกชื้น มันมีพลังวิญญาณอัดแน่นเป็นประกายอยู่ภายใน สิ่งนี้ไม่ใช่ของธรรมดา
แล้วไวน์หยกข้างในคืออะไร?
มันไม่เหมือนดังโคล่าที่ช่วยฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ แต่ไวน์หยกคือการฟื้นคืนชีวิต!
การมีชีวิต นั่นจึงเป็นหลักการพื้นฐานของการเอาตัวรอดของสิ่งชีวิต
สาเหตุว่าทำไมมนุษย์จึงต้องเจ็บปวดจากการเกิด แก่ เจ็บ และตาย นั่นก็เพราะสังขารของร่างกายนั้นไม่เที่ยง
หากมีกำลังวังชาอยู่ตลอด คิดมีชีวิตยืนยาวก็ไม่ใช่การฝันเฟื่อง!
ในมุมมองของลั่วเฉิน คำที่เขียนตามอย่าง “อมตะจนกระทั่งร้องขอความตาย” นั้นไม่ใช่การกล่าวเกินจริง
จากมุมมองของเขา ไม่เกินเลยนักที่จะเรียกของสิ่งนี้ว่าไม่แก่ไม่ตาย!
ส่วนด้านราคานั้น…
อย่างไรแล้ว หากพิจารณาถึงผู้ฝึกตนกว่าเก้าในสิบย่อมต้องการครอบครองมัน
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ มันมากพอที่จะให้ผู้ร่ำรวยระดับคืนต้นกำเนิดนับจ่ายใช้สอยได้!”
“ชงงั้นหรือ? ไม่ใช่มันบอกว่าเป็นไวน์ไง?”
รับชมสรรพคุณที่ระบบให้ไว้ ลัวฉวนจึงเกิดความสงสัยอยู่บ้าง
หลังจากลังเลไปครู่หนึ่ง ลั่วฉวนจึงตัดสินใจ
เรื่องดีที่ควรกระทำ คือเจ้าของร้านควรต้องทดลองสินค้าที่ขายในร้านก่อนผู้อื่น
นอกจากนี้แล้วมันยังเป็นผลประโยชน์ที่ระบบมอบให้แก่เจ้าของร้าน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องจ่าย ดังนั้นกินไปก็เหมือนได้เปล่า
ด้วยสูดลมหายใจเข้าลึก ลั่วฉวนจึงค่อย ๆ เปิดฝาขวดหยกเย็นออกมา
ไม่ทราบว่าเมื่อใดกันที่กลิ่นหอมเย็นอ่อนฟุ้งกระจายทั่วทั้งร้าน
กลิ่นนี้มันชวนให้สดชื่น ลั่วฉวนเวลานี้คล้ายรู้สึกอยู่ภายในผืนป่าอันกว้างใหญ่
หลังสัมผัสถึงกลิ่นหอมอ่อน ขณะนี้จึงตามมาด้วยกลิ่นผลไม้เตะจมูก
กลิ่นผลไม้นับร้อยและโสมต่างผสมปนเปเข้าด้วยกันอย่างไร้ซึ่งความขัดแย้ง มันเป็นกลิ่นที่ดึงดูดและเย้ายวน
ท้ายที่สุด กลิ่นหอมอ่อนของไวน์จึงเข้าปะทะ ด้วยลั่วฉวนสูดดมอยู่ครู่หนึ่งจึงรู้สึกคล้ายมัวเมา
ไวน์ภายในขวดนั้นกระจ่างชัดและโปร่งใส มันสะท้อนแสงประหนึ่งภาพฝัน
แม้ว่าลั่วฉวนไม่ใช่ผู้รอบรู้เรื่องไวน์ กระนั้นก็เข้าใจว่าของเหลวอันงดงามนี้คือไวน์ประเภทหนึ่ง
ด้วยเทไวน์ในขวดสู่แก้วหยกเย็นเยียบที่ตระเตรียมไว้ก่อนแล้ว ขณะนี้กลิ่นหอมอ่อนของไวน์จึงฟุ้งกระจายทั่ว
ลั่วฉวนยกแก้วไวน์ขึ้นเล็กน้อยก่อนบรรจงจิบอย่างละเมียดละไม
ของเหลวเมื่อเข้าปาก กลิ่นหอมของผลไม้จึงระเบิดออกทั่วทั้งร่าง มันมาพร้อมความรู้สึกเย็นอ่อนโยนที่ชวนให้สบาย…
ผ่านไปครู่หนึ่ง ลั่วฉวนจึงค่อยรู้สึกว่ามันได้ไหลเวียนไปทั้งร่างกาย ขณะนี้รู้สึกราวกับอาบแช่อยู่ในไวน์
“ไวน์ที่ดี!”
ลั่วฉวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อถ้วยไวน์แห้งเหือด
ภาพตัดกลับมาที่ประชากรในนครจิ่วเหยา
ที่ทางเข้านครจิ่วเหยา ทุกผู้คนยามนี้ต่างได้กลิ่นหอมของไวน์ที่ลอยผ่านอากาศโดยไม่ทราบต้นตอที่มา
“ไวน์อะไรกันหอมได้เพียงนี้?”
“หากได้จิบแม้สักหยด ชีวิตนี้ก็คงไม่มีใดให้เสียดายแล้ว!”
เกือบทุกผู้คนต่างรักชอบดื่มของมึนเมา ขณะนี้ภายในใจได้แต่หลงใหลไปกับมัน
เห็นได้ชัด ว่าหากได้ดื่มสักครั้งคงเป็นเป้าหมายหนึ่งในชีวิตของพวกเขาเหล่านี้
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ มูลค่าเพียงนี้เกรงว่าจะมีแต่ผู้ฝึกตนที่ร่ำรวยจะสามารถจ่ายออกได้
ซ่า!
เสียงสายฝนร่วงโรยพร้อมฟ้าที่เริ่มคำรามดัง
เสียงฝนยิ่งมายิ่งเด่นชัด
สายฝนได้โรยราลงมาแล้ว
หลังเก็บขวดเรียบร้อย ลั่วฉวนจึงขยับเก้าอี้ไปนั่งบริเวณใกล้ทางเข้าร้านเพื่อรับชมสายฝนที่โปรยปราย
สายฝนไหลริน มันมาพร้อมอากาศที่เย็นตัวลง
รับชมสายฝนผ่านทางหน้าต่าง หยดแล้วหยดเล่า จนกระทั่งเกิดขึ้นเป็นแอ่งน้ำขัง
ขณะนี้เขารู้สึก ว่าราวกับนี่ไม่ใช่ความจริง
โลกยังคงดำเนินไป
มีคนกล่าวเอาไว้ ว่าวันฝนพร่างพรายนั้นจะเป็นการขุดเอาความทรงจำของผู้คนออกมา
ด้วยลั่วฉวนที่เปิดใจสงบอยู่เพียงผู้เดียว จึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความนึกคิดหลากหลายขึ้นภายใน
เขามาอยู่ที่โลกแห่งนี้ได้หนึ่งเดือนแล้ว จึงคิดสงสัยได้ทราบว่าดวงดาวสีครามเดิมที่เคยอยู่นั้นยามนี้เป็นอย่างไรบ้าง?
เพื่อนฝูงจะโศกเศร้ากับการจากไปอย่างกะทันหันของเขาหรือเปล่า?
ตัวเขาเป็นเด็กกำพร้า อย่างนั้นแล้วจะมีหลุมฝังศพหรือไม่?
ชีวิตผู้คนก็เปรียงดังตะเกียง บางครั้งคงอยู่ไม่นานก็แตกดับเลือนหาย มันคือตัวตนหนึ่งที่เลือนหายไปจากดวงดาวสีครามอันงดงามแห่งนั้น…
……
ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
