เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 13-14

โฮก! 

ในพริบตา อสูรหมาป่าสีม่วงจึงคำรามออกเสียงดัง ผลึกสีม่วงที่แผ่นหลังของมันขณะนี้กำลังทอประกายอย่างรุนแรง 

“ฉิวหยิ่งระวังด้วย!” พบเห็นเช่นนี้ เว่ยฉิงจู่จึงต้องร้องอุทานออก 

อาวุธของหลินว่านฉวงคือแส้ยาว ขณะนี้มันยับยั้งขาหน้าของอสูรหมาป่าสีม่วงไว้ได้ทันท่วงที 

ซ่งฉิวหยิ่งต้องลอบถอนหายใจโล่งอก ขณะนี้คิดถอย แต่แล้วเสียงหนึ่งพลันดังผ่านอากาศปรากฏที่ด้านหลังของนาง! 

ฉัวะ! 

เสียงเลือดและเนื้อถูกฉีกกระชากออก หางผลึกสีม่วงได้ทะลวงผ่านหัวไหล่ของซ่งฉิวหยิ่ง เป็นผลให้นางต้องกรีดร้องออกอย่างเจ็บปวด! 

พริบตานี้คราบเลือดสีแดงฉานจึงย้อมชุดนาง! 

“ฉิวหยิ่ง!” 

เว่ยฉิงจู่และหลินว่านฉวงต่างร้องออกเผยดวงตาแดงก่ำ 

หลินว่านฉวงโบกสะบัดแส้ยาวในมือนางเพื่อรั้งอสูรหมาป่าสีม่วงเอาไว้ นี่จึงเป็นการเปิดโอกาสให้เข้าช่วยเหลือซ่งฉิวหยิ่ง 

เว่ยฉิงจู่สูดลมหายใจเข้าลึก นางนำเอาห่อแท่งเครื่องเทศออกมา ฉีกมันออกพร้อมกัดเข้าปากอย่างไม่รีรอ 

“แท่งเครื่องเทศ! ขอให้เถ้าแก่คนนั้นพูดจริงด้วยเถอะ!” 

พริบตาจากนั้น ใบหน้าเว่ยฉิงจู่จึงแดงก่ำ พลังวิญญาณรุนแรงปะทุออกจากกายนาง ขณะนี้นางกลับกลายเป็นขอบเขตโชคชะตาระดับที่เก้า! 

“ของจริง!” เว่ยฉิงจู่รู้สึกถึงพลังวิญญาณในร่างที่แข็งแกร่งขึ้น ภายในใจต้องบังเกิดความยินดี 

“รับความตาย!” 

ร่างนั้นกลับกลายเป็นภาพติดตา เว่ยฉิงจู่ปรากฏตัวข้างอสูรหมาป่าสีม่วงในพริบตา พร้อมกันนี้ดาบในมือได้ตวัดออกสับฟันลง 

เพียงพริบตา ร่างของอสูรหมาป่าสีม่วงจึงแข็งค้าง ดวงตาของมันเผยออกซึ่งความรู้สึกว่าเรื่องราวไม่สมควรเป็นไปได้ 

มันไม่อาจเข้าใจ ว่าไฉนกำลังของมนุษย์ตรงหน้าถึงพุ่งพรวดได้อย่างกะทันหันเพียงนี้ 

น้ำพุเลือดกระเซ็นออกจากลำคอของอสูรหมาป่าสีม่วง หัวใหญ่โตนั้นร่วงหล่น ร่างล้มลงแน่นิ่งกับพื้น 

“ฉิวหยิ่ง รีบดื่มนี่เร็วเข้า!” เว่ยฉิงจู่ส่งโคล่าให้ซ่งฉิวหยิ่งที่ยังคงอาการตื่นตระหนก 

หลังปรับลมหายใจแล้ว นางค่อยรับชมบาดแผลที่ไหล่ของซ่งฉิวหยิ่งซึ่งถูกรักษา ดวงตาของสตรีทั้งสามขณะนี้มีแต่อาการตื่นตะลึงเผยให้เห็น 

อาการบาดเจ็บนี้ไม่ใช่น้อย แม้ได้ยาวิเศษช่วยเหลือก็ยังต้องใช้เวลานับเดือนเพื่อรักษา 

ขณะนี้ผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วลมหายใจ ต่อหน้าต่อตาคนทั้งสาม บาดแผลเสมือนไม่เคยเกิดขึ้น นี่มันยาจากตลาดมืดอันใด? 

“น้องฉิงจู่ นี่ให้ข้าดื่มอะไรไป?” ซ่งฉิวหยิ่งกล่าวออกอย่างที่ตนเองยังแทบไม่เชื่อ “แล้วเมื่อครู่นั้นกินอันใดเข้าไป พลังวิญญาณถึงกับพุ่งทะยานได้เพียงนั้น!” 

นึกย้อนกลับไป เว่ยฉิงจู่จึงค่อยจำได้ว่าลั่วฉวนบอกกล่าวว่าสิ่งนี้คืออะไร “นี่คือโคล่า…” 

…… 

สามวันให้หลัง 

ก็เหมือนเฉกเช่นทุกวัน ลั่วฉวนจะนอนอาบไล้แสงตะวันบนเก้าอี้หินที่หน้าทางเข้าร้าน 

“เถ้าแก่อาบแดดอีกแล้ว!” 

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น เสียงนี้คุ้นเคยขนาดไม่ต้องคาดเดา ปู้หลี่เกื๋อมาเยือนอีกครั้งแล้ว 

ตลอดช่วงหลายวันมานี้ ปู้หลี่เกื๋อมาเยือนร้านลั่วฉวนทุกวี่วัน ทั้งยังซื้อหาขวดโคล่าและแท่งเครื่องเทศติดไม้ติดมือไปตลอด 

ลั่วฉวนย่อมยินดี อย่างไรลูกค้าก็คือผู้นำเงินทองมาให้ 

ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทำเขาไม่ค่อยพอใจ คือปู้หลี่เกื๋อมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่กลับไม่นำลูกค้าอื่นมาเยี่ยมเยือนร้านด้วย 

พี่สาวของปู้หลี่เกื๋อ ปู้ฉืออีนั้นไม่มาเยือนหลายวันแล้ว ลั่วฉวนไม่ใช่คิดอยากพบเจอโฉมงาม ทว่าคิดอยากขายโคล่าและแท่งเครื่องเทศให้มากกว่านี้! 

ทว่าจากมุมมองของปู้หลี่เกื๋อ ร้านของลั่วฉ้วนนั้นน้อยคนแทบรู้จัก หากให้ผู้คนมากมายทราบเรื่องแล้วสินค้าหมดขึ้นมาจะเป็นอย่างไร? ถึงตอนนั้นเขาก็ไม่มีแท่งเครื่องเทศและโคล่าให้ดื่มกินแล้ว! 

“ทุกอย่างบนชั้น ไปหยิบด้วยตนเอง จำเอาไว้ว่าวางผลึกวิญญาณไว้บนโต๊ะก่อนออกจากร้านด้วย” ลั่วฉวนกล่าวออกอย่างที่แทบไม่คิดเปิดตารับชม 

“แน่นอน!” 

ปู้หลี่เกื๋อตอบสนองทันควัน ขณะนี้เข้าไปคว้าหยิบแท่งเครื่องเทศพร้อมขวดโคล่า จากนั้นจึงวางผลึกวิญญาณไว้บนโต๊ะ 

“ให้มันได้อย่างนี้ ดื่มน้ำสุขสันต์นี่ทุกวันไม่ต่างอะไรกับขึ้นสวรรค์!” 

หลังดื่มโคล่าจนหมดขวดใหญ่ ปู้หลี่เกื๋อก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ 

นาม “น้ำสุขสันต์” นั้นเป็นลั่วฉวนกล่าวออกไปโดยไม่ตั้งใจก่อนหน้า และปู้หลี่เกื๋อที่หูดีได้ยินเข้าจึงจดจำและนำมาเรียกตาม