เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 7

เมื่อกลับถึงห้อง ปู้หลี่เกื๋อจึงไม่ได้ตระหนักถึงสายตาแปลกประหลาดจากผู้อื่นตลอดทาง ตัวเขายังคงจมกับความสุขสมของตนเอง 

ปู้หลี่เกื๋อคือนายน้อยแห่งคฤหาสน์ขุนนางใต้ เป็นปกติที่จะมีกำลังดีเยี่ยม ตัวเขานั้นอยู่ระดับสัมผัสขั้นที่แปด และอยู่ห่างจากขั้นที่เก้าเพียงแค่หนึ่งเก้าเท่านั้น! 

ทว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บภายในที่ไม่อาจรักษา ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวหน้า 

แต่แล้วหลังได้ดื่มโคล่าที่ซื้อจากร้านของลั่วฉวน ไม่เพียงอาการบาดเจ็บถูกรักษา แต่พลังวิญญาณในร่างได้กลับคืนสู่สภาวะขีดสุด ดังนั้นความก้าวหน้าทางระดับพลังก็เพียงอยู่ที่เวลา! 

“อีกเพียงก้าวเดียวเราจะก้าวหน้าสู่ระดับสัมผัสวิญญาณขั้นที่เก้าได้แล้ว!” 

ดวงตาปู้หลี่เกื๋อเผยประกาย เขาตัดสินใจได้แล้ว 

ตัวเขานั่งหลับตาลงทำสมาธิ คลื่นความผันแปรของออร่าเริ่มปรากฏจากกาย 

ไม่นานจากนั้น ราวกับเสียงปริแตกดังขึ้น ร่างกายปู้หลี่เก๋อจึงสะท้าน ดวงตาค่อยลืมขึ้น มันราวกับฉายออกซึ่งแสงสว่างวูบ 

ขณะเดียวกันนี้ลมหายใจของเขาจึงเริ่มมั่นคง ฝ่ามือเหยียดออก พลังวิญญาณจึงไหลเวียนออกมา 

รับรู้ถึงพลังวิญญาณภายในร่างที่เพิ่มขึ้นหลายเท่า ปู้หลี่เกื๋อต้องสะท้านไปครู่หนึ่ง ไม่ช้าเขาจึงเผยยิ้มและหัวเราะออก 

“ฮ่าฮ่า นายน้อยผู้นี้ถึงกับก้าวหน้าสู่ขอบเขตโชคชะตาได้!” 

เพราะสภาพที่ดีพร้อม ปู้หลี่เกื๋อจึงสามารถผ่านขอบเขตสัมผัสวิญญาณระดับที่เก้า มุ่งตรงเข้าสู่ขอบเขตโชคชะตาได้โดยตรง! 

“ปู้หลี่เกื๋อ นี่เจ้ามาทำบ้าอะไรที่นี่!” 

ความสุขคงอยู่ได้ไม่นาน ประตูที่เปิดอยู่พลันต้องเปิดออก เสียงหนึ่งได้ดังขึ้น อีกฝ่ายเป็นสตรีเรือนร่างงดงามเดินเข้ามาในห้อง 

สตรีผู้นี้สวมใส่ชุดสีขาวเรียบง่าย ดวงตาสุกสว่าง พร้อมทั้งเผยฟันขาว 

เส้นผมยาวดำขลับนั้นปล่อยยาว มันสะท้อนซึ่งประกายเป็นครั้งคราว นางคือโฉมงามที่น่ารับชมผู้หนึ่ง 

“พี่หญิง ท่านอยูที่นี่เอง!” 

พบเห็นผู้มาเยือน ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยยิ้มแย้ม 

รับชมน้องชายตนเอง ปู้ฉืออีจึงเผยดวงตาที่อดกลั้น 

“วันนี้เจ้าไปยังนครจิ่วเหยามาใช่หรือไม่ พบเจอทางรักษาแล้วหรือ?” ปู้ฉืออีกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย 

การตระเวนไปทั่วนครจิ่วเหยาเพื่อค้นหาทางรักษา นั่นถือเป็นเรื่องที่ปู้หลี่เกื๋อทำเป็นประจำอยู่แล้ว 

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเช่นทุกครั้ง ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ “ข้าได้พบแล้ว” 

“ข้าพบเจอวิธีรักษาแล้ว อย่าได้ห่วงหลี่เกื๋อไป อาการบาดเจ็บไม่ช้าก็หายดี” 

ปู้ฉืออีที่ตอนแรกคิดกล่าวปลอบ แต่แล้วยามนี้ถึงกับได้คำตอบเกินคาดว่ารักษาหายแล้ว สายตานั้นจับจ้องปู้หลี่เกื๋อไม่วางตา 

“ว่าอะไร? นี่เจ้าหาทางรักษาได้แล้ว?!” 

“ถูกต้อง!” 

ปู้หลี่เกื๋อหัวเราะรับ จากนั้นจึงรวบรวมพลังวิญญาณไว้ที่มือ บอลแสงพลังวิญญาณจึงปรากฏจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มันเผยแสงสุกสว่างเล็กน้อยออกมา 

ออร่าที่สัมผัสได้จากร่าง มันคือเอกลักษณ์ของขอบเขตโชคชะตา! 

“ออร่าสู่นอกร่างกาย? นี่เจ้าถึงกับก้าวหน้าถึงขอบเขตโชคชะตาแล้ว?!” 

ความประหลาดใจยามนี้ฉายชัดผ่านใบหน้างดงามของปู้ฉืออี 

ไม่กี่เดือนก่อน เพราะบาดแผลทมิฬที่มือสังหารฝากเอาไว้ ระดับการฝึกฝนของปู้หลี่เกื๋อจึงไม่อาจคืบหน้า 

เพราะสาเหตุนี้ ขุนนางใต้จึงได้ค้นหายาวิเศษมากมายเท่าที่จะสามารถ ทว่าไม่มีใดในพวกมันที่ช่วยรักษาบาดแผล ดังนั้นสุดท้ายแล้วจึงได้แต่จำยอมรับ 

“หลี่เก๋อ คงไม่ใช่เจ้าทำลายรากฐานการฝึกฝนตนเองเพราะไม่อาจคืบหน้า จากนั้นจึงใช้วิธีการลัดอะไรบางอย่างเพื่อก้าวหน้ารวดเร็วเพียงนี้กระมัง?” ใบหน้าปู้ฉืออีเผยความเย็นเยียบ นางกล่าวออกด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกขณะครุ่นคิด 

“พี่หญิง ข้าหรือจะเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนั้น?” ปู้หลี่เกื๋อไม่ทราบว่าควรกล่าวอะไร ขณะนี้จึงสลายกลุ่มก้อนพลังวิญญาณ 

ปู้ฉืออีพยักหน้าว่านางคิดเช่นนั้น 

ปู้หลี่เกื๋อถึงกับพูดกล่าวไม่ออก 

“พี่หญิง ท่านเป็นพี่ข้านะ คิดอย่างนั้นได้อย่างไร!” ปู้หลี่เก๋อแทบคลุ้มคลั่งต่อความคิดของนาง 

……

 ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V