เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 6

“ระดับพลังของเจ้าของร้านเกี่ยวข้องกับปริมาณผลึกวิญญาณที่ได้รับ ระบบผลึกวิญญาณจะได้รับก็หลังจากเจ้าของร้านทำธุรกรรม และเมื่อนั้นจะส่งตรงเข้าสู่พื้นฐานการฝึกฝนพลังวิญญาณเจ้าของร้านตามแต่ละระดับพลัง” เสียงอันจริงจังของระบบดังภายในใจลั่วฉวน “เจ้าของร้านขณะนี้คือเจ้าของร้านหนึ่งดาว และมีอัตราหุ้นส่วนที่หนึ่งในสิบ เมื่อระดับดาวเพิ่มขึ้น เมื่อนั้นสิทธิ์การเข้าถึงจะคลายออก และอัตราหุ้นส่วนจะเพิ่มขึ้น” 

ลั่วฉวนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เพราะผลึกวิญญาณถึงกับใช้งานเช่นนี้ได้! 

แต่พอคิดให้ดีแล้ว นอกจากเป็นเงินตราแล้ว ผลึกวิญญาณเดิมยังเป็นสิ่งที่ผู้ฝึกตนต้องการ 

ตัวระบบก็เพียงช่วยลั่วฉวนให้การฝึกฝนคืบหน้าได้ 

“ก็ไม่เลว ไม่ใช่หมายความถึงยิ่งขายได้มากก็แข็งแกร่งงั้นหรือ?” ลั่วฉวนอ้าปากเล็กน้อย จากนั้นดวงตาจึงเริ่มเป็นประกาย 

“พัฒนาสู่ขั้นที่สองต้องใช้หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ขั้นที่สามใช้หนึ่งหมื่นผลึกวิญญาณ และขั้นที่สี่ใช้หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ” เสียงระบบตอบกลับมา 

ลั่วฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก 

คล้ายว่าเส้นทางสู่ความแข็งแกร่งจะยังอีกยาวไกล 

ถัดจากนั้น ระบบจึงอธิบายเรื่องราวพื้นฐาน ลั่วฉวนจึงได้ทราบว่าขั้นแรกนี้มันหมายความถึงอะไรของโลกใบนี้ 

“แล้วระดับดาวคืออะไร?” 

“เจ้าของร้านสามารถสำเร็จภารกิจเพิ่มดาวพิเศษได้ ซึ่งทางระบบจะเป็นคนกำหนดอัตราที่ได้รับ” ระบบตอบกลับมา “ภารกิจเพิ่มดาวพิเศษนั้นจะได้รับก็ต่อเมื่อระบบประเมินผลแล้วว่าเจ้าของร้านผ่านระดับมาตรฐาน” 

ด้วยเสียงถอนหายใจ ลั่วเฉินเผยสีหน้าคาดหวังต่ออนาคตของตน 

เขานำเอาแท่งเครื่องเทศออกมา ข้อมูลเกี่ยวข้องสำหรับใช้แนะนำจึงปรากฏภายในใจ 

“แท่งเครื่องเทศ เมื่อกินเข้าไปแล้วจะสามารถเพิ่มพลังงานในร่างกายเล็กน้อยในระยะเวลาหนึ่ง สามารถใช้งานรวมกันได้ห้าครั้ง ไม่อาจใช้เกินกว่านั้นได้ ระยะเวลาคือหนึ่งนาที มูลค่าหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” 

สีหน้าลั่วฉวนไม่แปรเปลี่ยน จิตใจยังคงสงบ ตัวเขามีภูมิต้านทานต่อของประหลาดที่ระบบเสนอให้ไม่ใช่น้อยแล้ว 

ลั่วฉวนรู้สึกคิดอยากทดลองทราบผลของแท่งเครื่องเทศนี้ดู 

ห่อเครื่องเทศถูกแกะออก กลิ่นอันคุ้นเคยเข้าปะทะเต็มจมูก 

เพียงนำแท่งเครื่องเทศจรดปาก ลั่วฉวนรู้สึกถึงเพียงแต่ความร้อนแรงที่ภายในช่องปาก 

เฮ้อ! 

เขาถอนหายใจเสียงเบา จากนั้นความประหลาดใจจึงฉายผ่านดวงตา 

ในห้วงการรับรู้ของลั่วฉวน พลังงานจำนวนหนึ่งภายในร่างได้แข็งแกร่งขึ้นหลังกินแท่งเครื่องเทศเข้าไป! 

“กลิ่นแรงมาก!” 

ลั่วฉวนพยักหน้าพร้อมติชม จากนั้นจึงนำแท่งเครื่องเทศที่เหลือทั้งหมดเข้าปาก 

เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ลั่วฉวนจึงพบว่าพลังงานภายในร่างกลับคืนเป็นปกติหลังผ่านไปหนึ่งนาที 

และ… และมันก็ไม่มีอะไรจากนั้นอีกแล้ว 

“ระบบ มันมีผลข้างเคียงหรือไม่?” ลั่วฉวนเอ่ยถามด้วยความสงสัย 

เท่าที่จำได้ วิธีการในนิยายคือมันสามารถเพิ่มกำลังได้ชั่วครู่ และมันจะส่งผลข้างเคียงเป็นอาการบาดเจ็บแก่ร่างกาย 

“ผลิตภัณฑ์ของระบบไม่มีผลข้างเคียง นอกจากนี้แล้วกรุณาอย่าเทียบเปรียบผลิตภัณฑ์ของระบบกับเศษขยะที่ท่านรู้จัก” ระบบตอบกลับมา 

ลั่วฉวนจึงพยักหน้ารับ 

ด้วยเพราะไม่มีผลข้างเคียง ดังนั้นมันจึงเป็นวัตถุที่น่ากลัว 

“ส่งมอบภารกิจ จำหน่ายโคล่าหนึ่งร้อยขวด และแท่งเครื่องเทศหนึ่งร้อยแท่ง รางวัลคือโอกาสได้รับการเสี่ยงโชค สถานะปัจจุบัน : โคล่า 0/100 และ แท่งเครื่องเทศ 0/100” 

ระบบได้แจ้งบอกต่อลั่วฉวนดังภายในใจ 

ขณะนี้เองที่ฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว ผู้คนซึ่งสัญจรก็เริ่มน้อยลง แสงสว่างในนครจิ่วเหยาก็หม่นลง ไม่ช้าจึงถูกแทนที่ด้วยแสงดาว 

หาวไปครั้งหนึ่งจึงรู้สึกง่วงงุน ลั่วฉวนปิดประตูร้านก่อนจะขึ้นไปชั้นสอง เมื่อชำระกายเรียบร้อยจึงค่อยขึ้นบนที่นอน 

ปู้หลี่เกื๋อที่ออกจากร้านของลั่วฉวน ตัวเขามุ่งตรงกลับคฤหาสน์ขุนนางใต้ 

แม้เป็นเวลานี้ ปู้หลี่เกื๋อก็ยังคงมีความรู้สึกอร่อยที่ติดค้างของโคล่าในปาก บาดแผลสีดำตามร่างกายที่เคยมีเลือนหายไปหมดสิ้นแล้ว ดังนั้นตลอดทางเขาจึงเผยยิ้มเป็นครั้งคราว 

แน่นอนว่าเหล่าข้ารับใช้ในคฤหาสน์ต้องให้ความสนใจ ทว่าพวกเขาก็รู้ตัวดีเรื่องต้องถอยหลังและโค้งกายให้แก่ปู้หลี่เกื๋อที่เดินผ่าน 

นับเป็นโชคดีที่ปู้หลี่เกื๋ออารมณ์ดีเกินจะกล่าว ตัวเขาหาได้ใส่ใจเรื่องราวเล็กน้อยไม่ 

เมื่อปู้หลี่เกื๋อไปลับสายตาแล้ว บรรดาข้ารับใช้ต่างรวมตัวกันพูดคุยกันเสียงเบา 

“นายน้อยวันนี้เป็นอะไรไป? น่าแปลกนัก!” 

“ใช่แล้ว! โดยเฉพาะสีหน้านั่น นี่ออกจะแปลกเกินไปแล้ว!” 

“พวกเจ้า ภาพลักษณ์นายน้อยอันหล่อเหลาของข้าพังทลายหมดแล้ว…” 

……

 ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V