เกิดใหม่เป็นพ่อของตัวร้ายรุ่นที่สอง - ตอนที่ 20 นายเป็นหมอเหรอ?
โดยทั่วไปแล้วตัวเอกสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภท
ประเภทเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก รู้ว่าเมื่อใดควรยอมและเมื่อใดไม่ควร แต่มักจะแทงข้างหลังผู้คนเสมอ
แม้ว่าจะฉลาดและช่างพูด แต่อีกฝ่ายก็พึ่งพากำลังของตนเองเพื่อบรรลุเป้าหมาย และถ้าเขารู้สึกว่ามีคนทำให้เขาไม่สบายใจ เขาอยากจะแก้ปัญหาโดยใช้กำลังมากกว่าใช้สมอง
ภายนอกมักจะดูสบายๆ แต่มีนิสัยน่ากลัวและยากที่จะรับมือ
อีกประเภทจะตรงไปตรงมากว่า ชอบทำตามใจและถูกใจผู้อ่านมากกว่า
แต่สำหรับฉินเทียนตัวเอกประเภทหลังรับมือได้ง่ายกว่ามาก!
เพราะตัวเอกประเภทนี้ทำร้ายคนง่าย
ในขณะนี้หลินเฟิงเห็นได้ชัดว่าเป็นประเภทหลัง
แม้ว่าผู้อ่านจะชอบลักษณะที่เด็ดขาดของเขา แต่เขาจะทำให้ซูเจิ้งหยางโกรธในสถานการณ์อย่างตอนนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเขา เขาไม่อยากมีส่วนร่วมกับหลินเฟิงด้วยซ้ำ
ชาวบ้านจากภูเขาต้องการแต่งงานกับลูกสาวของฉัน?
มันเป็นเหมือนฝันร้าย
แต่ผู้นำตระกูลซูแน่วแน่
ในฐานะลูกชาย เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเชื่อฟังความปรารถนาของพ่อ
ตอนแรกความประทับใจที่มีต่อเด็กคนนี้ค่อนข้างดี แต่ใครจะไปคิดว่าเด็กที่เขาเพิ่งช่วยจากมือของฉินเทียนจะหยิ่งผยองขนาดนี้?
ต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาเรียกลูกชายของฉินเทียนว่าเป็นขยะ?
ทำไมเธอไม่ไปบนฟ้าเลยล่ะ?
เมื่อเห็นความอวดดีของหลินเฟิง ซูหยานหรานก็เลิกคิ้วขึ้น
ความประทับใจของหลินเฟิงในหัวใจของเธอลดลงถึง0
เดิมที เมื่อเธอได้ยินในตอนเช้าว่าปู่ของเธอจะพามาเจอคู่หมั้น เธอก็รู้สึกอึดอัดมากอยู่แล้ว
แต่หลังจากที่สงบลง เธอก็ยังหวังว่าคนที่ปู่ของเธอเลือกจะต้องไม่เลว
เพราะปู่ของเธอให้คำมั่นกับเธอว่าคู่หมั้นที่เขาหาให้เธอนั้นมีความสามารถมาก
น่าเสียดายที่กลับกลายเป็นคนบ้านนอก
สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือการได้รับความประทับใจในสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหน เขาก็เป็นเด็กอวดดีที่ไม่รู้จักเคารพคนอื่น และไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง
กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาต้องการที่จะรุกรานทั้งสองตระกูล?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซูหยานหรานมองไปที่ฉินเทียนโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเทียบกับพฤติกรรมแบบเด็กๆ ของหลินเฟิงแล้ว ท่าทางที่เป็นผู้ใหญ่และมั่นคงของฉินเทียนนั้นสมเป็นความเป็นชายมากกว่า
คนที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้
“ขอโทษเขา?”
หลินเฟิงมองไปที่ฉินเทียนด้วยท่าทางดูถูก “ขออภัยด้วยลุงซู”
“แม้ว่าผมจะขอบคุณคุณ แต่ผมจะไม่ขอโทษผู้ชายแบบนี้…”
หลินเฟิงพูดอย่างเด็ดขาด โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของซูเจิ้งหยาง
ในฐานะตัวเอก เขามีความเย่อหยิ่งของตัวเอง
ตั้งแต่ถูกส่งตัวไปที่สถานีตำรวจ หัวใจของเขาก็อดกลั้นรอที่จะแก้แค้น
ฉันเพิ่งสอนบทเรียนให้กับคุณชายผู้มั่งคั่งที่เป็นฝ่ายผิด ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมฉันต้องถูกตราหน้าและติดคุกด้วย?
ตอนนี้ฉันถูกปล่อยตัวแล้ว ฉันยังต้องขอโทษเขาอีกหรอ?
ไม่มีทาง!
สำหรับการรุกรานฉินเทียนในตอนนี้?
ขอโทษ
ก็แค่ตระกูลฉิน เขาไม่มีค่าอะไรในสายตาของฉัน
เขามั่นใจในทักษะของเขา
ตราบเท่าที่เขามีเวลามากพอ ไม่ต้องพูดถึงตระกูลฉิน แม้แต่ทั้งเมืองฉิวหมิงก็ยังจะต้องแหงนหน้ามองความยิ่งใหญ่ของหลินเฟิง
สำหรับตระกูลซู?
เขาจะให้ค่าตอบแทนเพียงเล็กน้อยเมื่อถึงเวลา
มีเพียงซูเจิ้งหยางเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าเขามีความสามารถอะไร และชี้นิ้วที่สั่นเทาใส่หลินเฟิง
“แก…แก…งี่เง่า งี่เง่าจริงๆ ฉันไม่น่าขอให้คุณฉินปล่อยแกออกมาเลย”
ซูเจิ้งหยางโกรธและสบถด่า
“ขอให้เขาปล่อยผม?”
หลินเฟิงขมวดคิ้วและพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “ลุงซู คุณไม่ควรขอร้องเขา”
เขาคิดว่าตระกูลซูและตระกูลฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแล้ว
ตระกูลฉิน? ตราบใดที่มีตระกูลซูคอยหนุน เขาก็ไม่ต้องกลัวตระกูลฉิน
ด้วยทักษะของหลินเฟิง เขาสามารถช่วยตระกูลซูในการควบรวมตระกูลฉินได้อย่างสมบูรณ์
“อะไร? แก…แก…”
ตุบ!
ซูเจิ้งหยางชี้หลินเฟิง แต่ยังพูดไม่ทันจบก็หยุดชะงัก
เขารู้สึกเพียงความมืดที่ปกคลุมการมองเห็นของเขา และในไม่ช้าทั้งตัวของเขาก็ล้มลง
เหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปกะทันหันทำให้ทุกคนตั้งตัวไม่ทัน
“พ่อ! พ่อ พ่อเป็นอะไรไป?”
ซูหยานหรานซึ่งอยู่ใกล้ซูเจิ้งหยางมากที่สุดเป็นคนแรกที่ร้องออกมา
เธอรีบวิ่งไปหาพ่อของเธอ
“คุณซู?”
ฉินเทียนซึ่งกำลังดูอยู่ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน
ซูเจิ้งหยางเป็นอะไร?
เป็นเพราะโกรธ? หรือเขาหายใจไม่ออกจากเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงกระทันหัน?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉินเทียนก็ไม่ลังเล และเดินไปหาซูเจิ้งหยางอย่างรวดเร็ว
แต่หลินเฟิงไม่แปลกใจ เขาดีใจเมื่อเห็นซูเจิ้งหยางล้มลง ในที่สุด โอกาสพลิกเกมของเขาก็มาถึง?
ตราบใดที่เขาสามารถรักษาซูเจิ้งหยางได้ ปัญหาทั้งหมดในตอนนี้ก็สามารถแก้ไขได้
โชคของตัวเอกช่างเหลือเชื่อจริงๆ
ในสถานการณ์เช่นนี้ ยังมีโอกาสที่จะพลิกกลับได้
“เรียกรถพยาบาลเร็ว”
เมื่อเห็นพ่อของเธอเป็นลม ซูหยานหรานก็รู้สึกสับสนอยู่พักหนึ่ง
เธอเข้าไปพยุงพ่อของเธอ และตะโกนด้วยความตกใจ
คนอื่นๆ พอได้ยินเสียงตะโกนของซูหยานหรานก็แตกตื่นทันที
บอดี้การ์ดรีบวิ่งเข้ามาทันที หลี่หยูถงเองก็ตื่นตระหนกเช่นกัน
มู่เตี๋ยยังคงสงบและเสนอว่าการส่งซูเจิ้งหยางไปโรงพยาบาลเองอาจจะเร็วกว่า
เมื่อคนอื่นได้ยินก็คิดว่ามีเหตุผล
ขณะที่บอดี้การ์ดกำลังจะอุ้มซูเจิ้งหยาง เสียงของหลินเฟิงก็ดังขึ้น
“ขอฉันดูลุงซูก่อน”
“นาย?” เสียงของซูหยานหรานเย็นชากว่าเดิมเมื่อเธอเห็นว่าเป็นหลินเฟิง “ออกไปจากที่นี่ซะ”
“บอดี้การ์ด! ลากเขาออกไป อย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก”
บอดี้การ์ดทั้งสองรีบเข้ามาทันทีที่ได้ยิน และเดินเข้าไปหาหลินเฟิง
หลินเฟิงรีบพูดว่า “ฉันเป็นหมอ อาการของลุงซูฉุกเฉินมาก หากไม่รีบรักษา อาการของเขาจะยิ่งแย่ลง และถ้ามัวช้า ส่งเขาไปโรงพยาบาลก็คงไม่ทัน”
“นายเป็นหมอ???”20
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
