ตราที่อยู่ในมือของหลี่ซูเอ๋อร์เจิดจ้าเกินไป!
ตราที่เหมือนกับผีเสื้อที่เรืองแสงสีม่วงและทองมีพลังที่น่ากลัวมาก ด้วยเหตุนี้สาวกของเหล่านิกายจึงหยุดเดินเข้าไปและจ้องมองหลี่ซูเอ๋อร์ด้วยท่าทีน่าเกลียดบนใบหน้าของพวกเขา.
“องค์กรไวโอเล็ต…”
“ตราหยกขององค์ไวโอเล็ต!”
“ทำไมคนจากองค์กรไวโอเล็ตถึงได้มาปรากฏในสถานที่เส็งเคร็งนี้?”
“แม้ว่าจะสนามประลองขององค์กรไวโอเล็ตที่นี่ แต่เราก็ไม่ได้ไปทำให้เขาขุ่นเคือง แล้วทำไมพวกเขาจึงต้องเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ด้วย?”
ทุกคนจากนิกายคุยถึงเรื่องนี้อย่างอยากรู้ เสียงของพวกเขาเบาจนไม่กล้าที่จะหายใจแรงๆ เหตุผลก็คือ นิกายเมฆครามนั้นก็ไม่ต่างไปจากลมตดหากเทียบกับองค์กรไวโอเล็ต!
ผู้คนจากตระกูลลั่วกลายเป็นโง่งม.
เมื่อมองหลี่ซูเอ๋อร์ และเห็นเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ของเธอต่างก็วางใจ
ฟางเล่ยยิ้มอย่างโง่ๆและตะโกน “น้องสะใภ้สุดเกรียงไกร!”
หลังจากที่ตระโกนอย่างนั้น ผู้คนทั้งหลายใจตระกูลลั่วก็ตะโกนออกมาพร้อมกันว่า“น้องสะใภ้สุดเกรียงไกร!”
หลี่ซูเอ๋อร์พยายามที่จะถอยกลับแต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ริมฝีปากของเธอยกยิ้มเล็กน้อยและเป็นรอยยิ้มที่หวานชื่นที่มาจากหัวใจของเธอ.
ทุกคนได้เรียกเธอว่าน้องสะใภ้ ในหัวใจของเธอก็รับตำแหน่งนี้อย่างเงียบๆ.
เมื่อใดก็ตามที่เธอได้ยินอย่างนั้นเธอมักจะแกล้งทำเป็นโกรธขณะที่เธอแอบมีความมสุข ตอนนี้เธอไม่ได้แกล้งทำเป็นโกรธอีกต่อไปและเปิดเผยอย่างมีความสุข.
หลี่ซูเอ๋อร์ฟื้นตัวกลับเป็นปกติขณะที่ดวงตาของเธอเริ่มมีกลิ่นอายที่ร้ายกาจ เธอเหลือบมองไปที่หลิวซางเฟยและเหอจางก๋งอย่าง ก่อนที่จะพูดอย่างเย็นชา“ตอนนี้ก็ไสหัวออกจากเมืองภูเขาหยกซะ.”
น้ำเสียงที่ทรงพลังและความกดดันที่ชัดเจนทำให้เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป.
นี่คือกลิ่ยอายของคนที่ทรงพลัง!
ใบหน้าของหลิวซางเฟยเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เมื่อมองไปที่ตราขององค์กรไวโอเล็ต หัวใจของเขาก็สั่นด้วยความกลัว “หญิงสาวคนนี้มีสถานะอะไรในองค์กรไวโอเล็ต?”
“ทำไมคนจากองค์กรไวโอเล็ตถึงได้มาที่นี่?”
เหอจางก๋งกำหมัดไว้อย่างเงียบๆ ตาของเขาไม่กล้ามองไปที่คนเบื้องหน้า แต่มองไปยังลั่วเทียนที่นอนอยู่ด้วยความโลภของเขา.
เพียงประโยคเดียวของหลี่ซูเอ๋อร์และสาวกของนิกายก็เริ่มสั่นน้อยๆ สายตาของพวกเขาหันไปทางอาวุโสเพื่อรอคำสั่งอย่างเงียบๆ.
ใบหน้าของหลิวซางเฟยเต็มไปด้วยความเครารพและพูดว่า “นายหญิงตระกูลลั่วได้ฆ่าคนจากนิกาย…”
หลี่ซูเอ๋อร์ไม่ได้รอให้เขาพูดจบและตะโกนออกไปอย่างเย็นชา “เจ้าต้องการให้นิกายถูกทำลายงั้นรึ?!”
โดยไม่สนกับความวุ่นวาย!
เธอถามพวกเขาว่าต้องการให้นิกายของพวกเขาถูกทำลายหรือไม่!
ระดับความหยิ่งพยองเหล่านี้สูงเพียงใด?!
ไม่ต้องพูดถึงสาวกนิกายที่กำลังหวาดกลัวแม้กระทั่งสมาชิกตระกูลลั่วก็สั่นไม่หยุด พวกเขาตระหนักดีว่าน้องสะใภ้สุดสวยคนนี้ที่มักจะหัวเราะต่อหน้าพวกเขาและแม้กระทั่งอ่อนโยนต่อพวกเขา โดยไม่คาดฝันว่าเธอจะมีวิถีชีวิตที่น่ากลัวอย่างนี้ เธอกล้าเผชิญหน้ากับนิกายเมฆครามพร้อมกับถามพวกเขาว่า ต้องการให้นิกายของพวกเจ้าหายไปหรือไม่?
โครตน่ากลัว!
ความน่ากลัวของมันไม่อาจวัดหรือประเมิณค่าได้!
แถมยังกดดันสุดๆ!
เลือดของสมาชิกตระกูลลั่วเริ่มเดือดด้วยความตื่นเต้น.
ทุกคนตระโกนอีกครั้ง “น้องสะใภ้สุดเกรียงไกร!”
ต่อหน้าองค์กรไวโอเล็ต นิกายเมฆครามถือว่าไม่มีอะไรจริงๆและอาจจะถูกทำลายได้ทุกเมื่อถ้ามาตอแยกับคนขององค์กร.
คำพูดของหลี่ซูเอ๋อร์ผิวเผินอาจจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่เธอรู้สึกแย่มาก.
เธอโกรธที่หลิงฮานซวงผิดคำสัญญากับเธอ!
เธอโกรธความบ้าและความยโสของนิกายเมฆคราม!
เธอโกรธอย่างมากที่คนรักของเธอยังนอนไม่ได้สติ!
เปลวเพลิงแห่งความโกรธของเธอเริ่มแผดเผาในใจ แต่เธอรู้สึกว่ายังมีสิ่งที่สวยงามในโลกนี้อยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากทำลายสิ่งดีๆเหล่านี้ด้วยความโกรธ.
แต่ตอนนี้ เธอไม่มีความสุขแม้แต่น้อยและมันก็กลายเป็นความเกรี๊ยวกราด!
เธอไม่รู้ว่าลั่วเทียนจะรอดหรือไม่ ถ้าเขาตายไม่ว่าจะมีเทพองค์ไหนปรากฏออกมา นิกายเมฆครามต้องถูกทำลาย!
คำพูดของเขาถูกขัดด้วยความหยิ่งยโสของหลี่ซูเอ๋อร์ ทำให้หลิวซางเฟยไม่พอใจอย่างมาก.
ในฐานะผู้คุมกฏชั้นสูงของนิกายเมฆครามพลังของเขาก็เพียงพอที่จะปิดท้องฟ้าด้วยมือเดียวได้ ใครจะกล้าที่มาขัดจังหวะพูดของเขากัน? ใครกล้าที่จะข่มขู่เขาด้วยคำพูดเหล่านี้?
ในขณะนั้้น…
หลิวซางเฟยหรี่ตามองและมีร่องรอยของความเหน็บหนาวปรากฏอยู่ในสายตา จากนั้นเขาก็พูดว่า“เจ้าไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยรึ?”
เหอจากก๋งเดินออกมาพูดอย่างก้าวร้าวด้วยรอยยิ้มว่า“เจ้ามีเพียงคนเดียวและการบ่มเพาะของเจ้าก็ไม่ต่างอะไรจากขยะเบื้องหน้าเรา ถ้าเจ้าตาย…”
“ถ้าทุกคนตาย…”
“ใครจะรู้ว่านิกายเมฆครามของเราเป็นผู้กระทำ?”
“ถ้าเจ้ารู้ว่าอะไรควรไม่ควร เจ้าก็ควรรีบไปให้ไกลๆ… ฮี่ๆๆ…”
เหอจากก๋งเริ่มหัวเราะอย่างน่ารังเกียจขณะที่หลิวซางเฟยก็เริ่มหัวเราะอย่างเย็นชา.
สมบัติระดับวิญญาณเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ.
