ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 54 ไคล์ผู้ต่ำต้อย

หลังอาหารเย็นวันฮาโลวีน พ่อมดแม่มดตัวน้อยที่กินและดื่มมากพอก็กลับไปที่หอพักด้วยกัน หลังจากที่นักเรียนออกไปเสร็จแล้ว อาจารย์ก็จากไปทีละคน ในห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ ดัมเบิลดอร์มองสเนปด้วยใบหน้าเศร้าหมองแล้วถามว่า “เซเวอร์รัส คุณต้องการอะไรจากฉัน”        “เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ดัมเบิลดอร์” สเนปตบแผนที่ขอบทองบนโต๊ะในห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เรื่องที่ไคล์ ชอปเปอร์ขายแผนที่ในโรงเรียน…น่าจะรู้ผลได้แล้ว”        “นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น” ดัมเบิลดอร์จิบชาดำอย่างใจเย็นแล้วพูดว่า “ฉันอยากฟังความคิดของคุณ”        “คนที่เพิกเฉยต่อกฎโรงเรียนแบบนี้ต้องถูกไล่ออก!” สเนปโพล่งออกมา        “นี่ไม่ใช่เรื่องตลกน่ะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณควรรู้ว่าไม่มีกฎไหนของโรงเรียนฮอกวอตส์ที่ไม่อนุญาตให้นักเรียนขายของในโรงเรียน” “ฉันรู้มาว่าแผนที่แบบนี้ขายให้โดยมิสพรินซ์…”        “นั่นเธอถูกยุยง!” สเนปขัดจังหวะดัมเบิลดอร์ด้วยความโกรธ “ฉันไปสอบถามแล้ว แผนที่ทั้งหมดไคล์เป็นคนมอบให้เธอ!” เสียงดังมากจนแม้แต่ภาพคนรอบตัวพวกเขาที่กำลังแกล้งหลับก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

พ่อมดจมูกใหญ่พูดด้วยความโกรธ “เจ้าหนู ดูท่าทีของเจ้าสิ ที่นี่คือห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่” สเนปเมินเฉยต่อเขาและพูดต่อว่า “ฉันควรจะยืนกรานให้ย้ายคานน่าไปสลิธีริน แทนที่จะฟังคุณและปล่อยให้เธออยู่ในฮัฟเฟิลพัฟ”         “ฉันคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดี” ดัมเบิลดอร์พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่คิดว่าบุคลิกก่อนหน้านี้ของคานน่าเป็นคนเก็บตัวเกินไปสักหน่อย ในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลพรินซ์ในโลกเวทมนตร์ของอังกฤษ นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลยและคุณไม่สามารถปกป้องเธอได้ตลอดเวลา”          สเนปเงียบไปครู่หนึ่งและพูดอย่างไม่อดทน “เรากำลังพูดถึงไคล ชอปเปอร์ เขากล้าขายแผนที่ในราคาห้าเกลเลียนในวันนี้ เขาจะปล้นกริงกอตส์ในวันพรุ่งนี้” “ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่ถูกไล่ออก เราไม่สามารถปล่อยมันไปได้ เขาจะต้องถูกลงโทษ”          “คุณพูดถูก ห้าเกลเลียนนั้นแพงไปหน่อยสำหรับนักศึกษาใหม่” ดัมเบิลดอร์รำพึง: “ฉันจะถามถามความเห็นของนักเรียนเป็นการส่วนตัว ถ้าพวกเขาทุกคนรู้สึกว่าถูกโกง ฉันก็จะจัดการกับมันแน่นอน”

สเนปเงียบอีกครั้ง อันที่จริง เขาเคยถามไปแล้วครั้งหนึ่งตอนที่เขายึดแผนที่ นั่นคือสิ่งที่โรวว์พูดในตอนนั้น…”โกงเหรอ ศาสตราจารย์ ล้อเล่นรึเปล่า? มันแค่ห้าเกลเลียนเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ~~ ” แม้ว่าดัมเบิลดอร์จะถาม ผลลัพธ์ก็น่าจะเหมือนกัน        แม้ว่าสเนปจะทำให้นักเรียนสลิธีรินเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดายหากต้องการ และวิพากษ์วิจารณ์ไคล์ด้วยวาจา แต่เรื่องแบบนี้ก็ใจร้ายเกินไป เขาแค่ลำเอียง ไม่ไร้ยางอายจริงๆ และมันยากที่จะซ่อนเรื่องแบบนี้ เมื่อมันถูกเปิดเผย มันจะเกิดปัญหามากมาย        “ไคล์ก็มีปัญหากับนิสัยของเขาเช่นกัน” สเนปพูดทันทีว่า “ฉันสังเกตว่าเขามีความสามารถมาก แต่การแสดงของเขาในห้องเรียนก็ธรรมดามาก” “ถ้าเขาเป็นคนหน้าซื่อใจคดตั้งแต่อายุยังน้อย คุณก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะกลายเป็นเจ้าแห่งศาสตร์มืดคนต่อไปเหรอ?”         “ฉันขอเรียกพฤติกรรมนี้ว่าความสุภาพเรียบร้อยดีกว่า เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างสงบ มันไม่ง่ายเลยที่คนๆ หนึ่งจะส่องแสง แต่มันยากยิ่งกว่าที่จะดับแสงของเขาออกไป นี่เป็นสิ่งที่มีคุณภาพหายากมาก”         “งั้น…” สเนปมองดัมเบิลดอร์อย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “คุณจะไม่ลงโทษเขาเหรอ”         “ถ้าเขาไม่ทำผิด”         “ดีมาก!” สีหน้าของเนปก็มืดมนยิ่งขึ้นไปอีก เขาโบกเสื้อคลุมหันหลังออกจากห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่         ไม่รู้ว่ามันเป็นความตั้งใจหรือไม่ แต่เมื่อสเนปหันกลับมา ชายเสื้อคลุมของเขาก็กระทบกับรูปพ่อมดจมูกโต อีกฝ่ายโกรธจัดและตะโกนใส่หลังสเนปด้วยความโกรธว่า “กลับมาขอโทษนะ ไอ้เด็กสลิธีรินที่หยาบคาย!”

สเนปยังคงเมินเฉยต่อเขา แต่ฟีเนียส แบล็กทนไม่ไหว เขาจึงรีบวิ่งไปคว้าคอเสื้อเขาแล้ว “เมื่อกี้คุณพูดอะไรเกี่ยวกับสลิธีริน”        “คุณอยากจะสู้ไหม”พ่อมดจมูกโตผู้โกรธเกรี้ยวไม่พูดอะไรและชกหน้าฟิเนียส อาจารย์ใหญ่แบล็ก “ผู้ยิ่งใหญ่” จะทนได้อย่างไร ในไม่ช้าทั้งสองก็ต่อสู้กัน เมื่อเห็นเช่นนี้ ภาพอื่นๆ ก็มาพร้อมกับเมล็ดแตงโมหวานและบัตเตอร์เบียร์ ก่อตัวเป็นวงกลมเพื่อห้ามพวกเขา        “อย่าทะเลาะกันอีกต่อไป อย่าต่อสู้กันเลย” “คุณแก่มาก แค่ยืนให้มั่นคงไม่ไหวแล้ว. . . …ทำไมคุณถึงตีขาเขา ไม่จับผมของเขาล่ะ คุณไม่เห็น ผมยาวเลยเหรอ? “ฟีเนียส กำลังจะไปเอาดาบ” “ใครก็ได้เรียกนักล่าที่ทางเดินให้หน่อย ฉันจำได้ว่าเขามีขวาน”         ในไม่ช้าเสียงของพวกเขาก็ดึงดูดภาพบุคคลมากขึ้น ทุกเฟรมอัดแน่น และห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ไม่เคยมีชีวิตชีวาขนาดนี้มาก่อน ดัมเบิลดอร์นั่งอยู่หลังโต๊ะ เติมน้ำตาลลงในชาดำของเขาอย่างมีความสุข          ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ภาพบุคคลจะทะเลาะกัน และนอกเหนือจากการแอบฟังข่าวซุบซิบแล้ว นี่เป็นกิจกรรมความบันเทิงเพียงอย่างเดียวของพวกเขา ดัมเบิลดอร์ไม่สนใจ ตราบใดที่กรอบและผ้าใบยังอยู่ในสภาพดี

แต่ในขณะนี้ จู่ๆ เสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ดังมาจากนอกประตู        “คุณรัฐมนตรี คุณกำลังมองหาอัลบัสตอนดึกหรือเปล่า?” ภาพเหล่านั้นกระตุกหูและออกจากห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่โดยเร็วที่สุดโดยไม่สนใจความตื่นเต้น ก่อนไป หญิงอ้วนของกริฟฟินดอร์และอัศวินสองคนได้บังคับพาพ่อมดจมูกโตและฟิเนียสที่หน้าช้ำและบวมออกไป รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์กำลังมา เขาไม่ควรเห็นพวกเขาในตอนนี้ได้ ไม่เช่นนั้นฮอกวอตส์จะต้องอับอาย        “มันเรื่องกะทันหัน มิเนอร์วา และฉันก็ทำอะไรไม่ได้” ประตูห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ถูกผลักให้เปิดออกอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มต่ำ “อัลบัส ไม่เจอกันนานนะ เป็นไงบ้าง” คอร์นีเลียส ฟัดจ์เดินไปหาดัมเบิลดอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง        “ไม่เจอกันนานเลย คอร์นีเลียส” ดัมเบิลดอร์กอดเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณรับชาดำสักแก้วหรือน้ำฟักทองก็ได้”        “แค่ชาดำ”        ดัมเบิลดอร์ดีดนิ้ว และแก้วชาดำนึ่งก็ถูกวางลงบนโต๊ะข้างๆ เขาทันที “คุณต้องการเติมน้ำตาลไหม?”        ฟัดจ์ส่ายหัวเล็กน้อย เขาเอามือถูหมวกกะลา และมองไปที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่อยู่ข้างๆ เป็นครั้งคราว

“อัลบัส ฉันจะเริ่มก่อน” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเข้าใจทันทีว่าฟัดจ์หมายถึงอะไร จึงหันหลังกลับและออกจากห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ “อัลบัส ฉันซ่อนมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว สัตว์วิเศษพวกนั้นที่ถูกลักลอบเข้ามา…” ขณะที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลปิดประตูอย่างช้าๆ เสียงของฟัดจ์ก็หายไปโดยสิ้นเชิง แม้ว่าเธอจะได้ยินเพียงครึ่งประโยค แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลคงเดาได้ว่าทำไมฟัดจ์ถึงมาดึกๆดื่นๆ        รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์คนใหม่มักชอบซ่อนข้อมูลที่ไม่ดีสำหรับเขาเสมอ เมื่อเขาไม่สามารถซ่อนมันได้อีกต่อไป เขาก็มาหาดัมเบิลดอร์เพื่อขอคำแนะนำ ฉันคิดว่ามันจะเหมือนกันในครั้งนี้ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเม้มริมฝีปากของเธอ ท่าทางขาดความรับผิดชอบของคอร์นีเลียส ฟัดจ์นั้นแย่กว่ามิลลิเซนต์ บาโญมาก