ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 52 พวกเขาให้มากเกินไป

วันรุ่งขึ้น ในเวลาเดียวกัน ในห้องนั่งเล่นฮัฟเฟิลพัฟ ไคล์ เซดริก และคานน่านั่งอยู่ด้วยกันอีกครั้งเฉพาะครั้งนี้เท่านั้นที่มีกองเกลเลียนสีทองอยู่บนโต๊ะตรงหน้าพวกเขา         “หนึ่ง สอง สาม…”         “ไม่ต้องนับหรอก…” ไคล์เหลือบมองเซดริก เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ไม่มากไม่น้อย หกสิบเกลเลียนพอดี”         “เยอะมาก…” เซดริก อ้าปากแล้วรู้สึกวิงเวียนศีรษะราวกับอยู่ในความฝัน         อันที่จริงมันเหมือนกับความฝันเลย แผนของวันนี้ ดำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ แม้ว่าคานน่าจะลืมขั้นตอนไปเพราะความกังวลใจของเธอ แต่เธอก็หยิบแผนที่ออกมาทันทีที่พวกเขาพบกันเหมือนเป็นพนักงานขาย ไม่ อย่างน้อยพนักงานขายก็กล่าวสวัสดีและพูดคำสุภาพสองสามคำ แทนที่จะพูดตรงไปที่หัวข้อเหมือนที่คานน่าทำ         เมื่อดูฉากนี้ ไคล์และเซดริกก็ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น ลังเลที่จะแสดงต่อแต่ไม่นานพวกเขาก็ได้คำตอบ เพราะปฏิกิริยาของโรวว์และแยกซ์ลีย์ ก็น่าประหลาดใจไม่แพ้กัน โดยไม่ต้องรอให้คานน่าพูด หลังจากที่พวกเขาเห็นขอบสีทองบนแผนที่ พวกเขาก็ถามถึงที่มาของแผนที่อย่างกระตือรือร้น 

หลังจากรู้ว่านี่เป็นฉบับจำกัดจำนวน 10 เล่ม เขาก็เปลี่ยนทัศนคติที่เย่อหยิ่งก่อนหน้านี้และเริ่มพูดคุยกับคานน่าอย่างรีบร้อน พวกเขาจับมือคานน่าและพูดคุยและหัวเราะ นึกถึงเหตุการณ์ที่น่าสนใจในงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่ปีก่อน พวกเขาดูเหมือนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาหลายปีแล้ว คานน่าแค่เดินไปกับพวกเขาด้วยความงุนงง เมื่อเธอกลับมาที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ เธอก็ถือสิบเกลเลียนไว้ในมือ เกลเลียนนี้มาถึงมือเธอเมื่อไหร่ คานน่ารู้สึกงุนงง        บางทีมันอาจจะอยู่ที่ทางเดิน หรืออาจจะเป็นที่ประตูหอประชุม เนื่องจากโรวว์และแยกซ์ลีย์พูดคุยเก่งมาก ระหว่างทางพวกเขาจึงเปลี่ยนหัวข้อจากงานเลี้ยงไปเป็นโครงสร้างที่ซับซ้อนของปราสาทฮอกวอตส์ จากนั้นจึงขอให้คานน่าช่วยซื้อแผนที่ และรอให้เธอตกลงหลังจากนั้น หัวข้อก็เปลี่ยนกลับมาอีกครั้งอย่างไร้ร่องรอย        กระบวนการทั้งหมดราบรื่นมากโดยไม่มีความรู้สึกถึงความผิดปกติ แม้ว่าจุดประสงค์ของคานน่าจะเหมือนกับของพวกเขา แต่ทั้งสองฝ่ายก็ร่วมมือกัน ดังนั้นสิ่งต่างๆ จะดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ถึงอย่างนั้น ไคล์ก็ต้องยอมรับว่าสลิธีรินมีความสามารถพิเศษในการปฏิสัมพันธ์ทางสังคม        ดังนั้นที่โต๊ะอาหาร สิ่งแรกที่เขาพูดกับคานน่าคือ “อย่าลืมอยู่ห่างจากสลิธีรินในอนาคต ไม่เช่นนั้นคุณจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณถูกพวกเขาขายไป” เซดริกที่อยู่ข้างๆ เขาก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างลึกซึ้ง

เพื่อหลีกเลี่ยงค่ำคืนอันยาวนานและความฝัน จึงมีการมอบแผนที่ลิมิเต็ดสองแผนที่ให้กับ โรวว์และแยกซ์ลีย์ หลังอาหารกลางวัน หลังจากนั้น ด้วย “การประชาสัมพันธ์” ของพวกเขา ภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง ยกเว้นแผนที่ตัวอย่างที่อยู่ในมือของคานน่า แผนที่ที่เหลือทั้งหมดเก้าแผนที่ก็ถูกขายไป         นอกจากนี้ยังมีงูตัวน้อยๆบางคน ที่ต้องการพิมพ์ตราประจำตระกูลไว้ด้วย เดิมทีไคล์ไม่เห็นด้วย แต่พวกเขาให้เหตุผลกับเขามากเกินไป ราคาขึ้นสองเท่า…ใครจะอดใจไหว? ในที่สุดมันก็กลายเป็นหกสิบเกลเลียน         “มาแบ่งของที่ริบ…อะแฮ่ม เกลเลียนกันดีกว่า” ภายใต้การจ้องมองของทุกคน ไคล์ ผลักเกลเลียน กองหนึ่งไปตรงหน้า คานน่า “ตามที่สัญญาไว้ก่อนหน้านี้ เราจะแบ่งมันเท่าๆ กัน”         “ไม่ คุณนับผิด” คานน่าส่ายหัว นับได้สิบเกลเลียนแล้ววางมันกลับ จากนั้นมองไปที่ไคล์อย่างสงสัย “น่าจะแบ่งได้ 20 เกลเลียน เท่าๆ กันระหว่างเราสามคน คุณสอบตกคณิตเหรอ?”         “ฉัน…” ไคล์อ้าปากค้างและรู้สึกจุกที่หน้าอก “เอาไปสิ ตราบใดที่คุณมีความสุข”         เซดริกหัวเราะอย่างหนักอยู่ข้างๆ เขาจนเกือบตาย ไคล์ ไม่เก่งเลขเหรอ? เขาสามารถหัวเราะกับเรื่องนี้ได้ตลอดทั้งปีการศึกษา 

ไคล์ ผลัก 20 เกลเลียน ออกไปด้วยความโกรธ เขาไม่เข้าใจว่าเซดริกซึ่งเคยเป็นคนดีเช่นนี้สามารถกลายเป็นคนไร้คุณธรรมขนาดนี้ได้ยังไงไร คนดีทำไมไปยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่นล่ะ? เซดริกไม่สนใจทัศนคติที่ไม่ดีของไคล์เลย เขาหยิบเกลเลียนขึ้นมาและลูบมันอย่างระมัดระวังในมือ        “เกลเลียนเท่านี้พอสำหรับฉันที่จะซื้อปากกาขนนกปีศาจได้ถึงสิบอัน”        “ปากกาขนนกปีศาจ?” ไคล์ขมวดคิ้วและพูดว่า “มันมีอะไรดีขนาดนั้น มันแพงมาก”        “มันสวย” เซดริกพูดตามจริง “ฉันจับตาดูสีเหลืองมานานแล้ว สีนั้นเข้ากับฮัฟเฟิลพัฟได้เป็นอย่างดี”        ไคล์คิดอะไรบางอย่างแล้วยิ้มแล้วรีบกลับมาเป็นปกติ พูดขึ้นมาอย่างใจเย็น “ถ้าอย่างนั้นคุณควรซื้อเพิ่มอีกสองสามอัน เพื่อที่คุณจะได้ใช้มันสลับกันได้ในอนาคต”        “ไม่ ซื้อแค่อันหนึ่งก่อน” เซดริกคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันจะยกที่เหลือให้พ่อของฉัน”        เมื่อได้ยินดังนั้น ไคล์ก็อดไม่ได้ที่จะมองดู เมื่อเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาก็ได้ยินเซดริกพูดต่อ “บางทีเมื่อเขามีความสุข เขาอาจจะเปลี่ยนไม้กวาดที่เขาให้ฉันจากสตาร์สวีปเปอร์เซเว่น เป็นนิมบัส 1700”

ไคล์กลืนคำพูดที่เพิ่งออกมาจากปากของเขากลับ นิมบัส ราคา 1,700 ซึ่งแพงกว่า สตาร์สวีปเปอร์เซเว่น ถึง 200 เกลเลียน และลูกคิดของ เซดริก แทบจะแตกกระจายใส่หน้าเขา ลูกคิดของเซดริกกำลังจะตกจากหน้าเขาแต่ไม่ต้องพูดถึง ด้วยนิสัยของมิสเตอร์ดิกกอรี่ หลังจากรู้ว่าเซดริกเข้าร่วมทีมสถาบันการศึกษาและได้รับเกลเลียนถึง 20 เกลเลียน เขาอาจจะสามารถซื้อ นิมบัสให้เขาก็ได้         ดวงตาของไคล์เป็นประกาย และทันใดนั้นเขาก็มีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ แต่ตอนนี้สายเกินไปแล้ว และเขาทำได้เพียงรอจนถึงวันพรุ่งนี้เท่านั้น

หลังจากแบ่งเกลเลียนแล้ว เซดริกก็ไปที่ห้องครัวเพื่อไปเอาคุกกี้ ขนมหวาน และของว่างอื่นๆ และน้ำฟักทองหม้อใหญ่ พวกเขาทั้งสามจัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆ ในห้องนั่งเล่น ไคล์หยิบน้ำฟักทองขึ้นมาหนึ่งแก้วและจิบเมื่อเขาเห็นคานน่าอยู่ตรงข้าม เขาหยิบถุงเล็กๆ ออกมาเจ็ดหรือแปดถุง จากนั้นจึงใส่สองเกลเลียนลงในแต่ละถุง         “???”         ภายใต้สายตาที่สับสนของไคล์ คานน่าอธิบายว่า “ฉันกลัวทำมันหายอีกครั้ง ดังนั้นแบ่งกันไว้จะดีกว่า”         เซดริกพูดด้วยความประหลาดใจ “คานน่า คุณทำเกลเลียนหายเหรอ”         “ใช่” คานน่าพยักหน้าและเล่าสั้นๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น         หลังจากฟังแล้ว เซดริกก็เลิกยิ้มและคิดอย่างจริงจังว่า “สนามควิดดิชไม่น่ามี หลังจากเรียนการบินทุกครั้ง คุณนายฮ็อดจ์จะตรวจสอบสนาม ถ้ามีใครทำของหล่น มันจะถูกพบในไม่ช้า” “และตอนที่ฉันกำลังฝึกอยู่ ฉันไม่ได้ยินใครเก็บได้ถึงยี่สิบเกลเลียนเลย” “พรุ่งนี้ฉันจะถามคนอื่นดูว่ามีใครเห็นมันบ้างไหม”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่สนใจแล้ว” คานน่าชี้ไปที่กองถุงใบเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับฉันที่จะใช้เป็นอีกนาน”         “อืม…” ‘ยี่สิบเกลเลียนหายไป มันไม่สำคัญเหรอ?’ เซดริกไม่ได้พูดอะไรเลย น้ำฟักทองในมือของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นน้ำมะนาว