ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 45 การทำฟาร์มและศาสตราจารย์โอเรน

มันเหมือนกับเจอของเล่นชิ้นโปรด ไคล์มีช่วงเวลาที่ดีที่ได้เล่นในห้องต้องประสงค์ เขาเหยียดนิ้วออกแล้วโบกมือ ฝนก็กลายเป็นหิมะทันที และอีกระลอกก็กลายเป็นลูกเห็บขนาดเท่าไข่        พูดตามตรง รู้สึกดีมากที่สามารถเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมโดยรอบได้เพียงแค่ยกมือเท่านั้นจนกระทั่งหลังจากที่เขากินอิ่มแล้ว จู่ๆ ไคล์ก็จำได้ว่ายังมีงานต้องทำอยู่ เขาจึงหันห้องกลับไปตากแดดอย่างไม่เต็มใจ       ลืมมันซะ ข้างหน้าจะมีเวลาอีกมาก ไคล์นั่งยองๆ อยู่บนพื้นและหยิบเมล็ดพืช สองเมล็ดออกมาจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะบีบมันโดยไม่ตั้งใจ สาเหตุหลักคือเมล็ดนี้มีค่าเกินไป และมันไม่ใช่ของเขา แต่เขาหยิบมันขึ้นมา… จากวิชายาสมุนไพร

เขาหยิบมันขึ้นมาโดยบังเอิญจริงๆ ในชั้นเรียนยาสมุนไพรเมื่อครู่นี้ พ่อมดหนุ่มกริฟฟินดอร์ตอบคำถามของศาสตราจารย์สเปราท์ได้สำเร็จ เขาตื่นเต้นมากจนโยนพลั่วในมือลงบนผัดกาดขาวจอมเคี้ยวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม โดยไม่ได้ตั้งใจ พลั่วก็ถูกกัดเป็นก้อนเศษโลหะทันที และพ่อมดตัวน้อยก็ถูกหักหนึ่งคะแนนสำหรับสิ่งนี้        เดิมทีเรื่องก็จบแค่นี้ แต่ไคล์บังเอิญพบว่าไม่นานหลังจากที่ผัดกาดขาวจอมเคี้ยวพ่นเศษพลั่วออกมา มันก็คายเมล็ดออกมาอีกสองเมล็ด ศาสตราจารย์สเปราต์บังเอิญมองหาพลั่วใหม่ในเวลานั้นแต่ไม่เห็นฉากนี้ ในฐานะฮัฟเฟิลพัฟที่ดี ไคล์ต้องการช่วยอาจารย์ดูแลความกังวลของเขา เขาจึงหยิบมันขึ้นมาให้เธอทันที        แต่ต่อมาเขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเพราะเขาหมกมุ่นอยู่กับกับดักมาร ไคล์ขุดหลุมดินสองหลุมที่มีขนาดเหมาะสม ใส่เมล็ดพืชลงไป และเกลี่ยดินบางๆ ไว้ด้านบนหลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว ไคล์ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ดีมาก ฉันจะเก็บมันไว้อย่างปลอดภัยก่อน และนำไปให้ศาสตราจารย์สเปราต์ในชั้นเรียนถัดไป”

หลังจากออกจากห้องแห่งความต้องการ ไคล์ก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมแล้วไปที่ห้องเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟในชั้นเรียนช่วงบ่าย ระหว่างทาง ทุกคนตื่นเต้นมาก ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพวกเขาตั้งตารอหลักสูตรการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด หรือเพียงเพราะพวกเขาสนใจศาสตราจารย์ป้องกันตัวจากศาสตร์มืดหรืออาจเป็นทั้งสองอย่าง        ห้องเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอยู่บนชั้นสองเมื่อพวกเขาเปิดประตูและเดินเข้าไปก็พบว่าโต๊ะที่จัดไว้อย่างเรียบร้อยถูกย้ายไปติดกับผนัง ทำให้ห้องเรียนดูว่างมาก ศาสตราจารย์โอเรนมาถึงแล้ว และเขายืนอยู่ด้านหลังโพเดียมกำลังเล่นกับกรงที่มีฝาครอบคลุมอยู่         ไคล์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฉากนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนปัจจุบันจะเป็นคนที่ใช้งานได้จริงเหมือนลูปิน

“สวัสดีตอนบ่ายครับทุกคน”        หลังจากที่ทุกคนมาถึง ศาสตราจารย์โอเรนมองทุกคนแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เก็บหนังสือของคุณไปซะ เราไม่ต้องการมัน ไม่ใช่แค่สำหรับชั้นเรียนนี้ แต่สำหรับทุกชั้นเรียนในอนาคต” เพียงประโยคเดียว ศาสตราจารย์โอเรนก็ได้รับความโปรดปรานจากพ่อมดแม่มดรุ่นเยาว์หลายคน มีอะไรสนุกไปกว่าการไม่ต้องนำหนังสือเข้าชั้นเรียนอีกไหม ถ้ามีก็คือ คุณไม่จำเป็นต้องนำไปทุกชั้นเรียนอย่างแน่นอน โชคดีที่ศาสตราจารย์โอเรนทำทั้งสองอย่าง           “ศาสตราจารย์คนนี้ต้องมีความสามารถจริงๆ” พ่อมดหนุ่มพูดทันที “เขาจะต้องได้รับเลือกอีกแน่นอน!”        “ขอบคุณสำหรับคำชม คุณโบลเจอร์ น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถให้คะแนนกริฟฟินดอร์สำหรับเรื่องนี้ได้”        ศาสตราจารย์โอเรนยิ้มและพูดต่อ “ในความคิดของฉัน ความรู้ทางทฤษฎีเป็นส่วนที่ง่ายที่สุดของหลักสูตรนี้ คุณสามารถเรียนได้ด้วยตัวเอง และฉันก็ไม่ต้องการเสียเวลาอันมีค่าในชั้นเรียน” “ฉันชอบสอนวิธีป้องกันตัวเองเมื่อเผชิญกับอันตราย อันตรายนี้อาจมาจากมนต์ดำที่ไม่รู้จักหรืออาจเป็น สัตว์เวทย์มนตร์อันตรายบางแต่ไม่ว่าอันไหนก็อาจฆ่าคุณได้”

บรรยากาศกลายเป็น เคร่งขรึมมากขึ้น และศาสตราจารย์โอเรนกล่าวต่อ “แต่มันยังเร็วเกินไปที่คุณจะได้สัมผัสกับมนต์ดำเมื่ออายุเท่าคุณ และอาจารย์ใหญ่จะไม่อนุญาตให้ฉันทำเช่นนั้น ดังนั้นเรามาเริ่มด้วยสิ่งง่ายๆ กันดีกว่า นั้นก็คือสัตว์มหัศจรรย์”        หลังจากพูดแล้ว ศาสตราจารย์โอเรนผลักกรงเบา ๆ และทันใดนั้นก็มีเสียง “หึ่ง” ดังมาจากข้างใน ฝาครอบกรงก็สั่นไปทางซ้ายและขวา และดูเหมือนว่ามันจะตกลงมาเมื่อใดก็ได้ พ่อมดตัวน้อยบางคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ต่างหวาดกลัวมากจนถอยห่างออกไป

“ไม่ต้องกังวล แม้ว่าเจ้าตัวน้อยนี้จะอันตรายมาก ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ คุณจะไม่ได้รับอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น” ศาสตราจารย์โอเรนพูดอย่างจริงจัง “ฉันแค่ขอให้คุณสงบสติอารมณ์และจำทุกคำพูดของฉันอย่างระมัดระวัง” พหลังจากพูดจบ โอเรนก็เปิดผ้าคลุมออกเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในกรง           แมลงสีน้ำเงิน ขนาดประมาณ 1 นิ้วเท่านั้น และเสียงหึ่งๆ เมื่อกี้คือเสียงปีกของมันกระพือปีก แต่แตกต่างจากแมลงชนิดอื่นตรงที่ปีกของมันโตบนหัว เมื่อมันบิน ลำตัวของมันก็หมุนไปรอบๆ ด้วยมันดูน่ารักดี

เคธี่ เบลล์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ศาสตราจารย์ มันไม่ดูอันตรายอย่างที่คุณพูดเลย” ในความเห็นของเธอ สิ่งที่ศาสตราจารย์โอเรนพูดตอนนี้ดูเกินจริงไปหน่อย ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้กายสิทธิ์ เธอสามารถฆ่ามันได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียว เธอตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร?        “ก็… ฉันหวังว่าคุณจะยังคงมั่นใจได้ต่อไป คุณเบลล์” ศาสตราจารย์โอเรนยิ้มเล็กน้อยแล้วถาม “แล้วมีใครรู้บ้างไหมว่ามันคืออะไร คนแรกที่บอกได้ว่ามันคือตัวอะไรจะได้ ห้าคะแนน”

ท่ามกลางฝูงชน จู่ๆ มิเกลก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ซึ่งดูเหมือนเป็นชื่อที่แน่นอน ภายใต้การล่อลวงของคะแนนพิเศษ เขาโพล่งออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร “บิลลี่วิก!”       “เยี่ยมมาก คุณมิเกล” ศาสตราจารย์โอเรนพูดอย่างมีความสุข “ฮัฟเฟิลพัฟห้าคะแนน!”       “ใช่แล้ว บิลลี่วิกเป็นสัตว์วิเศษระดับ XXX” ศาสตราจารย์โอเรนอธิบาย “ทุกคน สังเกตให้ดี มีเหล็กในที่ก้นของมัน ใครก็ตามที่ถูกต่อยโดยบิลลี่วิก จะรู้สึกวิงเวียนศีรษะ จากนั้นพวกเขาจะลอยขึ้น และหากพวกมันถูกต่อยมากเกินไป พวกคุณก็จะลอยอยู่ในอากาศอย่างควบคุมไม่ได้เป็นเวลาหลายวัน”

ศาสตราจารย์โอเรนหันไปมองเคธี่ เบลล์ “ทีนี้คุณยังคิดว่ามันไม่อันตรายอยู่หรือเปล่า?”  เคธี่ เบลล์หันศีรษะและไม่พูดอะไร แต่ดูจากสีหน้าของเธอแล้ว เธอดูไม่ค่อยมั่นใจนัก         “ศาสตราจารย์…” ในเวลานี้ พ่อมดตัวน้อยถามอย่างกระตือรือร้น “เราจะจัดการกับบิลลี่วิกในชั้นเรียนนี้หรือครับ?”         “ไม่ถูกต้องทั้งหมด” ศาสตราจารย์โอเรนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านั้น คุณต้องเรียนรู้คาถาเพื่อจัดการกับมันก่อน และเราจะไม่เริ่มการต่อสู้จริงจนกว่าฉันจะแน่ใจว่าไม่มีปัญหา”