ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 37 ผลพวง

ในขณะที่กลุ่มพ่อมดแม่มดเรเวนคลอเดินเข้าไปในห้องเรียนแปลงร่าง ไคล์ก็รีบติดตามพวกเขาและเดินไปกับพวกเขาไปที่โพเดียม ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติมาก เมื่อเขาไปถึงแถวที่สอง ก็เหลือแม่มดตัวน้อยเพียงคนเดียวต่อหน้าไคล์และนี่คืออีกก้าวเดียวจากโพเดียม        มือของไคล์ในกระเป๋าของเขากำถุงปลาแห้งไว้แน่น แม้ว่าเขาจะรู้สึกประหม่ามาก แต่ภายนอกเขายังคงดูสงบ แต่เมื่อไคล์กำลังจะหยิบปลาแห้งและปลดล็อกความสำเร็จ ทันใดนั้นเขาก็พบว่าแม่มดเรเวนคลอตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะต้องการแบบเขา เนื่องจากเขาก้าวไปข้างหน้า ไคล์จึงมองเห็นสิ่งของสีเขียวถูกนำออกจากกระเป๋าของเธอทีละน้อย นั่น…ไม้ล่อแมวเหรอ? 

‘มันจบแล้ว มีคนตัดหน้าฉัน!’ ดวงตาของไคล์มืดลงและชาไปทั้งตัว ไม่ต้องคิดอะไรมาก เมื่อแม่มดน้อยหยิบไม้ล่อแมวออกมา ศาสตราจารย์เหมียวจะต้องกลับมาเป็นศาสตราจารย์มักกอนนากัลอย่างแน่นอน แผนการที่เขาคิดมานาน ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง!       ‘ให้ตายเถอะ ฉันคิดมากทำไม ทำไมไม่ทำไปตั้งแต่แรก!’ไคล์ทุบขาของเขาด้วยความหงุดหงิดในใจ หวังว่าเขาจะย้อนเวลากลับไปเมื่อห้านาทีที่แล้วได้ แล้วเตะหน้าตัวเองแรงๆ       แต่ตอนนี้มันจบลงแล้ว มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไร ไคล์ทำได้แค่ถอนหายใจ ขยับไปทางซ้ายแล้วนั่งแถวแรกมันเหมือนกับว่าเขาอยากอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก

ในเวลาเดียวกัน แม่มดน้อยที่ไคล์เกลียดมากก็มาถึงโพเดียมและมือของเธอก็ยื่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อจนสุด แต่ในขณะนั้น จู่ๆ แมวลายบนแท่นก็ยิ้มออกมา ด้วยการแตะขาหลังเล็กน้อยบนโต๊ะ เธอก็เปลี่ยนกลับเป็นศาสตราจารย์มักกอนนากัลในพริบตา        “มิสลีโอนา การเอาใจใส่เป็นสิ่งที่ดี แต่ในฐานะพ่อมด แต่การสังเกตุที่เฉียบแหลมตลอดเวลานั้นสำคัญกว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลปรากฏตัวข้างๆ นักเรียนใหม่ชื่อลีโอนาพร้อมกับแตะเบา ๆ ที่ ไหล่เธอวางมือที่ถือไม้ล่อแมวกลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอโดยตรง  

“ไม่ ไม่ ไม่…ศาสตราจารย์” เห็นได้ชัดว่าแม่มดน้อยตกใจและเริ่มตัวสั่นขณะพูด        “ฉันเอง ถ้าคุณมองดีๆ คุณจะพบว่าเส้นรอบดวงตาของแมวเหมือนกับแว่นตาสี่เหลี่ยมที่ฉันใส่ทุกประการ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดอย่างใจเย็น “ทีนี้ คุณช่วยกลับไปที่ที่นั่งของคุณได้ไหม เราต้องเริ่มชั้นเรียนได้แล้ว”         ไม่มีการหักคะแนนหรือตำหนิอย่างรุนแรง เพราะในมุมมองของศาสตราจารย์มักกอนนากัล พฤติกรรมของลีโอน่าก็เหมือนกับการมาสายสำหรับนักเรียนใหม่ และไม่มีอะไรน่าประหลาดใจเกี่ยวกับเรื่องนี้         เธอทำงานที่ฮอกวอตส์มาครึ่งชีวิตแล้ว และประเพณีการแสดงแอนิเมจัสในชั้นเรียนแรกก็ดำเนินต่อไปเป็นเวลาเจ็ดหรือแปดปีแล้ว ในช่วงเวลานี้ เธอได้เห็นนักเรียนใหม่เช่นลีโอนาเยอะมาก

พวกเลี้ยงแมว พวกให้อาหารแมว พวกเล่นกับแมว…มีทุกอย่างเลย แน่นอนว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่เคยปล่อยให้พวกเขาประสบความสำเร็จ หากไม่มีทักษะที่แท้จริง ประเพณีนี้จะคงอยู่ได้นานขนาดนี้ได้อย่างไร คุณคิดว่าชื่อเสียงของเธอในฐานะปรมาจารย์ด้านการแปลงร่างร่วมสมัยนั้นซื้อได้ด้วยเงินหรือไม่?        ไม่ต้องพูดถึงว่าปฏิกิริยาของแมวนั้นเร็วกว่าพ่อมดมาก หากตกไปอยู่ในมือของนักเรียนใหม่เหล่านี้ เธอคงไม่มีความกล้าที่จะอยู่ที่ฮอกวอตส์ต่อไปและอาจลาออกเช่นกัน หลังจากที่ลีโอน่าได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมชั้นในเรเวนคลอของเธอ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็โบกไม้กายสิทธิ์ของเธออย่างชำนาญและใช้คาถารักษาง่ายๆ เพื่อช่วยให้เธอกลับมามีความสงบอีกครั้ง

“ทำจิตใจให้เงียบสงบ” เวทมนตร์นั้นได้ผลมากจนลีโอน่าหยุดสั่นทันที และใบหน้าที่ซีดเซียวแต่เดิมของเธอก็ดูสดใสขึ้นมาก

“ขอโทษค่ะ ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ” “มันจะไม่มีครั้งต่อไป”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหันกลับมาที่แท่น แต่เมื่อผ่านไปแถวแรก เธอก็เหลือบมองไคล์โดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เดิมทีเธอสงสัยว่าไคล์มีความคิดแบบเดียวกับลีโอนา แต่ไม่นานเธอก็สังเกตเห็นว่าหลังจากที่เธอปล่อยแอนิเมจัสแปลงร่างเมื่อสักครู่นี้ ไคล์ไม่ได้แสดงท่าทางที่เหลือเชื่อขนาดนั้น         จากมุมมองนี้ ไคล์อาจจำแอนิเมจัสของเธอได้ตั้งแต่เนิ่นๆ และเขาอาจแค่อยากนั่งอยู่แถวหน้า แน่นอนว่าเธอไม่ควรเชื่อคำพูดของวีสลีย์ ไคล์เป็นเด็กฉลาด ขยัน และดีจริงๆ         หลังจากกลับมาที่แท่น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองดูพ่อมดแม่มดตัวน้อยด้านล่างแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “การแปลงร่างเป็นเวทมนตร์ที่ซับซ้อนและอันตรายที่สุดในบรรดาหลักสูตรที่คุณเรียนที่ฮอกวอตส์

“ถ้าใครกล้า ถ้าใครเขาซนในชั้นเรียนของฉัน ฉันจะขอให้เขาออกไปและไม่ต้องกลับมาอีก ฉันเตือนเธอแล้ว” ทันทีที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ในเวลาเดียวกัน หัวใจที่ค้างคาของไคล์ก็โล่งใจในที่สุด        รอด! ขอบคุณลีโอน่า ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงเป็นคนที่ตายต่อหน้าทุกคนตอนนี้ ไคล์ ตัดสินใจไปบอก โช หลังเลิกเรียนว่าไม่ว่า ลีโอนาต้องการซื้อแผนที่หรือไม่ก็ตาม เขาจะจ่ายเงินให้เธอ อย่าปล่อยให้คนดีรู้สึกไม่ดี

ความสุขจากการรอดชีวิตจากภัยพิบัติทำให้ ไคล์รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อจดบันทึก และกฎการเปลี่ยนรูปขั้นพื้นฐานอันน่าเบื่อของแกมป์ ก็ฟังดูน่าฟังมากขึ้นเช่นกัน อย่างไรก็ตาม คานน่าซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าเหมือนกับเขาราวกับกำลังนั่งอยู่บนเข็มและหมุดในเวลานี้          คานน่าไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงยังเจอกับไคล์ได้ ในเมื่อเธอนั่งอยู่แถวแรกแล้วไม่ใช่ว่าน้องใหม่ที่มากับเขานั่งอยู่แถวสุดท้ายไม่ใช่หรือ? เป็นไปได้ไหมว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ? แต่นั่นไม่ถูกต้อง เธอจำได้ชัดเจนว่าทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน ถ้าเธอไม่รู้ข่าวนี้ เธอคงไม่สามารถนั่งแถวหน้าได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอนั่งอยู่แถวหน้า ไคล์อยู่ข้างๆเธอ  …แย่และแย่กว่ารวมกันเหรอ?

คานน่าเสียสมาธิมากจนเธอบันทึกคำพูดของศาสตราจารย์มักกอนนากัลแบบอัตโนมัติ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเขียนเป็นซ้ำไปแล้ว บนแท่น ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยังคงพูดถึงข้อควรระวังในการแปลงร่าง และไม่ได้สังเกตว่าพ่อมดแม่มดตัวน้อยทั้งสองที่อยู่ใต้จมูกของเธอไม่ปกติ         “เอาล่ะ นั่นคือกฎการแปลงร่างพื้นฐานของแกมป์ ทุกคนต้องจำไว้ว่านี่คือพื้นฐานของการแปลงร่าง” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดจบแล้วเกี่ยวกับทุกสิ่งที่ต้องจดจำ เธอมองไปที่ทุกคนแล้วเตือนอีกครั้ง          “จำไว้ว่า การแปลงร่างเป็นเรื่องที่เข้มงวด คุณต้องมีสมาธิในการโบกไม้กายสิทธิ์ แบบนี้…”ศาสตราจารย์มักกอนนากัลโบกไม้กายสิทธิ์และเปลี่ยนแท่นให้กลายเป็นหมู

มันไม่ต่างจากหมูทั่วไป มันวิ่งได้ กระโดดได้ และมีพุงหมู และเมื่อรู้ว่าทุกคนกำลังมองดูอยู่ หมูก็ร้องด้วยความกลัว การเคลื่อนไหวนี้ทำให้น้องใหม่ตะลึงทันที โดยเฉพาะน้องใหม่ที่เพิ่งสัมผัสเวทมนตร์เป็นครั้งแรก เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะจินตนาการว่าสัตว์จริงๆเช่นนี้เป็นเพียงแท่นโพเดียม ทุกคนมองดูศาสตราจารย์ มักกอนนากัลอย่าง กระตือรือร้นที่จะเริ่มเรียนทันที