ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 36 การ์ดคนดี  

บทที่ 36 การ์ดคนดี  

“ไคล์ เราทำแบบนี้ได้เหรอ?”ทันทีที่โชจากไป เซดริกก็เข้ามาและกระซิบ “ฉันหมายถึง นักเรียนใหม่ของเรเวนคลอจะใช้เงินซื้อแผนที่จริงๆ เหรอ?”       
“ใครจะรู้ล่ะ” ไคล์ยักไหล่ “มาลองดูก่อน ยังไงซะ มันก็เป็นแค่เวลาว่าง” ต้องบอกว่าไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ ในความเห็นของไคล์

ในฮอกวอตส์ไม่มีป้ายบอกทาง นักเรียนปีหนึ่งจำเป็นต้องค้นหาห้องเรียนด้วยตัวเองหรือถามรุ่นพี่  ดังนั้นการหลงทางจึงกลายเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญทุกวัน ในเวลานี้แผนที่มักจะช่วยประหยัดเวลาได้มากนอกจากนี้ มันแค่พียงสิบซิกเกิ้ลเท่านั้น ไม่ถึงหนึ่งเกลเลียน ดังนั้นมันจึงไม่แพงเลย       
พ่อมดหนุ่มจากตระกูลมักเกิ้ลจะมีเงินค่าขนมเหลืออยู่ประมาณหกเกลเลียนหลังจากซื้อสิ่งของจำเป็นเช่นหนังสือเรียนทุกปี ฉันหยิบซิกเกิ้ลสิบอันออกมาและแลกเป็นแผนที่ที่แสดงการเปลี่ยนแปลงของบันไดส่วนใหญ่ ฉันเชื่อว่าหลายๆ คนจะไม่ปฏิเสธ แน่นอน ยกเว้นบางคน เช่น น้องผมแดงปีหน้าที่ไม่ประสงค์ออกนาม

“ยังไงก็ตาม นี่สำหรับคุณ” ระหว่างทางกลับหอพัก ไคล์โยนแผนที่ในมือของเขาให้เซดริกโดยตรงและพูดว่า “งานจัดหาสินค้าจะเป็นหน้าที่ของคุณในอนาคต”         
เซดริกสงสัยว่า “นี้เกี่ยวอะไรกับฉันอีก?”       
“ไร้สาระ นี่คือสิ่งที่คุณให้ฉัน แน่นอนคุณจะได้รับส่วนแบ่งผลประโยชน์ โช จะได้ครึ่งหนึ่งและอีกครึ่งหนึ่งเป็นของเราทั้งคู่” “จริงๆ แล้ว ฉันเพิ่งเข้าโรงเรียนและฉันไม่ชำนาญในการใช้คาถาลอกเลียนแบบ ฉันไม่สามารถขายมันให้ผู้อื่นได้เนื่องจากเป็นสินค้าที่มีข้อบกพร่อง ท้ายที่สุด คุณไม่ต้องการให้คนอื่นพูดว่าพวกเราฮัฟเฟิลพัฟล้วนแต่เป็นคนหาแต่ผลประโยชน์”          
“อ่ะ…โอเค” เซดริกคิดอยู่พักหนึ่งและพบว่ามันเป็นเรื่องจริง เขาจึงไม่พูดอะไรอีก         
“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว ฉันจะให้ โชไปหาคุณโดยตรง เราจะพบกันที่หอประชุมตอนบ่าย” ไคล์มองเซดริกอย่างมีความหมาย จากนั้นจึงหันหลังเดินเข้าไปในหอพักของเขา  

เซดริกยืนนิ่งและไม่ขยับ เขามองไปที่ร่างที่จากไปของไคล์ และยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น โชมีหน้าที่รับผิดชอบในการประชาสัมพันธ์ และเขามีหน้าที่จัดทำแผนที่… ไคล์ อยู่ที่ไหน? นอกเหนือจากสองสิ่งนี้แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีอะไรอื่นที่ต้องทำอีก เซดริกจมอยู่กับความคิด…       
อีกด้านหนึ่ง ไคล์งีบหลับหลังจากกลับมาที่หอพัก และมาถึงประตูห้องเรียนแปลงร่างตรงเวลาก่อนชั้นเรียนช่วงบ่าย และเพื่อที่จะรักษาหน้าของเขาเองและฮัฟเฟิลพัฟ และป้องกันไม่ให้ฉากที่โชเห็นเกิดขึ้นอีก เขาถึงกับจงใจมัดไรอันไว้ให้เดินด้วยกัน
แม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาจะไม่หลงทางอีกถ้ามีแผนที่ คราวนี้ชั้นเรียนแปลงร่างยังคงอยู่กับ   เรเวนคลอ เพราะเขาไปที่นั่นเร็ว มีพ่อมดแม่มดตัวน้อยเพียงไม่กี่คนนั่งอยู่ตรงนี้ในห้องเรียน       
ไคล์ไม่จำเป็นต้องมองด้วยซ้ำ เขาบอกได้เลยว่าพวกเขาไม่ใช่ฮัฟเฟิลพัฟแน่นอน นอกจากนี้ บนโต๊ะด้านหน้ายังมีแมวลายแสนสวยนั่งยองๆ ไคล์วางมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมโดยไม่รู้ตัว และแตะถุงปลาแห้งที่เขาเตรียมไว้เมื่อนานมาแล้ว

การให้ศาสตราจารย์แมวเหมียวกินปลาแห้งเป็นความสำเร็จที่เขาต้องการปลดล็อกมาโดยตลอด และเพื่อจุดประสงค์นี้ เขาถึงกับเตรียมปลาแห้งไว้ล่วงหน้าด้วยซ้ำ นี่เหมือนกับการเคลื่อนย้ายถังขยะในตรอกไดแอกอน แม้ว่าจะไม่มีรางวัล แต่ก็รู้สึกดีจริงๆ และมีความรู้สึกถึงความสำเร็จที่อธิบายไม่ได้ สามารถ การเคลื่อนย้ายถังขยะได้ตลอดเวลา แต่มีโอกาสเดียวเท่านั้นที่จะให้อาหารศาสตราจารย์แมวเหมียว เพราะศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะแสดง*แอนิเมจัสของเธอแค่ในชั้นเรียนแปลงร่างครั้งแรกของนักเรียนใหม่เท่านั้น และในเวลานี้เท่านั้นที่ ไคล์สามารถพึ่งพาตัวตนของเขาในฐานะน้องใหม่เพื่อจัดการเรื่องวุ่นวายให้สำเร็จ       
ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นเพียงพ่อมดตัวน้อยที่โง่เขลา เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลสามารถกลายร่างเป็นแมวได้ ส่วนการมีปลาแห้งติดตัวไปด้วย…นั่นก็เพื่อคุณนางลอริส เพื่อขอบคุณเธอที่ช่วยเธอหาห้องพยาบาลโรงเรียนเมื่อวานนี้

ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ รอเพียงเวลาที่เหมาะสม ตอนนี้ยังมีคนน้อยเกินไปในห้องเรียน  ถ้าฉันไปในเวลานี้ มันจะชัดเจนเกินไป และศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะมองผ่านได้ง่าย รออีกสักหน่อย  เพื่อคว้าโอกาสเดียวนี้ ไคล์อดทนมาก เขาปล่อยให้ไรอันเข้าไปในห้องเรียนก่อน ในขณะที่เขาหาข้ออ้างที่จะอยู่ที่ประตู เป็นเรื่องบังเอิญที่ โช ปรากฏตัวที่มุมทางเดินในเวลานี้และโบกมือแล้วพูดว่า “ไคล์ ฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่”       เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไรอัน ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และ ทิ้งประโยคไว้ว่า “ฉันจะกักที่นั่งไว้ให้คุณแล้ว”

“ไคล์ คุณไม่รู้หรอก สิ่งต่าง ๆ กำลังราบรื่นกว่าที่ฉันจินตนาการไว้” โชวิ่งไปหาไคล์และพูดอย่างมีความสุข “ฉันแสดงแผนที่ที่ฉันคัดลอกให้พวกเขาดู และในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง มีน้องใหม่สิบสองคนแสดงท่าทีของพวกเขา ตั้งใจจะซื้อมัน”         
ไคล์ไม่แปลกใจและตอบอย่างใจเย็น “ถูกต้อง ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ”
โชมองดูไคล์ขึ้นๆ ลงๆ แล้วพูดต่อ”คุณเอาแผนที่มาไหม ฉันสัญญากับพวกเขาว่าจะเอาของมาให้หลังเลิกเรียน”          
“แผนที่อยู่กับเซดริก เด็กปีสองที่มากับฉันตอนเที่ยง”

ไคล์พูดอย่างช่วยไม่ได้ “เขากังวลว่าเราไม่สามารถรับประกันคุณภาพของแผนที่ได้ เขาเลยเอาไป ดังนั้นเขาจะรับหน้าที่คัดลอกแผนที่ในนามของฉัน คุณสามารถไปที่หอประชุมเพื่อพบเขาหลังจากนั้น ยังไงก็ตามเขาเป็นที่หนึ่งในชั้นปีที่ สอง และเขาเก่งที่สุดในการคัดลอกแผนที่ เขาเก่งคาถามาก”         “เซดริก?” โชคิดอยู่พักหนึ่งแล้วถามว่า “ฉันจำได้ว่าคุณบอกว่าเขาให้แผนที่แก่คุณใชไหม”                    
ไคล์พยักหน้า “ถูกต้อง”          
“เขาเป็นคนดีจริงๆ” โช ถอนหายใจ จากนั้นเธอก็ดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่างและขมวดคิ้วในทันใด “ในกรณีนี้ ฉันไม่สามารถแบ่งครึ่งได้ มันควรจะแบ่งเท่า ๆ กันระหว่างเราสามคน”         
“ถ้าคุณยืนกรานแบบนั้น ก็บอกเขาได้ หลังเลิกเรียน” ไคล์แบมือแล้วพูดว่า “ไม่มีปัญหาอะไรกับฉันแน่นอน และฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันจะแบ่งส่วนที่เหลือให้เขาด้วย แต่เซดริกปฏิเสธที่จะรับมัน โดยบอกว่าเขาแค่ช่วยอะไรนิดหน่อยเท่านั้น” “ฉันโน้มน้าวเขาไม่ได้ บางทีคุณอาจลองได้”   

โช พยักหน้าอย่างจริงจัง ในความเห็นของเธอ ตราบใดที่คุณเข้าร่วม คุณเป็นสมาชิกและจะต้องแบ่งเท่าๆ กัน  ไคล์ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้คุณโชคดี”            
โช มองไปที่สีหน้าของ ไคล์ และขมวดคิ้ว “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มของคุณมัน… แปลก ๆ นิดหน่อย”   
“จริงเหรอ? บางทีฉันอาจจะตั้งตารอชั้นเรียนแปลงร่าง” ไคล์พูดอย่างจริงจัง “อย่าพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า ไปห้องเรียนกันก่อน มันจะไม่ยุติธรรมเกินไปถ้าเรามาสาย”  

*Animagus (แอนิเมจัส) – ใช้เรียกพ่อมดหรือแม่มดที่สามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ได้