ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 34 ฮัฟเฟิลพัฟที่ประพฤติตัวดีทั้งหมด

บทที่ 34 ฮัฟเฟิลพัฟที่ประพฤติตัวดีทั้งหมด 

“ริต้า สกีเตอร์เหรอ? นักข่าวจากเดลี่พรอเฟ็ตคนนั้น?” เฟร็ดถามด้วยสีหน้างุนงง “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย”        จอร์จกล่าวเสริม “และเราไม่สนใจเธอ เธอถูกกำหนดให้มีความรักที่ไม่สมหวัง”        “น่าเสียดาย” ไคล์ไม่พูดต่อและผ่านระหว่างพวกเขาทั้งสอง

เวลานี้อาหารกลางวันเริ่มต้นขึ้น และไคล์แค่อยากนั่งอยู่ที่นั่นแล้วลิ้มรสสเต็กเนื้อนุ่มและน้ำฟักทอง แทนที่จะยืนที่ประตูหอประชุมเหมือนคนงี่เง่า แต่เฟรดและจอร์จกลับไม่คิดเช่นนั้น และพวกเขาก็ติดตามไคล์ไปจนถึงโต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ       “ถึงแม้ไม่มีหลักฐาน แต่ฉันมักจะรู้สึกว่าห้องเรียนคาถา ระเบิดเพราะคุณอยู่ที่นั้น” เฟร็ดผลักเซดริกออกไป นั่งข้างไคล์ และหยิบน้ำฟักทองแก้วหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ เขาพูดต่อ”ไม่อย่างนั้นทำไมไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนล่ะ แล้วเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นทันทีที่คุณมาที่นี่ มันคงจะเป็นอิทธิพลจากคุณ”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ไคล์ก็รู้สึกเสียวสันหลัง เกือบจะสำลักน้ำฟักทองและเสียชีวิต คุณหมายถึงอะไร เขาทำอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาช่วยเหลือคน เขาไม่ควรโดนตำหนิในเรื่องนี้จริงๆ ไคล์หันศีรษะและยกนิ้วกลางขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำแต่         เฟร็ดเมินเฉยต่อสิ่งนี้และยังคงพูดกับตัวเองว่า “น่าเสียดายที่คุณไม่ได้อยู่ในกริฟฟินดอร์”        “เราไปถามมาแล้ว” จอร์จยิ้ม “บทเรียนแรกสำหรับน้องใหม่ในกริฟฟินดอร์คือปรุงยา” ถ้าคุณอยู่ที่นั่น ด้วยความร่วมมือของนักเรียนใหม่ มีแนวโน้มมากที่สเนปจะถูกส่งไปรักษาที่ห้องพยาบาลแน่ๆ”       “ใช่ น่าเสียดายจริงๆ” เฟร็ดวางน้ำฟักทองในมือลงแล้วพูดอย่าง “ถ้าเราส่งสเนปไปโรงพยาบาลโรงเรียนได้จริงๆ คุณจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่… ไม่สิ คุณจะกลายเป็นวีรบุรุษของฮอกวอตส์!”

เขาไม่รู้ว่าเฟรดคิดอะไรอยู่ แต่จู่ๆ ผู้ที่รู้สึกเสียใจเมื่อกี้ก็รู้สึกตื่นเต้น และร่างกายของเขาก็สั่นไม่หยุด เฟร็ดตื่นเต้นมากจนเขาไม่รู้สึกว่าเซดริกดึงเสื้อคลุมของเขาเลยด้วยซ้ำ        “พูดตามตรงนะไคล์ ฉันยังรู้สึกว่าคุณไม่ควรอยู่ในฮัฟเฟิลพัฟ กริฟฟินดอร์คือบ้านที่แท้จริงของคุณ”        “ฉันเดาว่าคุณคงพูดถูก แต่เฟร็ด จอร์จ… ” จู่ๆ ไคล์ก็กระแอมในลำคอและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไมคุณถึงคิดว่านักเรียนใหม่ในกริฟฟินดอร์จะร่วมมือกับฉันเพื่อจัดการกับศาสตราจารย์สเนปล่ะ”  “ในความคิดของฉัน พ่อมดตัวน้อยในกริฟฟินดอร์ทุกคนต่างก็สุภาพ พูดจาไพเราะ และหัวหน้าบ้านก็ใจดี ดังนั้นพวกเขาไม่น่าจะ…เกเร” 

“คุณกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรนะไคล์ เด็กซื่อสัตย์ที่เคารพกฎเกณฑ์จะถูกจัดเป็นกริฟฟินดอร์หรือเปล่า?” เฟร็ดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “โอ้ ยังไงก็ตาม คุณพูดแบบนั้นไม่ได้นะ คุณควรบอกเราว่าฉันชอบการผจญภัยนะ…”        “เช่นนั้นหรือ… คุณวีสลีย์ นี่คือสาเหตุที่คุณไม่รัประทานอาหารที่โต๊ะบ้านของคุณเหรอ?” เสียงที่เย็นชาและไร้อารมณ์ดังมาจากด้านหลัง รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟร็ดและจอร์จหายไปทันที และพวกเขาก็หันหน้าไปมองข้างหลังด้วยความยากลำบาก        “ศาสตราจารย์มักกอนนากัล คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่…” เฟร็ดยิ้มอย่างน่าเกลียดมาก และพูดอย่างแห้งๆ    “ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดไป ผมอธิบายได้”        “ไม่จำเป็นครับ คุณวีสลีย์ ฉันคิดว่าฉันสามารถเข้าใจสิ่งที่คุณพูดได้อย่างถ่องแท้ และไม่มีความเข้าใจผิด และคุณควรดีใจที่เป็นฉัน ไม่ใช่ศาสตราจารย์สเนปที่ยืนอยู่ที่นี่”

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลดูสงบ ดูไม่ต่างไปจากปกติ “เพราะคุณไม่เคารพศาสตราจารย์ กริฟฟินดอร์จะถูกหักสิบคะแนน พวกคุณแต่ละคนสิบคะแนน”        โชคดีที่มันเป็นเพียงการหักคะแนน เฟร็ดและจอร์จถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปีการศึกษาเพิ่งเริ่มต้นขึ้น และ*นาฬิกาทรายของกริฟฟินดอร์ยังเยอะอยู่มาก มันเพียงแค่ยี่สิบแต้มเท่านั้น เขายังพอรับได้        “นอกจากนี้…” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเหลือบมองดูฝาแฝดทั้งสองแล้วพูดต่อ “เมื่อพิจารณาถึงพฤติกรรมของคุณในพิธีคัดสรร คุณทั้งสองจะต้องถูกกักบริเวณทุกคืนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์”       เฟร็ดและจอร์จราวกับโดนสายฟ้าฟาด พิธีคัดสรร? พวกเขาคิดว่าเหตุการณ์จบลงแล้ว… พวกเขาไม่สนใจเรื่องการหักคะแนน แต่การกักบริเวณมันแตกต่างออกไป ไม่ต้องพูดถึงการถูกกักเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ติดต่อกัน และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกในเวลากลางคืนเป็นเวลาเจ็ดวัน แค่ฆ่าพวกเขา! ทั้งสองเริ่มหมดหวัง

“ศาสตราจารย์ ได้โปรด…” เฟร็ดและจอร์จมองศาสตราจารย์มักกอนนากัลอย่างสมเพช พยายามปลุกความสงสารในใจของเธอด้วยวิธีนี้ น่าเสียดายที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่สนใจเลย และแม้แต่น้ำเสียงของเธอก็ยังไม่ผันผวนเลย        “เวลากักบริเวณเริ่มตั้งแต่ห้าทุ่ม ไปหาฟิลช์แล้วเขาจะพาคุณไปที่ห้องถ้วยรางวัล มีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง บันทึกชื่อและการกระทำของนักเรียนดีเด่นทุกคนในกริฟฟินดอร์ตั้งแต่ก่อตั้งมา คุณต้องเขียนลอกรายชื่อนี้ให้ครบถ้วนจนกว่าจะเสร็จสิ้น แต่ละคนและไม่อนุญาตให้ใช้เวทมนตร์ใดๆ และปากกาวิเศษ เขียนด้วยมือเท่านั้น” 

หลังจากพูดจบศาสตราจารย์มักกอนนากัล ก็ชี้ไปทางกริฟฟินดอร์แล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณวีสลีย์ กลับไปที่โต๊ะของคุณเร็วๆ สิ!” ไคล์ก้มหน้าลงและกลั้นหัวเราะไว้ จนกระทั่งฝาแฝดจากไป เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหันศีรษะแล้วพูดว่า         “สวัสดีตอนบ่าย ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ยินดีที่ได้พบคุณที่นี่”         ในที่สุดเสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็สั่นเล็กน้อย และเธอก็ตอบกลับไปว่า “สวัสดีตอนบ่าย คุณชอปเปอร์”        “เรียกผมว่าไคล์ก็ได้ ศาสตราจารย์”  “ศาสตราจารย์ทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ ถ้าไม่ มาทานอาหารด้วยกันไหมครับ” เซดริกรีบย้ายไปด้านข้างเพื่อให้มีที่กว้างมากพอ       ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมีสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันอยากทานมาก แต่น่าเสียดายที่ฉันทานไปแล้ว” เพื่อรักษาบุคลิกอันสง่างามของเธอไว้ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมักจะมาที่หอประชุมก่อนรับประทานอาหารหรืออยู่ในห้องทำงานของเธอ เธอไม่ค่อยกินข้าวร่วมกับพ่อมดแม่มดตัวน้อย   

“น่าเสียดายจริงๆ” ไคล์ถอนหายใจเบาๆ และแบดเจอร์ตัวน้อยคนอื่นๆ ก็แสดงสีหน้าผิดหวัง ราวกับว่าพวกเขาอยากจะกินข้าวโต๊ะเดียวกันกับศาสตราจารย์มักกอนนากัลจริงๆ ทุกคนประพฤติตัวดี ศาสตราจารย์มักกอนนากัล มองภาพตรงหน้าเธอแล้วเปรียบเทียบกับโต๊ะกริฟฟินดอร์ที่พลุกพล่านอยู่ข้างๆ จู่ๆ ความรู้สึกเหนื่อยล้าก็เข้ามาในใจเธอ        ไม่มีอะไรเสียหายเลยหากไม่มีการเปรียบเทียบ ทำไมมีเด็กดีๆ ในบ้านอื่น โดยเฉพาะไคล์และเซดริก จะดีกว่าไหม ถ้ามีคนใดคนหนึ่งไปกริฟฟินดอร์ หมวกคัดสรรเวรนี่…  

*ที่ฮอกวอตส์ มีการนับคะแนนด้วยนาฬิกาทรายขนาดยักษ์ สี่เรือน ซึ่งแสดงคะแนนรวมที่ด้านล่างโดยมีอัญมณีเป็นสีหลักของบ้าน  ทับทิมสำหรับกริฟฟินดอร์ ไพลินสำหรับเรเวนคลอ มรกตสำหรับสลิธีริน และเพชรสีเหลืองสำหรับฮัฟเฟิลพัฟ