ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 24 แม้แต่สุนัขก็ไม่กินสิ่งนี้

บทที่ 24 แม้แต่สุนัขก็ไม่กินสิ่งนี้

ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของฮัฟเฟิลพัฟตั้งอยู่ในอาคารใต้ดินของปราสาทฮอกวอตส์ ทางเข้าอยู่ท่ามกลางกองถังไม้ขนาดใหญ่ที่ทางขวาของโรงครัว         วิธีเข้าก็ง่ายมาก ๆ คุณเพียงแค่ต้องเคาะเป็นจังหวะของเฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ แล้วแตะที่ด้านล่างของถังไม้อันที่สองในแถวที่สองของถังไม้ขนาดใหญ่ สามารถปีนเข้าไปได้

แตกต่างจากรหัสผ่านที่เปลี่ยนบ่อยและปริศนาที่เปลี่ยนทุกครั้ง ฮัฟเฟิลพัฟยังเป็นบ้านเดียวในฮอกวอตส์ที่ใช้รหัสผ่านประตูแบบตายตัว จำไว้ครั้งหนึ่งและจะอยู่ได้เจ็ดปี ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าค่อนข้างไร้กังวล        “จำไว้ว่า นี่คือเฮลกา ฮัฟเฟิลพัฟ ลำดับต้องไม่ผิด” คาเรน แฮร์ริส พรีเฟ็คของฮัฟเฟิลพัฟ ยืนอยู่หน้ากลุ่มนักศึกษาใหม่และแสดงลำดับที่ถูกต้องด้วยคูณสาม

“เอ่อ… ถ้าฉันเคาะผิดจังหวะล่ะ?” เด็กน้อยในกลุ่มพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉัน… ความจำของฉันไม่เคยดีนัก ถ้าฉันเคาะผิด ฉันจะเข้าหอพักไม่ได้หรอ”        “มันแย่กว่านั้น!” แฮร์ริสเดินไปที่ถังเบียร์ เคาะมันสองครั้ง แล้วถอยกลับอย่างรวดเร็ว เกือบจะในเวลาเดียวกัน น้ำส้มสายชูที่มีกลิ่นเปรี้ยวฉุนก็ไหลลงมาตรงจุดที่เขาอยู่        “ถ้าคุณไม่อยากมีกลิ่นเปรี้ยวตลอดทั้งวัน คุณต้องจำลำดับที่ถูกต้องให้ได้ ไม่ยากเลย” ต่อไป แฮร์ริสสาธิตลำดับที่ถูกต้องอีกสองครั้ง สุดทางเดินจะมีห้องทรงกลมขนาดใหญ่เรียบๆ ซึ่งก็คือห้องรวมของฮัฟเฟิลพัฟ        เมื่อเทียบกับหอประชุมแล้ว เพดานที่นี่ต่ำมาก อาจไม่ถึง 3 เมตร ล้อมรอบด้วยโซฟานุ่มๆ สีดำและสีเหลือง และข้างๆ ก็มีการตกแต่งต้นไม้ที่น่าสนใจมากมาย

ไคล์มองไปรอบๆ ด้วยความสนใจนอกจากไม้ประดับทั่วไปแล้ว ยังมีพืชหายากและมีคุณค่าอีกมากมายที่นี่ พืชที่เขารู้จัก ได้แก่  หนามสีขาว ดอกไฮเดรนเยียสีทอง ตลอดจนหญ้ากระซิบแห่งสายลม และดอกทานตะวันแคมพานูลา        โดยเฉพาะกระถางกังหันลมที่วางอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น ถ้าไคล์จำไม่ผิด ราคาตลาดของสิ่งนี้น่าจะอยู่ที่ประมาณสามร้อยเกลเลียน และไม่มีขายในตลาดสำหรับมัน ไฮเดรนเยียสีทองที่อยู่ข้างๆ ราคาถูกกว่าเล็กน้อย และขายในตรอกไดแอกอน ราคาเพียงสองร้อยเจ็ดสิบเก้าเกลเลียน        ด้วยพืชหายากมูลค่าสองถึงสามร้อยแกลลอนเป็นของตกแต่ง ศาสตราจารย์ สเปราต์ จึงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรที่มีชื่อเสียงในโลกแห่งเวทมนตร์ นี่เป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดาและหรูหราอย่างแท้จริง

ไคล์ต่อต้านความอยากที่จะย้ายพวกเขาทั้งหมดออกไปและอาศัยเจตจำนงอันแข็งแกร่งของเขาในการหันศีรษะและมองไปด้านข้าง มีหิ้งไม้สีเหลืองน้ำผึ้งขนาดใหญ่วางอยู่ติดกับผนัง สลักด้วยตัวแบดเจอร์ และมีขวดโหลและสิ่งที่คล้ายกันวางอยู่บนนั้น        ตามคำบอกเล่าของพรีเฟ็คแฮร์ริส ขวดโหลนี้บรรจุลูกกวาดและของว่างอื่นๆ ซึ่งพ่อมดตัวน้อยสามารถหยิบได้ตามใจชอบรูปของเฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟก็แขวนอยู่เหนือเตาผิงเช่นกัน เป็นแม่มดถือถ้วยทองคำและยิ้มอย่างร่าเริง        

ในเวลานี้ นักเรียนจากฮัฟเฟิลพัฟระดับอื่นก็เข้ามาทักทายนักเรียนใหม่อย่างกระตือรือร้นและนำขนมต่างๆ ออกมาเป็นของขวัญอวยพร        ไคล์ยังได้รับจำนวนมากเช่นกัน และกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาเต็มไปด้วยลูกกวาดและเยลลี่หลากสีสัน เพียงพอสำหรับเขาที่จะกินได้มากกว่าหนึ่งเดือน

“เป็นอย่างไรบ้าง? ห้องนั่งเล่นของฮัฟเฟิลพัฟนั้นดีใช่ไหม” เซดริกเข้ามาหาไคล์แล้วตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “บ้านอื่นไม่มีสภาพแวดล้อมที่สะดวกสบายเช่นนี้”        “อ่า” ไคล์ตบมือบนไหล่ของเขาด้วยท่าทีรังเกียจ และพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ทำไม คุณไม่กลัวที่ศาสตราจารย์สเนปจะเข้าใจผิดในเวลานี้เหรอ”        “อย่าเป็นแบบนั้นสิ ไคล์ นั้นแค่ ให้คนนอกได้เห็น” เซดริกพูดด้วยรอยยิ้ม “มิตรภาพของเราจะไม่แตกสลาย ฉันสาบาน” หลังจากได้ยินคำอธิบายนี้ ไคล์ก็ยิ่งหมั่นไส้เขายิ่งขึ้น เขาเขยิบห่างจากเซดริกเล็กน้อย แต่เขาก็รู้ด้วยว่าเซดริกแค่ล้อเล่นมาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่โกรธจริงๆ        แม้ว่าสิ่งที่ฉันพูดไปตอนนั้นสมควรถูกทุบตีจริงๆ เขายังบอกอีกว่าให้คนนอกเห็น เซดริกคงไม่คิดว่าเขาคือแฮร์รี่ พอตเตอร์จริงๆใช่ไหม และมักจะดึงดูดความสนใจของสเนปได้เสมอ

เมื่อคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ ไคล์เม้มริมฝีปากอย่างดูถูก แต่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า เขามักจะรู้สึกเสมอว่าพฤติกรรมของเซดริกในตอนนี้ดูคุ้นเคยเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสไตล์ที่ไร้ยางอายในการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์และโยนความผิดอย่างเมามัน ดูเหมือนว่าเขาเคยเห็นมันในใครบางคนมาก่อน       เป็นใครในโลกนี้?ไคล์คิดอย่างหนัก แต่เขาก็ยังไม่รู้เบาะแส และในที่สุดก็ยอมแพ้ บางที บางที บางที…อาจจะเป็นพี่น้องวีสลีย์ก็ได้

เมื่อผู้คนมาที่ห้องนั่งเล่นมากขึ้นเรื่อยๆ แฮร์ริสก็เชิญนักเรียนใหม่ให้นั่งบนโซฟาและบอกว่าตามคำขอของศาสตราจารย์ เขาจะบอกพวกเขาเกี่ยวกับกฎของฮอกวอตส์ล่วงหน้า เพื่อให้ทุกคนได้รู้ พวกเขา หลังจากนั้น เขาและพรีเฟ็คหญิงอีกคนไปที่ห้องครัวข้างๆ และนำบิสกิตและน้ำผลไม้สดแก้วใหญ่มาด้วย        ซึ่งหมายความว่าห้องนั่งเล่นของฮัฟเฟิลพัฟอยู่ใกล้กับห้องครัว ซึ่งไม่เหมือนกับบ้านอีกสามหลังไม่นาน โต๊ะในเลานจ์ก็เต็มไปด้วยของว่างต่างๆ แฮร์ริสพูดอย่างกระตือรือร้น “ยินดีต้อนรับสู่ฮัฟเฟิลพัฟ ที่ฮอกวอตส์มีกฎของโรงเรียนไม่มากนัก ตราบใดที่ทุกคนสามารถจดจำกฎต่อไปนี้ได้

“อันดับแรก…” ขณะที่แฮร์ริสกำลังพูด ไคล์มองไปรอบ ๆ และพบคานน่าอย่างรวดเร็วที่ขอบสุดของฝูงชน จากนั้นก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างเงียบ ๆ “ฉันทำเกินไป” ไคล์กระซิบ “ฉันขอโทษ”         คานน่าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นไคล์ เธอก็กระซิบ “ไม่ ไม่ มันเป็นเพราะฉันด้วย ฉันโง่เกินไป ฉันน่าจะเดาได้ว่าคุณล้อเล่น ฮอกวอตส์จะใช้…คำสาปนั้นคัดสรรบ้านได้ยังไง?”        ไคล์ส่ายหัวและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “นั่นแตกต่างออกไป การเล่นตลกต้องเป็นเรื่องสนุกสำหรับเราทั้งคู่ เป็นความผิดของฉันอย่างแน่นอนที่ทำให้คุณกลัว ดังนั้นฉันต้องขอโทษด้วย”

เมื่อมองดูท่าทางจริงจังของไคล์ คานน่าก็กัดริมฝีปากของเธอ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างจริงจัง “ถ้าอย่างนั้น ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณ” หลังจากนั้นเธอก็ เอื้อมมือออกไปตีไคล์        “ตอนนี้เราเท่ากันแล้ว”  ฉันจะอธิบายความแข็งแกร่งของหมัดนี้ได้ยังไง…        “ยังไม่ใกล้เลย รอสักครู่”ไคล์ยิ้ม แล้วหยิบลูกอมสีน้ำตาลที่บรรจุอย่างสวยงามที่สุดในกระเป๋าของเขาแล้วยื่นให้ “นี่คือคำขอโทษ ขอแค่คุณยอมรับ เราก็จะเท่าเทียมกันได้”        “โอเค…” คานน่าหยิบขนมแล้วยัดเข้าไปในปากของเธอต่อหน้าไคล์ จากนั้นเธอก็ยื่นมือเล็กๆ ของเธอจับขนมให้ไคล์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะเลี้ยงขนมคุณบ้าง”        ” ไม่เป็นไร” ไคล์ส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและกระซิบ “ไม่มีคนเขากินลูกกวาดชะเอมเทศได้หรอก แม้แต่สุนัขยังไม่กิน”

ตุบ!!!