ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 22 ประมาทไปในการผูกมิตร

บทที่ 22 ประมาทไปในการผูกมิตร

ไคล์เงยหน้าขึ้นและมองไปทางนิ้วของเซดริก เพียงเพื่อจะพบว่าคานน่านั่งอยู่ทางด้านซ้ายตรงข้ามเขา กำลังหั่นชิ้นสเต็ก แต่ทุกครั้งที่เธอหั่นมัน เธอก็เงยหน้าขึ้นมองไคล์ ราวกับว่าจานนั้นไม่ได้มีแค่สเต็กเท่านั้น แต่เป็นไคล์ ฉากนี้ทำให้เขาปวดฟัน

“เดี๋ยวก่อน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าดวงตาเธอดูไม่เป็นมิตรนัก แต่ตอนเราอยู่บนรถไฟเธอไม่ได้เป็นแบบนี้แน่ๆ” เซดริกถามอย่างสงสัย “ฉันจำได้ว่านักศึกษาปีหนึ่งอยู่ด้วยกันก่อนพิธีคัดสรร มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณในช่วงเวลานี้หรือเปล่า?”        “นี่เป็นความผิดของฉันจริงๆ” ไคล์ยักไหล่และเล่าสั้นๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อได้ยินดังนั้น เซดริกก็รู้สึกชา ใช้คำสาปมรณะเพื่อคัดสรรบ้านเหรอ? คนธรรมดาจะคิดเรื่องนี้ได้ยังไง? “เธอเชื่อหรือเปล่า” เซดริกถามอย่างระมัดระวัง        “น่าจะเชื่อน่ะ” ไคล์พูดด้วยหน้าตาบูดบึ้ง “ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอจะมองฉันแบบนี้ไหม?” นี่เป็นสิ่งที่คนหนึ่งกล้าพูดและคนหนึ่งกล้าเชื่อจริงๆ

เซดริกกระตุกมุมปากของเขา และครู่หนึ่งเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เขาทำได้เพียงมองคานน่าและไคล์ด้วยสีหน้าพูดไม่ออก จากนั้นยกนิ้วโป้งเงียบๆ แล้วพูดว่า        “ไคล์ คุณสองคนเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างขึ้นมาจริงๆ”        “ฉันอายุแค่ 11 ปี คุณอยากส่งฉันไปอัซคาบันมากไหม?” ไคล์พูดด้วยความโกรธ “และฉันแนะนำว่าอย่าพูดแบบนั้นอีกในอนาคต ถ้าศาสตราจารย์สเนปได้ยิน คุณจบแน่”        “เธอรู้จักศาสตราจารย์สเนปด้วยหรอ” เซดริกถามด้วยความประหลาดใจ        ไคล์พยักหน้าและพูดว่า “ถึงแม้ฉันจะไม่แน่ใจ แต่ฉันคิดว่าพวกเขารู้จักกัน”

สีหน้าของเซดริกเปลี่ยนไปทันที เขาจ้องมองที่ไคล์ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนคนขี้ระแวงและพูดว่า “คุณทำมากเกินไป คุณทำเรื่องตลกน่ารังเกียจกับน้องใหม่ได้ยังไง? ถ้าฉันเป็นพรีเฟ็ค ฉันจะกักขังคุณไว้แน่นอน”         ไคล์มองเซดริกด้วยความไม่เชื่อ ราวกับว่าเพิ่งพบเคยเขา เขาสลับข้างทันทีเมื่อได้ยินว่าคานน่าและสเนปรู้จักกัน ทัศนคติที่เปลี่ยนไปเร็วเกินไปนี่คือเซดริกที่เขารู้จักจริงๆ เหรอ?        อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของไคล์ การแสดงออกของเซดริกยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และเขายังริเริ่มขยับก้นของเขาไปด้านข้าง ราวกับว่าเขาต้องการขีดเส้นที่ชัดเจนกับเขาไคล์ทำได้เพียงยกนิ้วกลางขึ้นอย่างเงียบๆ

ฉันประมาทในการผูกมิตรจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาเรียนรู้สิ่งนี้จากใคร ทำไมเขาถึงไร้ยางอายหลังจากไม่ได้เจอกันมาแปปเดียว? แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ไม่สามารถรับประทานอาหารได้อย่างสบายใจได้ ไคล์วางมีดและส้อมลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองคานน่า        แม่มดน้อยไม่ได้หลบ แต่เพียงมองดูไคล์ ใบหน้ากลมๆ ของเธอนูนขึ้น และไม่รู้ว่าเธอเคี้ยวสเต็กในปากหรือเพราะเธอกำลังโกรธ ทั้งสองคนไม่ได้พูด พวกเขาแค่มองหน้ากันในงานเลี้ยงเปิด ราวกับว่าพวกเขาอยู่ในการแข่งขันที่ใครก็ตามที่ก้มศีรษะก่อนจะแพ้        ไคล์และคานน่าไม่ต้องการยอมรับความพ่ายแพ้โดยธรรมชาติ พวกเขาทั้งสองตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก ราวกับว่าพวกเขาต้องการเล่นเกมนี้ต่อไปชั่วนิรันดร์อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าคานน่าประเมินตัวเองสูงเกินไป ในไม่ช้า ดวงตาของเธอก็เริ่มเหม่อลอย และใบหน้าที่สวยแต่เดิมของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงสดเช่นกัน

อีกไม่กี่วินาทีผ่านไป…  ดวงตาของเธอเริ่มหลบ การหายใจเร็วขึ้นมาก และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง      ในท้ายที่สุด คานน่าก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว โดยเอาปลายจมูกไปแนบกับสเต็ก ราวกับว่าเธอกำลังฝังตัวเองอยู่ในจาน โดยมีหูสีแดงเพียงสองหูที่เปิดออก       บุคลิกของคานน่าไม่เปลี่ยนแปลง เธอยังคงขี้อายและหวาดกลัวการเข้าสังคมเหมือนเมื่อก่อน วิธีที่เธอมองเมื่อกี้เพียงเพราะเธอโกรธมากหลังจากรู้ว่าเธอถูกหลอก และเธอก็โกรธเล็กน้อยจากความลำบากใจ

       เหมือนเด็กผู้หญิงที่ปกติจะสงบเงียบแต่หลังจากถูกโกงในเกมโปรดของเธอ เธอก็จะตบคีย์บอร์ดและสบถ นอกจากนี้ ไคล์ยังหลบเลี่ยงเธอและเดินหนีไป ดังนั้นเธอจึงไม่มีที่จะระบายอารมณ์ที่กลั้นอยู่ในใจ และสิ่งนี้ดำเนินมาจนถึงตอนนี้       หลังจากความโกรธสลายไป เธอก็กลับมาเป็นแม่มดน้อยขี้อายและขี้กลัวอย่างที่เธอเคยเป็นมาก่อนและไคล์ก็มองดูเธอ ซึ่งเทียบเท่ากับการเปิดทางให้เธอระบาย เพียงแต่ไคล์ไม่ได้คาดหวังว่าความโกรธของเธอจะหายไปอย่างรวดเร็ว และเธอก็ดีในเวลาเพียงไม่กี่นาที บุคลิกแบบนี้ดูอ่อนเกินไปนิดหน่อย

บุคลิกของจินนี่ วีสลีย์ถือว่าดีในหมู่คนที่ไคล์รู้จัก แต่ถึงแม้เธอจะโกรธ เธอก็ยังต้องโต้เถียงแบบต่อหน้ากับไคล์เป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว คานน่าอ่อนแอเกินไป และบุคลิกของเธอไม่ใช่สิ่งที่ดีในโลกเวทมนตร์        ไม่เป็นไรตอนที่เธออยู่ที่ฮอกวอตส์ ฮัฟเฟิลพัฟมีชื่อเสียงในด้านความซื่อสัตย์และเป็นมิตร โดยพื้นฐานแล้วไม่มีใครมีเจตนาไม่ดีใดๆ แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้หลังจากเรียนจบเธอคงไม่รู้ว่าเธอตายอย่างไร

โกรแกน สตัมป์ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ผู้โด่งดัง เคยกล่าวไว้ว่า ฮอกวอตส์คือเทพนิยายในโลกเวทมนตร์ เมื่อคุณออกจากปราสาทแห่งนี้ มีเพียงเหวลึกที่กลืนกินอยู่ตรงหน้าคุณ ในสายตาของพ่อมดแห่งความมืดเหล่านั้นที่กำลังเร่ร่อนอยู่บนขอบแห่งความตาย ไม่มีความแตกต่างระหว่างแม่มดครอบครัวเลือดบริสุทธิ์ที่ขี้อายและเก็บตัวกับเกลเลียนที่เดินได้ พวกเขาจะรุมเธอเหมือนไฮยีน่าจนไม่มีกระดูกเหลืออยู่

นี่ไม่ใช่คำกล่าวเกินจริงจากไคล์ แต่ก็มีเหตุการณ์เช่นครอบครัวเลือดบริสุทธิ์ที่หายตัวไป หลังจากการล่มสลายของโวลเดอมอร์ต ผู้เสพความตายก็สูญเสียผู้สนับสนุนและเผชิญกับการตามล่าของมือปราบมารแห่งกระทรวงเวทมนตร์… พวกเขาเริ่มไม่มีเวลาดูแลตัวเองและซ่อนตัวไปทุกที่         ผลที่ตามมาคือตระกูลเลือดบริสุทธิ์ทั้งหมดในอังกฤษและโลกแห่งเวทมนตร์ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ไฮยีน่าที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมองเห็นโอกาสนี้และโจมตีครอบครัวเลือดบริสุทธิ์เหล่านี้ซึ่งอยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างสม่ำเสมอ

ปล้นโดยตรงหรือใช้ *คำสาปกรีดแทง เพื่อดึงข้อมูลที่เป็นประโยชน์ กล่าวโดยสรุป พ่อมดเลือดบริสุทธิ์ที่อยู่เพียงลำพังจะกลายเป็นเหยื่อในสายตาของพวกเขา และพวกเขาไม่สนใจเลยว่าครอบครัวของคุณจะใหญ่โตหรือมีอำนาจแค่ไหน หรือพวกเขาจะแก้แค้นในอนาคตหรือไม่

ตราบเท่าที่มันทำกำไรได้ และตราบใดที่เป้าหมายไม่มีสัตว์ประหลาดอย่างดัมเบิลดอร์หรือโวลเดอมอร์ต พวกเขาจะกล้ากระโจนเข้าใส่มันและกัดชิ้นเนื้อ อาจกล่าวได้ว่าในช่วงเวลานั้น พ่อมดเลือดบริสุทธิ์เสียชีวิตด้วยน้ำมือของพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ และหลายครอบครัวก็เริ่มเสื่อมถอยลงและในที่สุดก็หายตัวไป        สถานการณ์นี้ดำเนินไปจนกระทั่งผู้เสพความตายส่วนใหญ่ถูกจับ และมือปราบมารและสไตรเกอร์ก็หันหน้าไปทางพวกเขา ตอนนั้นก็เป็นเช่นนั้น และตอนนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

ไคล์เหลือบมองคานน่าที่กำลังแสร้งทำเป็นนกกระจอกเทศ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็หยิบพริกไทยดำอยู่ข้างๆ อย่างใจเย็น โรยลงบนมันฝรั่งที่หั่นเป็นชิ้นแล้วใส่เข้าไปในปาก         ลืมไปเถอะ ตอนนี้ฉันอยู่แค่ชั้นปีที่ 1 เท่านั้น และยังเร็วเกินไปที่จะสำเร็จการศึกษา ทำไมคุณถึงคิดเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้? เติมท้องก่อนดีกว่า

* คำสาปกรีดแทง (Cruciatus Curse) คำร่าย  “ครูซิโอ” คำสาปกรีดแทง สร้างความเจ็บปวดให้กับเหยื่อเป็นอย่างมาก ซึ่งต้องใช้คำร่ายและไม้กายสิทธิ์ ผลของคำสาปขึ้นอยู่กับความปรารถนาและอารมณ์ของผู้สาป ในการสร้างความเจ็บปวดที่ทุกข์ระทมตามความหมายโดยนัยของชื่อของมัน ผู้ร่ายจะต้องทำแบบที่ เบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ กระทำต่อเหยื่อ เธอดูถูกเหยื่ออย่างแท้จริงและเพลิดเพลินไปกับการสร้างความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ทำให้มันเหมาะกับการใช้เพื่อทรมานในรูปแบบหนึ่ง