ฮอกวอตส์ ฉันคือพ่อมดต้นแบบ - บทที่ 20 การแกล้งที่ล้มเหลว

บทที่ 20 การแกล้งที่ล้มเหลว

หลังจากนั่งลงที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ ไคล์ก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างอธิบายไม่ถูก ก่อนการคัดสรร เขารู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ แต่ตอนนี้เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ในที่สุดเขาก็กลายเป็นสมาชิกของฮอกวอตส์ในความหมายที่แท้จริงนี่รู้สึกดีมาก         ไคล์เอนตัวลงบนโต๊ะทานอาหาร ใช้มือซ้ายประคองคางของเขา เฝ้าดูการคัดสรรครั้งต่อไปอย่างสบายๆ และรอให้อาหารเย็นเริ่ม เนื่องจากตอนเขาเลือกบ้านใช้เวลานาน ผู้คนจำนวนมากในหอประชุมมองดูไคล์อย่างสงสัย

แม่มดหลายคนมองไปที่ไคล์และเซดริกซึ่งนั่งคุยกันและหัวเราะด้วยกัน จากนั้นจึงหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้างๆ พวกเขา ฟันกรามหลังของแต่ละคนแทบจะหัก ให้ตายเถอะ ทำไมคนหล่อถึงไปฮัฟเฟิลพัฟกันหมดล่ะ? มันไม่ยุติธรรม! ที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ เฟร็ดและจอร์จเกือบจะฟันกรามหักด้วย

“ทำไมไคล์ถึงไปฮัฟเฟิลพัฟ!” เฟร็ดกระทืบต้นขาด้วยความรำคาญ “ในกรณีนี้ พิธีต้อนรับที่เตรียมไว้อย่างดีของเราจะไร้ประโยชน์!”        “หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้วเฟร็ด ได้โปรดให้ฉันพักก่อน” จอร์จเกาหัวด้านข้าง “พูดตามตรง ฉันยอมรับได้แม้ว่าไคล์จะไปสลิธีริน แต่ฮัฟเฟิลพัฟ… นี่มันเป็นไปได้ยังไง!”        “ใช่!” เฟร็ดพยักหน้า “ไคล์ภักดีเหรอ ใจดีเหรอ หมวกคัดสรรเป็นคนโง่เง่าหรือเปล่า”        เมื่อเฟร็ดและจอร์จเงียบไปพร้อมๆ กัน นักเรียนใหม่ที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้อยู่กริฟฟินดอร์ก็บังเอิญนั่งบนที่นั่งว่างข้างๆ พวกเขา วินาทีถัดมา…

“โอ๊ย!”

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วหอประชุม ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที นักเรียนกริฟฟินดอร์คนใหม่กระโดดขึ้นไปในอากาศสูงกว่าสามฟุตราวกับกบต้นไม้ที่ตื่นตระหนก จากนั้นจึงวิ่งไปมาจับก้นของเขาไว้ วิ่งและร้องไห้ไปพร้อมๆ กัน        จากนั้นทุกคนก็เห็นชัดเจนว่ามีบางอย่างห้อยอยู่ข้างหลังเขา มันมีขนาดพอๆ กับลูกบลัดเจอร์ในควิดดิช และปากใหญ่ที่เต็มไปด้วยเขี้ยวกำลังกัดก้นของน้องใหม่

“เดี๋ยวก่อน นั่นดูคุ้นๆ นะ” เฟร็ดที่กำลังดูรายการอยู่ก็ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้จึงหันกลับมาพูดว่า “จอร์จ คุณไม่ได้เอาเบาะรองกัดออกไปแล้วเหรอ?” จอร์จตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ อ่า ฉันคิดว่าคุณเอามันไปแล้ว” ทั้งสองมองหน้ากันแล้วมองไปทางซ้ายในเวลาเดียวกันที่ซึ่งน้องใหม่นั่ง ว่างเปล่าไม่ต้องสงสัยเลย

“โอ้ ให้ตายเถอะ” เฟร็ดเกาผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “นั่นคือเงินออมของเราทั้งหมด” เบาะรองกัดนั่นเป็นอุปกรณ์ใหม่ที่เฟรดและจอร์จซื้อจากร้านขายของตลกซองโก้ในราคาที่สูงลิ่ว  สามารถปลอมตัวเป็นเบาะธรรมดาและวางไว้ได้ทุกที่ มันแพงไปหน่อยราคาตั้งสามเกลเลียน ซึ่งเป็นเงินไม่ใช่น้อยๆเลย สำหรับเฟรดและจอร์จ

แต่เมื่อพวกเขาคิดว่าไคล์จะต้องคัดสรรบ้านในวันนี้ พวกเขาก็กัดฟันและใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อซื้อมัน เตรียมที่จะทำให้น้องชายรุ่นน้องของพวกเขาประหลาดใจไม่รู้ลืม เพื่อไม่ให้ตรวจพบเบาะแสใดๆ พวกเขาจงใจจัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้าเมื่อไคล์สวมหมวกคัดสรร วกเขาวางเบาะบนที่นั่งว่างข้างๆ เขา        ด้วยวิธีนี้ หากไคล์ได้รับมอบหมายให้อยู่กริฟฟินดอร์ พวกเขาก็สามารถพากันเดินไปสู่ตำแหน่งกับดักได้โดยธรรมชาติ มันไม่สำคัญแม้ว่าคุณจะได้ให้ไปบ้านอื่น มันเป็นแค่เบาะรองนั่ง คุณสามารถเอามันกลับมาได้ ทุกอย่างสมบูรณ์แบบมาก

น่าเสียดายที่พระเจ้าไม่เข้าข้าง พวกเขาไม่เคยคาดหวังเลยว่าไคล์จะถูกเรียกไปฮัฟเฟิลพัฟ พวกเขาคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ทั้งสองคนตกตะลึงและไม่ได้เก็บ “เบาะรองนั่ง” คืนทันที ส่งผลให้มีฉากนี้เกิดขึ้น        “เฟร็ด คุณคิดว่าเรายังเอาเบาะรองกัดนั่นกลับมาได้ไหม” จอร์จมองดูแผ่นหลังของน้องใหม่ หัวใจของเขาชุ่มไปด้วยเลือด นั่นคือสามเกลเลียน เขาสามารถซื้อระเบิดอุจาระได้ทั้งกล่อง คุณจะไม่รู้สึกแย่ได้ยังไงล่ะ?

เฟรดมองไปที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่กำลังเดินไปหานักเรียนใหม่ และพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันเดาว่าคงเอามันกลับมาไม่ได้” หลังจากพูดอย่างนั้น ทั้งสองก็ถอนหายใจพร้อมกัน ในอีกด้านหนึ่ง ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็มาถึงฝั่งของนักเรียนใหม่แล้ว เธอถอดเบาะรองกัดออกก่อนแล้วจึงตรวจดูอาการของพ่อมดตัวน้อย        ไม่มีอาการบาดเจ็บ ไม่มีร่องรอยของความเสียหายบนเสื้อคลุม เวทมนตร์พื้นฐาน เมื่อเห็นวิธีการและเครื่องมือที่คุ้นเคย ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ระบุตัวผู้กระทำผิดได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้ และหันกลับมามองฝาแฝดทันที 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพิธีคัดสรรยังไม่จบ เธอจึงพูดไม่ได้อะไรมากหลังนอกจาก “กริฟฟินดอร์ลบ 20 คะแนน” เธอก็หันกลับและกลับไปที่เวที นักเรียนใหม่ก็ตกใจเช่นกัน หลังจากที่เพอร์ซีย์พากลับมา เขาก็ตรวจดูอย่างระมัดระวังสามครั้ง เขากลับมานั่งที่โต๊ะอาหารหลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

ไม่ไกลออกไป ไคล์มองดูเฟรดและจอร์จที่ขมวดคิ้วโดยไม่ปิดบังการเยาะเย้ยของเขา และค่อยๆ ยื่นนิ้วกลางไปหาพวกเขา ไคล์กล้าสาบานในความซื่อสัตย์ของรอนว่าคนสองคนนี้เตรียมเบาะรองไว้ให้เขา 100% ตอนนี้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลได้ค้นพบสิ่งนี้แล้ว พูดได้คำเดียวว่าความชั่วร้ายจะถูกลงโทษ

“ไม่นะจอร์จ ไคล์หยิ่งเกินไป” ใบหน้าของเฟรดเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ คนอื่นๆ ไม่รู้ว่าท่าทางนั้นหมายถึงอะไร แต่เขารู้ ในช่วงสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา เมื่อใดก็ตามที่ไคล์ล้อเลียนพวกเขา เขาจะชูนิ้วกลางของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้แน่ชัดว่าไคล์หมายถึงอะไรในตอนนี้

“อย่ากังวลไปเลยเฟรด ตราบใดที่ไคล์ยังอยู่ที่ฮอกวอตส์ เรายังมีโอกาสอยู่” เช่นเดียวกับเฟรด จอร์จก็โกรธไม่แพ้กัน และหูของเขาก็แดงด้วย แต่ปัญหาคือตอนนี้พวกเขาทำอะไรกับไคล์ไม่ได้แล้ว และพวกเขาไม่กล้าทำอะไรภายใต้การจ้องมองความตายของศาสตราจารย์มักกอนนากัล ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ให้ไคล์ใช้นิ้วกลางเพื่อตอบโต้เท่านั้น เมื่ออยู่ไกลใจก็ห่าง

ทั้งสองระงับความปรารถนาที่จะแก้แค้นชั่วคราว และหันศีรษะไปพร้อมๆ กัน โดยพยายามไม่มองใบหน้าที่หงุดหงิดของไคล์ เมื่อเผชิญกับการกระทำของพวกเขา ไคล์ก็ไม่สนใจ มันเป็นเพียงการต่อต้านครั้งสุดท้ายของสุนัขผมแดงที่พ่ายแพ้สองตัว เขาจะไม่จริงจังกับมัน ไคล์รู้ว่าเฟร็ด และจอร์จ จะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน และบางทีพวกเขากำลังคุยกันว่าจะฟื้นตัวได้อย่างไรในตอนนี้

แต่แล้วไงล่ะ ตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา สงครามระหว่างเขากับฝาแฝดวีสลีย์แทบไม่เคยพ่ายแพ้เลย ความพ่ายแพ้เพียงไม่กี่ครั้งเกิดจากการที่เขายังเด็กเกินไปในเวลานั้น และการที่ชาร์ลีกลั่นแกล้งเด็กที่อายุน้อยกว่าอย่างไร้ยางอาย ซึ่งทำให้พวกเขาสามารถคว้าชัยชนะกลับมาได้

ชาร์ลียุ่งมากกับการสอบและควิดดิช ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลามาสนใจ หากไม่มีชาร์ลี ฝาแฝดทั้งสองจะสามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้อีก? รอน? หากเป็นกรณีนี้ก็จะจัดการกับพวกเขาได้ง่ายขึ้น ด้วยความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ ไคล์จึงไม่เกรงกลัวสิ่งใด