หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ (Galactic Garbage Station) - GGS:บทที่ 7 ไหทองคํา

GGS:บทที่ 7  ไหทองคํา

บนชายฝั่ง  ซูเหลียง และ ฉือหยุน คนอื่นๆกลับขึ้นมาเร็วกว่า ซูจิ้ง  พวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มในขณะที่ลากถุงตาข่ายขึ้นบนฝั่ง ภายในถุงตาข่ายเต็มไปด้วยปลา มีทั้งปลาจวดสีเหลือง และหัวดำ และปลาอื่นๆที่มีน้ำหนักมากกว่า 100 จิน ถือว่านี่เป็นการเก็บเกี่ยวครั้งยิ่งใหญ่ แม้จะไม่มีการซื้อขายราคาสูงของ บอสจ้าว พวกเขาก็สามารถทำกำไรได้ในเวลาปกติ สุดท้ายแล้วพวกเขาไม่ได้ออกไปทะเลแต่ตกปลาอยู่ในเรือลำเล็กๆนอกชายฝั่ง

เรือประมงของตระกูลฉือ นั้นโชคดีไม่น้อยและจับปลาได้หลายชนิดแต่เมื่อเทียบกับ ฉือหยุน ที่นำขึ้นมาทุกคนต่างปละหลาดใจ เขามีเพียงตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นมาเท่านั้นแต่มีปู หอยเป๋าฮื้อและกุ้งก้ามกรามอีกหลายตัวซึ่งทั้งหมดเป็นสินค้าราคาสูง มูลค่าโดยรวมที่เพิ่มขึ้นถึงแม้จะไม่ดีเท่ากับเรือหาปลาทั้งลำของตระกูลฉือที่อยู่ไม่ไกลนัก

“โอ้ ดูเหมือนนายจะสามารถเก็บเกี่ยวได้ครั้งใหญ่” บอสจ้าว เดินมาพร้อมกับท้องขนาดใหญ่ของเขา

“ บอสจ้าว สิ่งเหล่านี้เป็นของสดใหม่ คุณพึงพอใจไหม?” ซูเหลียง หัวเราะ

“พอใจมาก ปลาขนาดใหญ่เหล่านี้พร้อมกับปูและกุ้งก้ามกราม ฯลฯ ผมรับไว้ทุกอย่างแต่ราคาสูงสุดของตลาด”บอสจ้าว กล่าว

“ขอบคุณครับ บอสจ้าว”  ซูเหลียง และซูเสี่ยวหลินมีความสุขมาก วันนี้พวกเขาสามารถสร้างรายได้ได้มากมายจากการทำงานหนักของพวกเขา ตระกูลฉือก็มีความสุขเช่นกันเห็นได้ชัดว่า บอสจ้าว ต้องการอาหารจำนวนมากและได้นำปลาที่จับได้ทั้งหมดไป

“ดูนั่นสิ ชายคนนั้นขึ้นมาแล้ว!”ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในฝูงชน พวกเขามองออกไปยังทะเลพวกเขาเห็น ซูจิ้ง กำลังขึ้นฝั่ง ที่มีอาการรีบเร่งราวกับเขาพบกับฉลาม ในความเป็นจริง ซูจิ้ง ควรจะดีใจที่เนื้อสัตว์วิเศษดึงดูดปลาทูน่ามากกว่าฉลาม ไม่เช่นนั้นเขาไม่รู้จริงๆว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้หรือไม่ เขาตัดสินใจว่าจะไม่ใช้เนื้อสัตว์วิเศษแบบนี้อีกต่อไปในอนาคต

เมื่อ ซูจิ้ง มาถึงชายฝั่งผู้คนเห็นปลาในถุงตาข่ายของเขาและต่างตกใจ

“ว้าว นั่นมันกุ้งก้ามกรามไม่ใช่หรอ?ฉันตาไม่ฝาดใช่ไหม?”

“ ปูจำนวนมากแถมยังใหญ่อีกด้วย”

“ส่วนปลาตัวใหญ่สุดนั่นมันปลาทูน่าใช่หรือเปล่า?ปลาทูน่าสามารถจับด้วยถุงตาข่ายได้ด้วยหรอ?”

 ซูเหลียง   ฉือหยุน ฉือชิง  จ้างเหมิงเซียง และคนอื่นๆ ปากอ้าปากค้างอย่างตกใจ

 ฉือหยุน ซึ่งก่อนหน้านี้เคยถูกอิจฉา ถูก ซูจิ้ง ทำให้ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์อีกครั้งและไม่มีอะไรจะพูดออกมา

 ฉือหยุน จับปูได้ไม่กี่ตัวและมีขนาดใหญ่ไม่เกินฝ่ามือจากนั้นได้กุ้งก้ามกรามมาเพียง 5 ตัว โดยมีแค่ตัวใหญ่ 2 ตัวเท่านั้น ในถุงตาข่ายของ ซูจิ้ง มีปูขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ และมีกุ้งก้ามกรามมากกว่า 1 โหลซึ่งมีน้ำหนักไม่น้อยกว่า 1 จิน  สิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่สุดก็คือปลาทูน่าซึ่งเป็นหนึ่งในปลาที่เร็วที่สุดในทะเล แต่เขาสามารถจับมันโดยตรงได้ยังไง?

“ อาจิ้ง นายจับปลาทูน่าได้ยังไง พระเจ้า! มันมีน้ำหนักอย่างน้อย 60-70 จิน”

 ฉือหยุน และซูเสี่ยวหลินเข้ามาช่วยดึงถุงตาข่ายและมองดูปลาทูน่า พวกเขาแทบไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น 

“โอ้ ฉันเพียงโชคดี มีปลาทูน่ากลุ่มใหญ่มาแถวนี้ และหนึ่งในนั้นก็พุ่งเข้าไปในตาข่ายของฉันโดยไม่ตั้งใจ” ซูจิ้ง หัวเราะ

“โชคดีเกินไปแล้ว!”  ซูเหลียง ซูเสี่ยวหลินและคนอื่นๆรู้สึกอิจฉากับการเก็บเกี่ยวของ ซูจิ้ง ในครั้งนี้ แม้พวกเขาจะได้ปลาเป็นจำนวนมากแต่ไม่สามารถเทียบได้กับ ซูจิ้ง  พวกเขาไม่มีทางรู้ว่า เป็นเพราะเนื้อสัตว์วิเศษของ ซูจิ้งดึงดูดปลาจำนวนมากมาที่นี่ดังนั้นจึงส่งผลให้พวกเขาสามารถจับปลาได้เป็นจำนวนมาก

“คุณอาของหนูเก่งมาก คุณอาจับปลาตัวใหญ่เบ้อเริ่ม!” ซูหยาน ตบมือหัวเราะอย่างมีความสุข แต่ปลาทูน่านั้นตัวใหญ่เกินไปที่จะสัมผัสหรือเข้าใกล้ เธอทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของ จ้างเหมิงเซียง และเหล่ตามองตลอด

“หนุ่มน้อยนายจะขายปลาทูน่าตัวนี้ให้ผมได้ไหม”  บอสจ้าว ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นปลาทูน่า

“คุณให้ราคาเท่าไหร่ครับ?” ซูจิ้ง ถาม

“อืม… 12,000”  บอสจ้าว มองดูปลาทูน่าสักพักแล้วพูดขึ้น ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆได้ยินต้องสูดหายใจลึก ปลาตัวนี้ขายได้มากกว่า  10,000 หยวนในครั้งเดียว

“ตกลงปิดการขาย กุ้งก้ามกรามและปูกับปลาอื่นๆก็จะถูกขายให้กับคุณเช่นกัน” ซูจิ้ง พยักหน้าและคิดว่าถ้ามันเป็นปลาทูน่าครีบน้ำเงิน ซูจิ้ง จะไม่ขายมัน 12,000 หยวน แต่เนื่องจากมันเป็นปลาทูน่าเหลืองนี่คือราคาที่ดีที่สุดแล้ว

“ตกลง ผมต้องการทุกอย่าง”  บอสจ้าว กล่าวพร้อมกับหัวเราะ กุ้งมังกร และปูของ ซูจิ้ง มีขนาดใหญ่มากไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะไม่ซื้อมัน เขายังมอบนามบัตรให้กับ ซูจิ้ง

“ ผมเป็นเจ้าของร้านอาหารจินหยู หากคุณจับปลาดีๆได้ในภายหลัง โปรดจำไว้ให้ติดต่อผม แต่คราวนี้ผมซื้อเพื่อเลี้ยงเพื่อนของผมดังนั้นจึงให้ราคาสูงมาก ส่วนครั้งต่อไปผมจะไม่ให้ราคาสูงเหมือนครั้งนี้แต่ราคาจะไม่ต่ำกว่าราคาตลาด”

เท่านั้นเองทุกคนก็รู้ว่า บอสจ้าว เป็นเจ้าของร้านอาหารขนาดใหญ่ ไม่แปลกเลยที่เขาจะร่ำรวย

เมื่อคิดบัญชีการซื้อขาย ตระกูลซูมีรายได้ 2-3,000หยวน พวกเขาแต่ละคนสามารถทำเงินได้หลายร้อยหยวนมีเพียง ซูจิ้ง คนเดียวเท่านั้นที่ได้รับ 15,000หยวน ซึ่งกระตุ้นให้ผู้คนอยากลงทะเลไปหาปลาแม้แต่นักท่องเที่ยวบางคนก็อยากจะลอง

หลังจากที่ บอสจ้าว จ่ายเงินเขาส่งคนไปขนปลา ส่วนใหญ่ถูกเก็บไว้ในน้ำแข็งมิฉะนั้นอาจมีบางตัวที่ตายก่อนที่พวกมันจะถูกส่งไป 

“ อาจิ้ง  กลับกันเถอะ คุณลุงน่าจะนึ่งกุ้งเสร็จแล้ว” จ้างเหมิงเซียง กล่าว

“ กลับกันเถอะ ผมจะไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า” ซูจิ้ง ยกถังปลาขึ้น มันเหลือเพียงปลาไม่กี่ตัวเท่านั้น  บอสจ้าว ไม่ต้องการมันดังนั้นเขาจึงนำมันกลับไปบ้าน

“ตกลงแล้วตามไปนะ”   จ้างเหมิงเซียง จับมือเล็กๆของ ซูหยาน และเดินไป

 ซูจิ้ง หันไปมอง ฉือชิง เธอกำลังพูดคุยกับผู้หญิงในหมู่บ้าน

 ซูจิ้ง มองไปยังร่างที่เปียกชื้นของตัวเองและรู้สึกลังเลชั่วครู่ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับเพื่อตาม จ้างเหมิงเซียง และคนอื่นๆจากไป สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือเมื่อเขาหันหลังกลับไป ฉือชิง ก็หันมามองเขาเช่นกัน 

ระหว่างทางกลับบ้านเขาได้พบชาวบ้านคนอื่นๆและพวกเขาต่างชื่นชม ซูจิ้ง ทีละคน

“ อาจิ้ง  ฉันได้ยินมาว่านายมีรายได้มากกว่า 10,000หยวน”

“ เด็กน้อยนายเยี่ยมมาก”

“ครั้งต่อไปมาทำอีกนะ พวกเราจะได้เห็นสิ่งที่นายสร้างปฏิหาร”

 ซูจิ้ง สามารถพูดได้อย่างสุภาพว่ามีเป็นเพียงแค่โชคดีเท่านั้น

เขาเดินต่อไปอีกเล็กน้อยและเดินแยกจาก ซูเหลียง และซูเสี่ยวหลิน เมื่อเขากลับไปถึงบ้านเขาก็ได้ยินเสียงสุนัข 2 ตัวเห่ามาจากระยะไกล เขาเห็นคน 2-3 คนยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน สุนัข 2 ตัวกำลังต่อสู้กัน ตัว 1 คือพันพื้นเมืองของ ซูจิ้ง อีกตัวหนึ่งเป็นสุนัขพันทิเบตผู้ยิ่งใหญ่และดูเหมือนสิงโตตัวน้อย

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสุนัขพันธุ์ทิเบตที่เรียกว่าสุนัขที่ดีที่สุดมันมีขนาดใหญ่มากกว่า 2 เท่าของสุนัขพื้นเมือง แต่สุนัขพื้นเมืองยังคงแสดงถึงความกล้าหาญแม้ว่าตัวของมันจะเต็มไปด้วยบาดแผลแต่มันก็ยังคงโจมตีอย่างดุเดือดมันสามารถไล่ต้อนสุนัขทิเบตันลงกับพื้นและใช้ฟันอันแหลมคมของมันกัดที่คอ

“หยุด!” ในขณะเดียวกัน ซูจิ้ง รีบตะโกนและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนแรกมันเป็นอย่างไรแต่เขาไม่สามารถปล่อยให้สุนัขพื้นเมืองของเขากัดหมาคนอื่นได้ มิฉะนั้นเขาจะเดือดร้อนและจะต้องจ่ายเงินชดเชย เมื่อได้ยินคำพูดของ ซูจิ้ง สุนัขพื้นเมืองปล่อยปากของมันทันทีแต่ยังคงกดสุนัขพันธุ์ทิเบตันเอาไว้

“มาที่นี่!”  ซูจิ้ง ตะโกนอีกครั้งสุนัขพันธุ์พื้นเมืองจึงปล่อยสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มันรีบวิ่งไปหา ซูจิ้ง อย่างรวดเร็วและพยายามถูหัวของมันกับขาของ ซูจิ้ง จากนั้นแลบลิ้นออกมาประจบทันที

“นาย…สุนัขของนายพันธุ์อะไรกันเนี่ย?”หลายคนที่เห็นเหตุการพูดติดอ่างเพราะตกตะลึงกับพลังการต่อสู้ของสุนัขพันธุ์พื้นเมือง

“มันก็แค่สุนัขทั่วไป!”  ซูจิ้ง ยักไหล่ราวกับเขาไม่ได้ตระหนักถึงเลยว่ามันเป็นเรื่องแปลกสำหรับสุนัขพื้นเมืองที่จะเอาชนะสุนัขพันธุ์ทิเบตันจากนั้นก็ถามว่า

“พวกคุณเป็นใครและมาทำอะไรอยู่ที่ประตูหน้าบ้านผม?”

——————————————–