หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ (Galactic Garbage Station)

GGS:บทที่ 4 ต้ม

ซูจิ้งไม่ได้นำปลาและกุ้งในถังมาที่บ้านของเขา แต่เขาเอาไปที่บ้านลุงของเขาแทน

ก่อนอื่นลุงของเขาเป็นคนดีมากตั้งแต่เด็กจนโต ครอบครัวของซูจิ้งทั้งหมดอาศัยอยู่ที่บ้านของลุง ในช่วงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ ความสัมพันธ์ที่ดีแสดงให้เห็นว่าเมื่อมีสิ่งที่ดีพวกเขาจะไม่กินมันคนเดียว เขาต้องการแบ่งกุ้งก้ามกรามและปลากับลุงและญาติของเขา ประการที่สองซูจิ้งรู้ดีว่าทักษะการทำอาหารของเขาไม่ดี เมื่อเขาทำกุ้งก้ามกรามสองตัวคาดว่ารสชาติคงจะน้อยกว่าสามคะแนน

จะเป็นการดีกว่าถ้าลุงของเขาทำอาหาร น้ำลายของซูจิ้งไหลลงมาเมื่อเขาคิดถึงการทำอาหารของลุง และเนื้อที่ละเอียดของกุ้งก้ามกราม

ทันทีที่เขามาถึงบ้านลุง เขาก็เห็นลุงของเขาสวมกางเกงขายาว

“ ลุง” ซูจิ้งตะโกนอย่างกระตือรือร้น

“ อาจิ้ง ลุงแค่จะไปตามหาแกน่ะ ทำไมแกไม่มาที่นี่ตอนแกกลับมาที่นี่? แกสามารถอยู่ในบ้านพังๆนั่นได้หรือเปล่า?” ซูเซิ่นฮงพูดด้วยความโกรธ

“ ไม่เป็นไร ห้องของผมไม่รั่ว ผมไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วอีกอย่างผมคิดถึงห้องของผมนะครับ” ซูจิ้งเกาหัวของเขาและนับถือลุงคนนี้ด้วยความเคารพและเกรงกลัวเพราะเขาใหญ่ ความผิดพลาดเมื่อเขายังเป็นเด็กและถูกตีก้นจนก้นลายนั้น เขายังจำฝังใจอยู่เลย

“ฉันคิดถึงไปเก็บข้าวของแกและมาที่นี่ จะได้อยู่กับฉัน และก็ป้าของแกได้เตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้ว” ซูเซิ่นฮงกล่าว

“ผมไม่อยากจะรบกวนลุงมาก อีกอย่างผมอยู่ที่นั่นสบายมากครับ” ในอดีตซูจิ้งจะทำตามความต้องการของซูเซิ่นฮงตลอด แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้ อีกอย่างเขากังวลเกี่ยวกับเนื้อสัตว์วิเศษที่กองอยู่ที่บ้านของเขา ไหนจะกองขยะที่ยังไม่ได้คัดแยก เขาต้องอยู่ที่นั้นความกังวลว่าลุงจะโกรธ เขาจึงหันไปพูดว่า“ ผมเพิ่งจับปลาที่ชายหาด ผมจะเอาปลามาให้ลุงหน่ะครับ ผมจะได้กินอาหารดีๆจากฝีมือของลุงในคืนนี้”

“ก็ได้” ซูเซิ่นฮงดูเหมือนไร้เหตุผล แต่เมื่อซูจิ้งตั้งใจเปลี่ยนบทสนทนา เขาก็ไม่ถือ เขาหยิบถังจากมือของซูจิ้งและรู้สึกถึงน้ำหนักของถัง ซูเซิ่นฮงอึ้งอึ้ง “ มันหนักมากเลย นี่แกจับปลาได้เยอะขนาดนั้นเหรอ?”

“ วันนี้ผมโชคดีหน่ะครับ” ซูจิ้งยิ้ม

“ ฮาฮา เอาเถอะๆ ฉันอาหารดีๆให้แกแล้วกันนะคืนนี้” ซูเซิ่นฮงที่คิดจะทำปลาแสนอร่อยไม่ได้คิดถึงปลาในถังของซูจิ้ง เนื่องจากซูจิ้งกังวลเกี่ยวกับปลาและกุ้งในถังจะตากแดด เขาจึงเอาใบตองมาคลุมไว้ ซูเซิ่นฮงมองไม่เห็นปลาเลย ในความเห็นของซูเซิ่นฮง ทะเลสามารถจับปลาอะไรได้บ้าง? ส่วนใหญ่มันจะเป็นปลาตัวเล็ก ๆ เช่นปลาตะเพียนแดง ซึ่งพวกมันไม่ได้มีรสชาติที่ดีมาก แต่นี่เป็นความตั้งใจของซูจิ้งและมันก็ไม่ดีที่จะหยุดความกระตือรือร้นของซูจิ้งดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยพูดอะไรมากนัก

เมื่อไปที่บ้านของลุง หลิวซูและพี่สะใภ้จ้าวเหมิงเซียง ออกมาต้อนรับซูจิ้งอย่างอบอุ่น เด็กหญิงตัวเล็ก ๆถักเปียใหญ่ๆสองข้างซ่อนอยู่หลังผู้ใหญ่และแอบมองที่ซูจิ้ง เธอเป็นลูก ของลูกพี่ลูกน้องของซูจิ้ง ที่ชื่อซูรุยเหลียงกับพี่สะใภ้ จ้าวเหมิงเซียง ซูหยาน เธออายุหกขวบ

“ นี่คือปลาที่อาจิ้งจับได้ เอามันไปทำสะไป”ซูเซิ่นฮง ส่งถังให้ หลิวซู

“อาจิ้ง แกจับปลาได้เยอะขนาดนี้มาจากที่ไหน ” หลิวซู ยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นคุยกับอาจิ้งไปก่อน เดี๋ยวฉันไปจัดการกับพวกปลาเหล่านี้เอง” จ้าวเหมิงเซียงหยิบถังด้วยรอยยิ้มและเดินไปที่ห้องครัวและหยิบใบตองออก เธอกำลังจะเทปลาลงในถังเก็บน้ำ แต่เมื่อเธอ เห็นกุ้งก้ามกรามในถังเธอตกตะลึง หลังจากสามวินาทีเธอพูดว่า“ ว้าวกุ้งก้ามกรามตัวใหญ่สองตัว”

“กุ้งก้ามกรามอะไร?” ซูเซิ่นฮง และ หลิวซู ต่างตกตะลึงและรีบไปที่ครัว

“มีกุ้งก้ามกรามสองตัวอยู่ในถังของอาจิ้ง อาจิ้งนายไปตกพวกมันมาอย่างนั้นเหรอ” จ้าวเหมิงเซียงรู้สึกประหลาดใจ

“แม่ กุ้งก้ามกรามกำลังต่อสู้กันอยู่เหรอคะ?” เสียงของเด็กเล็กของ หยานหยาน ดังขึ้น เธอจ้องมองกุ้งก้ามกรามสองตัวที่กำลังต่อสู้ด้วยความสนใจ เธอต้องการที่จะเอื้อมมือออกไปและสัมผัสพวกมัน แต่ไม่กล้า

“ อาจิ้ง แกตกกุ้งก้ามกรามมาอย่างนั้นเหรอ ฉันคิดว่าเป็นพวกปลาตัวเล็ก ๆ กุ้งก้ามกรามเป็นสัตว์ในทะเลลึก พวกเขามีราคาต่ำๆอย่างน้อยหกหรือเจ็ดร้อยหยวน มันไม่สามารถต้มได้หรอกนะ และแกควรที่จะขายพวกมัน และปลาเก๋าตัวนี้มีราคาอย่างน้อยหนึ่งร้อยหยวน เมื่อซูเซิ่นฮง เห็นกุ้งก้ามกรามและปลาเก๋าสองตัวเขาก็รีบพูดกับซูจิ้ง ในหมู่บ้านนอกชายฝั่งกินปลาตัวนี้และปลาธรรมดาเกือบทุกวัน แต่สัตว์หายากเช่นกุ้งขนาดนี้จะถูกจับและขายเป็นเงิน พวกเขาลังเลที่จะกินมัน

“ ถูกต้องนายต้องขายพวกมันอย่างรวดเร็วและไม่เอาพวกมันมาทำอาหาร” หลิวซู ยังลังเล

“ โอ้มันเป็นเรื่องยากที่จะจับกุ้งมังกรสองตัว ผมลังเลที่จะขายมัน ถ้าป้าและลุงไม่ต้องการทำอาหาร ผมจะปรุงเอง” ซูจิ้งหัวเราะเขาคงจะลังเลที่จะกินมันก่อน แต่ตอนนี้มีเนื้อสัตว์วิเศษมันไม่ยากที่จะได้กุ้งมังกรมาอีก

“ แกกับการทำอาหารเนี้ยนะ การทำอาหารไม่ใช่การใช้กำลังนะ” ซูเซิ่นฮงหัวเราะและดุ

“ คุณอากุ้งก้ามกรามอร่อยไหมฮะ” ซูหยานซ่อนตัวอยู่หลังจ้าวเหมิงเซียงและเงยหน้าขึ้นมองซูจิ้งอย่างกล้าๆกลัวๆ

“แน่นอนว่ามันอร่อยมาก หนูอยากให้ปู่ทำอาหารคืนนี้หรือเปล่า” ซูจิ้งหัวเราะ

“โอเค ตกลง เจ้ากุ้งก้ามกราม”ซูหยานตบมือแล้วหัวเราะ

“ ลุงก็เห็นว่าซูหยานก็อยากจะกิน ถ้าอย่างนั้นเรามากินพวกมันกัน ผมไม่ต้องการเป็นคนที่เกิดแถวทะเล แต่ไม่ได้กินกุ้งก้ามกรามตัวใหญ่ในชีวิต เราจำเป็นต้องให้สิ่งดีๆกับตัวเองเป็นครั้งคราว” ซูจิ้งกล่าว

“ โอเค แต่มันค่อนข้างฟุ่มเฟือยนะ เอาหล่ะเริ่มทำดีกว่า” หลังจากที่ซูเซิ่นฮงยอมแพ้ เขาก็อยากลองปรุงกุ้งก้ามกราม ท้ายที่สุดเขาก็ยังลังเลที่จะกินกุ้งก้ามกรามเพราะต้องการเงิน แต่เขาก็อยากกินกุ้งก้ามกรามจริงๆ

“ เอ่อ ลุง กุ้งก้ามกรามตัวใหญ่และปลาตัวอื่นผมให้ลุงแล้วกันนะครับ วันนี้ผมโชคดี เดี๋ยวผมจะไปตกอีก” ซูจิ้งกล่าว

“ โอเค ระวังตัวด้วยแล้วกัน อย่าตกลงไปในทะเลหล่ะ กลับเข้ามาเร็วๆด้วย” ซูเซิ่นฮงพูด แม้ว่าเขาจะเกิดและโตที่ทะเล คุ้นเคยกับน้ำเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครประมาทเพราะทะเลเป็นที่ที่โหดร้ายมาก มีผู้คนมากมายที่ตายอยู่ในทะเล ลูกพี่ลูกน้องของซูจิ้งกับซูเหลียงก็เกือบจะตายเพราะทะเล ตอนที่เขาออกไปในทะเลเมื่อสามปีก่อน แล้วหลังจาดนั้นเขาก็ไม่กล้าหนีออกไปไหนอีกเลย

“คุณอา หนูจะไปด้วย”ซูหยานตะโกน

“อาก็อยากพาหนูไปที่นั่นด้วยนะ แต่หนูถามแม่หนูก่อนดีกว่า” ซูจิ้งหัวเราะและพูดกับเด็กผู้หญิงตัวน้อย เขาไม่ค่อยกลับมาที่หมู่บ้านและยากที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับหลานสาว โดยธรรมดาแล้วเขาไม่อยากให้เธอมาด้วย เพราะทะเลเป็นที่ที่อันตราย

“เอาล่ะ ตอนนี้ฉันพร้อมเเล้ว ไปกันเถอะมาดูกันสิว่านายตกปลาพวกนี้ได้ยังไงกัน ฉันจะช่วยนายถือถังใบนี้” จ้าวเหมิงเซียงยิ้ม

“ โอเค” ซูจิ้งเห็นด้วยอย่างง่ายดาย

หลังจากนั้นซูจิ้งก็หยิบคันเบ็ดและเนื้อสัตว์วิเศษ เขาไปที่ชายหาดพร้อมกับจ้าวเหมิงเซียงและ ซูหยาน แต่เวลานี้มันไม่ใช่ชายหาดหลังบ้านอีกแล้ว มันไม่เหมาะสำหรับการตกปลา ปลาเก๋าและกุ้งก้ามกรามถูกเขาจับไปแล้ว อาจไม่มีปลาดีเหลืออยู่ในบริเวณนั้น

สามคนมาที่ชายหาดใกล้กับทางเข้าหมู่บ้าน เขาเห็นนักท่องเที่ยวหลายคนบนชายหาดอาบแดดบ้าง เล่นวอลเลย์บอลชายหาด และว่ายน้ำในทะเล มันได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวมาตั้งแต่สองปีก่อน แล้วด้วยสภาพแวดล้อมที่สวยงามชายหาดได้ดึงดูดนักท่องเที่ยวจำนวนมาก

นอกจากนี้ยังขับเคลื่อนเศรษฐกิจโดยรอบ มีร้านค้าอาหารทะเลและร้านบาร์บีคิวมากมายบนชายหาด เจ้าของร้านเป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านใกล้เคียง เช่นหมู่บ้านตระกูลซู หมู่บ้านตระกูลฉือ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงมากนัก หากไม่มีความเจริญเข้ามาแล้ว พวกเขาจะไม่มีน้ำแร่ขวดละ 10 หยวน

ซูจิ้งกำลังมองหาที่ตั้งที่ห่างไกลและในน้ำลึก ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังบนชายหาด เขาเห็นว่ามีคนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่รอบตัวเขา คนหนุ่มสาวบางคนกำลังออกทะเลโดยใช้เครื่องมือตกปลาและกางเกงขาสั้นบางคนกำลังดูความตื่นเต้น

ซูจิ้งมองใกล้และก็พบกับกลุ่มคนที่กำลังจะไปทะเล หมู่บ้านตระกูลฉือ มาที่นี่เหมือนกับ หมู่บ้านตระกูลซู เช่นกัน และซูเหลียงก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

สิ่งที่ทำให้ดวงตาของซูจิ้งเปล่งประกายและหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยคือเขาเห็นใครบางคนอยู่ในฝูงชน