หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ (Galactic Garbage Station) - GGS:บทที่ 2 ขยะจาก Panlong

GGS:บทที่ 2 ขยะจาก Panlong

ซูจิงเดินเข้าไปในสวนหลังบ้านแล้วมองไปที่ขยะที่กองอยู่ข้างหน้าเขา เขาตกตะลึงนิดหน่อย

ขยะมูลฝอยส่วนใหญ่เป็นกรวด, เครื่องสังคโลก, ไม้ … ถึงแม้ว่างานแกะสลักของพวกเขาจะแตกต่างกันบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องแปลกใจ สิ่งที่ทำให้ซูจิงนั้นทึ่มไปเลยนั่นก็คือครึ่งหนึ่งของซากสัตว์ขนาดใหญ่

มันวางอยู่ในที่ทิ้งขยะ มีเส้นผมสีดำและมีหัวคล้ายหมูป่า แต่มันใหญ่เท่ากับช้างและมีงายาวสองอัน ภายใต้หน้าอกอวัยวะภายในและขาหลังของมันหายไปราวกับว่ามันถูกกินโดยสัตว์ร้าย ซูจิงชอบเห็นผู้คนและธรรมชาติ เขารู้จักสัตว์ป่าทุกชนิดเป็นอย่างดี แต่เขาไม่รู้จักสัตว์ร้ายชนิดนี้ เขากล้าที่จะพูดได้เลยว่ามันไม่ใช่สัตว์ในโลกแน่นอน

“ บ้าเอ้ย เกิดอะไรขึ้นที่นี่วะเนี้ย? ถ้าเสียงจากฟ้าเป็นจริงแล้วนั่นคือการบอกว่าขยะจะถูกนำมาทิ้งที่นี่จากเวลาและสถานที่ที่แตกต่าง ไอ้เวรพวกนั้นมันทำกับสวนหลังบ้านของเราเหมือนสถานีขยะอย่างนั้นเหรอ? ไอ้เวรนั้นถามความเห็นเราหรือยังเนี้ย? น้ำหนักหมู่ป่าครึ่งตัวนี้อย่างน้อยๆก็สองร้อยโลและขยะอีกอย่างน้อยๆก็สองถึงสามตัน 

ฉันควรทำยังไงกับมันเนีี้ย ซูจิ้งอยากร้องไห้ออกมาแต่กลับไม่มีน้ำตาไหล ถ้าเขาสามารถทำได้ เขาอยากที่จะสาปแช่งไอ้เสียงที่ดังมาจากบนฟ้าเหลือเกิน

ซูจิ้งรู้สึกหดหู่ใจและก็นั่งลงในกองขยะเหล่านั้นเพื่อดู เขาจำประโยคได้ว่า : ขยะอาจเป็นสมบัติที่วางผิดที่ บางทีขยะบางส่วนสามารถนำกลับขึ้นมาและขายเป็นเงินได้ มันจะไม่สามารถขายเป็นเงินได้ตราบใดที่ยังถูกเก็บอยู่ในกองขยะ คิดได้แบบนั้นเขารู้สึกดีขึ้นมากๆ เขาผิดหวัง ส่วนใหญ่เป็นหินที่แตก เครื่องสังคโลกและไม้และไม่มีชิ้นส่วนที่มีค่าให้เขาเก็บ

“ โอ้นี่คือ…”

ทันใดนั้นซูจิงก็หยิบกระดาษหนึ่งแผ่นพร้อมกับภาพวาดของชายหนุ่มบนนั้น

นี่คือพู่กันและภาพวาดระดับไม่สูงมากนัก ถัดไปคือเส้นที่เขียนด้วยแปรง: ไอดอลของฉัน – ลินลี่ย์ บารัช

สมองของซูจิ้งใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีจากนั้นหางตาของเขาก็กระตุกสองครั้ง

ลินลี่ย์ บารัช ที่ไม่ใช่ตัวเอกของเรื่อง Panlong ใช่ไหม?

ขยะเหล่านี้มาจาก Panlong อย่างนั้นเหรอ? หมูป่าตัวใหญ่นี้เป็นสัตว์วิเศษหรอ?

ดวงตาของซูจิงเบิกขึ้น และเขาก็ขุดขยะอย่างระมัดระวังอีกครั้ง ถ้างานของ ลินลี่ย์อยู่ในถังขยะมันจะดีมาก ลินลี่ย์เป็นประติมากรรมปรมาจารย์ รูปสลักหินของเขา “ตื่นจากฝัน” ถูกขายในราคาที่สูงถึง 12 ล้านเหรียญทอง ถ้าเดเลียไม่ได้ส่งซีซาร์มาฆ่าเขาเพื่อให้เขายอมแพ้  ราคาประมูลครั้งสุดท้ายมันมากกว่านั้นมากๆ การแกะสลักหินของ ลินลี่ย์แม้แต่เศษมันก็มีค่า

ซูจิงหยิบก้อนกรวดขึ้นมาและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาเริ่มมืด

แม้มือสมัครเล่นจะเห็นว่าระดับของรูปปั้นนั้นแย่จริง ๆ มันไม่สม่ำเสมอคดเคี้ยวและภาพวาดดูเหมือนเป็นของเด็กสามขวบซึ่งไม่ใช่งานของ ลินลี่ย์ได้แน่ๆ เขาคาดว่านี่เป็นวัสดุที่สูญเปล่า จากการฝึกฝนของลินลี่ย์

“ ใช่ ถ้างานสลักของลินลี่ย์  แม้ว่ามันจะพังก็ไม่ได้เหมือนขยะ ฉันนี่มันเพ้อเจ้อเรื่องนี้จริงๆเลย” ซูจิงถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์ ในขณะที่เขาหันไปทิ้งขยะและพบว่าไม่มีอะไรที่มีค่า

ซูจิงก็ได้ยินเสียงเรียกร้องหลายครั้งทันใดนั้นเขามองลงมา และก็เห็นลูกแมวสามตัวกำลังมาเขา หนึ่งในนั้นยืนอยู่ข้างๆหมูป่าและตบที่แผลในกระเพาะอาหารของหมูป่ากัดเนื้อชิ้นหนึ่งและเคี้ยวอย่างหนัก

“ เฮ้ อย่าไปยุ่ง” ซูจิงรีบก้มตัวลงและอุ้มลูกแมวออกไปจากตรงนั้น เขาพูดคนเดียวว่าแมวตัวเล็กๆจะสามารถกินเนื้อได้อย่างนั้นเหรอ หมูป่าน่าจะเป็นสัตว์วิเศษ พระเจ้ารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนกินมันเข้าไป

แต่ก็สายไป แมวที่เขาอุุ้มอยู่นั้นกลืนเนื้อในปากเข้าไป และดูเหมือนมันจะติดคอ เขาพยายามที่จะจับเจ้าเหมียว แต่มันพยายามที่จะกระโดดกลับไปที่หมูป่า ลูกแมวอีกสองตัวก็เข้าไปกัดด้วย

“ไหนทุกคนบอกว่าแมวกินปลา ทำไมเจ้าเหมียวมันถึงชอบเนื้อสัตว์นี้ล่ะ?” ซูจิ้งพูดไม่ออกและเขาเข้าใกล้ลูกแมวสามตัว ในเวลานี้เขาได้ยินเสียงแมวดุร้ายขู่และแม่แมวก็รีบมาที่ซูจิ้งโดยคิดว่าซูจิ้งกำลังจะทำร้ายลูกของมัน

“ จริง ๆ แล้วมันค่อนข้างหงุดหงิด ซูจิ้งก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วและชื่นชมแมวแม่ โดยทั่วไปแล้วแมวจะไม่กล้าโจมตีมนุษย์แม้ว่าพวกมันจะปกป้องลูกมันก็ตาม สำหรับแมวทั้งหมดแล้วมนุษย์มีขนาดใหญ่

แม่แมวปกป้องลูกแมวสามตัวที่อยู่ด้านหลัง มันพองขนของมันและคำรามขู่ซูจิ้ง ซูจิ้งก้าวถอยหลังไปอีกห้าเมตรเท่านั้นจากนั้นขนของแมวก็ค่อยๆเรียบลง ลูกแมวสามตัวที่ไม่รู้ถึงอันตรายจึงมีโอกาสกินเนื้อหมูป่า *

แม่แมวดูซูจิงอย่างระมัดระวังและฉีกเนื้อหมูป่าชิ้นใหญ่ออกมา มันใช้เนื้อหมูป่าเพื่อหลอกให้ลูก ๆ ตามและกลับไปที่บ้าน เห็นได้ชัดว่าบ้านหลังนี้กลายเป็นบ้านของตัวเองในขณะที่ซูจิงกลายเป็นผู้บุกรุก

“ ไม่ว่าอะไรก็ตาม อย่าโทษฉันนะถ้าท้องร่วงขึ้นมา” ซูจิงเห็นว่าแม่แมวก้าวร้าวเกินไปและยังไม่หยุดที่จะขู่ซูจิ้ง ไม่เช่นนั้นเขาคงจะมีรอยขีดข่วนหรือเขาจะทำร้ายแมวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ นั่นคงจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า ตอนนี้เขาทำได้เพียงภาวนาให้แมวไม่เป็นอะไร

“ หมูป่าตัวนี้น่าจะเป็นสัตว์วิเศษและฉันไม่รู้ว่ามันจะโอเคไหมถ้ากินมันเข้าไป ถ้าเราสามารถกินมันได้ มันจะถูกขายแม้ว่ามันจะเป็นเพียงเนื้อหมูป่าธรรมดา ฉันก็สามารถขายได้ด้วยเงินจำนวนมาก สี่หยวนต่อชิ้นสองร้อยกิโลกรัมก็จะขายได้เป็นเทน้ำเทท่า ไม้เหล่านี้สามารถใช้สำหรับการเป็นเชื้อเพลิงที่ดี ชิ้นส่วนของหินแตกและเครื่องลายครามนี้สามารถขนส่งโดยไปเพื่อเติมหลุมหรือปูถนนเท่านั้น หลังจากที่ซูจิ้งวางแผนไว้เขาก็เริ่มแยกร่างหมูป่า

ซูจิงใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการแยกชิ้นหมูป่าออกทั้งหมดแล้วบรรจุลงในถุงพลาสติก บรรจุถุงประมาณ 5 ปอนด์และมีถุงสี่สิบใบซึ่งทำให้ปวดหลังของซูจิงและเกือบจะเลิกทำมันแล้ว ในส่วนของงาหมูป่าสองตัวนั้นถูกเก็บรวมกันไว้

ซูจิงพยายามที่จะนอนลงบนพื้นหญ้าเพื่อพักผ่อน เขาจ้องมองที่หญ้าและกระโดดขึ้นมาด้วยความกลัว

ทักษะการใช้มีดของซูจิงไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเมื่อเขาแยกชิ้นหมูป่ามันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พื้นดินจะเต็มไปด้วยเศษของเนื้อสัตว์ซึ่งดึงดูดแมลงมาเยอะ ตั๊กแตน มด คลานไปรอบ ๆ

ทันใดนั้นนกนางแอ่นกลุ่มหนึ่งก็บินลงมากินแมลงและเริ่มจิกเศษเนื้อสัตว์เป็นอาหาร กินอย่างมีความสุข และบางตัวก็กลับไปที่รังด้วยเศษเนื้อสัตว์ซึ่งน่าจะเอาไปให้ลูกของมันกิน .

“ โฮ่ง โฮ่ง … ”

สุนัขสองตัวเดินเข้ามาจากรูด้านข้างสนาม หนึ่งในนั้นคือสุนัขคอลลี่ มันมีสีดำและขาว มีผ้าพันแผลสีแดงผูกติดอยู่กับร่างกายของเขา เขาเดินกะเผลก อ่อนแอ และเหนื่อย ดวงตาของมันช่างเหนื่อยล้า มันสามารถล้มลงได้ตลอดเวลา อีกตัวเป็นสุนัขพื้นเมืองที่สกปรกและผอมจนเห็นกระดูกซึ่งดูราวกับว่ามันไม่ได้กินมานานและดูเหมือนกับหมาป่า

ทันทีที่คอลลี่เข้ามา มันก็เริ่มเลียเศษเนื้อสัตว์ลงบนพื้น เขาตะโกนเพื่อทำให้นกนางแอ่นตกใจและกลืนเศษเนื้อสัตว์ขึ้นโดยไม่สนใจอะไรแม้แต่หญ้าก็ถูกกินเข้าไป

ซูจิงตกใจเมื่อเห็นการแข่งขันที่น่าตื่นเต้นในหมู่สัตว์

เขาเริ่มตระหนักได้ว่าเนื้อสัตว์วิเศษนี้ไม่ธรรมดา