ตอนที่ 21 : เคล็ดวิชาระดับธรรมดาขั้นกลางที่น่ากลัว
แม้ว่าจะอยู่ขอบเขตฉีซวนขั้นที่ 6 แต่ความแข็งแกร่งของจางหยูนั้นเหนือกว่าอู่ซินซินและพวกหลินหมิงมาก
หากจะใช้คำพูดมาอธิบายถึงความแข็งแกร่งของจางหยูแล้วล่ะก็ มันคงเป็นคำว่า….ไร้เทียมทาน !
หลังจากที่บ่มเพาะ “ทักษะจี๋อู่” ฉบับสมบูรณ์ ลมปราณในตัวจางหยูก็น่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม ดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาจึงก้าวข้ามขอบเขตฉีซวนไปไกลมาก บางทีหากจะเรียกว่าผู้บ่มเพาะขอบเขตว่อซวนก็ไม่ถือว่าเกินเลยนัก
ลมปราณไหลมารวมตัวกันอยู่ที่ขา ทำให้จางหยูระเบิดความเร็วที่น่ากลัวออกมา ไม่ว่าเขาจะผ่านไปที่ไหน ก็จะเกิดสายลมหอบใหญ่ขึ้นมา ทำให้ใบหญ้าทั้งสองข้างทางถูกสายลมพัดจนแทบขาด
แค่ไม่กี่อึดใจ จางหยูที่หายตัวไปก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง โดยยืนอยู่ตรงหน้าจั่นเฟิงและลัวจวินที่กำลังหลบหนี
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของจางหยู ได้สร้างความตกใจให้กับสองคนนั้น พวกเขาพากันหยุดวิ่ง และมองไปที่จางหยูราวกับเห็นผี เขามองจางหยูด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “ เจ้า เจ้า….”
พวกนั้นหันกลับไปมองที่ด้านหลัง และเห็นที่ข้างกายของอู่โม่ว่างเปล่า จากนั้นก็หันกลับมามองจางหยูที่เหมือนมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาตั้งแต่แรก
พระเจ้า นี่มันห่างตั้ง 30 ฟุตเลยนะ !
ความเร็วของมนุษย์ สามารถเร็วได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ?
“ว่อ…..ว่อซวน” สีหน้าของจั่นเฟิงพลันขาวซีด เขากลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับปากสั่นขึ้นมา
การระเบิดพลังที่น่าทึ่งเช่นนี้ ความเร็วที่น่ากลัวแบบนี้ บวกกับการที่เขามองระดับการบ่มเพาะของจางหยูไม่ออก นอกจากเหตุผลที่จางหยูเป็นนักสู้ระดับว่อซวนแล้ว เขาก็นึกถึงความเป็นไปได้อื่นไม่ออกเลย
เมื่อได้ยินคำพูดของจั่นเฟิง ลัวจวินก็หน้าซีดยิ่งกว่าเดิม “ เป็นไปได้ยังไง มันเป็นไปได้ยังไง ….”
เขากรีดร้องในใจด้วยความลนลานและความกลัว “ใครก็ได้บอกข้าที ไอ้เด็กนี่ขึ้นไปถึงระดับว่อซวนได้ยังไง? ไม่ใช่ว่ามันควรจะอยู่ขอบเขตฉีซวนขั้นที่ 7 หรือขั้นที่ 8 รึไง ?”
ลัวจวินกำหมัดแน่นและสบถออกมา “หลินไห่หยา ไอ้แก่นี่ !”
การให้พวกเขาสองคนมาฆ่านักสู้ระดับว่อซวน ก็เท่ากับส่งพวกเขาสองคนมาตาย!
ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาสองคนเลย ต่อให้ขนยอดฝีมือทั้งเมืองทะเลทรายออกมา ก็ไม่ใครสามารถรับมือกับขอบเขตว่อซวนได้
“จบแล้ว มันจบแล้ว !” จั่นเฟิงถอดใจตั้งแต่ก่อนจะสู้ เขากลัวมากจนแสดงสีหน้าที่สิ้นหวังออกมา
“หนี ! ต้องหนี !” ความหยิ่งผยองของลัวจวินก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับนักสู้ระดับว่อซวนนั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นเลย นอกจากหนี
….
ต่างจากความรู้สึกของจั่นเฟิงและลัวจวิน เหล่าศิษย์สำนักคังเฉียงนั้นต่างมองไปที่จางหยูด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
“ความเร็วของเจ้าสำนักช่างเร็วมาก!”
“พระเจ้า แค่พริบตาเดียวเจ้าสำนักก็ตามสองคนนั้นทัน !”
“เร็วเกินไปแล้ว! ข้ามองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเจ้าสำนักเลยแม้แต่น้อย !”
ทุกคนล้วนประหลาดใจและมองไปที่จางหยูด้วยสายตาเทิดทูน
อู่ซินซินมองไปที่จางหยูโดยไม่กระพริบตา “พี่ใหญ่นี่สุดยอดไปเลย!” อยู่ๆนางก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดียิ่งนัก ถ้าไม่ใช่เพราะความสับสนของนางแล้ว เกรงว่านางคงไม่มีโอกาสได้เป็นศิษย์ของสำนักคังเฉียง
หลินหมิงยิ่งทวีความเทิดทูนมากขึ้นกว่าเดิม เขามองไปที่จางหยูด้วยแววตาที่เร่าร้อน “นี่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าสำนัก !”
“ความเร็วนี่….มันเร็วยิ่งกว่าเดือนก่อนซะอีก!” อู่โม่อุทานออกมา ในบรรดาศิษย์ทุกคนที่อยู่ที่นี่ เขาคิดว่าตัวเองรู้ถึงความแข็งแกร่งของจางหยูดีที่สุด แต่ตอนนี้เขากลับค้นพบว่าตัวเองยังคงประเมิณจางหยูต่ำไปอยู่ดี “ที่แท้ ตอนที่เจ้าสำนักสู้กับท่านพ่อ เขาไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริงเลย!”
เวลานี้ ภาพลักษณ์ของจางหยูในใจของอู่โม่ ก็กลายเป็นคนที่ลึกซึ้งที่ยากจะคาดเดาได้
เขาถึงกับสงสัยว่าตอนนี้ จางหยูก็ยังไม่ใช้พลังทั้งหมดออกมา!
“เกรงว่าในเมืองทะเลทรายแห่งนี้ ไม่มีใครทำให้เจ้าสำนักใช้พลังทั้งหมดออกมาได้ !” อู่โม่คิดในใจอย่างเงียบๆ “ต่อให้เป็นท่านพ่อก็คงจะทำไม่ได้ หลินไห่หยาและลัวเยว่ซานก็ทำไม่ได้เช่นกัน”
เมื่อเห็นใบหน้าที่ยังคงสงบนิ่งของจางหยู อู่โม่ก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงความโดดเดี่ยวของยอดฝีมือจากตัวอาจารย์เขา
….
อีกด้านหนึ่งของป่า
“ไว้…ไว้ชีวิตข้าด้วย เจ้าสำนักจาง” จั่นเฟิงล้มเลิกความคิดที่จะหนี และหันมาร้องขอความเมตตาแทน
เขารู้ดีว่าถ้าหากนักสู้ระดับว่อซวนตัดสินใจที่จะฆ่า ต่อให้เขาหนีกลับไปที่สำนักเฉินกวงได้ แต่สุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี
ในเมืองเล็กๆที่ห่างไกลเช่นนี้ ผู้บ่มเพาะขอบเขตว่อซวนนั้นเหมือนกับพระเจ้า เขาสามารถตัดสินความเป็นตายของคนอื่นได้ โดยที่ไม่มีใครสามารถคัดค้านได้ ต่อให้เป็นเจ้าสำนักเฉินกวง หลินไห่หยา ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้
ลัวจวินเองก็ได้สติจากความกลัว และร้องขอความเมตตา “ จาง….เจ้าสำนักจาง พวกเราโดนบังคับ ยกโทษให้พวกเราด้วย !”
น้ำเสียงของเขาแหบแห้งและแสดงให้เห็นถึงความกลัว
จางหยูยกมือกอดอกแล้วพูดด้วยท่าทีสบายใจว่า “ไว้ชีวิตพวกเจ้า? ได้สิ ตราบใดที่พวกเจ้ารับการโจมตีของข้าได้ ข้าก็จะไว้ชีวิตพวกเจ้า!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น จั่นเฟิงและลัวจวินก็ใจสั่นไหวขึ้นมา สีหน้าของพวกเขาขาวซีดพร้อมกับขาที่อ่อนแรง
รับการโจมตีของนักสู้ระดับว่อซวน มันต่างจากการฆ่าพวกเขาตรงไหนกัน?
พวกเขาไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสามารถเพียงพอที่จะรับการโจมตีจากนักสู้ระดับว่อซวนได้ !
จางหยูไม่สนใจว่าคนพวกนั้นจะคิดอะไรอยู่ เขาพูดต่อไปว่า “อีกอย่าง ข้าขอเตือนพวกเจ้าสักประโยคแล้วกัน นี่เป็นเคล็ดวิชาที่ข้าเพิ่งสร้างขึ้นมา ซึ่งมันอยู่ระดับ….ธรรมดาขั้นกลาง”
เคล็ดวิชาระดับธรรมดาขั้นกลาง !
เมื่อได้ยินแบบนั้น จั่นเฟิงและลัวจวินก็เหมือนได้เห็นแสงแห่งความหวังท่ามกลางสถานการณ์ที่น่าสิ้นหวังนี้ พวกเขาเริ่มใจเย็นลง
ถ้ามันเป็นเคล็ดวิชาระดับธรรมดาขั้นกลางล่ะก็ พวกเขาก็มีโอกาสรอด
ในความคิดของพวกเขานั้น เคล็ดวิชาระดับธรรมดาขั้นต่ำและขั้นกลางมีขีดจำกัดในการเพิ่มพลังต่อสู้ หรืออีกความหมายหนึ่งก็คือ เคล็ดวิชาเหล่านี้ดีกว่าการโจมตีธรรมดาเล็กน้อย ถ้าพวกเขาโชคดี พวกเขาอาจจะรอดจากการโจมตีของจางหยูก็ได้
“ข้าหวังว่าเจ้าสำนักจางจะพูดจริง !” จั่นเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตั้งสมาธิเพื่อเตรียมรับมือ
ลัวจวินควบคุมอารมณ์ของตัวเอง เขาบังคับให้จิตใจของตัวเองเย็นลง เพื่อที่จะอยู่ในสภาวะที่ดีที่สุดขณะเผชิญหน้ากับจางหยู
จางหยูเหลือบมองพวกเขาเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปพูดกับเหล่าลูกศิษย์ที่ยืนอยู่อีกด้านด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเจ้าดูดีๆ นี่คือเคล็ดวิชาที่ข้าจะสอนพวกเจ้าในวันพรุ่งนี้ เคล็ดวิชานี้มีชื่อว่า….ฟัน “
เมื่อพูดจบ ร่างของจางหยูก็หมุน 180องศาอยู่กับที่ จากนั้นก็ฟันมือออกไป
การเคลื่อนไหวของเขานั้นเรียบง่ายและราบรื่น มันไม่ได้ดูพิเศษอะไร ดูเผินๆก็เหมือนกับการฟันมือออกไปธรรมดาๆ
การเคลื่อนไหวของจางหยูดูธรรมดามาก ชื่อของเคล็ดวิชาก็ธรรมดาเช่นกัน ฟัน คำเดียวสั้นๆ ชื่อเคล็ดวิชาแบบนี้ ทั่วทั้งทวีปป่านั้นหาพบได้ยาก ความจริงแล้ว การจะสร้างเคล็ดวิชาใดเคล็ดวิชาหนึ่งขึ้นมา ผู้สร้างต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจรวมไปถึงเลือดเนื้อในระหว่างการสร้าง ดังนั้นไม่มีใครยอมตั้งชื่อธรรมดาๆแบบนี้หรอก เพราะมันเหมือนไม่เคารพตัวเอง และไม่เคารพต่อเคล็ดวิชาที่สร้างขึ้นมา
อู่โม่และคนอื่นๆมองดูด้วยสีหน้าที่ไม่ใส่ใจ เคล็ดวิชานี้ดูธรรมดามาก ยากที่จะทำให้พวกเขารู้สึกสนใจขึ้นมาได้
ถ้าไม่ใช่เพราะจางหยูบอกให้พวกเขาตั้งใจดู พวกเขาคงไม่คิดที่จะสนใจเลยด้วยซ้ำ
จั่นเฟิงและลัวจวินรู้สึกเหมือนโดนหยาม ยิ่งเมื่อเห็นกระบวนท่าที่จางหยูแสดงออกมา พวกเขาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “นี่เรียกว่าเคล็ดวิชาเหรอ?” พวกถึงกับสงสัยว่า กับอีกแค่การฟันมือธรรมดาๆ ยังมีหน้าบอกว่าเป็นสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมาเชียวหรือ
ถ้านี่เรียกว่าเคล็ดวิชาต่อสู้ล่ะก็ ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาก็สามารถสร้างเคล็ดวิชาต่อสู้ได้รึไง ?
จั่นเฟิงและลัวจวินพยายามกลั้นรอยยิ้ม เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้จางหยูโมโหขึ้นมา
“หากว่านี่คือเคล็ดวิชาที่เขาพูดถึง งั้นเราก็มีหวัง !” ทั้งจั่นเฟิงและลัวจวินต่างเผยรอยยิ้มจางๆออกมา ในใจของพวกเขาเริ่มผ่อนคลายขึ้น
อย่างไรก็ตาม เคล็ดวิชาที่จางหยูให้ความสำคัญ จะเรียบง่ายแบบที่เห็นงั้นรึ ?
“ตูม…..” ด้านข้างของป่า เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นมา
ก่อนที่ทุกคนจะรู้ตัวก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นมาอีกครั้งและต่อเนื่อง “ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม !”
พริบตาเดียว ราวกับมีพายุที่ทรงพลังเกิดขึ้น โดยมีจางหยูเป็นศูนย์กลาง เมื่อพายุพัดออกไป ก็เกิดเสียงดังสนั่นแสบแก้วหูขึ้นมา ความรุนแรงของพายุนั้นน่าสะพรึงกลัวมาก แม้แต่ก้อนหินบนพื้นก็ยังถูกม้วนเข้ามาในพายุ ต้นไม้ที่อยู่รอบๆพลันสั่นไหวอย่างรุนแรง พายุที่ปรากฏขึ้นพุ่งเข้าใส่จั่นเฟิงและลัวจวิน ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทั้งสองคน ร่างของพวกเขาก็ถูกกลืนหายเข้าไปแล้ว
ใจกลางพายุ จั่นเฟิงและลัวจวินที่ถูกม้วนขึ้นในในอากาศ ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยรอยเลือดมากมาย เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากปากของพวกเขา “อ๊ากกกกกกก!” ต้นไม้ที่อยู่ใกล้รัศมีของพายุต่างถูกโค่นจนโล่งเตียน และถูกม้วนขึ้นไปในอากาศ
อู่โม่, อู่ซินซิน, หลินหมิงและคนอื่นๆต่างนิ่งงันไปชั่วขณะ พวกเขามองจั่นเฟิงและลัวจวินที่อยู่ในพายุด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
ผ่านไปสักพัก พายุที่น่ากลัวก็ค่อยๆหยุดลง จากนั้นร่างของทั้งสองคนรวมไปถึงก้อนหิน ต้นไม่ก็พากันร่วงลงมาที่พื้นอย่างแรง บนร่างของทั้งสองคนนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลลึกมากมาย แทบไม่มีส่วนไหนที่ไม่มีแผล นอกจากนี้ร่างของพวกเขาก็ยังถูกฝังอยู่ท่ามกลางเศษซากต้นไม้และก้อนหิน โดยที่ไม่ส่งเสียงใดๆออกมา
พื้นดินเต็มไปด้วยหลุม ราวกับว่าเพิ่งผ่านหายนะของวันสิ้นโลกมาอย่างไรอย่างนั้น พื้นดินโดยรอบล้วนถูกพลิกขึ้นมา และอยู่ในสภาพที่เสียหายหลายจุด
ภายใต้แสงจันทร์ที่มืดสลัว จางหยูได้ยืนอยู่ท่ามกลางหลุมนับไม่ถ้วน เขาจ้องมองไปที่ศพของสองคนนั้นด้วยแววตาที่เรียบเฉย สีหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย
ทุกอย่างเงียบสนิท !
ศิษย์ทุกคนรวมไปถึงอู่โม่และอู่ซินซินต่างก็พากันกลั้นลมหายใจขึ้นมา ในดวงตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
พวกเขาไม่เคยเห็นจางหยูโจมตีมาก่อน และคาดไม่ถึงว่าพอจางหยูลงมือขึ้นมาจริงๆ จะน่าตกตะลึงเช่นนี้ พลังทำลายล้างของเขานั้นน่าสะพรึงกลัวมาก!
พลังทำลายล้างของผู้บ่มเพาะระดับว่อซวน! บนร่างของจางหยูราวกับอาบไปด้วยแสงแห่งเกียรติยศ!
แม้ว่าจางหยูจะเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตว่อซวนปลอมๆ แต่ความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมานั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับระดับว่อซวนของจริง !
ผ่านไปสักพัก——
“ นี่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าสำนักงั้นรึ ?”
“แข็งแกร่งเกินไปแล้ว !”
“ ไร้เทียมทาน ! “
เมื่อลมเย็นๆพัดผ่านมา ก็ได้ปลุกสติเหล่าลูกศิษย์จากภวังค์ สายตาของพวกเขาละจากศพของจั่นเฟิงและลัวจวิน ก่อนจะมองไปที่ จางหยูอีกครั้ง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
วินาทีนี้ สายตาของลูกศิษย์ทุกคนต่างจ้องมองไปที่จางหยูเป็นตาเดียว ในสายตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใส ราวมองดูเทพเจ้าอยู่
