ระบบเจ้าสำนัก***(จบแล้ว)*** - ตอนที่  1 : เจียนตัว

ใช้เวลาทั้งเช้ากว่าที่ จางหยู จะเข้าใจและรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่สนแม้แต่เรื่องกินอาหารเช้า รีบวิ่งลงไปที่ถนนเพื่อรับสมัครศิษย์ ผลก็คือ เพียงแค่ได้ยินชื่อสำนักคังเฉียง ทุกคนต่างพากันหลบหลีกราวกับเจอเทพกาฬโรค ท่าทางตอนหลบหนี ราวกับชิงชังที่ไม่มีขางอกมามากกว่านี้

มันมีเวลาเหลือเพียงแค่ชั่วโมงเดียวสำหรับภารกิจนี้ จางหยู ยังไม่อาจจะรับศิษย์ได้เลยแม้แต่คนเดียว

“ สำนักอื่นทำเพียงแค่รอที่สำนักก็จะมีคนไปขอเข้าร่วม แต่เจ้าสำนักอย่างข้ากลับมารับสมัครด้วยตัวเองแต่กลับไม่มีผู้ใดอยากเข้าร่วมด้วยเลย…….”

จางหยู รู้สึกท้อแท้อย่างมาก

“ ดูเหมือนว่าวิธีปกตินั้นจะไม่ได้ผล งั้นคงต้องใช้วิธีหลอกลวง”

ตอนที่จางหยูกำลังคิดวิธีการหลอกคนอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ขอโทษที่รบกวน เจ้าช่วยบอกได้รึไม่ว่าสำนักเฉินกวงไปทางไหน ? “

เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองก็พบกับเด็กสาวที่สีหน้าดูซื่อๆผู้หนึ่ง นางอายุประมาณ 14-15 ปี นางดูเหมือนดอกไม้ตูมที่ดูลึกลับและขี้อาย

เสียงนั้นอ่อนนุ่มและเบา ใบหน้าของนางค่อนข้างน่ารักซึ่งทำให้คนอดไม่ได้ที่จะอยากปกป้องนางเอาไว้ 

ตาของ จางหยู เป็นประกายขึ้นมา “กำลังสัปหงกก็พบหมอนแล้ว!” ความหมายคือ กำลังคิดวางแผนการอะไรบางอย่าง แล้วบังเอิญได้จังหวะพอดี

ถ้าหลอกเด็กสาวคนนี้ได้…..พาไปยังสำนักคังเฉียง เขาก็จะทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จสิ้นได้

ตอนนั้นเองบทบาทจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่จางหยูเคยดูที่โลกก่อนก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา  เขาแสดงท่าทีเย็นชาออกมาและพูดขึ้นเบาๆ “เจ้าจะไปที่สำนักงั้นรึ?” สำนักเฉินกวงนั้นเป็นสำนัก สำนักคังเฉียงเองก็เป็นสำนัก จางหยูคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์

“อืม” เด็กสาวพยักหน้าด้วยท่าทีเอียงอาย

นางดูเหมือนไม่ค่อยได้พูดคุยกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะชายหนุ่มผู้หล่อเหลาอย่าง จางหยู ถึงแม้ว่าเขาจะดูเย็นชาแต่นั่นก็ทำให้นางไม่กล้าที่จะถามต่ออีก

 “ งั้นก็ไปกัน ตัวข้าเองก็เป็นครูฝึก ข้าจะพาเจ้าไปเอง” จางหยู มองไปที่เด็กสาวและหันกลับก่อนจะเดินออกไป

ในฐานะคนเพียงคนเดียวที่อยู่ในสำนักคังเฉียง เขาเป็นทั้งเจ้าสำนักและครูฝึก แต่คำที่ว่าครูฝึกที่ออกจากปากเขานั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับสำนักเฉินกวงเลย

 “ ได้ ! “

เด็กสาวแปลกใจเล็กน้อย นางไม่คิดเลยว่า แค่หาคนถามทางบนถนน จะบังเอิญพบกับครูฝึกของสำนักเฉินกวงเข้า  

เมื่อเห็นว่า จางหยู เดินหายไปในฝูงผู้คน นางก็ไม่มีเวลาให้มัวคิด นางรีบเดินตามไปในทันทีเพราะกลัวว่าจะพลัดหลงกัน

….

หลังจากนั้นสักพัก

ชายหนุ่มในชุดขนสัตว์ได้เดินออกมาจากศาลาฉีเบ่าไม่ห่างออกไปไกลนัก เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะคิ้วขมวดเล็กน้อย “ เด็กสาวผู้นี้ นางวิ่งไปไหนกัน? ไม่ใช่ว่านางควรจะไปที่สำนักเฉินกวงรึไง ? “ เขาไม่ได้กังวลเรื่องความปลอดภัยของนาง ในเมืองห่างไกลความเจริญเช่นนี้ คนที่กล้าหาเรื่องคนตระกูลอู่นั้น ไม่เคยมีแม้แต่ผู้เดียว

หลังจากที่มองไปรอบๆ จนแน่ใจว่านางได้จากไปแล้ว เด็กหนุ่มที่ถือกล่องของขวัญก็มุ่งหน้าไปยังสำนักเฉินกวงทันที

….

ป่าทึบแห่งนี้เป็นพื้นที่รกร้างที่ใหญ่ที่สุดของทวีปป่า เมืองฮวงตั้งอยู่บนภูเขาฝั่งทิศตะวันออกของป่าทึบ ซึ่งสถานที่ที่เชื่อมระหว่างเมืองฮวงกับป่าทึบ ก็คือที่ตั้งของสำนักคังเฉียง

ในอีกความหมายหนึ่งก็คือ สำนักคังเฉียงตั้งอยู่ฝั่งตะวันออก และฝั่งตะวันตกของป่าทึบ ซึ่งที่ตั้งทางภูมิศาสตร์นั้นมีเอกลักษณ์และหายากมาก
 

หลังจากที่เดินขึ้นมาบนบันไดหินได้สักพัก จางหยู ก็หยุดและถอนหายใจออกมาก่อนจะหันกลับช้าๆแล้วพูดขึ้น “ เรามาถึงแล้ว ! “

ตอนที่เด็กสาวได้ยินแบบนั้น นางก็แสดงสีหน้าสงสัยและตะลึงออกมา “ ข้าได้ยินมาว่าสำนักเฉินกวงนั้นมีผู้แนะนำและศิษย์จำนวนมาก มันน่าจะคึกครื้นกว่านี้ ทำไมถึง….ดูไร้ผู้คนเช่นนี้ได้ ? “ นางสับสนเล็กน้อยแต่นางไม่ได้โง่

นางหันไปสำรวจรอบๆ ไม่ช้า ก็ไปสะดุดตากับป้ายหินขนาดใหญ่ ซึ่งป้ายหินนี้ดึงดูดความสนใจของเด็กสาวมาก บนป้ายหินแกะสลักตัวอักษรขนาดใหญ่ไว้สี่ตัวอย่างเด่นชัด สำนักคังเฉียง

ดวงตาของนางชะงักค้างอยู่ที่ป้ายหินนานมาก จากนั้นก็หันไปมองด้วยดวงตาโง่งม พลางกล่าวว่า “ สำนักคังเฉียง ? ไม่ใช่ว่าคือสำนักเฉินกวงหรอกรึ ?”

เด็กสาวมองไปที่ จางหยู ด้วยสีหน้าโกรธ “ เจ้าโกหกข้า !”

 “ ข้าบอกเจ้าว่าจะพาไปยังสำนักแต่ข้าไม่ได้บอกว่าจะพาเจ้าไปยังสำนักเฉินกวง “ – จางหยู ค้านโดยไม่กล้าแม้จะมองสบตาของเด็กสาว

 “ เจ้าโกหกข้า ! “

“ ข้าไม่เคยพูดถึงสำนักเฉินกวงมาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นเจ้าที่คิดไปเอง” จางหยูดูหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยถึงแม้คำค้านของเขาจะฟังไม่ขึ้นก็ตาม

“เจ้าโกหกข้า !”  เด็กสาวเม้มปากพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

จางหยูรู้สึกปวดหัวขึ้นมาและต้องพูดขึ้นว่า “ ก็ได้ ข้ายอมรับว่าข้าโกหกเจ้า “

แม้ว่าเขาจะใจอ่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมแพ้

จากนั้นเขาก็ได้พูดขึ้นมา “แต่ข้าเองก็ห่วงเจ้า ดังนั้นข้าถึงได้โกหกเจ้าเช่นนี้”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเด็กสาวก็นิ่งไปและมองไปที่ จางหยู ด้วยสีหน้าสงสัย

 “ ดูดีๆสิ ตึกในสำนักเฉินกวงนั้นสวยงามแบบนี้รึไง ? “ จางหยู ชี้ไปที่ตึกรอบๆโดยแต่ละตึกนั้นดูโดดเด่นและมีการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าสิ้นเปลืองความคิดไปมากมาย ถึงแม้พื้นดินจะมีหญ้าขึ้นมากมายก็ตามแต่มันก็ยังให้ความงดงามในตัวมันอยู่ดี “สำนักคังเฉียงแห่งนี่มีสภาพแวดล้อมที่สงบสุข เจ้าคิดว่าสำนักเฉินกวงที่อยู่หลังภูเขาจะงดงามเช่นนี้รึไม่?” ด้านหลังของสำนักคังเฉียงเป็นป่าทึบ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมองเห็นวิวทิวทัศน์

จางหยู แอบมองไปที่เด็กสาวที่แสดงท่าทีใจอ่อนออกมาก่อนจะพูดต่อ “ เจ้าไม่คิดว่าสภาพแวดล้อมเช่นนี้นั้นเหมือนกับแดนสวรรค์รึไงกัน ? ไม่ใช่ว่ามันน่าพอใจรึไง ?”

เด็กสาวนิ่งไปและตะลึงกับฉากรอบตัว ความไม่พอใจก่อนหน้านี้ในใจของนางก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ

 “ รึว่าเขา….จะพูดถูก ? “ เด็กสาวเริ่มลังเลขึ้นมาในใจ  เมื่อเห็นนางลังเล จางหยู ก็พูดขึ้นมาทันที

 “ เด็กสาวที่น่ารักเช่นเจ้านั้นต้องชอบสภาพแวดล้อมที่งดงามแบบนี้ไม่ใช่รึไง ? รึว่าเจ้าจะทนกับสภาพแวดล้อมที่วุ่นวายเช่นในสำนักเฉินกวง ? “

คำชมของ จางหยู ทำให้นางอายจนหน้าแดงขึ้นมาก่อนที่นางจะกระซิบขึ้น “ น่ารักจริงๆรึ ?”

นางพบว่า พี่ชายตรงหน้าก็ดูหล่อเหลาไม่เบา แถมยังมีวิสัยทัศน์ที่ดีอีกต่างหาก

“ แน่นอน ใครกันที่จะบอกว่าเจ้าไม่น่ารัก ข้า!จางหยู ผู้นี้จะจัดการเขาผู้นั้นเป็นคนแรก !”  ใบหน้าของ จางหยู จริงจังขึ้นมาราวกับว่าเชื่อในคำพูดของตนเอง ถึงแม้ว่านางจะไม่น่ารักแต่เพื่อจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ เขาก็ต้องยอมทำทุกอย่าง

เมื่อเห็นสายตา’จริงใจ’ของ จางหยู ใบหน้าของเด็กสาวก็แดงขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับคิดในใจ “ พี่ชายผู้นี้มีนามว่า จางหยู ! “

หลังจากที่ปูทางมาขนาดนี้ จางหยูก็ไม่รอช้า เขารีบเอาใบสมัครออกมาและส่งมันให้กับนาง “ เชื่อใจข้าได้ เข้าร่วมสำนักคังเฉียงแห่งนี้ เจ้าจะไม่มีทางรู้สึกเสียดาย ! ลงชื่อของเจ้าไว้ที่นี่ได้เลย ! “

ตอนนั้นเด็กสาวสับสนจนถึงกับลงชื่อไปโดยไม่รู้ตัวลงในใบสมัคร อู่ซินซิน