ระบบรีสอร์ทเจ้าสัว - ตอนที่ 10 ประสบการณ์การโดนแมวดูถูก

ตอนที่ 10 ประสบการณ์การโดนแมวดูถูก
       “มันฉลาดจังเลย คุณฝึกมันได้ยังไงเหรอ” โนมูระถามพร้อมกับขยิบตา
      “จริงๆแล้วฉันค้นพบความสามารถของแมวพวกนี้โดยบังเอิญนะ”หลี่หยางกล่างอย่างไม่เป้นทางการ
      “นี่คุณเจ้าของ คุณเคยได้ยินชื่อร้าน Mycat Yugawara
ของฮิชิมะไหม” โนมูระถาม
    “ไม่เคยนะ”หลี่หยางตอบกลับพลางส่ายหัว
    “มันคล้ายๆกับโรงแรมของคุณนี่แหละ แต่มันยังเป็นคาเฟ่แมวด้วย”โนมูระกล่าว
    เมื่อหลี่หยางได้ยินแบบนั้น หลี่หยางก้เดาว่าเธอคงจะหมายถึงโรงแรมแมวฮิจิชิมะ ที่กำลังโด่งดังมากๆในอินเตอร์เน็ต เพราะหลี่หยางเคยอ่านเกี่ยวกับมันบนอินเตอร์เน็ต
   แต่เพื่อให้ได้มาซึ่งข้อมูลหลี่หยางจึงตอบเธอไปว่าเขาไม่รู้จักและมองไปยังโนมูระด้วยความอยากรู้อยากเห็น
   มันทำให้โนมูระเปิดข้อมูลให้กับหลี่หยางดูและเริ่มแนะนำหลี่หยางเกี่ยวกับการทำโรงแรมแมวไม่เพียวแค่นั้นเธอยังบอกเขาเกี่ยวกับการทำคาเฟ่แมวอีกด้วย สัตว์เลี้ยงสามารถอยู่ที่นั่นได้แม้ว่าเจ้าของจะไปข้างนอกก็ตาม และมันเปิดตลอด 24 ชั่วโมง
       ผู้เข้าพักสามารถที่จะจ่ายเงินเพิ่มเพื่อให้แมวมานอนกับพวกเขา หรือจะเลือกนำสัตว์เลี้ยงมาเองก็ได้ และแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พักที่โรงแรมแห่งนี้แต่พวกเขาก็ยังมานั่งในคาเฟ่และเล่นกับแมวได้
     หญิงสาวบอกข้อมูลหลี่หยางโดยละเอียด นอกจากข้อมูลการบริการพิเศษของร้านแล้ว เธอยังบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการชาร์จค่าบริการและอะไรควรราคาเท่าไหร่
     ทั้งสามคนคุยกันต่ออีกนานและหลี่หยางก็ยังได้เรียบรู้ว่าหลังจากที่ลั่วซินกลับมาจากญี่ปุ่นเธอก็มาเปิดร้านขายอาหารญี่ปุ่นในระแวกใกล้เคียงและธุรกิจของเธอก็ดำเนินไปได้ค่อนข้างดี บางทีเธออาจจะเป็นหนึ่งในผุ้ประกอบการอายุน้อยในเมืองแห่งนี้ และลั่วซินก็พูดคุยแบ่งปันประสบการณ์ทางธุรกิจอย่างไม่หวงข้อมูลกับหลี่หยาง
      เธอถึงกับบอกว่า เธอจะช่วยแนะนำโรงแรมนี้ให้กับลูกค้าที่ร้านของเธอ ก่อนจะออกจากโรงแรมหลี่อย่างก้ได้เพิ่มข้อมุลการติดต่อกับลั่วซิน
     หลังจากส่งลั่วซินและโนมูระเสร็จ หลี่หยางก็ได้ตรวจสอบโทรศัพท์ของเขาและพบว่ามันมีข้อความใหม่มากกว่าหนึ่งโหล หนึ่งในนั้นก็คือหวังเยว่ ตอนนี้ข้อความที่ส่งเข้ามานั้นมีมากกว่า 50 รายเข้าไปแล้ว แม้ว่าเขาจะอ่านและตอบไปแล้ว แต่มันก็ยังมีคนใหม่เข้ามาเรื่อยๆ
    หลี่หยางตอบเพื่อนของเขาทีละคนก่อนที่เขาจะโพสตอบข้อความของทุกคน
   หลังจากเสร็จสิ้นจากการตอบช้อความจากญาติและเพื่อนสนิท หลี่หยางก็ทำโปรไฟล์แนะนำแมวของเขาต่อไปเรื่อยๆจนทำเสร็จในตอน 12.00 น. 
    จากนั้นเขาก็เริ่มสร้างรายชื่อของแมวและทำการถ่ายรูปแมวแต่ละตัว
    ขั้นตอนการถ่ายภาพนั้นเป้นไปอย่างราบรื่นยกเว้นก็แต่เจ้าซนน้อยที่ต้องถ่ายภาพหลายครั้งถึงจะได้รูปมาใช้
     หลี่หยางแปลงไฟล์เข้าไปในคอมอย่างรวดเร็วและสร้างบัญชีของพวกมันอย่างรวดเร็ว นี่เป็ทักษะที่เขาได้มาจากตอนที่เป็นบรรณาธิการของเว็ปไซต์ แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบกับระดับืออาชีพได้แต่มันก็เป็นอะไรที่ผ่านเกณฑ์
    ในตอนที่แบบแปลนพึ่งถูกออกแบบเสร็จ อาหารที่เขาสั่งไว้ก่อนหน้านี้ก็ถูกจัดส่งมาที่โรงแรมของเขาพอดี หลี่หยางทานอาหารกลางวันก่อนแล้วจึงไปทำงานของเขาต่อ หลังจากทำงานของเขาได้สองชั่วโมงในที่สุดเขาก็ทำบัญชีรายชื่อเสร็จ
   ในท้ายที่สุด มันมีสำเนาการพิมพ์มากกว่า 10 ชุดมันออกมาในรูปแบบของหนังสือ มันวางอยู่ทั้งตรงล็อบบี้และตามห้องพักของแขก
    หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จ หลี่หยางก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเขาจึงนอนพักและงีบหลับตรงบาร์
  เมื่อหลี่หยางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบเข้ากับกลิ่นเหม็นที่โชยเข้ามาเตะจมูก เขาเงยหน้าขึ้นมองและพบว่าลูกพี่เหมียวกำลังเหยียบอยุ่บนขอบกระบะทรายแมว แต่แทนที่มันจะถ่ายในกระบะมันกลับหันออกมานอกกระบะแทน
  หลี่หยางเริ่มที่จะรู้สึกโกรธ เขาเดินไปดูมันใกล้ๆเขาก็ต้องประหลาดใจที่ในกระบะนั้นมันมีขี้แมวอยู่เต็มแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าระบบไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
     “พระเจ้าช่วยย” หตอนนี้หลี่หยางเริ่มรู้สึกหายใจติดขัดเล็กน้อย
     “ที่ตักละ ที่ตักมันอยุ่ไหนน”
     หลี่หยางบีบจมูกของเขาแล้วจึงเริ่มทำความสะอาด โชคดีที่เขากินอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาก็คงจะกินอะไรไม่ลงอีกแน่นอน
    หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หลี่หยางก็ได้ซื้อกระบะทรายแมวมามากกว่า 1 โหลตอนนี้เขาคิดว่ามันน่าจะเพียงพอสำหรับแมวทั้งสิบตัว ในความเป็นจริงแล้วแค่ตัวเดียวมันก็ท้าทายเขามากพอแล้ว 
  “หึ..” หลี่หยางนั่งนิ่งๆอยู่บนโซฟา ขณะมองดูแมวทั้ง 10 ตัววิ่งเล่นกัน บางครั้งมันก็ดูโง่ บางครั้งก็ดูน่ารัก แม้ว่าเขาจะต้องเหนื่อยกับการเก็บกวาดแต่เขาก็มีช่วงเวลาที่แสนสุขมากกว่า
 “ต้องเริ่มถ่ายวิดิโอบันทึกไว้ซะแล้วสิ” หลี่หยางกระโดดขึ้นไปบนโซฟาและเริ่มหยิบโทรศัพท์มาบันทึกวิดิโอ
 หนึ่งวิธีการที่ดีที่สุดที่จะทำให้โรงแรมของเขานั้นมีชื่อเสียงก็คือ การทำให้แมวเหล่านี้มีชื่อเสียงในโลกออนไลน์ นี่คือความคิดแรกที่เกิดขึ้นเป็นอย่างแรกเมื่อเขาเปิดธุรกิจโรงแรมแมว
 เขายังจำคำที่ ทิม เบอร์เนอร์ ผู้ก่อตั้งWorld Wide Web 
ให้สัมภาษได้ 
“ในวันนี้มีสิ่งใดบ้างที่คุณคาดไม่ถึงในการใช้อินเตอร์เน็ต”
คำตอบเดียวของเขาคือ “ลูกแมว”
 คงปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าอินเตอร์เน็ตเป็นสิ่งที่ทำให้แมวมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก ในต่างประเทศนั้นมีแมวเซเลปบางตัวที่มีค่าตัวเทียบได้กับดาราฮอลลีวูด 
  ในปัจจุบัน  มันมีแพลตฟอร์มที่คนนิยมมาแชร์วิดิโอกัน และหนึ่งในหมวดหมู่ที่ได้รับความนิยมที่สุดในแพลตฟอร์มนั้นก็คือ “แมว” มันไม่จำเป็นต้องกังวลถึงเรื่องวิธีการที่จะเผยแพร่ชื่อเสียงของแมวเลยเพราะเขานั้นมีแพลตฟอร์มที่จะสามารถใช้ดึงดูดลูกค้าและผู้ติดตามได้อยู่ในมือ
    แม้ว่าหลี่หยางจะเขียนเรื่องตลกไม่ค่อยเก่งแต่ด้วยความขี้เล่นของเหล่าแมวเหมียว มันทำให้เขามีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น
   “ฉันควรถ่ายเกี่ยวกับอะไรก่อนดีนะ?”  หลี่หยางใช้เวลาคิดอย่างรอบคอบและในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะถ่ายวิดิโอแนะนำตัวแบบสั้นๆของแมวทั้ง 10 ตัวเพื่อนำไปโพสประชาสัมพันธ์ในเน็ต
   แมวตัวแรกที่เขาเลือกจะถ่ายก็คือ เจ้าหมาว เขาซื้อที่วางโทรศัพท์และเชือกจูงแมวจากระบบร้านค้า และเริ่มขึงเชื่อลอยฟ้าเพื่อทำโชว์เดินบนเชือก
   ทันใดนั้นเจ้าหมาวก็ดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก มันเดินตามหลี่หยางไปยังสนามทันทีและเดินเล่นบนเชือกอยู่2 ถึง 3 รอบ เมื่อหลี่หยางคิดว่าเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็เริ่มขั้นตอนต่อไป
  เขาหยิบของเล่นออกมา 1 ชิ้นและโยนมันออกไป เมื่อเจ้าหมาวเห็นของเล่นถูกโยนออกไปมันก็รีบวิ่งไปคาบอย่างรวดเร็วและนำกลับมาให้กับหลี่หยาง มันดูน่ารักเหมือนกับสุนัขเชื่องๆแม้ในความเป็นจริงมันจะเป็นแมวก็เถอะ
     และในที่สุดวิดิโอของเจ้าหมาวในส่วนนี้ก็ทำเสร็จ ขั้นตอนต่อไปคือการทำให้มันเห่าออกมา 
    “เห่า เห่าสิ เห่าเลย” หลี่หยางหวังจะกระตุ้นให้มันเห่าออกมา เขาตะโกนบอกมันให้เห่าจนสายตาที่มันมองมาที่เขานั้นเหมือนกับสายตาที่มองมายังคนโง่ เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็รู้ตัวได้ทันทีว่าเขากำลังโดนดูถูกโดยแมวอยู่”
  นี่เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่เขาคิดว่าไม่สามารถจะหากันได้ง่ายๆ “การโดนแมวดูถูก”
 หลี่หยางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลือกจะไปถ่ายวิดิโอแมวตัวอื่นแทน
 

อ่านก่อใครได้ที่ เพจ FB : นอนน้อยโนเวล