ระบบรีสอร์ทเจ้าสัว - ตอนที่ 9 การมาถึงของแขก

ตอนที่ 9 การมาถึงของแขก

        เมื่อเขาเริ่มเขียนโปรไฟล์ของแมวตัวที่ 3 เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยการแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของเขา มันมีข้อความมากมายที่ถูกส่งมาหาเขา
       หลี่หยางเปิดโทรศัพท์ของเขาและพบมาว่ามันเป็นข้อความที่ส่งมาโดยเพื่อนเก่าของเขาสมัยมัธยมและวิทยาลัย มันมีทั้งเพื่อนที่เขาไม่ค่อยได้สนิทด้วยตอนเรียนก็ยังติดต่อมาหาเขา
       หลังจากเปิดข้อความอ่าน เขาก็ได้เข้าใจถึงเนื้อหาโดยรวมของเพื่อนๆที่ส่งมา
       “เหลาหยาง  อะไรกันทำให้นายมาเปิดโรงแรมที่เมืองนี้”
       “สหายหยาง นี่นายเปิดโรงแรมอย่างนั้นเหรอ”
       “นี่นายบ้ารึเปล่า ฉันหมายถึงทำไมนายพึ่งมาเปิดโรงแรมเอาตอนนี้”
       “พี่หยาง นี่พี่เริ่มเปิดธุรกิจโรงแรมจริงๆเหรอ”
        เมื่อมองไปยังของความที่บรรดาเพื่อนเก่าของเขาส่งเข้ามา เขาก็มีความรู้สึกที่ยินดีเกิดขึ้น เขารีบตอบกลับเพื่อนของเขาไปทีละคน แต่การพิมพ์ในโทรศัพท์นั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างช้า เขาจึงเปลี่ยนมาพิมพ์บนคอมแทน
      หลังจากจากเขาตอบแชทเพื่อนเก่าทั้งหมดแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันมีจำนวนเยอะมากจริงๆ
       “นายท่านหลี่ ขอฉันกอดขาท่านหน่อยได้ไหม”เพื่อนสนิทในกลุ่มของหลี่หยางกล่าว
      “ท่านผู้ปกครอง โปรดเมตตาด้วย”  ตัวอักษรนี้อยู่บนรูปภาพที่ดูน่าตลกที่เพื่อนเขาส่งมา
      “ฉันด้วยเหมือนกัน”
      “นายท่านหลี่เมื่อขาหรือเปล่า ให้ฉันได้ช่วยท่านเถอะนะ”
     “หลี่หยางโรงแรมของนายตกแต่งได้สวยงามมาก”
      “เมืองนี้น่าอยู่จริงๆ”
      “ฉันก็อยากเปิดธุรกิจเหมือนกัน แต่ฉันไม่มีเงินทุนเลย”
       “เปิดโรงแรมใช้เงินทุนเยอะไหม?
       “อดีตผุ้จัดการของฉันก็ไปเปิดโรงแรมที่เมืองนั้นเหมือนกัน พวกเขาลงทุนเริ่มต้นที่หลักล้านเลยนะ”
       “ ลงทุนไม่ใช่น้อยๆเลยแหะ”
     “นี่เป็นที่ๆจะได้สนุกกับแมวเหล่านั้นใช่ไหม”
      “ใช่แล้วว”
    “ใครว่าละ ฉันว่าโรงแรมของหลี่หยางนั้นสุดยอดไปเลยละฉันก็อยากที่จะ….. แมวเหล่านั้นด้วย”
      เสียงตอบรับจากเพื่อนเก่าทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างมาก
      ในตอนที่ยังเรียนอยู่หลี่หยางนั้นมีความสุขอย่างมาก แต่หลังจากจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย หลี่หยางก็ไปได้ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ เจาไม่เก่งในการหางาน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะพูดอะไรมากและนับประสาอะไรกับการเป็นจุดสนใจละ
     อย่างไรก็ตามหลี่หยางรู้ว่าการที่เขาตกเป็นจุดสนใจแบบนี้นั้นไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องที่เขาเปิดโรงแรมนั่นเอง
     ทุกคนชื่นชมในความกล้าหาญของหลี่หยาง และการกระทำของเขาก็ได้ปลุกกำลังใจเพื่อนบางคนในการที่จะเริ่มต้นความฝันของตน
    ในบรรดาเพื่อนของหลี่หยางนั้น มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่มาจากบ้านที่ร่ำรวยและมีมีความสามารถในการดำเนินตามความฝัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหลี่หยางที่สามารถเปิดโรงแรมในเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องการท่องเที่ยวได้ ซึ่งนับเป็นความฝันของใครหลายๆคน
     แต่ในความเป็นจริงนั้นมันก็มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าจะละทิ้งหน้าที่การงานที่มั่นคงไปลงทุนเปิดธุรกิจของตัวเอง
      ผู้คนมากมายต้องการที่จะเริ่มต้นความฝันของพวกเขา แต่พวกเขาก็ทำได้แค่คิดและเก็บมันไปฝันและตื่นเช้าไปทำงานแบบเดิมๆ นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้คนมากมาย แม้ว่าชีวิตของพวกเขาจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่ต้องการ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพอที่จะก้างออกมาจากเขตปลอดภัยของตัวเอง
      และความจริงที่ว่าหลี่หย่างได้เปิดโรงแรม มันก็ทำให้จิตใจของคนอื่นๆเริ่มแปรปรวน
       มันให้ความรู้สึกเหมือนกับการได้ดูการแสดงความสามารถ และได้เห็นคนธรรมดาเหมือนตัวเขาทำในสิ่งที่เขาฝาฝันที่จะทำ
    “มันน่าจะพึ่งเปิดเมื่อเร็วๆนี้”
   “ไม่รู้สิ มันอาจจะเปิดมานานแล้ว”
   “งั้นก็เข้าไปดูกันเถอะ”  ขณะที่เขากำลังคุยกับบรรดาเพื่อนเก่าอยู่ก็ได้มีคนเดินเข้ามาในโรงแรมของเขา
    “หลี่หยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขาพบว่ามันเป็นสาวสวยสองคนที่เดินเข้ามาในโรงแรมอย่างระมัดระวัง
       หนึ่งในนั้นสวมชุดกีฬาและไว้ผมหางม้า ดวงตาของเธอกลมโตและมีผิวพรรณที่ดูมีน้ำมีนวล อีกคนเป็นเด็กสาวที่กำลังหวีผมของเธอและมีดวงตาที่อ่อนโยน
       “แขกมาอย่างนั้นเหรอ?”  หลี่หยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขารีบลุกขึ้นและกล่าวสวัสดี “สวัสดีครับ”
       “สวัสดีสุดหล่อ ไม่ทราบว่าที่นี่เปิดรึยังเหรอ” หญิงสาวในชุดกีฬาถาม
       “ยังครับ” หลี่หยางตอบตามความเป็นจริง
       “ว้าว มันเป็นแมวที่น่ารักจัง” เด็กสาวที่กำลังหวีผมพูดขึ้นในขณะที่ดวงตาของเธอมองไปยังแมว
       เด็กสาวนั้นพูดภาษาญี่ปุ่น  แม้ว่าหลี่หยางจะไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่น แต่เขาก็พอจะเข้าใจความหมายที่เธอพูดได้ เขาเดาว่าเธอจะพูดว่า “แมวน่ารักจัง” เพราะเขาได้ยินคำว่า คาวาอี้
      “นั่น.. พวกเราขอลองอุ้มดูได้ไหม” หญิงสาวในชุดกีฬาพูดถามอีกครั้งหลังจากที่มองไปยังกลุ่มแมวที่กำลังวิ่งเล่นไปมา
    “แน่นอนครับ ยินดีเลย” หลี่หยางกล่าวตอบรับด้วยรอยยิ้ม
   “ขอบคุณมากคะ” เด็กสาวรีบกล่าวขอบคุรและพุ่งตรงไปหาแมวที่อยู่ตรงเท้าของหลี่หยาง
 “เม่ยๆดูแมวที่น่ารักพวกนี้สิ”
 “แมวตัวนี้ก็น่ารักมากเช่นกัน มันดูไม่กลัวคนเลย”
 “ดูมันถูมือฉันสิ”
  “ฉันชอบหูที่พับอยู่ของแมวตัวนี้จริงๆ มันน่ารักมากๆเลย” หญิงสาวกอดแมวไว้ในอ้อมแขนของเธอขณะพูด ทำให้มันตอบสนองตามสัญชาติญาณของมัน “แตะนม” นั่นเอง
 “ลั่วซินดูนี่สิ” เหม่ยซือเทาชี้มายังแมวหูพับที่อยู่ตรงหน้าอกเธอ หญิงสาวเหลือบมองและทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
  มุมปากของหลี่หยางกระตุกเป็นรอยยิ้มอันชั่วร้าย มันเป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ พลังความน่ารักของแมวนั้นสามารถที่จะดึงดูดลูกค้าได้เป็นอย่างดี
    “อะแฮ่ม..  นี่พวกคุณสองคนเป็นนักท่องเที่ยวเหรอ” หลี่หยางถามอย่าสุภาพ
  “เปล่าคะ ฉันอาศัยอยู่ที่เมืองแห่งนี้ เธอต่างหากที่มาเพื่อท่องเที่ยว”หญิงสาวที่ชื่อ ลั่วซินตอบ
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โนมูระ มิฮิเมะ “ หญิงสาวพูดพลางยื่นมือไปทักทายหลี่หยาง
 “คุณพูดภาษาจีนได้เก่งมากเลย” หลี่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
 “ขอบคุณค่ะ ลั่วซินเป้นคนสอนภาษาจีนให้กับฉันนะ” โนมูระยิ้มและกล่าว
 “ถ้ายังงั้นและคุณสองคนเจอกันได้ยังไงเหรอ” หลี่หยางเริ่มหาหัวข้อในการสนทนา
    เขาพึ่งเขามาในเมืองนี้ มันจึงเป็นเรื่องดีที่เขาจะสามารถหาเพื่อนไว้และทั้งสองสาวก็อาจจะเป็นคนที่ช่วยประชาสัมพันธ์แบบเล่าๆต่อกันไปได้ 
    “เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนที่เรียนอยู่ญี่ปุ่นนะ” ลั่นซินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แล้วแมวพวกนี้มีชื่อว่าอะไรเหรอ”
    “อ๋อ ตอนนี้ฉันกำลังทำโปรไฟล์ของแมวแต่ละตัวอยู่นะ”
    “เจ้าแมวตัวนี้มีชื่อว่าอะไรหรอ?” ลั่วซินถาม
    “ฉันเรียกมันว่า หุ่น นะ” 
    “ฮ่าๆ.. มันเป็นชื่อที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาจริงๆงั้นตัวนี้ก็ชื่อว่าหูพับสินะ” ลั่วซินชี้ไปยังยังแมวที่โนมูระกำลังอุ้มอยู่
    “ฮ่าๆ เปล่ามันชื่อว่าก้อนข้าวเหนียวนะ”
   “เป็นชื่อที่น่ารักจัง” โนมูระเห็นด้วยกับชื่อที่หลี่หยางตั้งให้ เธออดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาอุ้มอีกครั้ง ทันทีที่เธอหยิบมันขึ้นมา มันก็ทำการโตตอบอีกครั้ง “แตะนม!” และปากของมันก็เริ่มร้องอย่างมีความสุข
  โนมูระมองไปยังหลี่หยางด้วยสายตาลำบากใจ
 “ไอ้ตัวเล็กนี่มันเป็นแมวที่ชอบแต๊ะอั๋งนะ” หลี่หยางพูดอย่างตลก
 “นี่ คุณเจ้าของ แมวตัวนี้มันบาดเจ็บหรือเป็นอะไรรึเปล่า”ทันใดนั้นโนมูระก็ชี้ไปทางออสก้าที่กำลังเดินกะเพก
 “ไม่ๆ มันเสแสร้งนะ เจ้าตัวเล็กตัวนี้มันแสดงเก่งนะ เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดู” หลี่หยางทำมือคล้ายถือปืนและชี้ไปทางออสก้าและทำเสียงเหมือนยิงปืน
 เจ้าแมวตัวเล็กกระโดดถอยหลังไปทันทีและเริ้มล้มลงกับพิ้นและแกล้งตาย
  “ว้าวว นี่มันรน่ารักมากๆเลย” โนมูระและลั่วซินเห็นตรงกันอย่างชัดเจน
 

อ่านก่อนใครได้ที่เพจ : นอนน้อยโนเวล