ระบบรีสอร์ทเจ้าสัว - ตอนที่ 6 การตกแต่งและการซื้อแมว
ตอนที่ 6 การตกแต่งและการซื้อแมว
สองวันต่อมาหลี่หยางตามนายหน้าเพื่อดูว่าสถานที่ต่างๆแต่เขาก็ไม่เที่ใดที่เหมาะสมตามที่เขาต้องการ แม้จะมีที่เหมาะสมอยู่บ้างแต่มันก็เกินงบของเขาไป วึ่งเป็นงบที่แจกแจงโดยระบบการจัดการทางการเงิน
จนกระทั่งในวันที่สามในที่สุดหลี่หยางก็พบกับสถานที่ที่เหมาะสมตรงตามความต้องการของเขา
ผู้เช่าคนก่อนหน้านี้ก็เปิดโรงแรมที่นี่เช่นกัน พื้นที่อาคารประมาณ 290 ตารางเมตร ชั้นแรกเป็นเหมือนกับโรงน้ำชาและในส่วนของชั้นที่สองนั้นเป็นห้องพักหกห้อง ตรงทางเข้าเป็นลานกว้าง 30 ตารางเมตร และมีการปลูกดอกไม้จำนวนมากรอบๆอาคาร ราคาเช่าของอาหารหลังนี้คือ 28,000 หยวนต่อเดือน แต่หลังจากต่อรองแล้วก็ได้ราคา 24,500หยวนต่อเดือน โดยต้องจ่ายมัดจำล่วงหน้าก่อน 6 เดือน
ข้อเสียไม่กี่อย่างของที่นี่คือสถานที่ตั้งมันค่อนข้างบิดๆเบี้ยวๆ และบริเวณโดยรอบก็ไม่ใช้ย่านการท่องเที่ยว ย่านการท่องเที่ยวที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ห่างออกไป 4.5 กิโลเมตร
อย่างไรก็ตามหลี่หยางก็เห็นอาคารมาหลายหลังแล้ว ถ้าที่ตั้งของมันอยู่ใกล้ย่านการท่องเที่ยงมันก็จะมีราคาเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 2 เท่า ทุนเริ่มต้นของหลี่หยางนั้นมีจำกัด ดังนั้นเขาจึงต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ มันก็มีอาคารไม่มากนักที่ตอบโจทย์ความต้องการของระบบได้อย่างสมบูรณ์
หลี่หยางไม่ได้รีบร้อนตัดสินใจอะไร เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคลิกไปที่การทดสอบที่ครอบคลุมตัวช่วยธุรกิจให้สแกนในทันที
ไม่นานข้อมูลของอาคารทั้งหมดก็ปรากฎขึ้นในโทรศัพท์ของหลี่หยาง โครงสร้าง, ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์และแม้แต่แผนผังก็ครอบคลุมอย่างมาก หลังจากนั้นระบบได้แจ้งให้หลี่หยางป้อนราคาค่าเช่าของอาคารในทันที
หลังจากที่หลี่หยางกรอกราคาค่าเช่าเสร็จ ระบบก็ทำการประเมินและให้ 8.4/10 คะแนน เมื่อหลี่หยางเห็นผลการประเมิณเขาก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับตัวเลือกที่ดีมาอยู่ในใจแล้ว
ด้วยด้วยคะแนนการประเมินหลี่หยางก็ไม่ได้คิดจะพูดอะไรอีก เขาตกลงเว็นรสัญญาโดยตรงและจ่ายเงินให้กับเจ้าของอาคารในทันที เป็นค่าเช่า 171,500 หยวน และค่านายหน้าอีก 13,000 หยวน รวมเป็น 184,500 หยวน
ถ้าเขาต้องจ่ายเงินขนาดนี้ในตอนก่อนหน้านี้นั้น หลังจ่ายเสร็จเขาจะต้องขาอ่อนแรงจนเดินไม่ไหวแน่นอน แต่ตอนนี้หลี้หยางเพราะเขามีความมั่นใจมากพอ
หลังจากส่งเจ้าของอาคารกับนายหน้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินไปรอบๆอาคารและเริ่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ลองคิดเกี่ยวกับมันดูสิ นี่คือสถานที่ที่คุณจะได้เริ่มทำธุรกิจของคุณเองและเริ่มต้นชีวตของคุณเอง ความรู้สึงนั้นมันสุดยอดเป็นอย่างมาก
“ฉันจะตั้งชื่อโรงแรมแห่งนี้ว่าอะไรดีนะ” หลี่หยางยืนอยู่กลางสนามหญ้าและคิดเกี่ยวกับมันเหมือนกับว่าเขากำลังตั้งชื่อให้ลูกตัวเอง “เอาเป็น โรงแรมแมวน้อย”
หลังจากตัดสินใจเลือกชื่อของโรงแรมเสร็จ หลี่หยางก็เขาไปในที่ชั้น 1 และหยิบโทรศัพท์ออกมา เขากดไปที่ฟังฟ์ชั่นการออกแบบ
ณ จุดนี้ระบบได้ทำการตกแต่งในหลายๆจุดโดยอัตโนมัติเพื่อให้เข้ากับธีมโรงแรมแมว
นอกจากนี้ยังมีปุ่มตกแต่งโดยคลิกเดียว และราคาการตกแต่งในแต่ละแผนการออกแบบก็ไม่ต่างกันมากนักโดยจะอยุ่ที่ 120,000-130,000 และใช้เวลาตกแต่งเพียง 3 วัน
“3 วัน?”
ราคาและระยะเวลาในการตกแต่งนั้นทำให้หลี่หยางมีความสุขอย่างมาก
คุณต้องเข้าใจก่อนว่าแผนการการตกแต่งของระบบนั้นไม่ใช่เพียงแค่การปรับแต่งมุมโซฟา แต่มันคือการตกแต่งทั้งตัวอาคารของโรงแรมในขณะที่ยังคงรักษาโครงสร้างของโรงแรมไว้เหมือนเดิม
แม้ว่าหลี่หยางจะไม่เคยตกแต่งบ้าน แต่เขาก็เคยตรวจสอบข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตมาก่อน หากโรงแรมนี้มีขนาดใหญ่แบบที่เขาเคยศึกษามามันจะต้องใช้เงิน 2-3 แสนเป็นแน่
ที่สำคัญกว่านั้นตามรายละเอียดที่ระบบกำหนดกำหนดมาให้เขาในแผนการ จะเห็นว่า มันไม่ได้มีแค่เพียงเฟอร์นิเจอร์ขนาดใหญ่อย่างเดียว มันยังมีเฟอร์นิเจอร์ขนาดเล็กเช่นพวก เก้าอี้ โซฟา เตียง ฯลฯ มันน่าตกใจมากที่ทั้งหมดนี้สามารถถูกทำให้เป็นความจริงใน 3 วัน
หลังจากเลือกรูปแบบสไตล์การตกแต่งที่เขาชอบเรียบร้อยแล้ว หลี่หยางก็กดคลิกที่ปุ่ม การตกแต่งโดยคลิกเดียว ทันที หลังจากนั้นระบบได้แจ้งให้เขาป้อนชื่อของโรงแรมที่จะจัดส่ง
ระบบได้ส่งข้อความเกี่ยวกับการใช้จ่ายเงินในบัญชีของหลี่หยาง และจะแจ้งให้ทราบอีกครั้งเมื่อทำการชำระเรียบร้อยทั้งหมดแล้ว
ในเวลาเดียวกันข้าวของที่ใช้ในการตกแต่งก็เริ่มปรากฎขึ้นมาทั่วทุกมุมของโรงแรม และในที่สุดก็มีพนักงานของโรงแรมมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา
ถ้าเขาไม่ได้เห็นเองกับตา เขาก็แทบจะไม่เชื่อเลยว่าในมันเกิดอะไรขึ้น และในขณะนั้นเองเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่อยู่ในโทรศัพท์ของเขาก้ปรากฎขึ้นในโรงแรม
คนงานทั้ง 5 คนนี่จัดอยู่ในหมวดหมู่อุปกรณ์ มันอธิบายว่า นี่คือหุ่นยนต์อัจฉริยะไบโอนิก ไม่ใช่คนจริงๆ
“ขะ เขี้ยวนี่มันสมจริงเกินไปหน่อยไหมเนี่ย ระบบนี่มันสุดยอดไปเลยจริงๆ” หลี่หยางอุทานแล้วอุทานอีก ถ้าไม่ใช่เพราะการชี้แจงของระบบ เขาจะไม่รู้เลยซักนิดว่าสิ่งนี้คือหุ่นยนต์ไม่ใช่คนจริงๆ
“สวัสดีครับนายท่าน ผมขออนุญาติเริ่มทำการตกแต่งตอนนี้เลยได้ไหมครับ” หนึ่งในหุ่นยนต์พูดขึ้น
“โอเค มาเริ่มกันเลย!” หลี่หยางกล่าว
“รับทราบครับ รบกวนนายท่านโปรดออกจากพื้นที่นี้ก่อน ฟังก์ชั่นการตกแต่งกำลังแสดงผล หลังจากการตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วจะมีข้อความแจ้งเตือนส่งไปหานายท่าน”
“เยี่ยม!” หลี่หยางรู้สึกโ,งใจอย่างมากที่มีระบบดูแลการตกแต่ง
หลังจากกลับมาถึงโรงแรมที่เขาพักอยู่นั้น เขาก็กดเข้าตรวจสอบความคืบหน้าในการตกแต่งและพบว่ามันคืบหน้าไป 1.5% แล้ว
หลังจากตรวจสอบอยู่สักพักเขาก็เข้าไปดูระบบร้านค้า เนื่องจากเขาเปิดโรงแรมแมวดังนั้นแมวจึงนับเป็นดั่งจิตวิญญาณของโรงแรมและเป็นจุดขายของโรงแรมแห่งนี้ เพราะฉะนั้นการซื้อแมวจึงเป็นส่วนสำคัญที่สุดที่หลี่หยางต้องตัดสินใจ
หลี่หยางมองดูการแนะนำแมวแต่ละตัวอย่างรอบคอบ และในไม่ช้าก็มีรอยยิ้มปรากฎขึ้นที่มุมปากของเขา
เขาได้เรียกดูแมวเกือบทั้งหมดในร้านค้าแล้ว หลี่หยางได้เลือกแมวมาทั้งหมด 10 ตัวจากร้านค้าของระบบ รวมเป้นเงินทั้วหมด 106,000 หยวน นี่เป็นการลงทุนที่สูงมาก แต่หลี่หยางก็มั่นใจว่านี่จะเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าและแมวแต่ละตัวจะต้องมีศักยภาพมาพอจะเป็นแมวเซเลปอย่างแน่นอน
ตัวอย่างเช่นแมวตัวแรกที่หลี่หยางเลือก มันเป็นแมวจีนที่มีหัวทรงแตงโมและหนวดของฮิตเลอที่ดูเป็นแมวหน้าตาตลก
แต่เนื่องจากขนสีดำตรงหัวของมัน มันจึงดูเหมือนกับหัวแตงโมเมื่อมองผ่านๆมันเป็นแมวประเภทที่สามารถสร้างเสียงหัวเราพและรอยยิ้มได้อย่างแน่นอน
เพราะในบางครั้งความน่าเกลียดก็สามารถเป็นจุดขายได้เช่นกัน และแมวตัวนี้ก็เป็นอะไรที่พิเศษ ถ้าคุณบอกกับมันว่า “แกนี่น่าเกลียดจริงๆ” มันจะตบตบ แต่ถ้าคุณบอกกับมันว่า”แกนี่น่ารักจริงๆ” มันก็จะร้องเหียวอย่างนุ่มนวลและเริ่มอาหัวไปถูคลอเคลียกับคุณ
ทักษะนี้นั้นนับเป็นสิ่งที่ต้องอาศัยการขัดเกลาอย่างสม่ำเสมอ
ในทำนองเดียวกัน มันยังมีแมวอเมริกันช็อตแฮร์ที่มีจิตวิญญาณของหมาสิงอยู่ มันเก่งมากในการไปคาบสิ่งของต่างๆ มันยังชอบแลบลิ้นเข้าออกเหมือนกับหมา และสิ่งทำให้มันพิเสษที่สุดคือเสียงร้องของมันที่เหมือนกับการเห่า ผู้คนที่ได้ฟังจะไม่เชื่อเลยว่านี่คือเสียงของแมวไม่ใช่หมาถ้าพวกเขาไม่ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง
นอกจากนี้เขายังมีแมวบริทิชช็อตซิลเวอร์ ที่ถ้าเราทำท่าทางเหมือนเล็งปืนและยิงไปที่มัน มันก็จะสามารถทำเป็นแกล้งตายได้ ไม่ใช่แค่นั้นแม้แต่การแกล้งเป็นอัมพาตหรือพิการมันก็ทำได้ จนทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องนั้นเชื่อว่ามันพิการจริงๆ มันทำให้รางวัลออสก้ากลายเป็นเพียงรูปปั้นทองคำโง่ๆไปเลย
แมวเกือบทั้ง 10 ตัวที่เขาเลือกนั้น มีลักษณะพิเศษเฉพาะของตัวเอง หลังจากเลือกซื้อแมวพวกนี้เสร็จตัวหลี่หยางก็รู้สึกดีและเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น และมีแผนการดำเนินงานที่ชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีก
เขาเชื่อว่าแมวเหล่านี้จะทำให้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะไม่มีแขกมาใช้บริการอย่างแน่นอน และมันก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่โรงแรมจะมีชื่อเสียงบนอินเตอร์เน็ต
ในตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจในคำพูดที่ระบบบอกกับเขาแล้วว่า “โรแรมขนาดเล็กไม่ใช่แค่เพียงโรงแรม”
บางทีระบบอาจต้องการให้เขารู้ว่าโรงแรมไม่ใช่เพียงสถานที่ให้คนมาพักเท่านั้น มันยังเป็นสถานที่เอาไว้พักผ่อนและเอาไว้สร้างความบันเทิงอีกด้วย
อ่านก่อนใครได้ที่ เพจFB : นอนน้อยโนเวล
เรื่องอื่นๆ ที่คุณอาจชอบ
