ตอนที่ 1 ระบบผู้ประกอบการรีสอร์ท
ขณะที่คุณกำลังทำงานเพื่อเอาไปนำเสนอ ปลาค็อดในอลาสก้าก็กำลังกระโดดไปมาบนผิวน้ำ ขณะที่คุณกำลังอ่านรายงาน เจ้าลิงขนทองในภูเขาก็พึ่งจะปีนมาถึงยอดต้นไม้ ขณะที่คุณกำลังเบียดเสียดกันอยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดิน อินทรีภูเขาก็ได้บินวนอยู่ในหมู่เมฆ ขณะที่คุณกำลังทะเลาะกันในที่ประชุม นักท่องเที่ยวในเนปาลก็กำลังถือแก้วไวน์แล้วนั่งล้อมรอบกองไฟกัน
มันมีถนนบางสายที่ไม่สามารถใส่ส้นสูงเดินได้ อากาศบางแห่งที่ไม่สามารถได้กลิ่น และผู้คนบางคนที่คุณจะไม่มีทางเจอกันในที่ทำงาน
บางคนกล่าวว่า “ชีวิตไม่ใช่เพียงเรื่องของปัจจุบัน แต่ยังคงเป็นเรื่องของการเดินทางและการวาดฝัน”
แต่ในมุมมองของ หลี่หยาง นี่คือไลฟ์สไตล์ที่เกิดขึ้นเฉพาะกับพวกที่มีเงินและเวลามากพอให้ไล่ตามความฝัน สำหรับคนอย่างเขาที่แค่การเอาตัวรอดในชีวิตประจำวันก็เป็นปัญหาแล้ว ชีวิตในความเป็นจริงของเขานั้นมีอะไรให้ทำอย่างมากมายแต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่ความต้องการหรือความฝันของเขา
ตอนนี้หลี่หยางกำลังอยู่ในอารมณ์ไม่ดี เพราะไวรัสในโทรศัพท์ของเขาทำให้เขาเปิดเครื่องไม่ติดแถมเขายังพึ่งโดนหัวหน้าต่อว่าไปเมื่อตอนเช้า
ย้อนกลับไปเมื่อวานตอนเย็น ผู้จัดการแผนกซันได้บอกกับหลี่หยางให้เขาเป็นคนทำเอกสารนำเสนอ แต่เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทาง เขาได้เปลี่ยนคำพูดและสั่งให้หลี่หยางรอก่อนเพราะเขาจะเป็นคนกำหนดเค้าโครงให้
หลี่หยางรอคอยตลอดทั้งบ่ายไม่ได้ขยับไปไหนเพราะเขาเองก็ยังยุ่งกับงานอื่นๆอยู่เช่นกัน ก่อนที่เขาจะเลิกงาน เขาเห็นว่าผู้จัดการแผนกซันยังไม่ได้ให้เค้าโครงกับเขา ดังนั้นเขาจึงไปตามหาผู้จัดการแผนกที่ห้องทำงานของเขา โดยไม่รู้ว่าผู้จัดการแผนกนั้นกลับบ้านไปแล้ว
ดังนั้นแล้วหลี่หยางจึงวางแผนจะไปยังบริษัทแต่เช้าในวันรุ่งขึ้นเพื่อถามผู้จัดการอีกครั้ง แต่เมื่อมาถึงผู้จัดการแผนกก็ได้ถามกับเขาว่าเอกสารนำเสนอที่สั่งทำเสร็จแล้วหรือยัง
หลี่หยางได้แต่สงสัยว่าผู้จัดการแผนกจะเป็นโรคอัลไซเมอร์ก่อนอายุ 40 รึเปล่า ยังไงก็ตาม หลี่หยางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากช่วยผู้จัดการระลึกถึงสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อวาน แต่หลี่หยางก็คาดไม่ถึงว่าผู้จัดการแผนกจะไม่ยอมรับว่าเขาได้พูดสิ่งเหล่านี้ไป และเขายังออกคำสั่งว่า หลี่หยางต้องทำเอกสารนำเสนอให้เสร็จภายในวันนี้ก่อนเที่ยงไม่งั้นเขาจะถูกไล่ออก
ในตอนนี้หลี่หยางต้องการจะยัดหญ้าเข้าปากผู้จัดการแผนกและสวมอานม้าให้กับเขา เขาจะได้รู้ว่าการโดนควบคุมไปมามันรู้สึกยังไง
ในความเป็นจริงแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เมื่อเดือนก่อน เขาได้สั่งให้ หลี่หยางทำเอกสารนำเสนอ และมอบเอกสารต้นฉบับให้กับหลี่หยางพร้อมบอกให้เพิ่มมันลงไปในส่วนนำเสนอ อีกทั้งเขาได้บอกว่ามันเป็นไอเดียที่บอสคิดขึ้นมาและสั่งให้เขาทำมันอย่างเข้มงวดอย่าให้มีข้อผิดพลาดได้
หลี่หยางตรวจสอบเอกสารอย่างละเอียดถี่ถ้วน พร้อมทั้งยืนยันว่าเอกสารเหล่านี้นั้นตรงกับในเอกสารต้นฉบับเรียบร้อย
แต่ในตอนท้ายนั้นเขาก็ได้โดนต่อว่าโดยผู้จัดการแผนกในวันรุ่งขึ้น เพราะมันมีคำสำคัญที่ผู้จัดการแผนกให้เขามาผิด บอสได้บอกว่า “ดูแลอย่างจริงใจ” แต่ผู้จัดการแผนกได้บอกกับเขาว่า “ดูแลอย่างสนิทสนม”
หลี่หยางจะมองเห็นข้อผิดพลาดนี้ได้อย่างไร ผู้จัดการแผนกได้ทำตัวโง่ๆต่อหน้าบอส แต่กลับมาโทษหลี่หยางว่าเขาไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด
หลี่หยางค่อนข้างจะสับสนนิดหน่อย เขาพูดอย่างมั่นใจว่าตัวเอกสารต้นฉบับที่เขาได้รับนั้นใช้คำเหล่านี้แต่สุดท้ายเขาก็โดนสวนกลับมาเป็นการเทศนา “ถ้าแกไม่มั่นใจอะไร แกก็ควรจะถามคอนเฟิร์มให้เรียบร้อนก่อนสิ”
อะไรกันคือสิ่งที่พนักงานที่ดีจะเจอหลังจากพบกับปัญหา การบ่น บลาๆ แล้วใจความสำคัญละ มันคือการที่สุดท้ายแล้วมันจะเป็นความผิดคุณไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
หลังจากตอนนั้น ก็มีพนักงานเข้ามาพูดคุยกับหลี่หยางเกี่ยวกับเรื่องการทำงานของเขาที่ดูไม่สู้ดีและขาดความกระตือรือร้นในการทำงานไป
และผลลัพธ์ในท้ายที่สุด เขาก็จะกลับมารู้สึกดีเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากผ่านไป 3 เดือน แต่นี่มันผ่านไป 4 เดือนแล้ว เขายังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย
ในความจริงแล้ว มีหลายครั้งที่หลี่หยางต้องการจะลาออกจากงานของเขา แต่เมื่อเขานึกถึงพ่อแม่ และยอดเงินในบัญชี เขาก็บอกตัวเองว่า…
“… ไม่เป็นไร”
พื้นเพครอบครัวของหลี่หยางนั้นสุดแสนจะธรรมดา พ่อของเขาได้ถูกปลดออกจากกองทัพ และได้มาอยู่ในหน่วยงานที่เหมาะสมกับเขา แต่เพราะความเอาแต่ใจของหลี่หยาง เขาจึงสูญเสียงานของเขาไป ในท้ายที่สุดเขาก็ต้องกลายมาเป็นคนขับรถ ส่วนแม่ของเขาก็ทำงานในโรงงานแต่ก็พึ่งถูกปลดออกเมื่อไม่กี่ปีก่อน ครอบครัวของน้องสาวก็มีสถานะลำบากมากเช่นกัน
ย้อนกลับไปตอนที่หลี่หยางยังเรียนมหาวิทยาลัย เขาไม่ได้เรียนในคณะที่ตัวเองชอบ เขาอยู่อย่างสับสนจนกระทั่งเขาเรียนจบและหางานทำ ในช่างเวลาตลอด 3 ปีที่ยากจนข้นแค้นของเขานั้น มันทำให้เขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าทุกอย่างนั้นต้องเริ่มต้นจากศูนย์หมด
กว่า 3 ปีหลังเรียนจบเส้นทางของหลี่หยางนั้นค่อนข้างทุลักทุเล หลี่หยางได้ทำงานเกี่ยวกับการออกแบบเว็ปไซต์ การเขียนโฆษณา การแก้ไขข้อมูลและงานอื่นๆ บริษัทที่เขาทำงานด้วยนั้นก็ล้วนเป็นผู้ประกอบการและบริษัทขนาดเล็ก มันไม่เพียงแต่จะทำให้เขามีรายได้ที่ไม่มั่นคงแต่มันยังทำให้บริษัทของเขาก็ยังไม่มั่นคงไปด้วย
ทั้งพ่อและแม่ของหลี่หยางนั้นล้วนกังวลเกี่ยวกับอนาคตของหลี่หยาง ดังนั้นพ่อจึงได้ขอความช่วยเหลือจากเจ้านายเก่า เขาได้ใช้ความพยายามและเงินไปเยอะมากเพื่อทำให้หลี่หยางได้ทำงานในบริษัทปัจจุบันของเขา
แม้ว่ารายได้จะไม่ได้สูงและอยู่ในตำแหน่งล่างๆแต่นี่ก็เป็นองค์กรขนาดใหญ่ติด 1 ใน 5 และมีประกันสังคมกับกองทุนกู้ยืมบ้านให้พนักงาน แต่ผลประโยชน์ที่ดีที่สุดและสำคัญที่สุดก็คือความมั่นคง แต่ความมั่นคงที่ว่านั้นหมายถึงการที่คุณจะต้องอดทนต่อความไม่พอใจและไม่มีความสุขกับงาน
บางครั้งหลี่หยางก็รู้สึกแปลกใจว่าเขาเป็นอย่างไรกันในตอนที่ยังเรียนอยู่ทำไมเขาถึงได้ถูกชักจูงเมื่อเขาเริ่มเข้าสังคม
พ่อแม่ของเขาเองก็อายุมากแล้วแถมยังเป็นโรคเบาหวาน หลี่หยางจึงไม่อยากให้พวกเขาทั้งสองกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเขามาก
“ บางทีการจะก้าวไปข้างหน้าอาจเริ่มต้นจากการประณีประนอม”
หลี่หยางถอนหายใจอย่างเงียบๆ และเปิดเอกสารเพื่อจะเริ่มทำงาน แต่แล้วในขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเขาที่วางไว้ข้างๆก็เปิดขึ้นในที่สุด
“ดิ้ง.. ตรวจพบโฮสต์ กำลังทำการเชื่อมต่อระบบผู้ประกอบการรีสอร์ท”เสียงอิเล็กทรอนิคที่ฟังไม่คุ้นหูดังขึ้นที่หูเขาเขา
“ ระบบ? ”
หลี่หยางรู้สึกตกใจ เขาไม่ใช่คนที่แปลกใจอะไรง่ายๆ และมันไม่มีระบบใดๆในนิยายออนไลน์ที่เขาอ่านที่จะบอกว่าเขาเป็นพระเอก แต่หลี่หยางยังไม่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นจริงๆและถ้ามันเกิดขึ้นจริง ไหงมันถึงมาเกิดกับเขากันละ
“เชื่อมต่อระบบเสร็จสมบูรณ์ ยินดีต้อนรับสู่ระบบผู้ประกอบการรีสอร์ท ระบบนี้จะช่วยคุณในการสร้างเครือข่ายรีสอร์ทชั้นนำของโลกและกลายเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่แท้จริง” เสียงของระบบยังคงดังขึ้น
หลี่หยางมองไปรอบๆตัวของเขาแต่ก็เห็นคนอื่นกำลังยุ่งกับการทำงานอยู่ เขาจึงรู้สึกโล่งใจ ดูเหมือนจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงประกาศนี้
หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้นอัตโนมัติและแอพผู้ประกอบการรีสอร์ทก็เริ่มทำงานโดยอัตโนมัติและหน้าอินเตอร์เฟชก็ปรากฎขึ้นที่หน้าจอของเขา
เลเวลโฮสต์ : เลเวล 1
คำอธิบาย : คุณเป็นมือใหม่ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าคุณต้องการจะเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่แท้จริง คุณควรเริ่มต้นด้วยการบริหารโรงแรมขนาดเล็กและจงทำความเข้าใจว่าโรงแรมขนาดเล็กไม่ใช่ใช่แค่โรงแรม
ภารกิจระบบ : สร้างโรงแรมที่มีชื่อเสียงในอินเตอร์เน็ต
งบประมาณในการลงทุนจากระบบ : 500.000 หยวน (หมายเหตุ : งบประมาณการลงทุนคือ เงินทุนที่ระบบมอบให้กับโฮสต์ โดยโฮสต์สามารถควบคุมงบได้อย่างอิสระและงบประมาณจะเพิ่มขึ้นเมื่อเลเวลของโฮสต์เพิ่มขึ้น
“คุณยอมรับในภารกิจจากระบบหรือไม่?”
พูดตามตรงแล้ว ในตอนนี้หลี่หยางกำลังสับสนอย่างมากจนเกือบจะกด “ตกลง” โดยไม่ได้คิดอะไร อย่างไรก็ตาม มันมีเพียงปุ่ม “ตกลง” บนหน้าจอ ( ล็ อ ค ผ ล )
“ดิ้ง..” เสียงของระบบดังขึ้นอีกครั้ง “ หากคุณยอมรับภารกิจเรียบร้อยแล้ว ระบบจะทำการโอนเงินไปยังบัญชีธนาคารของคุณโดยอัตโนมัติ และเจ้าของจะสามารถควบคุมได้อย่างอิสระ อย่างไรก็ตามโฮสต์จะต้องทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ หากโฮสต์ทำไม่สำเร็จ โฮสจะกลายเป็นบุคคลที่ไม่ซื่อสัตย์และจะถูกลงโทษโดยระบบ โฮสต์จะถูกบังคับให้ฟัง "Leo" ของ Zeng Yike ในรูปแบบเซอร์ราว 3 มิติวันละ 1000 รอบเป็นเวลา 3 เดือน”
แต่ก่อนที่หลี่หยางจะได้บ่นเกี่ยวกับบทลงโทษ ข้อความแจ้งเตือนก็เด้งขึ้นมาในโทรศัพท์ มันคือข้อความแจ้งเตือนจากธนาคาร
หลี่หยางรีบกดเข้าไปดูและดวงตาของเขาก็แทบถลนออกจากเบ้า “ฉันต้องตาฝาดไปแน่ๆ”
หลี่หยางกระโดดขึ้นจากที่นั่งและมันดึงดูดความสนใจของเพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบๆตัวของเขา เขายิ้มอย่างเขินอายก่อนจะค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆและค่อยๆนับ “ ศูนย์หนึ่งตัว ศูนย์สองตัว….. “
มันมีศูนย์ห้าตัวหลังเลขห้าซึ่งมันหมายถึง 500,000!!! แต่หลี่หยางก็ยังไม่เชื่ออย่างเต็มใจ เขาล็อคอินเข้าบัญชีธนาคารในโทรศัพท์เพื่อตรวจสอบยอดเงิน มันยืนยันว่าจากเดิมที่เขามีเงินแค่สามหลัก ตอนนี้มันได้เพิ่มมาอีก 500,000 แล้ว
“นี่มันเงินครึ่งล้านเลยนะ!!” นี่นับเป็นเงินจำนวนมหาศาลมากสำหรับหลี่หยางในตอนนี้ ตอนนี้หลี่หยางรู้สึกหายใจลำบากขึ้นเล็กน้อยและเขารู้สึกเหมือนฝันไป เขาบีบต้นขาตัวเองและความรู้สึกเจ็บปวดก็ทำให้เขารู้สึกตื่นขึ้นเล็กน้อย แต่ก็เป็นไปตามที่คิด เขาไม่ได้ฝันไป..
แม้ว่าหลี่หยางจะพยายามสงบสติอารมณ์ของเขาอย่างมากแต่ความตื่นเต้นในใจของเขานั้นมันก็มากจนไม่สามารถปกปิดได้ เพื่อนร่วมงานข้างๆหลี่หยางต่างมองเขาด้วยความรำคาญ แม้เขาจะรู้สึกละอายใจเล็กน้อยแต่ซักพักเขาก็กลับมายิ้มเหมือนอย่างเดิมประดุจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อ่านก่อนใครได้ที่ : นอนน้อย โนเวล
