ระบบราชันแมลงจิ๋วแต่แจ๋ว - บทที่ 43 ปรมาจารย์มดดำทรยศ? ค่งเหยียนหลงตายในสนามรบ?
บทที่ 43 ปรมาจารย์มดดำทรยศ? ค่งเหยียนหลงตายในสนามรบ?
ในสำนักการต่อสู้ลมไฟ ทุกคนกำลังยุ่งกับงานของตัวเอง แต่สายตาของพวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังอีกด้านหนึ่ง
นั่นคือห้องธรรมดาห้องหนึ่ง
แต่ตอนนี้ในห้องนี้มีคนนั่งอยู่สี่คน
จนถึงขณะนี้ สี่คนที่แข็งแกร่งที่สุดของสำนักการต่อสู้ลมไฟมารวมตัวกันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
อาจารย์ยุทธ์หวังหยางซวี่ อาจารย์ยุทธ์หลัวไคจี๋ อาจารย์ยุทธ์ชิวซินสุ่ย และอาจารย์ยุทธ์จินเหลียงกง
อำนาจของทั้งสี่คนมากพอที่จะพลิกโฉมสำนักการต่อสู้ลมไฟทั้งหมด ผู้แข็งแกร่งระดับอาจารย์ยุทธ์สูงสุดที่มีคนนับหมื่นเชื่อฟัง แต่ขณะนี้กลับนั่งอยู่ในห้องด้วยสีหน้ากังวล ไม่พูดอะไรเลย
ทุกคนไม่กล้าหายใจเสียงดัง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แม้แต่พนักงานที่เข้าไปเปลี่ยนน้ำ ก็ค่อยๆ เปลี่ยนน้ำชาที่เย็นชืดและไม่มีใครแตะต้องให้เป็นน้ำร้อน แล้วทำซ้ำการกระทำนี้หลายครั้ง
“ทุกคนมีความคิดเห็นอะไรก็พูดออกมาเถอะ พวกเรานั่งเฉยๆ แบบนี้ก็ไม่ใช่วิธี”
หวังหยางซวี่พูดขึ้นก่อน ทำลายความเงียบของทุกคน
“มีอะไรให้พูดล่ะ ก็เพราะเรื่องนี้ พวกนอกนั้นที่กินคนไม่คายกระดูกกำลังจ้องสำนักการต่อสู้ลมไฟของเราอย่างไม่กระพริบตา พวกเราผิดพลาดเพียงนิดเดียว ก็จะกลับไปสู่ความหายนะไม่รู้จบ!”
“ดังนั้น สำหรับข่าวลือภายนอก ข้า จินเหลียงกง ไม่เชื่อเป็นคนแรก ไม่เพียงไม่เชื่อ ใครกล้าแพร่ข่าวลืออีก ข้าจะทุบให้ตาย!”
“ข้าเชื่อว่าเจ้าสำนักจะต้องกลับมาแน่นอน ถึงตอนนั้นข่าวลือก็จะพังทลายเอง”
จินเหลียงกงพูดหลังจากที่หวังหยางซวี่พูดจบ เสียงของเขาหยาบกระด้าง ดังก้อง ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายความเกรี้ยวกราด
“เมื่อท่านอาจารย์หวังพูดแล้ว ข้าก็จะพูดความคิดเห็นของตัวเองบ้าง”
“เมื่อไม่กี่วันก่อน มีคำสั่งเรียกตัวยอดฝีมือ เรียกยอดฝีมือสองคนเพียงสองคนของสำนักการต่อสู้ลมไฟของเรา ท่านเจ้าสำนักค่งเหยียนหลง และยอดฝีมือใหม่มดดำ ไปโจมตีรอยแยกระดับสี่นอกเมือง”
“ก่อนหน้านี้ สำนักการต่อสู้ลมไฟของเราเสียสละยอดฝีมือหนึ่งท่านและอาจารย์ยุทธ์หลายคนในการโจมตีครั้งที่แล้ว ตามหลักการแล้ว ครั้งนี้ควรให้เวลาเราฟื้นฟูกำลัง”
“แต่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น จากนี้จะเห็นได้ว่าสถานการณ์นอกเมืองได้พัฒนาถึงขั้นที่ควบคุมไม่ได้แล้ว”
“ครั้งนี้มีข่าวจากภายนอกมาว่า ปรมาจารย์มดดำของสำนักการต่อสู้ลมไฟทรยศต่อมนุษยชาติ ท่านเจ้าสำนักค่งเหยียนหลงในระหว่างพยายามขัดขวางปรมาจารย์มดดำ โชคไม่ดีตายในสนามรบ ปรมาจารย์มดดำหนีออกจากเมืองเจียงไห่ ไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหน”
“แม้ว่าความจริงของข่าวนี้ยังไม่ทราบว่าจริงหรือเท็จ แต่เมื่อมีข่าวจากภายนอก เราต้องระมัดระวังในการรับมือ ถ้าเป็นข่าวเท็จก็ยังดี แต่ถ้าเป็นความจริง…”
คำพูดของอาจารย์ยุทธ์หลัวไคจี๋ยังพูดไม่จบ แต่อีกสามคนต่างรู้ว่าความหมายของคำพูดข้างหลังคืออะไร สีหน้าของพวกเขายิ่งเคร่งเครียดขึ้น
“หลัวไคจี๋ ปากหมาพูดเหลวไหลอะไรของแก ไม่ต้องคิดว่าข้าไม่รู้ว่าแกคิดอะไร ความคิดเล็กๆ นั่นของแกอยากจะนั่งในตำแหน่งนั้นใช่ไหม แกมีคุณสมบัติหรือเปล่า?”
“ท่านเจ้าสำนักเป็นยอดฝีมือระดับสูง เป็นผู้ที่ฆ่าฟันออกมาทีละนิดจากยุคหายนะ แค่การโจมตีธรรมดา ท่านสู้ไม่ได้แล้วยังไม่รู้จักหนีหรือไง?”
“และในระหว่างพยายามขัดขวางปรมาจารย์มดดำ โชคไม่ดีตายในสนามรบ คำพูดแบบนี้ใครจะเชื่อ”
“นิสัยที่แท้จริงของปรมาจารย์มดดำ พวกเจ้าก็เห็นแล้ว วันนั้นในการต่อสู้ของปรมาจารย์ เขากล้าสู้กับยอดฝีมือสามคนเพื่อผู้เข้าสอบคนหนึ่ง และสำเร็จในการฆ่ายอดฝีมือคนหนึ่ง เขาจะทรยศได้อย่างไร!”
“ถ้าปรมาจารย์มดดำต้องการทรยศจริงๆ ทำไมต้องเข้าร่วมสำนักการต่อสู้ลมไฟของเรา ทำไมไม่ลงมือในการต่อสู้ของปรมาจารย์เมื่อไม่กี่วันก่อน”
“คำพูดแบบนี้ มีช่องโหว่มากมาย แม้แต่เด็กสามขวบก็ไม่เชื่อ”
“หลัวไคจี๋ แกมาพูดยุยงปลุกปั่นที่นี่ ข้า จินเหลียงกง จะไม่ปล่อยแกเป็นคนแรก”
จินเหลียงกงสบถด่า เมื่อได้ยินคำพูดของหลัวไคจี๋ เขาก็ทนไม่ไหวที่จะเดือดดาล ก่อนหน้านี้ตอนที่ท่านเจ้าสำนักยังอยู่ หลัวไคจี๋ก็ชอบทำอะไรลับหลังอยู่เสมอ ท่านเจ้าสำนักไม่สนใจ ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่สนใจ
ก่อนหน้านี้เพียงแค่ท่านเจ้าสำนักอยู่ เขาไม่ควรพูดอะไร ตอนนี้หลัวไคจี๋อาศัยจังหวะที่ท่านเจ้าสำนักไม่อยู่ในสำนักรบ เริ่มพูดยุยงปลุกปั่น นี่จะทำให้เขาไม่โกรธได้อย่างไร
“จินเหลียงกง แกคิดว่าข้ากลัวแกเหรอ มาก็มาสิ”
“แค่สมองเละๆ ของแก โดนคนขายแล้วยังนับเงินให้เขาอย่างโง่ๆ อีก”
หลัวไคจี๋ไม่ยอมแพ้ ตัวเองเป็นอาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุดถูกด่าต่อหน้าคนมากมาย จะทนได้อย่างไร มีความตั้งใจที่จะลงมือในทันที
“พอแล้ว ทุกคนเงียบลง”
“พวกเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน อย่าเกิดปัญหาก่อน ถึงเวลาที่คนอื่นมาบุกถึงประตู ดูสิว่าพวกเจ้าจะทำอย่างไร”
หวังหยางซวี่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ว่าทั้งสี่คนจะเป็นอาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุด แต่อาจารย์ยุทธ์ระดับสูงสุดก็ยังแบ่งสูงต่ำ ในสี่คนนี้เขามีพลังสูงสุด เมื่อหวังหยางซวี่พูด สองคนแม้จะไม่พอใจในใจ แต่ก็ไม่มีความตั้งใจที่จะลงมือแล้ว
อย่างไรก็ตาม ทุกคนเป็นคนของสำนักการต่อสู้ลมไฟ
“ท่านอาจารย์ชิว ท่านมองเรื่องนี้อย่างไร ท่านเชื่อข่าวจากภายนอกหรือไม่?”
ชิวซินสุ่ยเห็นหวังหยางซวี่ถาม คิดสักครู่แล้วพูดว่า
“เป็นความจริงหรือไม่ เดี๋ยวก็รู้”
“ถ้าเป็นความจริง เกรงว่าในไม่ช้า จะมียอดฝีมือมาแจ้งพวกเรา”
เสียงอ่อนโยนของชิวซินสุ่ยดังขึ้น ในฐานะผู้หญิงเพียงคนเดียวในสี่คน และมีพลังต่ำสุด เธอไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว และไม่อยากขัดแย้งกับหลัวไคจี๋และจินเหลียงกงเพื่อยอดฝีมือสองคน จึงได้แต่พูดประนีประนอม
“พูดอย่างนั้นก็ถูก แต่พวกเราก็ไม่อาจไม่ทำอะไรเลย”
“แม้ว่าข้ากับจินเหลียงกงจะมีความไม่พอใจกันบ้าง แต่มีประโยคหนึ่งของเขาที่ข้าเห็นด้วยมาก พวกนอกนั้นที่กินคนไม่คายกระดูกกำลังจ้องสำนักการต่อสู้ลมไฟของเราอย่างไม่กระพริบตา พวกเราผิดพลาดเพียงนิดเดียว ก็จะกลับไปสู่ความหายนะไม่รู้จบ”
“เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้ว พวกเราต้องเลือกคนที่มีอำนาจคนหนึ่ง เพื่อรับมือกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป”
หลัวไคจี๋ดูเหมือนจะเตรียมพร้อมมาก่อน พูดต่อทันทีหลังชิวซินสุ่ย
พูดจบ อีกสองคนก็มองไปที่หลัวไคจี๋พร้อมกัน สายตาจ้องตรง ราวกับจะมองให้ทะลุว่าเขาคิดอะไรอยู่
เลือกผู้มีอำนาจในตอนนี้ ไม่กลัวท่านเจ้าสำนักกลับมาและขุดเรื่องเก่ามาลงโทษหรือ?
ท่านกำลังอาบเลือดต่อสู้อยู่แนวหน้า แต่เจ้ากลับแบ่งสมบัติอยู่ข้างหลัง
“พวกเจ้ามองข้าทำไม ข้าก็คิดเพื่อสำนักการต่อสู้ลมไฟของเราเหมือนกัน”
“พวกเจ้าลองคิดดู พวกเราสี่คนอยู่ที่นี่ต่างคนต่างไม่ฟังกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เจ้าพูดของเจ้า เขาทำของเขา ไม่สามารถรวมตัวกันได้ แบบนี้จะทำอย่างไร?”
“เลือกผู้มีอำนาจชั่วคราว จึงเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด”
“ไม่อย่างนั้น พวกเจ้ายังมีวิธีที่ดีกว่าหรือ?”
หลัวไคจี๋พูดอย่างไร้เดียงสา เขาพูดแบบนี้ย่อมมีความมั่นใจของตัวเอง และไม่กลัวท่านเจ้าสำนักค่งเหยียนหลงจะขุดเรื่องเก่ามาลงโทษ
“ข้าเห็นด้วย แบบนี้ก็ดี ไม่ว่าใครจะได้รับเลือกเป็นผู้มีอำนาจ ขอแค่ไม่ใช่หลัวไคจี๋ก็พอ”
“ถ้าอย่างนั้นข้าก็เห็นด้วย”
จินเหลียงกงไม่ได้คิดมาก ก็ตกลงกับข้อเสนอนี้
แต่สีหน้าของชิวซินสุ่ยดูไม่ค่อยดี สีหน้าซับซ้อน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร อยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา สุดท้ายก็ยอมรับข้อเสนอของหลัวไคจี๋
ในสี่คนเหลือเพียงหวังหยางซวี่ที่ยังไม่ได้พูด
“ท่านอาจารย์หวัง ความเห็นของท่านล่ะ?”
เห็นว่าหวังหยางซวี่ไม่พูด หลัวไคจี๋จึงถาม เขากล้าเสนอความเห็นนี้ ย่อมมีวิธีที่จะเป็นผู้มีอำนาจชั่วคราวนี้
“พวกเจ้าสามคนเห็นด้วยกันหมดแล้ว ข้าจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?”
“ก็เลือกผู้มีอำนาจชั่วคราวจากพวกเราสี่คนเถอะ”
เจ้าต้องการ
ทำไมอยู่ๆ ถึงต้องเลือกผู้มีอำนาจ?
เจ้ากำลังคิดเพื่อสำนักการต่อสู้ลมไฟจริงๆ หรือ?
หวังหยางซวี่มีลางสังหรณ์ไม่ดี