ระบบราชันแมลงจิ๋วแต่แจ๋ว - บทที่ 265 พบเจ้าเมืองเมืองไป๋ยวิ่น(ฟรี)
บทที่ 265 พบเจ้าเมืองเมืองไป๋ยวิ่น(ฟรี)
อีกด้านหนึ่ง เหยี่ยนทู่มาถึงจวนเจ้าเมืองในเมืองไป๋ยวิ่นแล้ว พบกับเจ้าของที่แท้จริงของเมืองไป๋ยวิ่น ชายชราที่ดูกระปรี้กระเปร่า
แม้จะมีรูปร่างเป็นชายชรา แต่พลังและจิตใจกลับดูหนุ่มแน่นอย่างไม่น่าเชื่อ
“พบท่านแล้ว!”
เหยี่ยนทู่แสดงความเคารพ
ชายชราโบกมือ คนข้างๆ ก็แยกย้ายไป เหลือเพียงพวกเขาสองคน
“ไม่ต้องมีพิธีรีตอง นั่งเร็ว!”
ชั่วขณะนั้น เหยี่ยนทู่ไม่รู้ว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้าต้องการอะไร แต่ความเคารพสู้การเชื่อฟังไม่ได้ จึงนั่งอย่างเรียบร้อย
แม้ตอนนี้เขาเป็นผู้คุ้มครองหกดาว แต่ต่อหน้าชายชราก็ยังไม่เพียงพอ
“ชื่อเสียงของเจ้าหนุ่ม ข้าชายแก่ฟังจนหูเป็นตาตุ่มแล้ว”
“ฆ่าฟันเข้าออกจากกองทัพปีศาจเจ็ดครั้ง”
“มีลักษณะของข้าในอดีต!”
เหยี่ยนทู่ยิ้มเขินๆ ร่างกายที่ใหญ่โตดูเกร็ง และเอ่ยขึ้น
“ดาบของเจ้าเมืองยังคมกริบ ท่านต่างหากที่เป็นวีรบุรุษแท้จริง!”
“อย่าว่าแต่เข้าออกเจ็ดครั้งเลย แม้แต่กองทัพปีศาจมาอยู่ตรงหน้าท่าน ก็ไม่อาจก่อคลื่นลมอะไรได้”
เมื่อได้ยินคำพูดของเหยี่ยนทู่ ชายชราก็หัวเราะร่า ทำให้ทั้งจวนเจ้าเมืองสั่นสะเทือน ที่เรียกกันว่า สิ่งอื่นทะลุได้ คำประจบทะลุไม่ได้
หากฟางฟานอยู่ที่นี่ คงจะตกใจ ไม่คิดว่าเหยี่ยนทู่จะมีอีกด้านเช่นนี้ เรียกว่าเก่งทั้งบุ๋นบู๊ ประจบเลิศเป็นที่สุด
“ไม่คิดว่าเจ้าหนุ่มนี่จะเหมือนข้าสมัยก่อน ชอบพูดความจริง!”
ชายชราไม่ถือตัวเลย พูดอย่างพอใจ ใบหน้าหนาเทียบเท่ากำแพงเมือง ทำให้เหยี่ยนทู่สงสัยว่า ชายชรานี้เป็นเจ้าเมืองจริงหรือ?
ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กแก่!
“จริงสิ หนุ่มน้อย เจ้ามาจากที่ไหน?”
“ปีนี้อายุเท่าไหร่?”
“ต่อไปมีแผนอะไร?”
ชายชราถามคำถามสำคัญสามข้อ ทำให้เหยี่ยนทู่อึ้ง คำถามแบบนี้เหมาะกับสถานที่แบบนี้หรือ
ท่านครับ อย่างน้อยท่านก็เป็นเจ้าเมืองนะ ถามอย่างอื่นได้ไหม เช่น มุมมองต่อปีศาจ หรือสถานการณ์มนุษยชาติ
นี่รู้สึกเหมือนกำลังดูตัวเลย
แม้เหยี่ยนทู่จะบ่นในใจ แต่ก็ตอบตามจริง
“ท่าน ข้าไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ครั้งนี้เพียงผ่านเมืองไป๋ยวิ่น หากพูดถึงอายุ ข้าอายุยี่สิบแปด ต่อไปเตรียมจะไปเมืองซานไห่ ได้ยินว่าสถานการณ์ที่นั่นตึงเครียด ข้าในฐานะส่วนหนึ่งของมนุษยชาติ ควรช่วยแรงสักหน่อย”
เหยี่ยนทู่อธิบายสถานการณ์ของตัวเองอย่างง่ายๆ นอกจากปิดบังที่มา ส่วนอื่นไม่มีที่ผิดพลาด
“เจ้าอายุยี่สิบแปดแล้วหรือ?”
ชายชราแสดงความยินดีเล็กน้อย แต่รีบซ่อนไว้ พูดด้วยน้ำเสียงสงสัย สายตาเหมือนกำลังพูดว่า ไม่เชื่อ!
“เอ่อ…”
“ท่าน ข้ารู้ว่าข้าดูน่ากลัว แต่เป็นเพียงรูปร่างแก่เกินวัย ดูตัวใหญ่ อายุจริงๆ มีเพียงยี่สิบแปด!”
“หากไม่เชื่อ ท่านสามารถสัมผัสดูอายุกระดูกของข้า”
เหยี่ยนทู่พูดอย่างจนใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องอธิบาย เมื่อก่อนเจ้านายก็ถามเขาเรื่องนี้หลายครั้ง
ชายชราสัมผัสแผ่วเบา ก็รู้ว่าเหยี่ยนทู่พูดความจริง
ในทันทีก็ดีใจ เขาได้ของดีแล้ว!
“หนุ่มน้อย ข้าชายแก่อยากปรึกษาอะไรหน่อย”
ชายชราไม่พูดอ้อมแล้ว และเหยี่ยนทู่ก็รู้ว่าถึงเวลาพูดเรื่องจริงจัง ไม่เช่นนั้นเจ้าเมืองของเมืองจะตามหาเขามาเพื่อพูดเรื่องทั่วไปหรือ?
“ท่านโปรดพูดมา”
“เจ้ารู้ไหมว่าอีกสามเดือนจะมีการเปิดอันดับราชา แย่งชิงโควตาพื้นที่ลับจตุรลักษณ์?”
พูดจบ ชายชราก็มองเหยี่ยนทู่ด้วยความคาดหวัง
“ไม่รู้ครับ”
เหยี่ยนทู่ดูไร้เดียงสา ถึงจะมองเขาอย่างไร เขาก็ไม่รู้ เรื่องนี้เขาไม่เคยได้ยินและไม่สนใจ!
“เอ่อ…”
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ฟังข้าเล่าให้ละเอียด”
ชายชราดูอดทนมาก เล่าเรื่องอันดับราชาและพื้นที่ลับจตุรลักษณ์ให้เหยี่ยนทู่ฟังทีละอย่าง
“ถ้าเช่นนั้น ท่านหมายความว่า…”
หลังจากฟังจบ เหยี่ยนทู่ก็เข้าใจแล้ว และดูเหมือนจะเข้าใจจุดประสงค์ที่เจ้าเมืองเมืองไป๋ยวิ่นตามหาเขาในครั้งนี้
“ถูกต้อง ข้าชายแก่อยากให้เจ้าไปแทนเมืองไป๋ยวิ่นของข้าในการแข่งขันอันดับราชา ด้วยพลังและพรสวรรค์ของเจ้า คงเป็นหนึ่งในสิบอันดับแรกแน่นอน”
“เมื่อออกจากพื้นที่ลับจตุรลักษณ์ พลังจะพุ่งสูงอย่างมหาศาล มีสิ่งที่ไร้เทียมทาน”
“ว่าไง สนใจไหม?”
ชายชราพยายามล่อใจเหยี่ยนทู่เหมือนล่อเด็กสามขวบ แต่เหยี่ยนทู่กลับไม่สนใจ เขาต้องการแค่ฆ่าปีศาจ
“ไม่สนใจ”
ชั่วขณะนั้น ชายชราอึ้งไป เขาสงสัยว่าตัวเองอธิบายไม่ดีหรือ เรื่องแบบนี้ใครจะปฏิเสธ?
“ถ้าเจ้าไป หลังจากเจ้ากลับมา ข้าจะลงจากตำแหน่ง ตำแหน่งเจ้าเมืองเมืองไป๋ยวิ่นนี้จะมอบให้เจ้า ว่าไง?”
“ตอนนั้นเจ้าไม่เพียงมีอนาคตที่สดใส ยังเป็นเจ้าเมืองของเมือง มีคนหลายล้านเคารพ อย่างนี้คงสนใจแล้วสิ”
เพื่อให้เหยี่ยนทู่สนใจ เจ้าเมืองเมืองไป๋ยวิ่นถึงกับสัญญาจะมอบตำแหน่งเจ้าเมือง ช่างเป็นคนจริงจัง!
สีหน้าของเหยี่ยนทู่ดูแปลกๆ เจ้าเมืองคนนี้กำลังทำอะไรกันแน่
“จริงๆ หรือที่จะมอบตำแหน่งเจ้าเมืองเมืองไป๋ยวิ่นให้ข้า?”
“จริงสิ!”
“จริงก็ไม่ไป ใครจะรู้ว่าชายแก่อย่างท่านจะมีหลุมพรางอะไรให้ข้ากระโดด”
“ข้าชอบอิสระสบาย ที่ไหนมีปีศาจ ข้าก็ไปที่นั่น ดีกว่าอยู่ที่นี่ตลอด”
เหยี่ยนทู่ยังคงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด หลังจากพูดคุย ทั้งสองคนก็ค่อยๆ ลดความสำรวม เขารู้ว่าชายชราตรงหน้าไม่สนใจวิธีเรียกขาน จึงปล่อยตัว
“ฮ่า ข้าเมิ่งลั่วในชีวิตไม่เคยแพ้ใคร แม้แต่ตอนเกิดก็ต้องเป็นคนแรกที่ออกจากท้องแม่”
“ไม่เคยแพ้”
“ดูเหมือนครั้งนี้ ข้าเมิ่งลั่วแก่จริงๆ แล้ว แพ้ก็ต้องยอม”
ชายชราถอนหายใจอย่างเศร้า ทำให้เหยี่ยนทู่สงสัย การที่เขาไม่เข้าร่วมจะทำให้ชายชราแพ้ได้อย่างไร
“พวกคนแก่ไม่ยอมตายเหล่านั้น ต่างมีคนเก่งในมือหลายคน คิดจะแสดงความยิ่งใหญ่ในอันดับราชา แต่ดูข้าสิ เมืองไป๋ยวิ่นของข้าแม้จะใหญ่โตสมบูรณ์ มีคนแข็งแกร่งไม่น้อย แต่คนที่ตรงตามเงื่อนไขกลับไม่มี”
“แม่ยายเอ๊ย ยังต้องเป็นผู้คุ้มครองอายุต่ำกว่าห้าสิบปีถึงจะมีสิทธิ์เข้าร่วม”
“ทำไมไม่บอกล่วงหน้าหนึ่งปีล่ะ ผู้คุ้มครองที่อ่อนสุดของเมืองไป๋ยวิ่น ก็อายุเพิ่ง 51 ปี”
ชายชราเมิ่งลั่วพูดโดยไม่สนใจอะไร เรียกเจ้าเมืองเมืองอื่นว่าคนแก่ไม่ยอมตาย ยังมีคำด่าแทรกด้วย
แย่แล้ว เหยี่ยนทู่เข้าใจแล้ว ชายชรานี้แค่ไม่อยากแพ้ใคร ถึงขั้นยอมให้ตำแหน่งเจ้าเมือง นี่เรียกว่าพูดจากใจจริงหรือเด็กแก่กันแน่!
“ได้ยินว่าเมืองเจียงไห่มีเด็กหนุ่มอายุยี่สิบกว่า พลังถึงผู้คุ้มครองสามดาวแล้ว”
“ทำให้ข้าชายแก่อิจฉามาก พรสวรรค์ดีจริงๆ ทำไมไม่ใช่คนของเมืองไป๋ยวิ่นของข้าล่ะ!”
พูดไปพูดมา เมิ่งลั่วก็มองเหยี่ยนทู่
“พูดตามตรง พลังของเจ้าสูงกว่าเด็กคนนั้น พรสวรรค์ก็แข็งแกร่งกว่า แม้เขาจะอ่อนกว่า แต่ให้เวลาอีกหกปี ก็ยังไม่แน่ว่าจะถึงระดับของเจ้า”
“น่าเสียดาย น่าเสียดาย!”
เมิ่งลั่วถอนหายใจ
“ทำไมถึงน่าเสียดายล่ะ?”
เหยี่ยนทู่รู้ว่าชายชราพูดถึงใคร นั่นคือเจ้านายของเขา ฟางฟาน!
แต่เพื่อเข้ากับชายชรา ก็แกล้งถาม
เมื่อเห็นว่าปลาติดเบ็ดแล้ว เมิ่งลั่วหันหลังให้เหยี่ยนทู่ พูดเรื่องหนักอึ้งออกมา
“ข้าชายแก่เสียดายที่พรสวรรค์ของเจ้าแข็งแกร่งกว่าเด็กนั่น แต่กลับไม่คว้าโอกาสที่ดีกว่า ปล่อยให้สูญเปล่า”
“เมื่อเด็กนั่นออกมาจากพื้นที่ลับจตุรลักษณ์ แม้แต่เงาของเขาเจ้าก็อาจไล่ไม่ทัน”
“พวกเรานักรบ ต้องแข่งขัน เจ้าไม่แข่ง แล้วจะเดินไปให้ไกลบนเส้นทางไร้เทียมทานได้อย่างไร?”
“หนุ่มน้อย เจ้าว่านี่ไม่น่าเสียดายหรือ?”
เมิ่งลั่วเสียดายมาก ส่ายหน้าช้าๆ แล้วเดินมือไพล่หลังเตรียมจากไป ปากยังพึมพำ
“ในเมื่อเจ้าไม่สนใจ ข้าชายแก่ก็ไม่รบกวนแล้ว”
“ช่วงนี้พักผ่อนในเมืองไป๋ยวิ่นให้สบายเถอะ”
แม้เมิ่งลั่วจะพูดด้วยความเสียดาย แต่สีหน้าที่หันหลังกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ดูเหมือนจะมั่นใจว่าสำเร็จแล้ว
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว…
เมื่อเมิ่งลั่วกำลังจะออกจากห้อง จู่ๆ ก็มีเสียงของเหยี่ยนทู่ดังมาจากด้านหลัง
“ท่าน โปรดรอก่อน”
ในขณะเดียวกัน ใบหน้าของเมิ่งลั่วก็เปลี่ยนเป็นยินดี สำเร็จแล้ว!