ตอนที่ 48 ความสามารถในการรับรู้
ความมืดอันไร้ขอบเขต!
ในชั่วพริบตา วิสัยทัศน์ของ อาคาบาเนะ ถูกห้อมล้อมไปด้วยความมืดมิด
อาคาบาเนะ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และปรับตัวให้เข้ากับความมืดอย่างรวดเร็ว
“เธอคิดยังไงกับมัน”
ฮิรุเซ็น ยิ้มเล็กน้อย
ฮิรุเซ็น มีคาถาลวงตาไม่มาก แต่ ความมืดอันไร้ขอบเขต มีประโยชน์มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องจัดการกับบางตระกูล…
“แน่นอนว่ามันเจ๋งมากครับครู!”
เป็นโอกาสที่หายากที่จะเรียนรู้คาถานินจาจาก โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 สิ่งที่เขาสอนจะต้องมีค่ามาก
อาคาบาเนะ รับฟังอย่างตั้งใจและจำการผสานอินและคาถาได้อย่างรวดเร็ว
แต่นี่เป็นคาถานินจาระดับ A และจะต้องใช้เวลานานในการเรียนรู้ด้วยตัวเอง เขาเหลือบดูรายการแลกเปลี่ยนของระบบ
แต่ก็ไม่เห็นชื่อ [ความมืดอันไร้ขอบเขต] ปรากฏอยู่เลย
“ฉันต้องฝึกมันด้วยตัวเองสินะ…”
เขาเบ้ปากอย่างเสียดาย
คาถาลวงตาระดับ A ต้องใช้เวลาฝึกฝนมากซึ่งมันจะเสียเวลา นอกจากนี้ ภาพลวงตาในปัจจุบันของฉันก็เพียงพอแล้ว…
“ลืมมันไปเถอะ เพื่อให้ได้คาถาเจ๋งๆ ฉันอาจจะต้องวาดเพิ่มอีกสัก 2-3 เล่ม”
อาคาบาเนะ ปลอบใจตัวเองในใจ
ฮิรุเซ็น ไม่รู้ว่า อาคาบาเนะ กำลังคิดอะไรอยู่ แต่จากบุคลิกของเขา จึงไม่ยากที่จะเดาเป้าหมายต่อไปของ อาคาบาเนะ
และก็เป็นอย่างที่คาดไว้…
“ครูครับ คืนนี้เราจะพักกันที่ไหนครับ”
เขาไม่ได้พักผ่อนอย่างเหมาะสมมาระยะหนึ่งแล้ว และมันก็เกือบจะเที่ยงแล้ว อาคาบาเนะ ต้องการหาที่นอนหลับสบายๆในคืนนี้
“การฝึกคาถานินจาใหม่ค่อยว่ากันทีหลัง ฉันจะปล่อยให้ร่างแยกเงาวาดตอนต่อไป งานที่เหมาะสมที่สุดสำหรับฉันตอนนี้คือการพักผ่อน” อาคาบาเนะ ครุ่นคิดในใจ
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เธอสามารถฝึกคาถาลวงตาได้อย่างเต็มที่”
ฮิรุเซ็น พูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มฝืน
“แน่นอนครับว่าผมจะฝึกแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“……”
ฮิรุเซ็น พูดไม่ออก
อาคาบาเนะ หัวเราะเยาะ
เขาหันหลังเดินออกไปนอกลานบ้าน
“ผมจะไปดูว่าพวกเขาเก็บหนังสือการ์ตูนและจัดร้านกันยังไง”
การไปหากองคาราวาน สบายใจกว่าอยู่ที่นี่เยอะ
“….…”
เด็กคนนี้ต้องขยันให้มากขึ้น
สีหน้าของ ฮิรุเซ็น แข็งทื่อ และถอนหายใจหลังจากที่ อาคาบาเนะ จากไปแล้ว
อาคาบาเนะ ออกจากลานบ้านและไปหากองคาราวานที่ทางเข้าหมู่บ้าน
ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม เพราะเขาออกมาจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน จึงไม่มีปัญหาอะไร
เมื่อเขาไปถึงประตูหมู่บ้านก็เห็น คาซามะ อยู่ในกลุ่มคนงาน
“ย้ายตู้ ใช่ ใช่ วางไว้ตรงนั้นแหละ!”
คาซามะ สั่งเสียงดังให้คนรีบจัดของเข้าบ้านร้าง
บ้านหลังนี้ไม่ได้ใช้งานมาระยะหนึ่งแล้ว และมีฝุ่นเกาะอยู่เป็นจำนวนมาก และพวกเขาต้องใช้เวลามากในการทำความสะอาด
แต่…
“นี่พวกคุณทำอะไรกัน!”
อาคาบาเนะ แทบคลั่งเมื่อเห็นการตกแต่งบ้าน
“อาคาบาเนะคุง มีอะไรกวนใจเธอหรือเปล่า”
คาซามะ ถามด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเขาถามอย่างนั้น เขาก็กวาดสายตามองไปรอบๆ และเขาก็เริ่มสงสัยมากขึ้น
มองยังไงก็ไม่มีอะไรผิดพลาด!
“การตกแต่งเหล่านี้แย่มาก เราควรคาดหวังให้ลูกค้าซื้ออะไรจากที่นี่ ต้องทำอย่างไร?”
“คุณรู้ไหมว่าสมมาตรคืออะไร”
อาคาบาเนะ เผยสีหน้าราวกับปวดขี้ เขาไม่ได้เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ แต่การรับรู้ของพวกเขาเกี่ยวกับความสมมาตรนั้นยุ่งเหยิง และเป็นการดูถูกงานของเขา
มันก็แค่ทำที่นี่ให้เป็นร้านหนังสือ จำเป็นต้องพูดเวอร์วังขนาดนั้นเลยเหรอ?
คาซามะ ครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็ยังไม่เข้าใจว่า อาคาบาเนะ หมายถึงอะไร
อาคาบาเนะ หันกลับมา หยิบพู่กันและกระดาษแล้วร่างแบบอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น เขาก็ส่งภาพสเก็ตช์ไปให้ คาซามะ
“จัดตามนี้”
ชายชราเหลือบมองอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่งแล้วออกคำสั่งให้ใครบางคนทำตามภาพสเก็ตซ์นี้
ด้วยภาพสเก็ตช์ในมือ ทุกคนทำตามคำสั่งของเขาอย่างรวดเร็ว
ไม่นานภายในบ้านก็ค่อยๆจัดวางตู้และหนังสืออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ตู้ถูกวางอยู่ 2 ด้าน โดยมีโต๊ะตรงกลางและด้านบนเป็นหนังสือการ์ตูน
“อาคาบาเนะคุง มองแบบนี้เพลินตากว่าเดิมเยอะเลย!”
คาซามะ เอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
“แค่นี้ยังไม่พอ”
อาคาบาเนะ มองจากข้างนอกเข้ามาข้างในบ้านที่จะทำเป็นร้านการ์ตูน
เขาส่ายหน้าอย่างช้าๆ มันยังขาดโปสเตอร์อีก 2-3 แผ่น
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดตามความคิดของเขา
“เมื่อคุณไปโปรโมตการ์ตูนก็บอกคนเหล่านั้นว่า ไม่เพียงแต่พวกเขาจะมีหนังสือการ์ตูนให้เลือกซื้อเท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถสุ่มรับโปสเตอร์ได้อีกด้วย”
อาคาบาเนะ ผสานอิน และร่างแยกเงาที่เหมือนกันกับเขาก็ปรากฏขึ้นที่ด้านข้าง
“ตกลง ฉันจะทำตามที่เธอบอก”
คาซามะ รับงานนี้โดยไม่บ่นแม้ว่าเขาจะดูสับสนเล็กน้อยก็ตาม
ยังมีสมาชิกจำนวนมากในหมู่บ้านน้ำวน ที่ไม่ใช่นินจาอยู่รอบๆ หมู่บ้าน นี่คือเป้าหมายของพวกเขาในการขายหนังสือการ์ตูน
ดังนั้นเขาจึงรีบออกไปโดยถือหนังสือการ์ตูนและไปเยี่ยมบ้านทุกหลังเพื่อเริ่มโปรโมต
หน้าร้านร่างแยกเงาของ อาคาบาเนะ วางอุปกรณ์และนั่งลงเพื่อเริ่มวาดโปสเตอร์
ศิลปินข้างถนน!
วิธีที่ อาคาบาเนะ คิดคือวาดต่อหน้าทุกคนที่เดินผ่านร้านไปมาเพื่อสร้างความอยากรู้อยากเห็นให้กับชาวบ้าน
ส่วนตัวเขา… หลังจากย้ายการ์ตูนจากเกวียนเข้าไปในร้านแล้ว อาคาบาเนะ ก็กางผ้าสองสามชิ้นวางลงบนเกวียน
“น่าเสียดายที่เล่มที่ 2 ยังพิมพ์อยู่ตอนที่ฉันมาที่นี่ มิฉะนั้นเล่มแรกและเล่มที่ 2 จะมาที่นี่พร้อมกัน และฉันก็จะได้แต้มอีกมากมาย”
เขาครุ่นคิดกับตัวเอง
เมื่อคำนวณเวลาแล้ว เล่มที่ 2 ในโคโนฮะน่าจะวางจำหน่ายเร็วๆ นี้
แต่ตอนนี้ไม่มีทางที่เขาจะกลับไปโคโนฮะในเวลาอันสั้น ฮิรุเซ็น และ ดันโซ จะบังคับให้เขาอยู่ที่นี่ชั่วคราว
ถ้าเขาสะสมแต้มได้มากพอที่จะแลกกับ ร่างกึ่งอมตะ หรือ เนตรวงแหวน ชีวิตของเขาจะปลอดภัยมากขึ้น
อาคาบาเนะ คิดในใจ
จนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยมีโอกาสได้ใช้ คาถาไฟ หรือ สังหารโดยไร้เสียง แต่ในอนาคต วิชานินจาเหล่านี้จะมีประโยชน์
“ตอนนี้ยังสงบสุขอยู่ แต่ก็คงอีกไม่นาน…..”
อาคาบาเนะ นอนลงบนเกวียนมองดูต้นไม้และดอกไม้
สำหรับเขาแล้ว การนอนราบและพักผ่อนเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด บางทีพรุ่งนี้เขาอาจได้รับมอบหมายให้ตามล่าพวกนินจาศัตรูเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ ของเขา
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น สภาพแวดล้อมของเขาก็ค่อยๆ สงบลง เหลือเพียงเสียงของเครื่องมือที่คนงานใช้
อาคาบาเนะ นอนอยู่ข้างบนเกวียน และค่อยๆ ง่วงนอน
แต่ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าดังมาจากระยะไกล
ต่อมาเสียงเหล่านี้ก็ชัดเจนขึ้น
อาคาบาเนะ เงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กวิ่งมาจากด้านหลัง
พวกเด็กในหมู่บ้าน?
เขาชะงักไปครู่หนึ่งและเขาก็นึกขึ้นได้ว่า ถึงแม้เด็ก ๆ จะถูกการ์ตูนล่อใจ แต่ใครจะเป็นคนจ่ายเงินให้พวกเขา?
เมื่อไม่มีการจ่ายเงินก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแจกของรางวัลอย่างพวกโปสเตอร์!
“พี่อาคาบาเนะ, ลุงฮิรุเซ็น พูดถูก คุณอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!”
ทันใดนั้นเสียงที่น่ารักก็ดังเข้ามา
เสียงนี้เป็นของใคร?
อาคาบาเนะ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อดูร่างแยกเงาของเขาที่กำลังวาดรูปอยู่
เด็กกลุ่มหนึ่งมาถึงที่ร่างแยกเงาของเขา และ สึกิฮะ เป็นคนพูดขึ้น
“คุณวางแผนอะไรกันแน่ ครูฮิรุเซ็น…?”
อาคาบาเนะ ขมวดคิ้วและก้มศีรษะลงอย่างช้าๆพร้อมกับใช้คาถาแปลงร่างอย่างเงียบ ๆ
อย่างไรก็ตาม…
“นี่ไง พี่อาคาบาเนะ ตัวจริงอยู่ที่นี่!”
เมื่อกวาดตาขึ้นไปมอง อาคาบาเนะ ถูกจับได้อย่างน่าละอายแม้ว่าเขาจะแปลงร่างเป็นคนอื่นไปแล้วก็ตาม
“เธอมาที่นี่เพื่อมาดูการ์ตูนเหรอ?”
เขาลุกขึ้นนั่งและกระแอมอย่างเก้ๆกังๆ
“ฉันมาหาพี่ พี่อาคาบาเนะ ฉันไปถาม คุณลุงฮิรุเซ็น มาคุณลุงบอกว่าพี่อยู่ที่นี่”
สึกิฮะ กล่าว
การที่เธอสามารถระบุว่าเขาเป็นตัวจริงทั้งที่ใช้คาถาแปลงร่างแล้ว ซึ่งอาจบ่งบอกถึง…
“ความสามารถของเธอคือการรับรู้!”
เขาพูดในใจ
ในการ์ตูนเนื้อเรื่องต้นฉบับ คาริน มีความสามารถในการรับรู้ที่แข็งแกร่ง ซึ่งสามารถสัมผัสได้ถึงจักระจากระยะไกลได้อย่างละเอียด
นี่เป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับฝ่ายที่มีนินจาที่มีความสามารถในการรับรู้อยู่ในสนามรบ
อาคาบาเนะ เริ่มกังวล เขากลัวว่า โฮคาเงะ รุ่นที่ 3 และ ดันโซ หรือคนอื่นๆจะรู้ถึงความสามารถของเธอ
เพราะหากพวกเขารู้น่ากลัวว่าจะไม่ปล่อยให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกต่อไป
