ตอนที่ 46 จับคู่
“อาคาบาเนะคุง ถ้าฉันจำไม่ผิด ตระกูลคุรามะมีข้อเสียตรงที่มีร่างกายอ่อนแอใช่ไหม? และเธอรู้ไหม ตระกูลอุซึมากิมีความโดดเด่นในด้านร่างกาย…แล้วถ้านำข้อเด่นและข้อด้อยนี้มารวมกันล่ะ?”
ชิไค พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “เธอลองนึกภาพดู อาคาบาเนะคุง…. ภาพลวงตาอันแสนพิเศษของ ตระกูลคุรามะ รวมกับ คาถาปิดผนึกของตระกูลของฉัน…?”
“โฮ่ โฮ่ โฮ่… ก็จะได้ทายาทสุดแกร่ง…”
ฮิรุเซ็น หัวเราะด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ขณะล้อเลียน อาคาบาเนะ ไปด้วย
ภาพลวงตาและคาถาปิดผนึก!?
นี่เป็นความคิดที่ดีและเมื่อรวมกับพลังชีวิตที่ยอดเยี่ยมของตระกูลอุซึมากิ…
“เดี๋ยวก่อน ไม่! ถ้าเราพูดถึงศักยภาพ มันอาจดูเย้ายวน แต่ผมไม่อยากแต่งงานกับใครในตอนนี้ ผมยังเป็นแค่เด็ก!”
อาคาบาเนะ ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
เขาไม่สามารถยอมรับข้อเสนอของพวกเขา แม้ว่าจะให้ประโยชน์มากมายแก่เขา แต่ อาคาบาเนะ ก็ไม่เห็นด้วย
“บางทีเธออาจต้องการเดินเล่น เด็กผู้หญิงในตระกูลของเราเป็นที่รู้จักกันดีว่าน่ารักที่สุด เธอเห็นด้วยไหม?”
ชิไค ยังคงพูดต่อไปโดยไม่ฟังเสียงของ อาคาบาเนะ
“เฮ้ เฮ้ เฮ้ นี่มันมากเกินไปแล้วนะ!”
ซึนาเดะ เปลี่ยนการแสดงออก ดวงตาของเธอขยับไปมาระหว่าง อาคาบาเนะ และ ชิไคi
“ไม่! ผมบอกว่าไม่ก็คือไม่!”
อาคาบาเนะ พูดอย่างหนักแน่น
“ฮิฮิ ฉันคิดว่าสาว ๆ ของอุซึมากิก็น่ารักเหมือนกันนะ…”
โอโรจิมารุ พูดอย่างไม่อาย
อาคาบาเนะ เหลือบมอง โอโรจิมารุ ด้วยรังสีอาฆาต
ชิไค หันศีรษะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดก็มีคนเห็นด้วยกับฉัน เธอสามารถหาคนที่เธออยากจะแต่งงานด้วยได้”
“เฮ้ แล้วฉันล่ะ!?”
จิไรยะ รีบวิ่งจากด้านหลัง แต่เขาแค่ต้องการเห็นผู้หญิงสวยๆ มากมาย โดยไม่มีเจตนาจะแต่งงานกับพวกเธอ
ชิไค เหลือบมองเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“ฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ.. เลิกคุยเล่นได้แล้ว”
ฮิรุเซ็น เคาะท่อไปป์ของเขาลงบนโต๊ะ และทันใดนั้นสถานการณ์ก็เงียบลง
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ชิไค ก็รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย
ที่นี่คือหมู่บ้านน้ำวนของเขา
แล้วทำไมถึงรู้สึกว่า ฮิรุเซ็น เป็นผู้ดูแลที่นี่! หรือนี่จะเป็นออร่าของภาวะผู้นำ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง โฮคาเงะรุ่นที่ 3 ก็พูดว่า: “นายสามารถส่งสมาชิกตระกูลของนายไปที่โคโนฮะ และฉันจะไปพูดคุยกับ ไดเมียว ในนามของโคโนฮะให้”
ชิไค ไม่ตอบแต่ไม่จำเป็นต้องแปลความหมาย
โคโนฮะต้องการช่วย แต่มันก็ยากมาก
“มันค่อนข้างดีที่จะสามารถรักษาสายเลือดของเราเอาไว้…”
ชิไค ถอนหายใจ “คาซามะ นายเอาหนังสือการ์ตูนมาเยอะเลยเหรอ?”
“ครับ ท่านชิไค”
คาซามะ ยืนขึ้นอย่างประหม่า
“นายสามารถใช้บ้านหลังเล็กข้างประตูเป็นที่เก็บของหรือทำเป็นร้านการ์ตูนก็ได้ แล้วฉันจะส่งคนไปจัดการเรื่องที่พักให้นาย”
“ขอบคุณ ท่านชิไค”
คาซามะ เอ่ยขอบคุณ
อาคาบาเนะ รู้สึกว่าชายวัยกลางคนคนนี้กำลังรีบและกำลังตัดสินใจอย่างเงียบๆ
และทันใดนั้นเขาก็ไม่คิดเลยว่า ฮิรุเซ็น จะเรียกเขา”อาคาบาเนะ เดี๋ยวเธอช่วยไปกับฉันและ ชิไค หน่อย”
“หืม!?”
อะไรนะ!
อาคาบาเนะ มอง ฮิรุเซ็น อย่างสงสัย เขาต้องวางแผนอะไรบางอย่างแน่ๆ
“ครู แล้วพวกเราล่ะ”
น้ำเสียงของ ซึนาเดะ ค่อนข้างหงุดหงิด
“ไปสำรวจรอบๆหมู่บ้าน”
ฮิรุเซ็น พูดอย่างเฉยเมย “พวกเธอไปกับร่างแยกเงาของฉัน ค้นหาและตามล่าผู้บุกรุกที่ซ่อนตัวอยู่รอบๆ หมู่บ้าน”
การฆ่าเป็นสิ่งที่นินจาจะได้สัมผัสไม่ช้าก็เร็ว
แม้ว่าคราวที่แล้วพวกเขาจะฆ่าจูนินไป 2-3 คน แต่พวกเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บหากไม่ได้รับความช่วยเหลือจาก ซาคุโมะ และ มุราซากิ
“ครับ!”
โอโรจิมารุ ดูตื่นเต้น
ตอนนี้เขาสนใจการต่อสู้มากกว่าเดินเล่นในหมู่บ้าน
“ฮึ่ม ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากร่างแยกเงาของครูแล้ว! ผมสามารถกำจัดผู้บุกรุกได้ด้วยตัวเอง”
“หึ ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว”
บรรยากาศที่อึมครึมก่อนหน้านี้คลี่คลายลงอย่างรวดเร็วด้วยคำพูดไม่กี่คำจาก จิไรยะ
ซึนาเดะ ที่อารมณ์ไม่ดีก็ปล่อยผ่าน
หลังจากดูพวกเขาจากไปแล้ว อาคาบาเนะ ก็ถามขึ้นว่า “คุณชิไค ครูฮิรุเซ็น เราจะไปที่ไหนกัน?”
“เราจะไปที่บ้านของฉันก่อน”
“บ้านของคุณ?”
อาคาบาเนะ จ้องไปที่ ชิไค และคาดเดาว่ามันอาจจะกลายเป็นการนัดบอดกับลูกสาวของเขา!
………………..
หมู่บ้านโคโนฮะ สำนักงานใหญ่ของหน่วยลับ
“ท่านดันโซ ฉันเอาหนังสือการ์ตูนของ อาคาบาเนะ เล่มที่ 2 มาให้ท่านแล้ว”
ลูกน้องของ ดันโซ ให้หนังสือการ์ตูนนารูโตะ เล่มที่ 2 แก่เขา
ดันโซ รับไว้ หนังสือเล่มนี้ไม่มีหน้าปก เห็นได้ชัดว่ามันถูกขโมยมาจากโรงพิมพ์
เขาเหลือบมองแล้วถามว่า “โจนิน ที่ โฮคาเงะ ส่งมาเป็นอย่างไร?
“โจนินแห่งคิริงาคุเระ เชี่ยวชาญเรื่องการลอบสังหารอย่างเงียบๆ แต่ขาดความสามารถบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงถูกสั่งให้ทำภารกิจพลีชีพ”
หน่วยลับ รายงานข้อมูลที่เขาได้รับมา
ดันโซ เคาะนิ้วของเขาลงบนโต๊ะและถามหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่มีข้อมูลที่เจาะลึกไปมากกว่านี้หรือ?”
“ยังครับ.”
“งั้นก็สอบปากคำมันต่อไป!”
หลังจากออกคำสั่ง นินจาหน่วยลับก็หายตัวไป และ ดันโซ ก็เปิดการ์ตูนอ่าน
ในพื้นที่ใต้ดินอันมืดมิดของหน่วยลับมีเพียงเสียงพลิกกระดาษเท่านั้น
เนื้อหาใน 2-3 ตอนแรกถูกกวาดไป และเขาก็ค่อยๆ หยุดลงเมื่อไปถึงตอนที่ 9 และ 10
“ดินแดนแห่งคลื่น? เกาะเล็กๆที่อยู่ใกล้กับแคว้นไฟ…”
ดันโซ แสยะยิ้มเขาปิดการ์ตูนแล้วหยิบแผนที่ออกมาดู
หลังจากวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง เขาก็นั่งลงและคิดแผนการขั้นต่อไป
การทำลายหมู่บ้านน้ำวนเป็นจุดสำคัญ แต่ถ้าเราสามารถเข้าไปแทรกแซงในดินแดนแห่งคลื่นและยึดครองที่นั่นมันก็จะเป็นผลดีหรือถ้ามันผิดพลาดเราก็สามารถใช้นินจาจากหมู่บ้านอื่นเป็นแพะรับบาปได้…
จะมีสงครามที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอนาคต โคโนฮะจะเข้าร่วมด้วย และที่นั่นจะกลายเป็นฐานของโคโนฮะ
“กุญแจสำคัญยังคงอยู่ที่หมู่บ้านน้ำวนของตระกูลอุซึมากิซึ่งเป็นพันธมิตรที่มีค่า และเราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาถูกทำลายได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้…”
ดันโซ แอบวางแผนในความคิดของเขา
หลังจากนั้น เขาหันกลับมาสนใจหมู่บ้านน้ำวน
“ฮิรุเซ็น เมื่อนายกลับมา หมู่บ้านน้ำวนจะกลายเป็นสนามรบ”
ฮิรุเซ็น คือโฮคาเงะแห่งโคโนฮะ เขาไม่สามารถอยู่ที่นั่นนานเกินไป เพราะในไม่ช้าสถานที่นั้นจะเป็นสนามรบระหว่างหมู่บ้าน
………………..
“ฉันขอแนะนำให้เธอได้รู้จักลูกสาวสุดที่รักของฉัน อุซึมากิ สึกิฮะ”
เมื่อมองเด็กสาวที่มีดวงตาเป็นประกายสวยงาม อาคาบาเนะ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เขากำลังเสนอลูกสาวของเขามาให้ฉันจริงๆ!
แต่เธออายุแค่ 6 ขวบเองนะ นี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?
“ลูกพ่อ การ์ตูนในมือของลูก อาคาบาเนะคุง เป็นคนวาดและนำมันมามอบให้ลูกเองกับมือ เป็นไงลูกชอบไหม?”
ชิไค คุยกับลูกสาวของเขาในขณะที่ลูบหัวของเธอเบาๆ
“ขอบคุณนะค่ะ พี่อาคาบาเนะ”
สึกิฮะ หยิบการ์ตูนขึ้นมาและขอบคุณอย่างอ่อนหวาน
“อ่า.. ครับ… ไม่เป็นไร..”
อาคาบาเนะ กุมขมับของเขา
พวกเขาเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ แต่ ชิไค กลับจับคู่ให้พวกเขาแล้ว
“เอาล่ะ อาคาบาเนะ ช่วยดูแล สึกิฮะ สักพักได้ไหม ฮิรุเซ็น และฉันต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสำคัญ”
ชิไค ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ครับ… ผมรู้แล้ว…”
อาคาบาเนะ ยอมรับคำขออย่างช่วยไม่ได้
สึกิฮะ มีมารยาทดีมาก เธอนั่งลง ถือการ์ตูนและอ่านอย่างเงียบๆ
ตอนนี้เธออายุ 6 ขวบสามารถจำคำศัพท์ส่วนใหญ่ได้แล้ว
อาคาบาเนะ จ้องไปที่เธออยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกแปลกๆอยู่ในใจ
พูดตามตรงแม้ว่า สึกิฮะ จะยังเด็กอยู่ แต่ใบหน้าของเธอก็สวยมาก ถ้าพูดถึงสถานะของความเป็นเด็กเธออาจจะน่ารักกว่า ซึนาเดะ นิดหน่อย
ซึนาเดะ นั้นดูดีกว่าเล็กน้อยในแง่ของรูปลักษณ์ แต่ความแข็งแกร่งที่ดุร้ายและการติดการพนันของเธอนั้นมันเข้ากันไม่ได้กับสถานะเด็กเลยจริงๆ
สึกิฮะ นั้นแตกต่างกัน
หน้าเล็กน่ารัก ตากลม แก้มแดง ฮา..
“แค๊กๆๆๆ!”
“เป็นอะไรไป พี่อาคาบาเนะ พี่คอแห้งเหรอ? ฉันจะเทน้ำชาให้นะ”
“อ่า ไม่ ฉันไม่เป็นไร เธออ่านต่อได้เลย”
อาคาบาเนะ รีบปฏิเสธพร้อมกับเอาความคิดอันตรายออกไปจากหัว
