ตอนที่ 37 คิริงาคุเระ
“เมื่อคืนพวกเธอนอนหลับสบายดีไหม?”
วันรุ่งขึ้น ดันโซ ตื่นแต่เช้าและออกกำลังกายอยู่ข้างนอก
เมื่อเห็น มุราซากิ และ ซาคุโมะ ออกจากบ้านพัก เขาก็หันกลับมามอง ใบหน้าที่ไม่แยแสของเขาก็ยิ้มออกมา
ไม่เลว…
“ขอบคุณ ครูดันโซ ที่ห่วงใย พวกเราหลับสบาย”
ซาคุโมะ ได้ตอบกลับ
“เท่าที่เห็น อาคาบาเนะ น่าจะหลับสบายที่สุด”
มุราซากิ ถอนหายใจเบาๆ ด้วยความอิจฉาเล็กน้อย
เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะจินตนาการว่าในบ้านที่นองไปด้วยเลือดเช่นนี้ จะมีใครบางคนไม่เพียงแต่นอนหลับอย่างสุขสบาย แต่ยังได้นอนบนเตียงอีกด้วย
“โอ้? ฮ่าๆๆๆ”
ดันโซ อดหัวเราะไม่ได้
สำหรับคนที่มีร่างกายอ่อนแอเช่น อาคาบาเนะ มันน่าประทับใจ หลังจากการเดินทางอันยาวนานของเขา เขาต้องอ่อนแรงทั้งร่างกายและจิตใจ
“เรียกเขาออกมา เราจะเริ่มลาดตระเวนชายแดน”
ดันโซ พูดเบาๆ
“หือ? ต้องลาดตระเวนจริงๆแล้วเหรอ?”
เสียงแปลกใจของ อาคาบาเนะ ดังออกมาจากห้อง
ดันโซ พูดขึ้นว่า “ออกมาเร็ว ๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่”
ดวงตาของ อาคาบาเนะ เป็นประกายและพูดว่า
“รอด้วยครับครู!”
“มุราซากิ ซาคุโมะ เธอ 2 คนไปด้วยกัน อาคาบาเนะ เธอจะอยู่กับฉัน”
ดันโซ พูดแล้วเดินลงเขาไป
ใบหน้าของ อาคาบาเนะ ซีดเผือด เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นเช่นนี้
“เฮ้ เพื่อน พวกเราควรอยู่ด้วยกันใช่ไหม…?”
ก่อนที่ อาคาบาเนะ จะทันได้พูดจบ ซาคุโมะ กับ มุราซากิ ก็ไปไกลแล้ว ขณะที่ ดันโซ ก็มุ่งหน้าไปอีกทางหนึ่ง
“ฉันไม่อยากไปกับคุณ!!”
อาคาบาเนะ ได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ เพราะถ้าเขาพูดออกมา ดันโซ ก็ไม่ฟังเขาอยู่ดี
…………………….
“อาคาบาเนะ มีพ่อค้าอยู่ข้างหน้า ไปปกป้องพวกเขา”
จากเนินเขาตามแนวชายแดนไปทางทิศเหนือ เมื่อพวกเขามาถึงถนน ดันโซ ก็หยุดและชี้ไปยังทิศทางของหมู่บ้านน้ำวน
“รับทราบครับ”
อาคาบาเนะ เดินไปตามถนนและถึงชายแดน
ในระยะไกล มีเกวียนหลายคันและกลุ่มคนต่างก็ตะโกนพร้อมกับหนีข้ามมายังแคว้นไฟ
เมื่อมองไปที่สัญลักษณ์ของกลุ่ม กองคาราวานกลุ่มนี้มาจากหมู่บ้านน้ำวน แต่…
“นี่คือสัญลักษณ์ประจำตัวของ คุณย่ามิโตะ!?”
ดวงตาของ อาคาบาเนะ กะพริบ และเขาสังเกตุเห็นรอยเล็กๆ ที่มุมล่างขวาของธงกองคาราวาน
มันคือตราสัญลักษณ์ตระกูลอุซึมากิ!
“เร็ว! รีบไปเราต้องไปให้ถึงชายแดน!”
“อย่ากังวลเรื่องสินค้า ชีวิตเราสำคัญกว่า”
หัวหน้ากองคาราวานตะโกนให้กลุ่มของพวกเขารีบไปที่ชายแดนอย่างเร่งรีบ
ทันใดนั้น เงาด้านหลังก็เคลื่อนตัวเข้าหาอย่างรวดเร็วราวกับภูติผี
นินจา!
อาคาบาเนะ เริ่มระมัดระวังมากขึ้น
อาคาบาเนะ ไม่เคยมีประสบการณ์การต่อสู้นองเลือดกับนินจาตัวจริง และเขาก็ไม่ชัดเจนเกี่ยวกับความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของนินจาเหล่านี้
“หรือเราจะแจ้ง ดันโซ?”
“ไม่ เขาต้องคอยดูอยู่ใกล้ๆ ถ้าเขาไม่อยากเคลื่อนไหวถึงแจ้งไปมันก็ไร้ประโยชน์ ตรงกันข้าม มันจะทำให้ช่วยชีวิตพวกเขาช้าลง”
ในการช่วยชีวิตคน เขาไม่มีเวลาที่จะลังเล
ด้วยโอกาสเพียงเล็กน้อย เขาย้อมพู่กันของเขาด้วยหมึกดำและวาดพื้นหลัง
ถนนและป่าเสร็จสมบูรณ์ในไม่กี่ลมหายใจ จากนั้นหมึกสีดำก็ตกลงบนนั้น ลายเส้นถูกตัดแต่งอย่างประณีต และเขาวาดมนุษย์เสร็จแล้ว
“เราทำได้! ในที่สุดเราก็ทำได้!”
ขณะที่พวกเขาข้ามพรมแดน หลายคนก็หมดแรงและทรุดตัวลงโดยตรง
อย่างไรก็ตาม…
ในวินาทีถัดมา เงาสีดำพุ่งมาจากป่าในระยะไกล กลุ่มนินจาขว้างดาวกระจายไปที่กองคาราวาน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหนีข้ามชายแดนไปแล้วก็ตาม
“อะไร!”
“วิ่ง…หาที่กำบังเร็ว!”
เสียงกรีดร้องกระจัดกระจาย
หัวหน้ากองคาราวานหันกลับไปมองและต้องตกใจเมื่อพบว่านินจายังไม่หยุดไล่ล่าพวกเขา
ในเวลานี้ ภาพวาดในมือของ อาคาบาเนะ เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ควบคุมประสาทสัมผัสทั้ง 5!”
ในภาพวาด ใบไม้กลายเป็นใบมีดคม เฉือนคอของนินจาหลายคน
“อ๊ากกกกก..”
เสียงกรีดร้องดังระงม ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นจากใบมีดที่แหลมคมทำให้พวกมันรู้สึกตัว บางส่วนมีเลือดออกจากลำคออย่างรุนแรง และในไม่กี่วินาที พวกมันก็ล้มลงกับพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“มันจะต้องเป็นความช่วยเหลือจากนินจาของโคโนฮะอย่างแน่นอน!”
หลังจากเห็นนินจาหลายคนถูกฆ่าอย่างรวดเร็วแล้ว หัวหน้ากองคาราวานก็รู้สึกโล่งใจและเชื่อว่าโคโนฮะได้ส่งคนมาช่วยเหลือพวกเขา
อาคาบาเนะ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วใช้คาถาแปลงร่างปลอมตัวเป็นนินจาหน่วยลับของ โคโนฮะ ก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้
“พวกคุณเป็นกองคาราวานของตระกูลเซนจูหรือเปล่า?”
เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้จำชุดนินจาของหน่วยลับโคโนฮะได้เมื่อเห็น อาคาบาเนะ ปรากฏตัวพวกเขาก็ผ่อนคลายท่าทีลงทันที
“พวกเราคือกองคาราวานที่รับผิดชอบการค้าระหว่างหมู่บ้าน น้ำวน และ โคโนฮะ นี่คือเหรียญตราสัญลักษณ์ของเรา”
พวกเขาแสดงเหรียญตราสัญลักษณ์ให้ อาคาบาเนะ ดู
อาคาบาเนะ รับเหรียญมาและตรวจสอบอย่างระเอียด
เหรียญตราสัญลักษณ์นี้ไม่แตกต่างจากที่ มิโตะ มอบให้เขามากนัก ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคืออีกด้านหนึ่งของเหรียญได้สลักสัญลักษณ์ของตระกูลอุซึมากิ และ ตระกูลเซ็นจู ในขณะที่เหรียญที่อยู่ในมือของ อาคาบาเนะ เป็นสัญลักษณ์ส่วนตัวของ มิโตะ
อย่างไรก็ตาม
ทันใดนั้น จากทิศทางของแคว้นน้ำวน คุไน หลายตัวก็พุ่งเข้ามาจากระยะไกลพร้อมกับยันต์ระเบิดห้อยอยู่ที่หาง
อาคาบาเนะ เห็นดวงตาคู่หนึ่งที่ซุ่มซ่อนอยู่ในป่าและความคิดแวบหนึ่งเข้ามาในใจของเขา..
นินจาระดับโจนิน!
เขาหนีออกจากบริเวนนั้นทันทีด้วยคาถาสลับร่างจากนั้นก็ผสานอิน
“วิชาสะกดจิต: คาถาหลอนจิต!”
เนื่องจาก อาคาบาเนะ ได้ก้าวข้ามจักระของจูนิน วิชาที่เกี่ยวกับภาพลวงตาของเขาจึงมีประสิทธิภาพสูงสุดแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นโจนินก็ตามถ้าไม่ระวังก็อาจจะถูกเล่นงานในทันที
“คาถาลม: คลื่นสูญญากาศ!”
คาถานินจาระดับ C ธรรมดาๆ แต่เมื่อถูกใช้โดย ดันโซ มันช่างน่ากลัว
ลมรุนแรงพัดผ่านคุไนทั้งหมดจนมันปลิวกลับไป และในเวลาเดียวกัน ร่างของ ดันโซ ก็หายวับไปเช่นกัน
“เจ้าหมอนั่นแข็งแกร่งเกินนินจาธรรมดา!
“ถอย!”
โจนินที่โดนภาพลวงตาของ อาคาบาเนะ เล่นงานก็ใช้คาถาทำลายภาพลวงตาจากนั้นก็ตะโกนให้จูนินที่มาด้วยกันล่าถอยทันที แต่ทันใดนั้น พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว
ควับ!
ด้วยการโจมตีที่แม่นยำ เลือดก็กระเซ็นไปทั่วป่า
วินาทีต่อมา ดันโซ ก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างกายของเขาไม่มีเลือด แต่ดาบของเขาถูกย้อมเป็นสีแดง
“ครู!”
อาคาบาเนะ ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“พวกมันถึงกลับส่งโจนินมาที่นี่ ดูท่าสถานการณ์คงเลวร้ายลงมาก”
ดวงตาของ ดันโซ เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ไดเมียวต้องการจัดการแคว้นน้ำวนซึ่งเรื่องนี้ ดันโซ ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้ แต่กองคาราวานนั้นมีสัญลักษณ์ของตระกูลเซนจู อย่างชัดเจน คนเหล่านี้ยังกล้าที่จะลงมือ นี่ไม่ใช่แค่ปัญหาระหว่าง 2 แคว้นเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของโคโนฮะด้วย
พ่อค้าบางคนเป็นลมหมดสติอยู่บนพื้นดิน แต่โชคดีที่ไม่ต้องกังวลกับชีวิตของพวกเขา
“ครู… พวกมันเป็นใคร?”
อาคาบาเนะ กวาดสายตามองนินจาที่นอนเสียชีวิตอยู่บนพื้น
“นินจาจากหมู่บ้านคิริงาคุเระ!”
ดันโซ เงียบไปครู่หนึ่ง โบกมือเพื่อสะบัดเลือดที่ใบมีดออก จากนั้นสอดมีดกลับเข้าไปในฝัก
อาคาบาเนะ ตกตะลึงเล็กน้อยและเข้าใจในทันที
แคว้นน้ำวนถูกล้อมรอบด้วยทะเลทั้ง 3 ด้าน และหมู่บ้านคิริงาคุเระก็อยู่ในแคว้นน้ำซึ่งอยู่ใกล้ๆแคว้นน้ำวน
“แน่นอน ถ้าพวกมันสามารถฆ่าพยานทั้งหมดได้ จะไม่มีหลักฐานสาวไปถึงตัวพวกมัน”
อาคาบาเนะ ยิ้มอย่างขมขื่น
นินจาจากหมู่บ้านคิริงาคุเระมีความเชี่ยวชาญในการฆ่าโดยไม่ทิ้งร่องรอยที่สุด
“ถอยกลับก่อน อาคาบาเนะ แล้วไปรวมตัวกับเพื่อนร่วมทีมคนอื่น ๆ ของเธอ”
ใบหน้าของ ดันโซ เริ่มตึงเครียด
เขาเพิ่งฆ่าโจนินไป 1 คนและจูนินอีกหลายคน หากนินจาเหล่านี้ไม่กลับไปรายงาน พวกมันจะต้องสงสัยและแห่กันมาที่นี่อีกแน่!
และเขายังมีความกังวลเกี่ยวกับ มุราซากิ และ ซาคุโมะ ที่อยู่ในอีกด้านหนึ่งมากกว่า แม้ว่าเขาจะใช้ร่างแยกเงาคอยติดตามอยู่ใกล้ๆ แต่เมื่อมีโจนินปรากฏตัว สถานการณ์ในแคว้นน้ำวนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาไม่อยากเสียลูกศิษย์ไปเร็วเกินไป
เขากังวลจริงๆ
2 คนนี้เป็นทายาทรุ่นใหม่ของโคโนฮะ พวกเขาจะต้องมีชีวิตอยู่!
