ตอนที่ 36 ค่ำคืนแห่งการสังหาร
“พวกเธอมัวแต่ชักช้า.. ทำให้เรามาถึงที่นี่ในเวลากลางคืน”
เมื่อพวกเขามาถึงดวงอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว ดันโซ ดุพวกเขาเพราะช้าแล้วชี้ไปที่เนินเขาแห่งหนึ่ง “หาที่นอนให้ฉันหน่อย ฉันไม่อยากนอนในป่า ที่นั่น… มีค่ายโจรอยู่ที่นั่น ฉันอยากให้พวกเธอฆ่าพวกมันให้หมด”
“อะไร!?”
มุราซากิ ตกใจมาก
ฆ่า!?
ซาคุโมะ กำด้ามดาบของเขาไว้แน่น เขาประหม่าเล็กน้อยและสับสน แต่ไม่มีความกลัว
ตระกูลของเขาตั้งใจจะเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุดในบรรดานินจา และเขาเตรียมพร้อมสำหรับมันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
“ฆ่าพวกมันให้หมด?”
อาคาบาเนะ ยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ใช่ ผู้ชาย ผู้หญิง และเด็ก ฆ่าพวกมันให้หมด!”
หลังจากที่เขาพูดจบ ดันโซ ก็มองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดต่อว่า “ฉันจะไม่ช่วยพวกเธอทำภารกิจ ดังนั้นพวกเธอต้องทำกันเอง
“นี่มันมากเกินไปแล้ว..”
มุราซากิ ตกใจและมือก็สั่น
เขาสามารถฝืนใจฆ่าผู้ชายได้ แต่ผู้หญิงและเด็กเขาตัดใจฆ่าไม่ลงจริงๆ
“รับทราบครับครู!”
ซาคุโมะ ตัดสินใจและดึงดาบออกมา ลุกขึ้น แล้วไปที่ค่ายโจร
การตระเวนชายแดนหมายถึงการฆ่าโจรที่จะสร้างปัญหาให้กับนักเดินทาง แม้จะไม่ได้อยู่ในรายละเอียดของภารกิจ แต่มันก็ต้องทำ
อาคาบาเนะ ถอนหายใจเบา ๆ หยิบอุปกรณ์วาดภาพออกมาแล้วมุ่งหน้าไปยังค่ายโจรตามหลัง ซาคุโมะ
นี่คือภารกิจของพวกเขาในฐานะนินจา ไม่ว่าจะโหดร้ายแค่ไหนก็ต้องทำให้สำเร็จ
“อาคาบาเนะ และ ซาคุโมะ ไปที่เนินเขาแล้ว ส่วนเธอ มุราซากิ..ยังจะรออะไร?”
ดันโซ มองตามพวกเขา แล้วค่อยๆ ตามพวกเขาไปและทิ้ง มุราซากิ ไว้ข้างหลัง
จิตใจของ อาคาบาเนะ เป็นผู้ใหญ่ ซาคุโมะ มักจะมีเลือดของนักฆ่าอยู่ในตัวเขา แต่ มุราซากิ ไม่ได้มีความมุ่งมั่นแบบนั้นเขาเป็นแค่เด็กที่เพิ่งกลายเป็นเกะนิน
เมื่อเข้าใกล้เนินเขามากขึ้น อาคาบาเนะ ก็มองเห็นแสงไฟที่เป็นประกายจากค่ายโจรแล้ว
“ครูดันโซ ต้องการให้พวกเราฆ่าเด็ก…..” มุราซากิ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ไม่ช้าก็เร็วเราต้องผ่านมันไปอยู่ดี เส้นทางข้างหน้าเราต้องก้าวไปทีละก้าว นี่คือสิ่งที่หมายถึงการเป็นนินจา”
อาคาบาเนะ พูดอย่างเฉยเมย
แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกช็อคอยู่ แต่เขาต้องใจเย็นลง มิฉะนั้นเขาก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อย
ซาคุโมะ วางมือบนดาบสั้นและพูดว่า “พ่อของฉันสอนฉันตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กว่าดาบนั้นถูกใช้เป็นเครื่องมือในการฆ่า และนินจาเกิดมาเพื่อฆ่า อย่างที่ อาคาบาเนะ พูด ไม่ช้าก็เร็ว เราก็ต้องได้เจอสถานการณ์เช่นนี้อยู่ดี”
“ฉันถูกฝึกมาให้เป็นนินจา ฉันแค่อยากจะฆ่านินจาศัตรู แต่……”
มุราซากิ กำมือแน่น
ท้ายที่สุดพวกเขาทั้งหมดเป็นเด็ก พวกเขาจะยอมรับความจริงที่ว่าพวกเขาต้องฆ่าเด็กและผู้หญิงได้อย่างไร
“ถ้านายรับไม่ได้ ฉันจะจัดการกับเด็ก ๆเอง”
ซาคุโมะ ยกดาบสั้นขึ้นโดยไม่ลังเล
“ไม่ ฉันจะจัดการกับเด็ก ๆ ด้วยภาพลวงตาของฉัน”
อาคาบาเนะ ถืออุปกรณ์วาดภาพมุ่งหน้าไปที่ค่ายโจร การควบคุมประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของเขาสามารถฆ่าศัตรูได้โดยไม่ให้รู้สึกตัว
“ไม่ ฉันเองก็ต้องทำเหมือนกัน”
“ฉันไม่เก่งเหมือนพวกนาย ถ้าฉันถอยกลับในตอนนี้ ฉันจะถูกทิ้งให้อยู่ข้างหลังตลอดไป”
“ฉันจะทำภารกิจนี้ให้เสร็จเพื่อเป็นนินจาที่แท้จริง!”
มุราซากิ กัดฟันและวิ่งนำหน้าไปที่ค่ายโจร
เขาระเบิดความเร็ว และมาถึงที่ตั้งของค่ายโจรในพริบตา
ไม่ว่าโจรจะโหดร้ายแค่ไหน พวกมันก็แค่คนธรรมดา แต่พวกเขาทั้ง 3 คนเป็นนินจาแห่งโคโนฮะ ดังนั้นพวกโจรจึงไม่มีโอกาสที่จะรอดชีวิต
………………..
เลือดสาดกระจายไปทั่ว ตามด้วยซากศพที่ล้มลงกับพื้น
“หนีเร็ว พวกมันเป็นนินจา! หนี!”
“ไป ไป!”
“เราจะขัดขวางพวกมันเอาไว้! นำพวกเด็ก ๆ เข้าไปในป่า!”
พวกโจรอยู่ในความโกลาหล พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะถูกลอบโจมตีจากนินจา
“คาถาไฟ : ลูกไฟนกฟินิกซ์!”
เปลวไฟคลายลูกศรขนาดเล็กจำนวนมากถูกพ่นจากข้างนอกเข้าไปในค่าย
ทันใดนั้น โจรจำนวนมากก็วิ่งออกมาจากค่าย พวกเขาถูกไฟไหม้และกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“วิ่งวิ่ง…”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง เงาของผู้คนพุ่งผ่านกองไฟ
อย่างไรก็ตาม…
ในชั่วพริบตา คอของพวกมันก็ถูกตัดขาดโดย ซาคุโมะ อย่างรวดเร็ว
อาคาบาเนะ นั่งอยู่กลางถนน ที่ด้านหลังภูเขา
“แม่ ทำไมเราต้องหนีด้วย”
“เพราะพวกเราถูกนินจาโจมตี”
สำหรับคนธรรมดานินจาคือคนที่พวกเขาเคารพบูชา แต่สำหรับพวกโจรกลับเป็นยมฑูตที่น่าสยดสยอง
ใครนั่งอยู่ที่นั่น?
โจรที่นำทางชะงัก สายตาดูกังวล “แกเป็นใคร?”
“นินจา… สัญลักษณ์บนที่คาดหน้าผาก มันคือนินจาของโคโนฮะ!”
มีคนตะโกนด้วยความตกใจ
“เราไม่ใช่โจร เราแค่อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ เราเป็นคนของตระกูลอุซึมากิในหมู่บ้านน้ำวน…”
ผู้หญิงอีกคนคุกเข่าอ้อนวอน “เราแค่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ได้โปรดเมตตา”
“ต้องขอโทษด้วย ฉันแค่ทำภารกิจของฉัน”
อาคาบาเนะ มองไปรอบ ๆ และไม่มีใครในนั้นที่มีผมสีแดง เนื่องจากลักษณะของตระกูลอุซึมากิ คือผมของพวกเขามีสีแดง
เขาจึงไม่ลังเล
เขาวาดรูปเสร็จแล้ว
“ขีดจำกัดทางสายเลือด: การควบคุมประสาทสัมผัสทั้ง 5!”
ทุกคนตกอยู่ภาพลวงตาของเขาและถูกฆ่าตายในทันที
“ความตายที่เงียบงันและไม่เจ็บปวด นั่นคือความเมตตาของฉัน”
อาคาบาเนะ ใช้ ขีดจำกัดทางสายเลือด เพื่อขจัดความเจ็บปวดทั้งหมด ปล่อยให้พวกเขาจบชีวิตลงในความฝัน
คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนธรรมดาและไม่ต้องใช้ความพยายามในการฆ่ามากนัก
หลังจากนั้นกระดาษวาดภาพก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
ทุกคนล้มลงกับพื้น แต่ละคนมีน้ำแข็งเกาะราวกับว่าพวกเขาถูกแช่แข็งจนตาย
อาคาบาเนะ มองดูซากศพและนิ่งเงียบอยู่นาน
เขาฆ่าคนแล้ว
การฆ่าโดยปราศจากเลือดน่ากลัวกว่าการเห็นเลือดเพราะ อาคาบาเนะ ไม่ได้รู้สึกผิดในใจเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาได้ลบภาพวาดบนกระดาษของเขาออกไปเท่านั้น
“หมู่บ้านน้ำวน…อย่างนี้นี่เอง ดันโซ มาที่นี่หลังจากที่เขาสัมผัสได้ถึงวิกฤตของตระกูลอุซึมากิ”
อาคาบาเนะ ไม่ได้โง่และเข้าใจทุกอย่างในทันที
การทำลายตระกูลอุซึมากิ ได้มีคนวางแผนมานานแล้ว
“อาคาบาเนะ ดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างได้?”
เสียงมาจากด้านหลัง
ดันโซ!
อาคาบาเนะ หันกลับมาแล้วโค้งคำนับเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ครูดันโซ หมู่บ้านน้ำวน…”
“มีอะไรก็พูดมา อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง!”
ดันโซ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
“ความวุ่นวายใน แคว้นน้ำวน ได้ส่งผลกระทบต่อ แคว้นไฟ ตามทัศนคติที่ไม่เป็นมิตรของ ไดเมียว ที่มีต่อ แคว้นน้ำวน ผมเกรงว่าแคว้นน้ำวนกำลังอยู่ในช่วงวิกฤติทำให้หมู่บ้านน้ำวนของตระกูลอุซึมากิได้รับผลกระทบด้วย”
อาคาบาเนะ กล่าวถึงข้อสรุปของเขา ซึ่งขึ้นอยู่กับสถานการณ์ปัจจุบันและความเข้าใจในประวัติศาสตร์ของเขา
“โอ้?”
ดันโซ หัวเราะเบาๆ ทันใดนั้นเขาก็ผสานอิน ตามด้วยลมที่รุนแรงพุ่งออกจากปากของเขา ลมที่พัดผ่านพื้นดินราวกับใบมีด และหลุมขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในเวลาอันสั้น
“ฝังพวกมันซะ”
เขาคิดจะทำอะไร?
ศพเหล่านี้สามารถใช้เป็นหลักฐานได้
“แล้วเธอคิดว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป?”
ดันโซ พูดอย่างเฉยเมย
ดูเหมือนว่าคำถามจะขอความเห็น แต่จริงๆ แล้วเป็นการทดสอบมากกว่า
อาคาบาเนะ ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “แคว้นน้ำวน และ แคว้นไฟ ไม่ได้เป็นพันธมิตรกัน จึงทำให้หมู่บ้านน้ำวนของตระกูลอุซึมากิ กำลังตกอยู่ในอันตราย และเราไม่สามารถทำอะไรได้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ ฉันขอชื่นชมเธอในความคิดเห็นนี้”
ดันโซ ค่อยๆ เดินขึ้นไปที่ค่ายโจร
อาคาบาเนะ ฝังศพที่เกลื่อนอยู่บนพื้นก่อนที่จะกลับไปร่วมทีมของเขา
“ครูดันโซ ดูเหมือนว่าคืนนี้เราคงต้องนอนในป่า…..”
อาคาบาเนะ เดินไปรอบๆ ค่ายเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง ซากศพ และเลือดมีอยู่ทุกที่ และเห็นได้ชัดว่ากลุ่มโจรได้เสียชีวิตไปทั้งหมดแล้ว
“ไม่เป็นไร ฉันนอนที่นี่ได้”
ดันโซ สุ่มหาห้องที่จะอาศัยนอน
มูราซากิ และ ซาคุโมะ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เลือกพักอยู่ในห้องที่พวกเขาเพิ่งจะฆ่าเจ้าของบ้านไป
อาคาบาเนะ ตามมาและเห็นทั้ง 2 คนมีสีหน้าที่ซีดเผือด
ศพถูกฝังแล้ว แต่ห้องยังเต็มไปด้วยเลือด แถมยังฆ่าคนครั้งแรกด้วย คืนนี้พวกเขาจะนอนหลับสบายได้อย่างไร?
“อาคาบาเนะ พวกเขาไม่มีแม้กระทั่งมีด มีแต่จอบ มีดทำครัว คนเหล่านี้…”
“ไม่ใช่โจรสักหน่อย”
มุราซากิ รู้สึกเจ็บปวดด้วยความกลัวและเผยความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเขา ในเวลาเดียวกัน ซาคุโมะ ที่อยู่ข้างๆเขาก็ได้นั่งอยู่อย่างเงียบๆ
“เราไม่มีทางเลือกอื่น”
ตั้งแต่แรกเริ่ม อาคาบาเนะ รู้ว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น
หากเขามีทางเลือก เขาอยากจะอยู่ในโคโนฮะและวาดการ์ตูนอย่างสบายใจโดยไม่ต้องออกจากบ้าน
“ตอนนี้เราต้องอดทน”
อาคาบาเนะ เอ่ยออกมาอย่างคลุมเครือ
ในเวลานี้ เลือดในห้องจับตัวเป็นก้อน ทำให้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยออกมา
